جاسوسی جدید آمریکا در شبکه‌های اجتماعی

مأموران اجرای قانون آمریکا در اقدامی بدون اجازه، تصاویر شخصی یکی از شهروندان آمریکایی را از صفحه تلفن همراهش کپی کرده و در صفحه اجتماعی «فیس‌بوک» یک پروفایل جعلی به نام وی به وجود آورده‌اند.

به گزارش فارس، در پی افشاگری‌های «ادوارد اسنودن» پیمانکار سابق آژانس امنیت ملی آمریکا (NSA) درباره جاسوسی این نهاد امنیتی آمریکا از تماس‌های تلفنی و ارتباطات اینترنتی شهروندان آمریکایی و مقامات کشورهای دیگر، هم‌اکنون گزارشی منتشر شده است مبنی بر آنکه دولت آمریکا تصاویری را از تلفن همراه یکی از شهروندان آمریکایی کپی کرده است و بدون اجازه این فرد، یک پروفایل جعلی به نام وی در صفحه «فیس‌بوک» به وجود آورده است.
این زن آمریکایی هم‌اکنون به اداره مبارزه با مواد مخدر شکایت بعمل آورده است زیرا یکی از کارکنان این سازمان تصاویری را بدون اطلاع او از تلفن همراهش کپی کرده‌اند تا یک پروفایل جعلی به نام وی در فیس‌بوک ایجاد کنند.
«دیلی‌سیگنال» گزارش کرد که «ساندرا آرکوایت» شاکی این پرونده در سال 2010 به اتهام حمل مواد مخدر دستگیر شد. مقامات اجرای قانون مدعی شدند که این زن بخشی از حلقه مواد مخدر بوده است و برای مدتی به حبس خانگی محکوم شد.
آرکوایت بعنوان بخشی از همکاری خود با پلیس به آنها اجازه داد تا تلفن همراهش را مورد بررسی قرار دهند و یکی از کارکنان اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا بدون اطلاع آرکوایت، تصاویر او را کپی کرد و برای او یک حساب جعلی در فیس‌بوک ایجاد کرد.
پلیس آمریکا در بسیاری موارد از حساب‌های جعلی استفاده می‌کند و از این طریق مدعی است که مجرمان را تحت تعقیب قرار می‌دهد اما رخداد اخیر که بدون اجازه یک فرد اطلاعات شخصی او مورد استفاده قرار گرفته، در واقع قانونی بودن جعل هویت افراد، حتی اگر به تحقیقات نیروهای اجرای قانون کمک کند، را زیر سوال برده است.
سند فوق سری که توسط اسنودن در اختیار روزنامه گاردین قرار گرفت، نشان می‌دهد که سازمان امنیت ملی ایالات متحده آمریکا، این اختیار قانونی را داشته تا بدون نیاز به حکم قضایی، اقدام به جاسوسی از ایمیل‌ها، مکالمات تلفنی و پیامک‌های شهروندان آمریکایی کند. این قانون که در سال 2011 میلادی به تصویب رسیده در تضاد با اظهارات باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا و سایر مقام‌های اطلاعاتی در کنگره و سنا مبنی بر حمایت و حفاظت دولت از حریم خصوصی شهروندان این کشور است

سازمان‌هایی که به دنبال بازاریابی رایگان در فیس‌بوک هستند با تصمیمات جدیدی که در این شبکه اجتماعی بزرگ گرفته شده است دچار مشکل می‌شوند.

شرکت فیس‌بوک به‌تازگی سیاست‌های مربوط به حفظ حریم شخصی کاربران و قوانین کلی خود را به‌روز کرده است و اگرچه برخی از تغییرات لحاظ شده در آن بسیار قابل ملاحظه به‌نظر می‌رسد، برخی دیگر از آنها مشکلات فراوانی برای کارآفرینان به‌وجود آورده است.


