بانک مقالات بینایی

پيشينه و هدف: اين مطالعه به منظور بررسي تشخيص و درمان در مبتلايان به انواع مختلف آندوفتالميت و كمك به برگشت افت بينايي ناشي از آن و حتي‏المقدور نجات چشم از خطر تخليه و نابينايي در موارد شديد آن انجام شده است.
مواد و روش‏ها: به منظور نگارش اين مقاله مروري، ابتدا مقالات معتبر و فراگيري كه در فاصله سال‏هاي 1999 تا 2001 در مورد آندوفتالميت منتشر شده بودند از طريق جستجو در مدلاين و ديگر منابع موجود، براساس واژه  endophthalmitis، مشخص شدند. سپس براساس منابع اين مقالات، مقالاتي كه در بيش از سه مورد به آن‏ها استناد شده بود نيز مشخص گرديدند. گزارش‏هاي مربوط به عوارض و نتايج و روش درماني و جراحي در مورد هر يك از انواع آندوفتالميت، جداگانه خلاصه‏برداري شدند. يافته‏ها، ارزيابي و با هم مقايسه شدند و به ارايه نظر در مورد هر يك از مقوله‏ها اقدام گرديد.
يافته‏ها و نتيجه‏گيري: در مجموع 61 مقاله و كتاب مورد بررسي قرار گرفت. به غير از مطالعه EVS كه در مورد بيماران مبتلا به آندوفتالميت بعد از عمل، به صورت كارآزمايي باليني شاهددار تصادفي‏شده انجام پذيرفته بود؛ ساير مطالعات به صورت مجموعه موارد (case series) بودند. بعضي از روش‏هاي درماني توضيح داده‏شده نيز با استفاده از آنتي‏بيوتيك‏ها و ضدقارچ‏هاي جديدتر و با پوشش بيش‏تر بر ميكروارگانيسم‏‏ها، در حال پيشرفت و تكامل مي‏باشند. با توجه به خطرناك بودن آندوفتالميت در همه انواع آن، پيش‏گيري بهتر از هر نوع درماني است. نتايج درمان آن نيز به تشخيص زودهنگام، افتراق نوع حاد از مزمن، درمان سريع و صحيح طبي و مداخله جراحي به موقع بستگي دارد. نمونه‏برداري از مايعات داخل چشمي، قابل اعتمادترين راه براي تشخيص و درمان به موقع عفونت مي‏باشد. پيش‏آگهي در موارد كشت‏منفي، انواع ديررس آندوفتالميت و عفونت با جرم‏هاي داراي بيماري‏زايي كم، بهتر است و بدترين پيش‏آگهي، در عفونت با استرپتوكوك‏ها و باكتري‏هاي گرم‏منفي و باسيلوس سرإـوس ديده مي‏شود. در مجموع، پيش‏آگهي‏ خوبي در انتظار بيماران مبتلا به آندوفتالميت نمي‏باشد.

