روز جهانی نجوم/ مطالب نجومی خود را اینجا ارسال کنید/امتیاز ویژه

بسمه تعالی

نوشته ها و تصاویر نجومی

به مناسبت روز جهانی نجوم، تاپیکی با این عنوان ایجاد شد تا کاربران گرامی مطالب مورد نظر خود در ارتباط با نجوم را با دیگران به اشتراک گذارده، علاوه بر 5 امتیاز ارسال پست، امتیازی ویژه از طرف روابط عمومی راسخون دریافت دارند.

مهلت مشارکت در تاپیک تا تاریخ 93/03/01 می باشد.

با تشکر

بنام خالق توانا

اسامی شرکت کنندگان در مبحث روز جهانی نجوم و امتیازات دریافتی آن ها

ضمن تشکر از کلیه مشارکت کنندگان گرامی و مدیر محترم تالار نجوم

امتیازات درخواستی همراه با 200 امتیاز برای مدیر محترم تالار، تقدیم گردید.   روابط عمومی راسخون

 صندوق انتقادات و پیشنهادات تالار نجوم 

باتشکر

با اجرای پروژه احداث باغ فضایی ناسا، ساکنان آینده مستعمرات انسانی در مریخ می‌توانند دسته گل‌های طبیعی به یکدیگر هدیه دهند.

طرح‌های مختلفی از سوی ناسا و شرکت‌های خصوصی مانند مارس وان (Mars One) برای فرستادن انسان به سیاره مریخ مطرح شده است و پیش‌بینی می‌شود که طی چند دهه آینده این سیاره میزبان نخستین مسافران زمینی باشد.

ساکنان آینده مستعمرات انسانی در مریخ شاهد چشم‌اندازی کاملا بیگانه‌ بر سطح این سیاره خواهند بود؛ ناسا قصد دارد با اجرای پروژه باغ فضایی و پرورش گل، تغییراتی در شرایط زندگی ساکنان سیاره سرخ ایجاد کند.

نسل دوم مریخ‌نورد کنجکاوی که تا سال 2012 راهی سیاره سرخ خواهد شد، به تغییر چشم‌انداز خشن این سیاره کمک خواهد کرد. پروژه Mars Plant Experiment شامل بررسی امکان رشد گل‌هایی از گونه آرابیدوپسیس (Arabidopsis) در مریخ است.

گیاهان گلدار بطور مستقیم در خاک مریخ کاشته نمی‌شوند، چراکه ناسا قصد دارد اکوسیستم احتمالی این سیاره را تا پیش از حضور مستقیم فضانوردان، دست نخورده باقی نگه دارد؛ به همین دلیل دانه‌های گیاه آرابیدوپسیس در محفظه‌ مخصوصی کاشته خواهند شد.

در پروژه MPX از یک کیوب‌ست (CubeSat) استفاده می‌شود که به قسمت خارجی بدنه مریخ‌نورد متصل می‌شود؛ این جعبه حاوی هوا و 200 دانه گیاه آرابیدوپسیس است.

ظرف 15 روز مشخص می‌شود که آیا محیط خشن مریخ با گرانش کم و سطوح بالای پرتوهای خطرناک بر رشد و گل‌دهی گیاه تأثیر منفی دارد یا خیر؛ نتایج این مطالعه به احداث گلخانه‌های فضایی بزرگتر و افزوده شدن سبزیجات و اکسیژن تازه به منوی ساکنان آینده مریخ منجر خواهد شد.

ایسنا

عکسی به مناسبت روز نجوم

گلوبول های داخل سهابی مرغ دونده

ناسا از کشف شواهد جریان آب در مریخ خبر داد!

سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) اعلام کرده که شواهدی دال بر وجود آب جاری در کره مریخ کشف کرده است.

به گفته ناسا، در گرم ترین ماه های مریخ، در برخی از نقاط این کره، آب جریان پیدا می کند.این کشف، احتمال وجود موجودات زنده در مریخ را قوی تر کرده است.

ناسا حدود ۱۰ سال پیش از وجود آب به شکل یخ زده در دو قطب مریخ خبر داده بود اما این نخستین بار است که می گوید شواهد جریان آب در این کره را کشف کرده است.