به گزارش ایتنا، صاحبان کسب و کارهای کوچک که هواداران فراوانی در فیس‌بوک دارند به این نتیجه رسیده‌اند که اگر هزینه‌های مشخص برای ارتقا وضعیت خود را به فیس‌بوک پرداخت نکنند، هیچ اهمیتی ندارد که چه تعداد هوادار داشته باشند.

به طور معمول صاحبان کسب و کارها یک پیام جدید را برای جذب تعداد بیشتر مشتریان منتشر می‌کنند و تمایلی به حضور بیشتر افرادی ندارند که فقط از شکل ظاهری صفحه آن ها خوششان آمده است.

با این وجود، بر اساس قوانین جدیدی که فیس‌بوک تعریف کرده است هزاران هوادار در صفحات مربوط به کسب‌وکارها و شرکت‌ها هرگز پیام جدید منتشر شده در صفحه مربوطه را مشاهده نخواهند کرد؛ مگر آنکه شرکت مورد نظر به فیس‌بوک هزینه‌هایی را پرداخت کرده باشد.
 

اما سوال مطرح شده این است که چرا یک کسب و کار کوچک برای نشان دادن پیام‌های خود به مخاطبان باید به فیس‌بوک پول پرداخت کند و بخش اعظم هواداران را فقط از طریق هزینه‌های پرداخت شده به فیس‌بوک نگه دارد؟

سازمان‌هایی که به دنبال بازاریابی رایگان در فیس‌بوک هستند با تصمیمات جدیدی که در این شبکه اجتماعی بزرگ گرفته شده است دچار مشکل می‌شوند و باید هرچه سریع‌تر به دنبال راه چاره باشند.

شرکت فیس‌بوک با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده است که از ژانویه ۲۰۱۵ قانون مذکور برای دریافت پول و نمایش مطالب منتشر شده در صفحات هواداران کسب‌وکارها را اجرا می‌کند.
 

شبکه اجتماعی فیس بوک که این روزها بزرگترین شبکه اجتماعی با بیشترین تعداد کاربران است، موضوعاتی را که در طول سال 2014 بیشتر از همه در این شبکه بین کاربران به بحث گذاشته شده، اعلام کرده است. این موضوعات در بخش های مختلف طبقه بندی شده اند.

فیلم های «یخ زده»، «نگهبانان کهکشان»، «لاک پشت های نینجا»، «شیطان صفت»، «بخت پریشان ما»، «ترنسفورمرز: عصر انهدام»، «دختر گمشده»، «بازی گرسنگان؛ زاغ مقلد (بخش اول)»، «پاکسازی: هرج و مرج» و انیمیشن «فیلم لگو» آثار سینمایی هستندکه در سال 2014 درباره آنها در فیس بوک بحث های زیادی درگرفته و مطالب زیادی در رابطه با آنها منتشر شده است.
 

قابل پیش بینی بود که سریال «بازی تاج و تخت» حسابی مورد توجه قرار بگیرد. «نارنجی مد تازه است»، «واکینگ دد»، «بیگ بنگ تئوری»، «دانتون آبی»، «داستان ترسناک آمریکایی»، «پسران آنارشی»، «کارآگاه واقعی»، «آشنایی با مادر» و «رسوایی» بقیه سریال های مورد بحث در فیس بوک بودند.

به نظر می رسد دوره «برنکینگ بد» در شبکه های اجتماعی با پایان یافتن اش تمام شده است. یکسری موضوعات کلی هم بودندکه امسال در فیس بوک خیلی به آنها پرداخته شد. اولین اش ویروس ابولا است که از غرب آفریقا تا نیویورک را در وحشت فرو برد و بازتابش را می شود در بحث های فیس بوکی دید.