پيشينه و هدف: استفاده مكرر و بيش از حد مجاز از قطره‏هاي بي‏حس‏كننده موضعي مپل تتراكايين مي‏تواند منجر به كراتيت اولسراتيو سمي گردد كه شديدترين نوع كراتوكونؤنكتيويت دارويي محسوب مي‏شود. در اين گزارش يك بيمار كه به دليل استفاده مكرر از قطره تتراكايين دچار ارتشاح حلقوي يك‏طرفه قرنيه شده است گزارش مي‏گردد.
معرفي بيمار و يافته‏ها: مرد 19 ساله‏اي به علت درد شديد چشم چپ به بيمارستان فارابي مراجعه كرد. در معاينه باليني، ملتحمه بسيار ملتهب بود و در قرنيه وي ارتشاح حلقوي ديده شد. بيمار در شرح حال، استفاده مكرر از قطره تتراكايين را ذكر كرد. از محل ارتشاح، نمونه‏ scraping جهت رنگ‏آميزي گرم و گيمسا و كشت از نظر باكتري، قارچ و آميب برداشته شد و ضايعه درمان گرديد. دو روز بعد، ارتشاح كاهش يافته و نقص اپي‏تليالي نيز كوچك‏تر شده بود. نتيجه رنگ‏آميزي مستقيم گرم و گيمسا و نيز كشت قرنيه از نظر باكتري، قارچ و آميب منفي بود.
نتيجه‏گيري: استفاده مكرر و طولاني‏مدت از قطره تتراكايين ممكن است باعث ارتشاح حلقوي قرنيه شود. مهم‏ترين نكته، ظن قوي تشخيصي است زيرا كراتيت عفوني (باكتريايي، هرپسي و به ويژه آميبي) نيز مي‏تواند دقيقا همين نماي باليني را تقليد نمايد.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: گم‏ شدن عضله ركتوس داخلي چشم، عارضه نادر جراحي‏هاي انحراف چشم و شبكيه يا مصدوميت‏هاي چشمي است و عضله گم‏شده در اغلب موارد پيدا نمي‏شود. روش‏هاي جراحي مختلفي براي درمان اين عارضه توصيه شده‏اند كه معمولاً بهبود محدودي در وضعيت ظاهري و عملكرد چشم مبتلا به اين عارضه ايجاد مي‏كنند. بر پايه اين نظريه كه ثابت نگاه داشتن چشم در موقعيت نگاه روبه‏رو با استفاده از باند سيليكون، موجب موفقيت درمان مي‏شود، اقدام به يك مورد از آن شد كه در اين مقاله معرفي مي‏گردد.
معرفي بيمار: بيمار دختر 14 ساله‏اي است كه 7 سال پيش، به دنبال انجام عمل جراحي براي اگزوتروپي چشم راست، دچار نقص شديد اداكشن و افزايش تدريجي اگزوتروپي شد. وي سال قبل بــه درمانگــــاه انحـــراف چشم مراجعه كرد و با تشخيص باليني گم شدن عضله ركتوس داخلي (MR muscle loss) تحت عمل جراحي قرار گرفت. در زمان عمل، پس از تاييد تشخيص باليني و عدم موفقيت در پيدا كردن عضله گم‏شده، حداكثر رسسيون عضله ركتوس خارجي و جابه‏جايي نيمه‏كامل عضلات عمودي انجام شد ولي نتيجه عمل جراحي رضايت‏بخش نبود و در نهايت براي اصلاح وضعيت چشم در نگاه روبه‏رو، چشم بيمار توسط باند سيليكون 240 به ديواره داخلي اربيت ثابت گرديد و در آخرين پىگيري 6 ماهه، نتيجه عمل جراحي رضايت‏بخش بود و عارضه قابل توجهي مشاهده نشد.
نتيجه‏گيري و پيشنهاد: اين روش براي درمان گم شدن عضله ركتوس داخلي در مواردي كه ماهيچه گم‏شده پيدا نمي‏شود و ساير اعمال جراحي موفقيت‏آميز نيستند مي‏تواند با موفقيت همراه باشد. انجام تحقيق در اين زمينه توصيه مي‏گردد.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: نظر به پيش‏آگهي شناخته‏شده متاستاز كانسر پستان به كوروييد و نيز عوارض و مشكلات درمان متعارف در اين بيماران و گزارش 3 مورد از موفقيت درمان با ترموتراپي ترنس‏پوپيلاري، در اين مقاله به معرفي يك مورد درمان آن در بيمارستان لبافي‏نؤاد اقدام مي‏گردد.
معرفي بيمار: خانم 44ساله اي با شكايت افت ناگهاني ديد چشم راست از 5 روز قبل، مراجعه نمود. بيمار سابقه عمل ماستكتومي يك‏طرفه به دليل كانسر پستان را در حدود يك سال قبل ذكر مي كرد. در فوندوسكوپي، توده‏اي به ابعاد 7×6 برابر قطر ديسك بينايي همراه با مايع زير شبكيه در ناحيه قطب خلفي چشم راست و توده اي به ابعاد 5/1×5/1 برابر قطر ديسك بينايي در ناحيه تمپورال نسبت به ماكولاي چشم چپ مشاهده شد. بيمار تحت درمان ترموتراپي ترنس‏پوپيلاري قرار گرفت. هفت هفته بعد از درمان، توده چشم راست به طور قابل ملاحظه اي كوچك و مايع زير شبكيه جذب شد و بهبودي در ديد به وجود آمد. در چشم چپ نيز توده به طور كامل محو گرديد.
نتيجه‏گيري و پيشنهاد: ترموتراپي ترنس‏پوپيلاري در درمان متاستاز كانسر پستان به كوروييد موثر است. انجام يك تحقيق تجربي براي مقايسه اين روش با روش‏هاي متداول را توصيه مي‏نمايد.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: با توجه به شرايط متفاوت عمل و گزارش‏هاي مختلف از تاثير روش‏هاي پيوند قرنيه بر پيش‏آگهي عمل‏ قوز قرنيه و به منظور تعيين نتايج بينايي و عوارض طولاني‏مدت جراحي پيوند نفوذي (PK) و لايه‏اي قرنيه (DLK) در قوز قرنيه پيش‏رفته و شديد، اين تحقيق بر روي مراجعان به بيمارستان حضرت رسول طي سال‏هاي 78-1370 انجام پذيرفت.