منبع:http://www.nasacopy.mihanblog.com

طوفان خورشیدی

این تصویر تلسکوپ هابل سحابی IC 289 را نشان می دهد که در ذات الکرسی قرار دارد. این سحابی سیاره ای زمانی ستاره ای بود به اندازه خورشید، ولی اکنون یک ابر از گاز یونیزه از آن باقی مانده و یک هسته که به صورت یک نقطه روشن و کوچک در مرکز سحابی قابل رؤیت است.

معمولا کیانجوم تصاویر APOD را نمی گذارد ولی این قاده درباره تصاویر بسیار زیبا مستثنی است:

این تصویر سحابی غبارآلود  NGC 2170 را نشان می‌دهد که در سوی بالا-چپ می‌درخشد. این سحابی که نور ستاره‌های داغ پیرامون خود را بازمی‌تاباند با سحابی بازتابی آبی‌رنگ دیگری همراه شده است و بخشی فشرده با تابش سرخ و خطوط تیره و مبهم بر ضد ستاره‌های پس‌زمینه ایجاد کرده است. مانند نقاشان طبیعت بی‌جان که بخش‌های گوناگون و وسایل معمولی خانگی را برای موضوع نقاشی خود در نظر می‌گیرند، ابرهای گاز، غبار و ستاره‌های داغ هم موضوعاتی معمولی در تصاویری مانند تصویر بالا هستند: در این تصویر ابرهای ملکولی و پرجرم محل تولد ستاره‌ها هستند و در صورت فلکی تک‌شاخ (Monoceros) قرار گرفته‌اند. این ابر ملکولی عظیم (Mon R2) بسیار به ما نزدیک است! و در حدود 2400 سال نوری از ما قرار دارد. در این فاصله این بوم باید پهنایی برابر با 15 سال نوری داشته باشد.

این تصویر فوق العاده، دنباله دار ISON را نشان میدهد که به خورشید نزدیک میشود. به پس زمینه زیبای این تصویر دقت کنید!!
دنباله دار مانند یک بچه قورباغه در یک حوض عمیق کیهانی در حال شنا است.

عکاسی نجومی و آسمان شب یکی از شاخه های جذاب هنر عکاسی به شمار می آید. عکس های زیبا و مسحورکننده آسمان شب باعث شده تا هر روزه علاقه مندان بیشتری به این شاخه روی آورده و آنرا به عنوان یک سرگرمی یا فعالیت حرفه ای برگزینند. اگرچه گرفتن چنین عکس هایی آنقدرها هم مشکل نیست اما نیازمند صبر و حوصله فروان، انتخاب مکان مناسب و تمرین زیاد است.

آسمان شب

آسمان شب متغیر است. بعضی از شب ها به رنگ خاکستری و ابری، برخی شب ها پوشیده با ستارگان، و برخی شب ها شاهد حرکت ابرها و جبهه های آب و هوایی مختلفی هستیم. استفاده از سرعت های شاتر طولانی مدت، راهکار و کلیدی برای گرفتن عکس هایی تخیلی و بسیار زیبا از آسمان شب است. پس صبور باشید و خواهید دید که این نوع از عکاسی به طبیعت دوم شما تبدیل خواهد شد.

1- مسیر حرکت ستارگان

با توجه به چرخش زمین حول محور خود، اینطور به نظر می رسد که نور ستارگان در دوایری در اطراف قطب آسمانی در حرکت می باشند. این حرکات پس از حدود 5 تا 10 دقیقه قابل تشخیص می باشند و به شکل خطی از نور توسط دوربین شما قابل ترسیم می باشد. برای عکاسی از چنین افکت خارق العاده ای، شما نیازمند یک سه-پایه عکاسی محکم و صبر فراوان هستید. لنز را در حالت فوکوس بینهایت قرار داده و مود دوربین را به دستی (Manual) و یا  Bulb shootingتغییر دهید. سپس با استفاده از آزادی کابل دوربین قادر خواهید بود تا به عکاسی از ستارگانی که در امتداد آسمان در حرکت می باشند بپردازید. پرتوگیری ( یا همان نوردهی) و قرار دادن لنز در معرض نور ستارگان می تواند در فاصله زمانی چندین دقیقه تا حتی چندین ساعت انجام گیرد. اگر همواره چند نکته کلیدی، از جمله زمان بندی، ترکیب عناصر و ذخیره باطری را به خاطر بسپارید، عکاسی از مسیرهای ستاره ای برای شما آسان تر خواهد بود.