چالش سلطل آب یخ که به ایران هم رسید، موضوع دوم مورد بحث بود. جام جهانی که در تابستان برگزار شد، خبر شوکه کننده خودکشی رابین ویلیامز، انتخابات برزیل، جنگ در غزه، بازی های المپیک زمستانی، گم شدن هوایپمای مالزی و تجمعات در شهر فرگوسن آمریکا و مسابقات لیگ فوتبال آمریکایی موضوعات پر بحث در فیس بوک بودند.

شبکه اجتماعی «فیس بوک» شاهد انتشار سریع ویروس نا‌شناس آسیب رسانی است که از راه پیام‌های فیس بوکی (Message) منتشر می‌شود.

برخی از کاربران فیس بوک، پیامی از یکی از دوستان خود دریافت می‌کنند که حاوی لینک ویدیو یا عکس است.

 در صورت کلیک بر این لینک یا عکس، ویروس فعال می‌شود و به صورت پیاپی، به تمام فهرست دوستان کاربر، پیام‌های مشابهی می‌فرستد.

یکی از خبرنگاران روزنامه روسی «ناشا گازیتا» می‌گوید: «از راه فیس بک پیامی از یکی از دوستانم دریافت کردم. هنگامی که آن را باز کزدم، لینکی یافتم که روی آن نوشته شده بود: OMG youtube. Com. پس از کلیک بر روی لینک، فیس بوک هنگ کرد و ارسال‌‌ همان لینک را به تمام لیست دوستانم آغاز کرد. مجبور شدم پیامی برای همه دوستان فیس بوکی‌ام بنویسم و از آن‌ها بخواهم اشتباه من را تکرار نکنند.»

خبرگزاری ریانووستی گزارش داده که برخی کاربران آسیب دیده با خدمان پشتیبانی فیس بوک تماس گرفتند. اما مسئولان این بخش گفتند تا کنون موفق با حل مشکل نشده‌اند.

شایان ذکر است که تغییر پس ورد باعث توقف آسیب وارد شده توسط ویروس نمی‌شود.

با سلام و عرض ادب

ببخشید میشه لینک منبع معتبر آخرین خبرتون رو قرار بدید؟

فیس‌بوک از کاربران ایده خواست

ارک زاکربرگ مدیرعامل فیس‌بوک در آخرین روزهای سال 2014 به اقدامی عجیب متوسل شد و با ارسال پستی از همه کاربران عادی خواست تا به او ایده‌های جدید بدهند.

به گزارش فارس به نقل از کاپیتال وایلد، این اقدام زاکربرگ با واکنش های متضاد کاربران مواجه شد. برخی از آنها این کار را اقدامی خلاقانه دانستند و برخی دیگر هم اظهار داشتند که ظاهرا وی با کمبود ایده مواجه شده که برای ارتقای فیس بوک به کاربران متوسل شده است.
برخی صاحب نظران معتقدند که کاربران فیس بوک بهتر از دیگر افراد و حتی متخصصان می‌توانند در مورد این مساله اظهار نظر کنند، چون بسیاری از آنها ممکن است خواهان استفاده از امکانات و قابلیت‌هایی باشند که فعلا در فیس بوک موجود نیست.
فیس بوک در سال 2014 با چالش از راه رسیدن شبکه‌های اجتماعی جدید و خلاق مواجه شده که از روش های متنوعی برای جلب کاربران استفاده می کنند. یکی از این روش ها تاکید بر امنیت و حفظ حریم شخصی کاربران است. همچنین طراحی شبکه‌های اجتماعی تخصصی هم در سال 2014 بسیار پررونق و پرطرفدار بود.
تاکنون حدود صدهزار پیشنهاد در پاسخ به درخواست زاکربرگ مطرح شده که البته برخی از آنها هم همراه با طنز بوده است. از جمله یکی از کاربران به وی پیشنهاد کرد که هر روز با یک غریبه حرف بزند یا یک ساعت را در کلاس دبیرستان بگذارند. پاسخ زاکربرگ به این فرد نیز جالب بود: من سال قبل این کار را انجام دادم.
فیس بوک در ماه‌های اخیر تا حدی با ریزش کاربر مواجه بوده و به نظر می رسد این اقدامات زاکربرگ در راستای مقابله با این مشکل نیز باشد