مواد و روش‏ها: تحقيق به روش مطالعه داده‏هاي موجود انجام شد. پرونده بيماراني كه به علت قوز قرنيه پيش‏رفته يا شديد، تحت عمل پيوند قرنيه نفوذي يا لايه‏اي قرار گرفته‏ بودند، مورد بررسي قرار گرفت. داده‏هاي مربوط به ديد اصلاح‏نشده (UCVA)، بهترين ديد اصلاح‏شده (BCVA)، كراتومتري و رفركشن بعد از عمل، از پرونده‏ها استخراج و با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي، مقايسه شدند.

يافته‏ها: طي مدت مورد بررسي، 35 چشم تحت PK (19 مرد و 13 زن) و 13 چشم تحت DLK (7 مرد و 6 زن) قرار گرفتند. انتخاب بيماران براي عمل DLK در كساني كه اسكار عمقي قرنيه نداشتند به صورت اتفاقي بوده كه در صورت باز شدن غشاي دسمه تبديل به PK شده بودند. سن بيماران در گروه PK، 26±7 سال و در گروه DLK، 24±8 سال بود. اندازه‏ قرنيه‏گيرنده در هر دو گروه، 7.5±0.25 mm و دهنده، 7.75±0.25 mm بود (NS). طول مدت پىگيري در گروه PK، 31±17.6 ماه و در گروه DLK، 25±16 ماه بود. در آخرين پيگيري، ديد اصلاح‏نشده در گروه PK، 4.10±3.10 و در گروه DLK، 4.10±1.10؛ بهترين ديد اصلاح‏شده در گروه PK، 8.10±3.10 و در گروه DLK، 7.10±1.10؛ ميزان معادل كروي در گروه PK، -2.6±2.8 ديوپتر و در DLK، 2.8±1.6 ديوپتر و ميزان آستيگماتيسم در گروه PK، -3.83±2.7 ديوپتر و در گروه DLK، -4±1.5 ديوپتر بود كه اين يافته‏ها در دو گروه مشابه بود و اختلاف آماري معني‏داري نداشت. در گروه PK در 40 روز اول، 4 مورد باز شدن زخم وجود داشت كه با قطره تتراكاتين ترميم شده بود. رد آندوتليالي پيوند در يك مورد، 23 ماه بعد از PK وجود داشت كه تحت درمان دارويي قرار گرفت. در گروه DLK در يك مورد، هنگام عمل، سوراخ كوچكي در دسمه پيدا شد كه با تزريق گاز SF₆ در اتاق قدامي كنترل شد و در 4 مورد هم كدورت محيطي در ناحيه interface پيوند وجود داشت كه كاهش بينايي ايجاد نكرده بود. در گره PK، پنج چشم و در گروه DLK، دو چشم پس از عمل به علت آستيگماتيسم بيش از 5 ديوپتر، تحت جراحي رفركتيو قرار گرفتند كه هيچ‏كدام اختلاف معني‏داري نداشته‏اند.