2- مکان مناسب را پیدا کنید

بهترین مکان برای مشاهده و عکاسی از آسمان شب معمولاً حومه روستایی و خارج از شهرها می باشد، چراکه نور مصنوعی ساطع شده در محیط شهری باعث ایجاد عارضه ای به نام آلودگی نوری می شود. برای اینکه به خوبی قادر به مشاهده ستارگان و آسمان شب باشید بایستی از شر این نورهای مصنوعی خلاص شوید. معمولاً در عکاسی نجومی یک آسمان کاملاً تاریک ترجیح داده می شود اما نورهای مصنوعی شهر مانع از این تاریکی مطلق آسمان می شوند. بسیاری از مبتدیان با باز نگه داشتن شاتر برای فاصله زمانی های طولانی، بلندترین مسیرهای حرکت ستارگان را به عنوان هدف عکاسی نشانه می روند. اگرچه، آنها تاثیر ایجاد شده از نور محیط بر آسمان را (که گاهاً تشخیص آن نیز دشوار است)  دست کم می گیرند. علاوه بر این نورهای مازاد(مانند مهتاب) می توانند باعث ایجاد تاثیرات مخرب و بسیار بدی بر عکس هایی با سرعت شاتر طولانی شوند.

مثلاً وقتی که دیافراگم دوربین را به مدت زمان 20 دقیقه باز نگه می دارید، حتی یک ساعت پس از غروب خورشید، تصویر حاصل ممکن است به مانند عکسی که در روز گرفته اید نمایش داده شود. به طور مشابه، عکسی در ماه شب چهاردهم (ماه کامل) با زمان نوردهی در حدود 10 دقیقه ، می تواند مانند تصویری در روز به نظر برسد. بنابراین، برای گرفتن عکس هایی با شاترهای طولانی بهتر است در زمان هلال ماه نو، قبل از طلوع ماه و یا پس از غروب ماه اقدام نمایید. در این اوقات، نور پدیدار شده از ستارگان مشهودتر بوده و تصویر شما عالی خواهد بود.

3- سرعت شاتر با فاصله زمانی های طولانی

هنگامی که به عکاسی آسمان شب با پرتوگیری بلندمدت مشغولید، پرتوگیری های بیشتر از 15 دقیقه چرخش زمین را نشان خواهند داد. شما نیازمند لنزی با زاویه دید وسیع و البته یک 3پایه محکم خواهید بود. همچنین بایستی از کابل آزاد دوربین استفاده کنید، تا در لحضه ای که عکس می گیرید، از هر نوع لرزش دوربین ممانعت ورزید. لنز را در فوکوس (کانون توجه) بینهایت قرار دهید و دوربین را به مود B)  Bulb Shooting mode) تغییر وضعیت دهید. برای دستیابی به نتایج مطلوب دیافراگم را در f/4 قرار دهید، و با فشردن کلید دوربین (از طریق کابل یا ریموت) شاتر را باز کنید. بهتر است ازISO 100  استفاده کنید (توضیحات بیشتر مربوط به ISO  در پایان این مقاله آمده است) تا نویز دیجیتال را در کمترین حد ممکن نگه دارید. توجه داشته باشید از آنجا که آسمان کاملاً تاریک است، برای پرتوگیری های بالای 15 ثانیه، کوچکترین عوامل می توانند باعث ایجاد نویز دیجیتال در عکس شما شوند. برای تکمیل عکس، پس از گذشت زمان مور نظر، کلید ریموت را دوباره فشرده و شاتر را ببندید.