1- فیس بوک چیست؟

فیس بوک یک رسانه شخصی قابل تنظیم است. بعضی در فیس بوک تنها اطلاعات شغلی خودشان را قرار می دهند. اینکه چه مهارت ها و چه تحصیلاتی دارند، سوابق شغلی شان چیست، چند سال است که در این حوزه فعال هستند و اطلاعاتی از این دست. برای اینان فیس بوک یک دریچه ارتباط شغلی است. اینان به فیس بوک چنان نگاه می کنند که به رسانه ای شغلی مثل LinkdIn.
 

کسانی در فیس بوک جمله های کوتاه خواندنی می نویسند. شوخی با اتفاق های روز و مفهوم های آشنا و افراد مشهور جزء قابل توجهی از کارکرد فیس بوک برای اینان است. و نیز معرفی لینک های مطالب جذابی که این سو و آن سو می بینند و می خواهند دیگران هم به خواندنشان تشویق کنند. برای اینان فیس بوک کارکردی مثل توییتر دارد.

بعضی هم هستند که نوشته های طولانی تر و گاه شخصی ترشان را روی فیس بوک می گذارند. تعریف خاطره های روز یا قدیمی، نوشتن یادداشتهایی در حوزه علاقه یا تخصص شخصی یا یادداشت هایی با موضوع روز، برای اینان فیس بوک یک وبلاگ است.

برای بعضی فیس بوک جایی است که می توانند عکس های سفرها، مهمانی ها، اعضای خانواده و خصوصا فرزندانشان، عکس هایی که خودشان می  گیرند یا عکس هایی که می بینند و می پسندند را با مردم به اشتراک بگذارند. برای اینها فیس بوک یک آلبوم عکس دیجیتال است، درست مانند فلیکر یا اینستاگرام.

بعضی هم کارهای خاص تر با فیس بوک می کنند. مثلا فایل های صوتی ضبط می کنند و روی فیس بوکشان می گذارند تا دیگران بشوند. برای اینان درواقع فیس بوک کارکرد رادیو اینترنتی را دارد.

بعضی هم هستند که در صفحه شان کاری نمی کنند، می روند فیس بوک که با دوستان و آشنایان دور همی بگیرند و جوک بگویند و غیبت کنند و پند و ویدیو و عکس های خنده دار یا عبرت آموز دست به دست کنند یا حتی بحث راه بیندازند، فیس بوک برای اینها گفتالار (چت روم) است. این کارکرد فیس بوک تقریبا شبیه چت های خصوصی.

کارهای دیگری هم می توان در فیس بوک کرد، کارهایی که ترکیبی از اینها باشند که گفتم یا اصلا کاری نو باشد که نه نام دارد و نه مانند. در نهایت می خواهم بگویم فیس بوک در جمع رسانه ها مثل آچار فرانسه است در جمع آچارها؛ کاملا قابل تغییر و قابل تنظیم براساس خواسته ها و نیازهای شما است. این، یکی از دلیل های جذابیت فیس بوک است.

2- چرا ما در ایران فیس بوک را جدی می گیریم؟

می گویند کاربران ایرانی فیس بوک، به نسبت جمعیت، بیش از کاربران دیگر کشورها هستند. من نمی توانم در این مورد منبع قابل استنادی بیاورم امادر حد قضاوت شمی ای که براساس مشاهدات شخصی ام دارم، تاییدش می کنم. اما این به چه معناست؟
 

اینکه ایرانی ها فیس بوک را جدی می گیرند، احتمالا به این معنا است که رسانه شخصی قابل تنظیم برای ایرانیان مطلوبیت دارد و آن را می پسندند. در بند قبل از «قابل تنظیم» بودن مفصل نوشتم. حالا نوبت آن قسمت «شخصی» بودن رسانه است که به گمان من بسیار مهم است. درواقع، مطلوبیت شخصی بودن رسانه به نوعی نشان از این دارد که رسانه های موجود تمام توقعات کاربران را برآورده نمی کند و مخاطبان رسانه های عمومی تصمیمی می گیرند آستین بالا بزنند، تلاش کنند، وقت و انرژی صرف کنند و در جمع محدود مخاطبان خود رسانه ای کاملا شخصی را با شیوه ها و موضوع هایی که خود می پسندند بگردانند.