نتيجه‏گيري و پيشنهاد‏ها: به نظر مي‏رسد كه نتيجه بينايي و عيب انكساري بيماران در دو گروه PK و DLK مشابه باشد ولي عارضه رد پيوند در گروه PK مطرح است و پىگيري بيماران DLK نيز به مراتب آسان‏تر از بيماران PK مي‏باشد. انجام يك تحقيق تجربي شاهددار توصيه مي‏گردد.

 نسخه قابل چاپ

 پيشينه و هدف: با توجه به اهميت پيش‏بيني ديد نهايي در بيماران كانديد عمل آب‏مرواريد به عنوان يكي از شايـــــع‏تـــــرين اعمــــــال چشم‏پزشكــــي، تحقيـــــق حاضر به منظور مقايسه بين روش Potential Acuity Pinhole (PAP) و روش تغيــيــــريــافته IIIuminated Near Card (INC) در 100 بيمار كانديد جراحي آب‏مرواريد در سال 80-1379 انجام شد.

مواد و روش‏ها: تحقيق به روش متقاطع (cross over) بر روي 100 بيمار داراي معيارهاي مطالعه، انجام شد. پيش از جراحي،  اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع آب‏مرواريد، فشار چشم، بهترين ديد اصلاح‏شده دور قبل از عمل، نوع جراحي آب‏مرواريد و فوندوسكوپي در برگه‏هاي اطلاعاتي وارد شدند. بيماران براساس بهترين ديد اصلاح‏شده دور قبل از عمل به سه دسته تقسيم شدند: 1- BCVA برابــــر يــــا بيش از 50/20، 2- BCVA بين 60/20 تا 200/20 و 3- BCVA كم‏تر از 200/20. پس از اتساع مردمك به وسيله قطره سيكلوؤيل، پتانسيل حدت بينايي، يك بار به وسيله PAP و يك بار به وسيله INC به طور جداگانه براي هر بيمار اندازهگيري ‏شد. هشت هفته بعد از عمل جراحي، بهترين ديد اصلاح‏شده دور بيمار با ديد تخمين زده شده در هر روش، مقايسه و در برگه اطلاعاتي مربوط به هر بيمار ثبت ‏شد. اختلاف دو خط يا كم‏تر به عنوان موارد پيشگويي صحيح و بيش از دو خط، پيش‏بيني غلط قلمداد شد. نتايج به وسيله آزمون‏هاي آماري مربع كاي و تحليل رگرسيون ارايه شدند.

يافته‏ها: عمـــل جراحي در 100 بيمار در سنين 65±25 سال و دامنه 90-30 سال، شامل 59 زن و 41 مــــرد انجـــــام شد. پيشگويي صحيح در گروه‏هــــاي 1، 2 و 3، براي آزمون PAP به ترتيب 75 درصد، 91.7 درصد و 81.9 درصد (p<0.0001) و بــــراي آزمــــون INC به تــــرتيــــــب 75 درصد، 87.5 درصد و 80.6 درصد (p<0.0001) بود. ميزان همراهي ديد دور بعد از عمل (r) با ديد تخميني توسط PAP، 0.71 و توسط INC، 0.51 بود (تحليل رگرسيون، (p<0.0001.