4- شفق ها و نورهای قطبی

عکاسی پدیده جوی شفق های شمالی یک چالش بزرگ برای عکاسان به شمار می آید. این مشکل ناشی ازتغییرات غیرعادی مداوم در درجه روشنایی نور می باشد. ذرات باردار خورشیدی به سرعت حرکت می کنند و گاهی از دیده پنهان می شوند، این امر عکاسی از آنها را به کاری بسیار دشوار تبدیل نموده است. با این حال، اگر نکاتی که در ادامه آمده است را به خاطر بسپارید، قادر به گرفتن بهترین عکس ها از شفق شمالی خواهید بود. دوربین خود را بر یک سه پایه قوی محکم کنید تا برای پرتوگیری های طولانی تر آماده و ثابت باشد. ISOرا در محدوده بین 100 تا 400 تنظیم نمایید. بسته به میزان نور موجود در محیط، سرعت شاتر را می توانید در حدود 30 ثانیه تنظیم نمایید. به نورسنج داخلی دوربین اعتماد نکنید، که بیشتر به درد عکاسی در روز می خورد. اگرچه هر نوع لنزی برای عکاسی شفق های قطبی قابل استفاده است، اما توصیه می شود از لنزهایی سریع تر و با زاویه دید وسیع استفاده کنید.

5- آسمان های ابری

همانطور که نور شروع به کاهش می کند، به آسمان های ابری نگاه کنید. رنگ ها را تماشا کنید و ببینید که چگونه در ابرها به یکدیگر آمیخته اند. اگرچه تاریک است اما باید سعی کنید با استفاده از فیلترهای خنک کننده آبی 80A، پراکندگی رنگ آبی آسمان را بالا برده، و پراکندگی رنگ زرد حاصل از نورهای مصنوعی را کاهش دهید. از لنزی با زاویه دید گسترده استفاده کرده و از پرتوگیری های طولانی تر بهره گیرید. می توانید در ابتدا چند عکس تستی گرفته و آنها را به دقت در دوربین دیجیتال خود ارزیابی کنید. سپس باید قادر باشید تا بهترین محدوده زمانی را برای پرتوگیری های خود انتخاب کرده و عکس های فوق العاده ای از آسمان پوشیده از ابر بگیرید.

توصیه تنظیمات

اندازه گیری پس از تاریکی می تواند یک مشکل اساسی در عکاسی باشد، بنابراین مطمئن شوید که بهترین تنظیمات را برای شرایط ویژه خود انتخاب می کنید. اگر وضعیت حاکم بر نور محیط، هم روشن و هم تاریک می باشد، بایستی از سنجش نقطه ای برای تفسیر دقیق استفاده نمایید. اگر محیط تاریک است برای سنجش محیط می توانید از حالت 'center weighted'و یا'evaluative metering'  در دوربین دیجیتال خود استفاده نمایید. تا حد امکان از فلاش استفاده نکنید چرا که می تواند عکس شما را مورد تاثیر قرار داده به گونه ای که بخشی از تصویر بیش از حد روشن خواهد بود. مود دستی (manual mode) و bulb mode بهترین مودها برای این نوع عکاسی می باشند.

توصیه تجهیزات

عکاسی از آسمان شب بایستی همراه با بکارگیری و استفاده از یک سه-پایه عکاسی انجام پذیرد. فراموش نکنید که برای دوربین خود یک کابل و یا کنترل از راه دور بخرید، این موضوع مهم است چراکه برخی عکس ها 30 ثانیه و حتی زمان خیلی بیشتری طول خواهد کشید. لنزهای شما در حالت ایده آل باید دارای یک مود فوکوس بینهایت و دوربین شما بایستی قابلیت MLU(mirror lock up- یک ویژگی است که در آن، آینه دوربین قبل از آزاد شدن شاتر حرکت کرده و مانع از ایجاد ارتعاش حاصل از جابجایی آینه می گردد )  داشته باشد. یک لنز زاویه-باز بهترین گزینه برای عکاسی آسمان شب است و امکان زوم حتی آن را تطبیق پذیرتر خواهد نمود.

توضیحات بیشتر

تمام زمان بندی هایی که در زیر ذکر شده بر اساس ISO 50  و دیافراگم f2.8  یا  f3.5  می باشند.

- برای ISO 100 ، زمان نوردهی کوتاه تر می باشد اما نه در حدود نصف (1/2) زمانبندی ISO 50 .