و البته این ترجیح تنها زمانی می تواند شکل بگیرد که در ذهن خود از «مخاطب دار» بودن حدسی داشته باشند. هیچ کس نمی رود در مریخ ایستگاه رادیویی بزند و وقت و انرژی اش را صرف پخش برنامه در مریخ کند، به بیان دیگر، چون رسانه بی مخاطب معنایی ندارد، اینان به این دلیل تصمیم می گیرند رسانه افتتاح کنند که گمان می کنند در برابر رسانه های بزرگ و مجهز با مخاطبان میلیونی یا چند صد و چند ده هزار نفری، چیزی برای گفتن و مخاطبانی هرچند اندک خواهندداشت.

3- رسانه شخصی چه دارد که رسانه های عمومی ندارند؟

محور اصلی در نگاه ماه که از بیرون به رسانه نگاه می کنیم، سیاستگذاری رسانه ای است. ما بارها با عصبانیت خطاب به رسانه ای که نمی شنود فریاد زده ایم و از سیاست هایش انتقاد کردهایم. بارها رسانه ها را به دروغگویی، ترس، پنهان کاری، مصلحت جویی، بی توجهی، مغرض بودن و چیزهایی از این دست متهم کرده ایم. 

ما بارها در خودمان لیاقتی بیش از فلان دست اندر کار رسانه ای سراغ کرده ایم و با خودمان گفته ایم «من باید آن جا باشم نه او». بارها خودمان را موضوعی جالب تر از موضوع رسانه یافته ایم و به خودمان گفته ایم «باید بیایند سراغ من» که هرگز هم نیامده اند.
 

حس رسانه شخصی این است که صاحبش را سیاست گذار بلامنازع رسانه می کند. صاحب رسانه شخصی می تواند خودش را هر طور که دلش خواست طرح کند. احتمالا شما نیز به صفحه فیس بوک آنان برخورده اید که خود را نویسنده می نامند بی اینکه هیچ اثر چاپ شده ای داشته باشند، خود را شاعری توانا می نامند بی اینکه درک درستی از وزن و قافیه و تصویر شاعرانه داشته باشند، خود را فیلسوف می دانند در حالی که در تمام عمرشان یک صفحه منظم از افلاطون، ارسوط، کانت، بوعلی، ابن رشد یا هیچ فیلسوف دیگری نخوانده اند.

صاحب رسانه شخصی همچنین می تواند رها از سیاست های رسانه ای ای که دیگران تعیین می کنند هرچه دوست دارد و به گمانش «راست» و «لازم» می رسد را بنویسد یا بگوید یا منتشر کند و مطمئن باشد که دروغگو، ترسو، پنهان کار، مصلحت جو، بی توجه یا مغرض نیست.

4- رفتن به سمت رسانه خصوصی قطع امید از رسانه عمومی است؟

تا جایی که من می فهمم همیشه رفتن به سمت چیزی به معنای بریدن از چیز دیگری نیست. اینکه کسی بعد از ناهار دسر بخورد به معنای بریدن از غذا و پیوستن به دسر نیست. خواسته ها و نیازهایی را اولی بر می آورد و خواسته و نیازهایی را دومی. بسیاری از کسانی که صفحه فیس بوک فعالی دارند خود مشتری رسانه های عمومی هستند و موضوع های خود را از موضوع های مورد توجه رسانه های عمومی انتخاب می کنند.