نتيجه گيري: ميزان پيش‏بيني ديد دو روش PAP و INC تقريبا برابر بوده و اين پيشگويي صرف‏نظر از ميزان بينايي اوليه، قدرت لازم را براي پيش‏بيني ديد داشته است.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: تشخيص و درمان به هنگام زخم قرنيه يكي از فوريت‏هاي مهم در چشم‏پزشكي است. اين مطالعه به منظور مقايسه ميزان مقاومت باكتري‏هاي جداشده از چشم‏هاي مبتلا به زخم عفوني قرنيه نسبت به آنتي‏بيوتيك‏هاي مطرح در درمان اين بيماري، در محيط آزمايشگاهي انجام شد.
مواد و روش‏ها: تحقيق حاضر بر روي 100 چشم مبتلا به زخم عفوني قرنيه انجام شد. پس از تشخيص احتمالي زخم عفوني قرنيه و گرفتن نمونه از ناحيه فعال زخم، ضمن تهيه اسمير مستقيم، نمونه‏ها به محيط‏هاي كشت منتقل و در دماي مناسب انكوبه ‏شدند. در موارد كشت مثبت باكتري، نوع آن تعيين و آزمايش آنتي‏بيوگرام نسبت به پنج داروي سيپروفلوكساسين، افلوكساسين، آميكاسين، جنتامايسين و سفازولين انجام شد. نمونه‏ها در موارد كشت‏منفي از نظر باكتري، در محيط‏هاي كشت از نظر رشد قارچ انكوبه ‏شدند. ويؤگي‏هاي فردي بيماران، فراواني استفاده از آنتي‏بيوتيك موضعي و مدت بين شروع علايم تا مراجعه، در كل بيماران بررسي شدند. عوامل زمينه‏اي ابتلا به زخم قرنيه و ويؤگي‏هاي باليني زخم در موارد باكتريايي ثابت‏شده نيز بررسي شدند. نتايج به دست آمده با آزمون فيشر و آزمون مربع كاي ارزيابي شدند.
يافته‏ها: بيماران شامل 57 درصد مرد و 43 درصد زن بودند. در 56 درصد موارد، كشت مثبت شد كه شامل 40 درصد باكتري و 16 درصد قارچ بود. ميانگين فاصله شروع علايم تا مراجعه، 4/10 روز (30-1 روز) بود و 83 درصد بيماران قبل از مراجعه، از قطره‏هاي مختلف آنتي‏بيوتيك استفاده كرده بودند. باكتري‏هاي جداشده در 95 درصد به افلوكساسين، 5/92 درصد به سيپروفلوكساسين، 5/92 درصد به آميكاسين، 65 درصد به جنتامايسين، 5/62 درصد به سفازولين و 85 درصد به حداقل يكي از دو داروي جنتامايسين و سفازولين حساس بودند. از باكتري‏هاي جداشده، 45 درصد استافيلوكوك كواگولازمنفي و 25 درصد پسودوموناس بودند كه 40 درصد از پسودوموناس‏ها نسبت به هر دو داروي جنتامايسين و سفازولين مقاوم و 100 درصد آن‏ها نسبت به هر يك از سه داروي ديگر حساس بودند. در استفاده توام از جنتامايسين و سفازولين، با فرض اين كه حساسيت باكتري به حداقل يكي از آن‏ها كافي باشد؛ مقايسه حساسيت كل باكتري‏ها به اين تركيب با هر يك از سه داروي سيپروفلوكساسين، افلوكساسين و آميكاسين به تنهايي، اختلاف آماري معني‏داري نداشت در حالي كه اين مقايسه در مورد پسودوموناس‏ها، اختلاف آماري معني‏داري داشت.
نتيجه‏گيري: داروهاي سيپروفلوكساسين، افلوكساسين و آميكاسين در محيط آزمايشگاهي، با درصد بالا بر روي انواع باكتري‏هاي عامل زخم قرنيه موثرند. دو داروي جنتامايسين و سفازولين به دليل فراواني بالاي مقاومت ميكروبي، هيچ‏كدام به تنهايي به عنوان درمان تجربي (empirical) زخم باكتريايي قرنيه مناسب نمي‏باشند اما تجويز توام آن‏ها به جز در مورد پسودوموناس، هم‏چنان بر طيف وسيعي از باكتري‏هاي عامل زخم قرنيه موثر است.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: جراحي زودهنگام، درمان انتخابي ارجح عروق بازمانده جنيني (PFV) يا زجاجيه اوليه هيپرپلاستيك پايدار (PHPV) مي‏باشد ولي مفيد بودن نقش آن، مورد چالش است. اين مطالعه به منظور شناسايي ويژگي‏هاي مربوط به پيامدهاي درمان جراحي و غيرجراحي PFV براساس طبقه‏بندي تعديل‏شده، در بيمارستان لبافي‏نژاد تهران انجام شد.