برای ایزوی 100 از زمانبندی هایی در حدود یک-سوم (1/3) ایزوی 50 استفاده کنید.

-  دیافراگم f2.8یا f3.5را برای نمایش بیشترین تعداد ستارگان در عکس مورد استفاده قرار می دهیم. ضعیف ترین نورها با دیافراگم کوچکتر قابل نمایش نخواهند بود.

عکاسی مسیر حرکت ستارگان

عکاسی نقاط نورانی

- به منظور عکاسی از ستارگان به صورت نقاط نورانی ( به جای مسیرهای نورانی)، بدون شک به زمان شاتر بسیار کوتاهتری نیازمندید. از این رو شما همچنین نیازمند استفاده از فیلم های سریع تر (وISO  بالاتر) هستید که امکان استفاده از شات های کوتاه مدت را می دهند.

- اگر می خواهید برخی مناظر و چشم اندازها (به شکل سایه و طرح سیاه یکدست در پس زمینه) در عکس نمایان گردند، شما نیاز به نور "ماه کامل" در عکس خواهید داشت، همچنین برای نمایش اجسام جلوی صحنه (با نور کامل و به صورت روشن) بایستی همزمان از فلاش دوربین استفاده نمایید.

- برای تعیین طولانی ترین سرعت شاتر قابل استفاده، قبل از شروع حرکت ستارگان در مسیرهای نورانی از فرمول زیر استفاده نمایید: 

فاصله کانونی/ 600

- با استفاده از نور کامل ماه، دیافراگم f2.8 و ISO 400 از شرایط زیر استفاده کنید:

- دوربین را قبل از تاریکی تنظیم کنید تا بتوانید فوکوس و انتخاب ترکیبات عکس را تا وقتی که هنوز قادر به دیدن محیط هستید انجام دهید.

- اگر پس از تاریکی تنظیمات را انجام می دهید، از یک چراغ قوه یا لامپ های اتومبیل خود استفاده کنید تا در صورت لزوم بتوانید دوربین را بر روی اشیای نزدیک فوکوس کنید.

- اگر ستاره قطبی را در ترکیب بندی عکس خود دارید، تمام مسیرهای ستاره ای دیگر در اطراف آن در حال چرخش خواهند بود.

- در شب هایی که ماه در آسمان نیست، شاتر دوربین را برای ساعات طولانی باز نگه دارید تا بتوانید مسیرهای ستاره ای بسیار طولانی را در ترکیب بندی عکس خود داشته باشید.

منبع : سایت نجوم ایران

حل معمای ادغام کهکشانها

دانشمندان در آزمایشگاه تحقیقاتی نوال (NRL) پس از مطالعات طولانی مدت معمای ادغام کهکشانها را حل نمودند. از آنجایی که کهکشانها بزرگترین ساختارها در گیتی می باشند، یادگیری هرچه بیشتر درباره شکل گیری آنها کلیدی برای فهم چگونگی کارکرد هستی به شمار می آید.

دکتر فیشر و دکتر روت برگ با استفاده از داده های جدید تلسکوپ 8 متری جنوب جمینی (Gemini-South) واقع در شیلی به همراه نتایج اولیه به دست آمده از تلسکوپ 10 متری W.M.Keck و تلسکوپ 2/2 متری دانشگاه هاوایی و همچنین داده های آرشیوی تلسکوپ فضایی هابل مشکل را حل نمودند. آنها مقاله ای در رابطه با یافته های تحقیقاتی خود مبنی بر تکامل کهکشانها در ژورنال اخترفیزیک (Astrophysical Journal) به چاپ رساندند که پرده از این معمای بزرگ برداشت.

روت برگ چنین شرح می دهد: کهکشانها در هستی کلاً به دو صورت دیده می شوند. یکی به صورت مارپیچی شبیه کهکشان خودمان و یکی به صورت بیضی که در آن ستاره ها در مدارهای تصادفی حرکت می کنند. بزرگترین کهکشانها در گیتی به صورت کهکشانهای بیضوی بوده و برای فهم اینکه هستی در 15 میلیارد سال گذشته چگونه شکل گرفته اول بایست چگونگی شکل گیری این کهکشان ها را فهمید.