بسیاری از فعالان رسانه های عمومی نیز صفحه فیس بوک دارند. نویسندگان مطبوعات و مجریان رادیو و تلویزیون و سخنرانان حرفه ای و حتی گروهی از اهل منبر هم صفحه های فیس بوک دارند. بعضی این صفحه ها را مستقل از حضور خود در رسانه های عمومی می گردانند و بعضی هم اصلا از این صفحه ها برای مدیریت کار و تصویر خود در رسانه های عمومی استفاده می کنند.

این نگاه که رفتن به سمت رسانه خصوصی را الزاما به معنای نفی رسانه عمومی ببینیم، نگاهی سطحی نگرانه و تا حدی هیجان زده است.

5- احساس نیاز به رسانه خصوصی خوب است یا بد؟

نوشتم که من قطعا موافق آنان نیستم که می گویند این احساس نیاز ناشی از ناامیدی از رسانه های عمومی است. به گمان من این ناامیدی فرضی تنها می تواند یکی از عوامل این احساس نیاز باشد. عامل دیگری که به گمان من بسیار مهم تر است، داشتن تصویر نوین از رسانه است. این تصویر نوین از سویی اهمیت رسانه را نشان می دهد (که این خوب است) و از سویی تصویری اغراق شده از توانایی های رسانه می دهد (که این خوب نیست).
 

به بیان دیگر مردم ایران بنا به شرایط اجتماعی و رسانه ای و فرهنگی خاصی که در آن قرار دارند، تصویری از یک رسانه خصوصی دارند. آنان متوجه هستند که رسانه داشتن یعنی در قدرت فرهنگی و اجتماعی سهمی داشتن و همین که مردمی به سطحی از دانش ناخودآگاه در مورد رسانه رسیده اند که گاه رسانه شخصی را یک ضرورت تلقی می کنند، اتفاق خوبی است.

از سویی دیگر، همین مردم، چون اغلب تجربه کار رسانه ای ندارند، تصور درستی از مخاطب، علایقش، میزان تإثیر پذیری اش و اهمیت روش های صوری کار در رسانه ندارند و در خیلی از موارد اهدافی بسیار بلند پروازانه و خیالی از راه اندازی رسانه خصوصی خود دارند که طبیعتا برآورده نخواهد شد.

6- چه خواهد شد؟

صفحه های فیس بوک فارسی زبانان به یک آزمایشگاه بزرگ رسانه ای تقریبا محلی تبدیل شده است. در این آزمایشگاه گروهی تنها ایده های بلند پروازانه خود را آزمایش می کنند و شکست می خورند و سرخورده می شوند و اغلب مخاطب را به سطح پایین بودن و نداشتن درک و بینش متهم می کنند.

گروهی کم کم متوجه بعضی ضرورت های کار با رسانه می شوند. اینان در مواردی دارند قوانین روزنامه نگاری کلاسیک را از نو کشف می کنند، یا به قولی دارند چرخ را از نو و گاه ناقص و به شکل ذوزنقه اختراع می کنند اما در مواردی هم بی اینکه خود متوجه اهمیت کارشان باشند، دارند نوترین ایده های پژوهش رسانه را مستقلا و در رسانه شخصی شان آزمایش می کنند.
 

گروهی کم کم زمین خورده رسانه می شوند و اجازه می دهند قوانین اداره رسانه های مخاطب پسند آنان را مدیریت کند. اینها دیگر حرفی برای گفتن ندارند و تنها چیزی که می پسندند و برای به دست آوردنش تلاش می کنند، لایک های بیشتر، کامنت های بیشتر و فالئورهای بیشتر است.