مواد و روش‏ها: مطالعه بر روي مجموعه موارد اين بيماري (case series) شامل 54 چشم از 47 بيمار مبتلا به PFV كه به طور متوالي طي سال‏هاي 77-1360 به مركز ارجاعي فوق مراجعه كرده بودند انجام شد. درمان جراحي شامل لنزكتومي و ويتركتومي از طريق پارس‏پليكاتا در 34 چشم و لنزكتومي و ويتركتومي به روش ترنس‏ليمبال در 5 چشم بود. پانزده چشم نيز به روش غيرجراحي درمان شدند. پيامدهاي مورد سنجش عبارت بودند از بهبود بينايي (حداقل يك رده ارتقا در بهترين ديد اصلاح‏شده نهايي براساس رده‏بندي Zipf در مقايسه با ديد اوليه منوط به اين كه ديد نهايي حداقل برابر CSUM، معادل 30/20-100/20 باشد) و ميزان پسنديدگي ظاهر كه به صورت وجود نداشتن موارد: اربيت كوچك، چشم به ظاهر كوچك همراه با ميكروكورنه‏آ و هيپوتوني، انحراف چشم به ميزان بيش از 35 پريزم‏ديوپتر بدون سابقه جراحي استرابيسم و كدورت واضح قرنيه تعريف شد.
يافته‏ها: با حذف 6 چشم كه در جريان عمل، غيرقابل جراحي تلقي شدند؛ در  33چشم جراحي‏شده، 10 چشم (3/30 درصد) به بهبود بينايي دست يافتند كه 4 چشم به PFV قدامي و 6 چشم به PFV مركب مبتلا بودند. براساس تحليل تك‏متغيري، عواملي نظير PFV قدامي، انجام جراحي در PFV مركب و برخورداري از شبكيه طبيعي؛ همراهي ضعيفي با شانس بيش‏تر بهبود بينايي داشتند. در تحليل رگرسيون چندمتغيري، نسبت شانس ايجاد ظاهر ناپسند در افراد مونث بيش از افراد مذكر (OR=10.5) و در موارد دوطرفه بيش از موارد يك‏طرفه (OR=7.9) بوده است. فرزندان والدين خويشاوند به انواع شديدتر PFV مبتلا بودند. نتيجه‏گيري و پيشنهاد: به رغم پايين بودن توانش (پتانسيل) بينايي در PFV؛ برخي از چشم‏هاي مبتلا به PFV قدامي يا مركب و داراي شبكيه طبيعي، بعد از جراحي به بهبود بينايي دست يافتند. هيچ عامل منفردي به جز جنس و PFV دوطرفه، به طور موردي قادر به پيش‏گويي نتايج درمان نبودند. درمان بايد بسته به مورد و براساس يافته‏هاي باليني انتخاب گردد. مطالعات ژنتيكي در فرزندان والدين خويشاوند مي‏تواند اطلاعات باارزشي را به دست دهد.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: تحقيق حاضر با توجه به اختلاف‏نظر در مورد نتايج بازتواني بينايي پس از عمل جراحي در چشم‏هاي داراي مشكلات عدسي هم‏زمان با مشكلات زجاجيه و شبكيه، به منظور تعيين نتايج تثبيت اسكلرال لنز داخل چشمي (IOL) هم‏زمان با ويتركتومي كامل و گذاشتن باند پروفيلاكتيك، طي سال‏هاي 79-1372 در بيمارستان لبافي‏نژاد انجام پذيرفت.
مواد و روش‏ها: تحقيق به روش مطالعه داده‏هاي موجود، بر روي پرونده‏هاي واجد شرايط انجام شد. مواردي كه داراي انديكاسيون ويتركتومي عميق و صدمات به عنبيه و زاويه اتاق قدامي و فاقد كپسول عدسي بودند، وارد مطالعه شدند. ميزان ديد و ويژگىهاي فردي بيماران و نيز روش عمل و مدت پىگيري و بالاخره بهترين ديد اصلاح‏شده قبل و بعد از عمل، در يك برگه اطلاعاتي ثبت گرديد. ميزان ديد كم‏تر و بيش‏تر از 20/40 با آزمون مك‏نمار مورد قضاوت آماري قرار گرفت.
يافته‏ها: تحقيق بر روي پرونده 18 بيمار در سنين 23 8/34 سال، شامل 14 مرد و 4 زن انجام شد. مدت پىگيري، 4/32 36 ماه بود. تعداد 7 چشم آفاك، 4 چشم داراي عدسي كاتاراكته و دچار جابه‏جايي ناقص و 6 چشم دچار جابه‏جايي كامل IOL به داخل حفره زجاجيه و يك چشم دچار جابه‏جايي ناقص IOL بودند. قبل از عمل، 3 چشم ديد 40/20 يا بهتر داشتند كه بعد از عمل، 9 چشم (50 درصد) ديد 40/20 يا بهتر به دست آوردند(p<0.01) . عوارض بعد از عمل در 9 بيمار مشاهده شد.
نتيجه‏گيري و پيشنهاد: در صورت فقدان كپسول عدسي در برخي از بيماران، تثبيت اسكلرال لنز داخل چشمي اتاق خلفي، هم‏زمان با جراحي زجاجيه و شبكيه قابل انجام است. اين روش، در بازتواني بينايي در برخي از چشم‏ها، روش كارآمدي است. تا زماني كه نتايج طولاني‏مدت مشخص نشده است بهتر است اين روش در بچه‏ها با احتياط به كار گرفته شود و انجام يك كارآزمايي باليني توصيه مي‏گردد.