تلسکوپ 2.2 متری دانشگاه هاوایی

تئوریهای بسیار قدیمی براین استوار بوده است که کهکشانهای مارپیچی باهم ادغام شده و کهکشانهای بیضی را در جهان به وجود می آورند. کهکشانهای مارپیچی دارای مقادیر معنی داری گاز هیدروژن سرد می باشند. زمانی که آنها باهم ادغام می شوند الگوی زیبای مارپیچی آنها در هم می ریزد و گاز به ستاره جدیدی منتقل می شود. هرچه مقدار گاز موجود بیشتر باشد، ستاره های بیشتری شکل می گیرد و به همراه آن مقدار زیادی غبار. این غبار توسط ستاره های جوان داغ شده و با موج مادون قرمز تشعشعاتی از خود ساطع می کند.

W. M. Keck-2 10-meter telescope

تا این اواخر دانشمندان تصور می کردند که این کهکشانهای در حال ادغام با درخشش مادون قرمز به اندازه کافی بزرگ و متراکم نیستند تا به عنوان پیش سازه های اکثر کهکشانهای بیضی در جهان تلقی شوند. در واقع مشکل در روش اندازه گیری جرم آنها بود. در متد جایگزین از نور نزدیک مادون قرمز استفاده می شود که به کمک آن حرکات تصادفی ستارگان مسن سنجیده می شود. هرچه حرکات تصادفی بزرگتر باشد میزان جرم موجود بیشتر خواهد بود. استفاده از نور نزدیک مادون قرمز این امکان را فراهم می سازد تا به دورن غبار نفوذ کرده و تا حد امکان بسیاری از ستارگان مسن و قدیمی را مشاهده نمود.

ترکیب زمانی اتفاق می افتد که کهکشانهای مارپیچی ادغام می شوند، چراکه اکثر گاز آن به مرکز گرانشی سیستم کشیده شده و یک دیسک چرخان را تشکیل می دهد. گاز از این دیسک چرخان به درون دیسک چرخان یک ستاره جوان منتقل می شود که خود این ستاره نیز بسیار درخشان بوده و امواج نزدیک مادون قرمز از خود ساطع می کند. دیسک چرخان ستاره های جوان هم ستارگان مسن را روشن می سازد و هم اینکه اگر ستارگان مسن دارای حرکات تصادفی بسیار کمتری باشند آنها را مشخص می سازد.

The Gemini 8-meter telescope

روت برگ و فیشر به جای مشاهده حرکات تصادفی ستارگان مسن در طول موج های کوتاهتر، به طور موثری از غبارها برای بلوکه نمودن نور ستاره های جوان استفاده نمودند. نتایج جدید آنها نشان داد که ستارگان مسن در کهکشانهای ادغام یافته دارای حرکات تصادفی بزرگتری هستند و این بدین معنی است که آنها سرانجام کهکشانهای بسیار بزرگ بیضوی خواهند شد.

گام بعدی در تحقیقات NRL مشاهده مستقیم دیسک های ستاره ای با استفاده از طیف سنجی سه بعدی نور مادون قرمز است. هر ذره یک طیف است و با کمک آن محققان می توانند یک نقشه دوبعدی از حرکات ستاره ای و سن ستاره ها تهیه نمایند. این نقشه به آنها این امکان را می دهد که اندازه، چرخش، میزان درخشش و سن دیسک مرکزی را اندازه گیری نمایند.

منبع : سایت نجوم ایران

ترجمه نعیمه موحدی از سایت علمی/خبری

نمای دیدنی زحل

در تصویر رنگی طبیعی از زحل که توسط فضاپیمای کاسینی ناسا در 19 جولای تهیه شده است، این سیاره به همراه قمرها و حلقه ها در کنار زمین، زهره و مریخ به تصویر کشیده شده است.

محققان ناسا با پردازش 141 تصویر زاویه گسترده، این تصویر پانوراما را خلق کرده‌اند.

«وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَّيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ»﴿فاطر ۹﴾

«وخداست آن که بادها را بفرستد که ابرها را بر مي‌انگيزد و آن ابر را ما به شهر و ديار مرده برانيم و به بارانش زمين را پس از مرگ (خزان) زنده گردانيم. حشر و نشر مردگان هم (به قيامت) همين گونه است.»