صد البته، نسل بعدی روزنامه نگاران ما همین خوابگردهای فیس بوکی خواهند بود. دیگر تجربه کار رسانه ای محدود به آدم هایی که با ارتباط و بخت خوش به رسانه های عمومی جذب می شوند نخواهد بود. فیس بوکی ها درواقع بخت این را دارند که در فضایی به مراتب واقعی تر، رقابتی تر، بی رحم تر و آموزنده تر تجربه های رسانه گردانی خود را کسب کنند.

فیس‌بوک چینی می‌شود

شرکت‌ فیس‌بوک سرمایه‌گذاری در بزرگترین تولیدکننده تلفن همراه چین را بررسی می‌کند.

به گزارش ایتنا از ایسنا، مارک زاکربرگ، مدیرعامل شبکه اجتماعی فیس بوک و لی جون، مدیر عامل شرکت شیائومی سرمایه‌گذاری بالقوه فیس بوک در بزرگترین شرکت تولیدکننده تلفن همراه هوشمند چین را مورد بحث و تبادل نظر قرار دادند.

منابع مطلع از این مذاکرات عنوان کردند که گفت‌وگوی مدیران دو شرکت در جریان سفر ماه اکتبر مارک زاکربرگ به چین صورت گرفته است.

یکی از این منابع گفت: سرمایه‌گذاری فیس‌بوک در شیائومی چندان زیاد نیست اما این مذاکرات نشان دهنده تعمیق روابط بین شرکت‌های چینی و آمریکایی است.

به گزارش خبرگزاری رویترز، این مذاکرات در حالی صورت گرفته است که شبکه اجتماعی فیس‌بوک از سال ۲۰۰۹ به این سو در چین فیلتر شده است

آلزایمر فیسبوکی مسئولان درباره نامه رهبری

تلاش فیس‌بوک برای مقابله با شایعات و اخبار نادرست



ترکیه به فیس‌بوک هشدار داد

دادگاه ترکیه به فیس بوک هشدار داد که اگر صفحه های توهین کننده به پیامبر اسلام(ص) مسدود نشوند دسترسی به کل شبکه‌های اجتماعی در ترکیه مسدود خواهد شد.

فیس‌بوک شرم‌آور است

انهدام شبکه تولیدکنندگان محتوای غیراخلاقی در فیس‌بوک

فيسبوك داراي مجموعه اي از صورتك ها، شکلک ها و اموجی ها (smilies or emojis) مي باشد که از آن ها مي توان براي نشان دادن حالت(mood)  افراد و يا تنها براي تنوع بخشيدن به يك مكالمه كسالت بار استفاده نمود. اموجی ها در واقع تصاویر مفهومی و صورتک هایی هستند که در پیامهای مجازی و تارنماهای ژاپنی استفاده می شده و بعدها در سراسر جهان گسترش یافته اند. در واقع اموجی ها تا قبل از سال ۲۰۱۰ به صورت رسمی در یونیکد به حساب نمی آمدند. آنها نمادهایی رنگی و جذاب بودند که از سال ۱۹۹۸ بخشی از فرهنگ ارتباطی تلفنی ژاپنی ها را تشکیل می دادند که در آن زمان ژاپنی ها از نرم افزاری محلی بر روی تلفن هایشان استفاده می کردند تا بتوانند از اموجی ها استفاده کنند. در مدت کوتاهی، میلیون ها تلفن در ژاپن توسط اپراتورها به صورت پیشفرض به نرم افزارهایی که کتابخانه ای عظیم از اموجی ها را در خود داشتند، مجهز شده و به بازار عرضه شدند.
 

 

چند ماه پیش بود که کنسرسیوم یونیکد (مجموعه ای غیرانتفاعی که اعضایی همچون اپل، گوگل، آی بی ام، مایکروسافت و بسیاری از شرکت ها و سازمان های شناخته شده از اعضای آن هستند)، نسخه جدیدی از استاندارد یونیکد را تصویب کردند که ۲۵۰ اموجی جدید برای استفاده کاربران از جمله موارد تاییدی آن بود. اموجی هایی مانند گلف باز، موتورسیکلت، چتر در کنار ساحل و غیره برخی از موارد تاییدی بودند.
 