 نسخه قابل چاپ

پيشينه و هدف: با توجه به عوارض جدي و شناخته‏شده جراحي باكلينگ اسكلرا توام با كرايو، پژوهش حاضر به منظور تعيين ميزان موفقيت جراحي باكلينگ اسكلرا بدون استفاده از كرايو و جايگزيني فوتوكوآگوليشن ليزري حين عمل جراحي يا پس از آن، بر روي بيماران دچار جداشدگي اوليه شبكيه مراجعه‏كننده به بيمارستان فارابي طي سال‏هاي 78-1372 انجام شد.

مواد و روش‏ها: پژوهش به روش مطالعه مجموعه موارد (case series) صورت گرفت. كليه بيماراني كه دچار جداشدگي اوليه شبكيه و كانديد عمل جراحي باكلينگ اسكلرا بودند تحت اين عمل جراحي قرار گرفتند. ليزردرماني با ليزر آرگون بر روي باكل و اطراف سوراخ‏ها به روش indirect، حين عمل جراحي و يا كلاسيك (اسليت‏لامپ)، پس از عمل جراحي انجام و نتايج آن‏ها ثبت و بررسي شد.

يافته‏ها: پژوهش بر روي 73 بيمار شامل 74 درصد مرد و 26 درصد زن با ميانگين سني 59.6 سال انجام شد. چشم‏ها، 64 درصد فاكيك، 19 درصد پسودوفاكيك و 17 درصد آفاك بودند. ميزان PVR از درجه B تا C₂ شامل 88 درصد B، 8 درصد C₁ و 4 درصد C₂ بود. ميزان موفقيت حين عمل جراحي، 100 درصد بود و پس از آن در 12.5 درصد از موارد، طي سه هفته تا دو ماه بعد از عمل، جداشدگي مجدد مشاهده شد كه در 7 درصد موارد با تزريق گاز SF₆ و ليزردرماني، شبكيه دوباره چسبيد (موفقيت نهايي 94.5 درصد) و در 5.5 درصد باقي‏مانده، منجر به عمل جراحي ويتركتومي و برداشتن پرده‏ها و آندوليزر و تزريق سيليكون شد. در كليه موارد جراحي مجدد، شبكيه تا پايان مطالعه چسبيده بود. متوسط زمان پيگيري 4 سال و 10 ماه بود.

نتيجه‏گيري: از فوتوكوآگوليشن ليزري مي‏توان براي ايجاد اسكار كوريورتينال استفاده كرد و نتايج قابل قبولي به دست آورد. انجام يك كارآزمايي باليني را توصيه مي‏نمايد.  

 نسخه قابل چاپ