تیر (عطارد): این عکس که توسط فضاپیمای مسنجر ناسا گرفته شده است، کامل‌ترین تصویری است که تا کنون از تیر تهیه شده است. این عکس به تازگی و در تاریخ 22 فوریه 2013 / 4 اسفند 1391 گردآوری شده است.

تیر تندروترین سیاره منظومه خورشیدی است که با سرعتی حدود 48 کیلومتر بر ثانیه، هر 88 روز یک بار خورشید را دور می‌زند.از این رو سیاره‌ای گریزپاست که دیدنش آسان نیست و به همین دلیل است که شاید یونیان به آن لقب مرکوری یا «پیک خدایان» را داده بودند.

ناهید (زهره): تاریخ این عکس به سال 1996 / 1375 باز می‌گردد؛ زمانی‌که کاوشگر ماژلان در مدار این سیاره قرار داشت. اگرچه این کاوشگر که با نام نقشه‌بردار راداری ناهید نیز شناخته می‌شد از سال 1989 / 1368 در مدار قرار داشت؛ اما این عکس بهترین تصویری است که طی ماموریت طولانی آن از دومین سیاره منظومه شمسی تهیه شده است. لکه‌های تیره سرتاسر سیاره حاصل برخوردهای شهاب‌سنگی هستند و آن منطقه روشن سمت راست مرکز سیاره، رشته کوه عظیم Ovda Regio است.

این سیاره نزدیک‌ترین سیاره به زمین است و بعد از ماه، درخشان‌ترین جرم آسمانی طبیعی است که به هنگام شب از زمین رویت می‌شود. ناهید داغ‌ترین سیاره در منظومه خورشیدی است. جو ضخیم و غلیظ آن موجب می‌شود که دیدن سطح آن از طریق رصد، دشوار باشد.

زمین: 40 سال پس از آنکه عکس معروف «تیله آبی» نشان داد که سیاره ما از فاصله دور چطور به نظر می‌رسد، ناسا این نسخه به روز شده آن را منتشر کرد؛ عکسی که توسط ماهواره NPP گرفته شده است.

بهرام (مریخ): برای دیدن بهترین عکس بهرام باید به سال 1980 / 1359 بازگشت. اگرچه تلاش‌های اخیر در خصوص مریخ به برخی از باکیفت‌ترین تصاویری بدل شده‌اند که تا کنون از سیاره سرخ به دست آمده‌اند؛ اما اغلب آنها از فاصله نزدیک و یا از روی سطح سیاره گرفته شده است. اگرچه همه آنها تصاویری حیرت‌انگیز هستند، اما عکسی که بتواند معرف بهرام باشد باید به سبک عکس‌های «تیله‌ای» گرفته شده باشد. این عکس باشکوه‌ترین عکس این سبک به شمار می‌رود، و نتیجه کنار هم چیدن تصاویر تهیه شده توسط مدارگرد وایکینگ 1 است. عارضه زخم‌مانند وسط عکس Valles Marineris است، دره‌ای عظیم در امتداد استوای سیاره که بزرگ‌ترین دره در تمام منظومه شمسی محسوب می‌شود.

مریخ دو ماه کوچک به نام‌های فوبوس و دِیموس دارد که ظاهری نابسامان دارند. این دو ماه شاید شهاب‌سنگ‌هایی هستند که در مدار مریخ به دام افتاده‌اند. اگر شخصی در سطح مریخ باشد خواهد دید که فوبوس سه بار در یک روز طلوع و غروب می‌کند. چنانچه از  مریخ به دیموس نگاه کنیم این ماه بیشتر همانند به یک ستاره خواهد بود تا یک ماه.

برجیس (مشتری): این عکس در نوامبر 2003 / آبان 1382 توسط دوربین نصب شده بر روی فضاپیمای کاسینی ناسا و هنگام سفر آن به سوی سیاره کیوان تهیه شده است. هر چیزی که شما در این عکس می‌بینید، در واقع مجموعه‌ای ابر و نه سطح سیاره است. حلقه‌های سفید و برنزی هر کدام انواع مختلفی از پوشش ابری هستند. نکته برجسته عکس این است که رنگ‌های آن بسیار نزدیک به چیزی هستند که چشم انسان می‌بیند.