شاید فکر کنید که پشت طراحی‌ های ظاهرا ساده شکلک ها، تفکرات ساده‌ای وجود دارد؛ اما این طور نبوده و برخلاف انتظار، تولید یک مجموعه از خندانک‌ها که بتوانند بیشتر احساسات را به صورت عینی بنمایانند، کار ساده‌ای نیست. یکی از مهندس‌های فیس‌بوک به نام «آرتورو بژار» در اوایل سال ۲۰۱۲ با یک استاد روانشناسی دانشگاه برکلی به نام «داچر کلتنر» آشنا شد که تخصص او در طراحی همین شکلک ها بود. به جمع این دو نفر، یک تصویرگر پیکسار به نام «مت جونز» نیز اضافه شد و این گروه متخصص، پس از ماه ها کار مداوم شکلک هایی جدید را برای این شبکه اجتماعی طراحی کردند. حدودا دو و نیم سال پیش بود که فیس بوک به بخش گفتگوی اینترنتی (چت) خود، قابلیت استفاده از صورتک ها را اضافه کرد. از آن پس کاربران فیسبوک توانستند از منوی کوچکی که در گوشه پایین سمت راست کادر چت قرار دارد، از شکلک های گفتگو نیز استفاده کنند. گذشته از شکلک‌های مرسوم، نشانه لایک معروف این شبکه اجتماعی نیز به این بخش اضافه شده است.
 

 

اما شاید کسی فکر نمی کرد این شکلک های دوست داشتنی، روزی جنجال درست کنند. چند هفته پیش بود که گروهی از فعالان اجتماعی کمپینی تشکیل دادند تا فیس‌بوک را تحت‌فشار قرار داده و مجبور کنند تا اموجی fat را از بخش استتوس ها حذف کند. احتمالا این صورتک چاق را با غبغب و لپ‌های برآمده اش در لیست صورتک‌های فیس‌بوک دیده اید. این کمپین در نظر داشت در اعتراض به این شکلک ۱۵۰۰۰ رأی جمع‌آوری کند و حالا در زمان نگارش این مطلب، بیش از ۱۶۷۰۰ امضا در اعتراض به این صورتک در وب سایت  Change.orgجمع آوری شده است. معترضان مدعی اند که این قبیل تصاویر باعث ایجاد جوی منفی نسبت به شرایط فیزیکی افراد می‌شود و آن‌ها را از آنچه هستند خجالت‌ زده می‌کند. Endangered Bodies، گروهی که در پس این ماجرا قرار داشته و هدایت کننده آن است، معتقدند که این شکلک باعث ترویج افکار منفی نسبت به بدن آدم ها می‌شود؛ به همین دلیل آن ها خواستار حذف این شکلک از بخش استتوس فیس‌بوک شده اند. اعضای این گروه معتقدند وقتی کاربران فیسبوک استتوسی گذاشته و اموجی «حس چاقی دارم» را استفاده می‌کنند، در حقیقت به نحوی مسئله چاقی را به سخره گرفته اند. این قضیه می‌تواند افراد زیادی را برنجاند، مخصوصا آن هایی را که به اختلالات تغذیه ای دچار بوده و با تمام سختی ای که تحمل می‌کنند، قادر به کاستن از وزن خود نیستند. به‌علاوه، این افراد عقیده دارند که چاقی یک احساس نیست که در بخش feeling قرار داده‌ شده است؛ چاقی حالتی از بدن است و قطعاً نباید به بدن افراد بی احترامی شود. در این مدت حتی در تویتر نیز هشتگ #fatisnotfeeling  (چاقی یک احساس نیست) توسط افرادی که از این موضوع رنجیده اند، استفاده شده است. فیس‌بوک در پاسخ به این مسئله گفته که فیدبک کاربران اش را دریافت کرده و این شکلک را حذف کرده است.