مشتری از هر سیاره دیگری در سامانه خورشیدی سنگین‌تر است. جرم آن 318 بار بیش تر از زمین است ولی با این جرم زیاد، کم و بیش دارای چگالی کمی است. میانگین چگالی آن 1,3 گرم در سانتیمترمکعب می‌باشد که اندکی از چگالی آب بیشتر است. 

کیوان (زحل): زمانی‌که کاوشگر کاسینی پس از سفری طولانی و عبور از کنار برجیس بالاخره به کیوان رسید، مشخص شد که تحمل این همه سختی ارزشش را داشت. عکس‌های تهیه شده توسط کاسینی از کیوان و ماه‌های آن فوق‌العاده هستند. این عکس از کنار هم گذاشتن عکس‌های گرفته شده از کیوان حین اعتدال سیاره در ژوئن 2008 / خرداد 1387 به دست آمده است؛ ترکیبی از 30 عکس که در فاصله 2 ساعت گرفته شده است. در زمان گرفتن این عکس‌ها، کاسینی در فاصله حدود یک میلیون و دویست هزار کیلومتری و زیر صفحه استوایی سیاره قرار داشت.

اورانوس: در سال 1986 / 1365 زمانی‌که فضاپیمای ویجر 2 در سفر خود به سوی مقصدی نامعلوم از کنار نخستین «غول یخی» منظومه شمسی گذشت، این سیاره چیزی به جز کره‌ای سبزآبی بدون هیچ عارضه‌ای به نظر نمی‌رسید. دلیل این امر وجود غباری از ابر متان است که آخرین لایه گازهای یخ‌زده این سیاره کمتر شناخته شده منظومه شمسی را تشکیل می‌دهد. تصور می‌شود که ابرهای آب جایی در زیر این سیاره وجود دارد؛ البته نمی‌توان از بابت این موضوع مطمئن بود.

محور گردش اورانوس به دور خودش انحرافی در حدود 98 درجه دارد. تنها ناهید کجی محور بیشتری از اورانوس و برابر 177 درجه دارد.اما علت این کجی احتمالا برخورد جسمی به ابعاد زمین به این سیاره و در اوایل دوران زندگی‌اش بوده‌است.  البته کاندیدهای دیگری هم مطرح هستند مانند برخورد یک دسته بزرگ از دنباله‌دارها در اوایل تشکیلش که این خود وجود یک اقیانوس بزرگ داخلی آن را نیز توجیه می‌کند.

نپتون: نپتون آخرین سیاره منظومه شمسی بر اساس نظر فنی اخترشناسان است. کشف این سیاره در سال 1846 / 1225 و بر اساس محاسبات ریاضی صورت گرفت. تغییرات مداری اورانوس بود که باعث شد الکسیس برووارد اخترشناس به این کشف برسد که باید سیاره دیگری در ورای اورانوس وجود داشته باشد. شاید این عکس چندان عکس خوبی نباشد، چرا که فضاپیماهای ساخته دست بشر تنها یکبار از این سیاره بازدید کرده‌اند. ویجر 2 تنها کاوشگری است که در سال 1989 / 1368 از کنار این سیاره عبور کرده است. به سختی می‌توان حسی از اوضاع در سطح نپتون داشت؛ چرا که دمای آنجا تنها اندکی بالاتر از صفر مطلق است، و شدیدترین بادهای منظومه شمسی با سرعت بالغ بر 2100 کیلومتر بر ساعت در آن می‌وزند. در حقیقت اطلاع ما از نحوه شکل‌گیری این سیاره و یا عملکرد آن بسیار ناچیز است.

معمولاً همه این سیاره را به رنگ آبی می‌شناسد و به این علت است که گاز متان حاضر در جو نپتون رنگ سرخ را جذب کرده و آبی حاصل از طیف نوری خورشید را بازمی‌تاباند.

منبع: خبرآنلاین

گردآوری پرتال اکاایران