در این مکان داستان های کوتاه /برش های از یک کتاب /دل نوشته ها و.... قرار می گیرد. 

#برشی_از_یک_کتاب 📚

من بعد از سال ها زندگی کردن با این مردم فهمیدم که خطرناک تر از آدم هایی که هیچ کتابی نخوندن، آدم هایی هستن که فقط چندتا کتاب خوندن، اون ها دیگه خودشون رو از روشن فکرها می دونن و می خوان در مورد هر چیزی اظهار نظر تخصصی کنن، هر اتفاق و داستانی رو به اون کتاب ها ربط میدن و از سطر به سطرش نقل قول می کنن.
مطمئن باش اگه اون ها روشن فکر واقعی باشن در مورد مسائلی که تخصص ندارن حرف نمی زنن و به چند تا کتاب بسنده نمی کنن.

#روزبه_معین 
از كتاب : ‎قهوه ی سرد آقای نویسنده

از خواب خسته ام

به چیزی بیشتر از خواب نیاز دارم

چیزی شبیه بیهوشی، 

برای زمان طولانی

شاید هم از بیداری خسته ام

از این که بخوابم

و تهش بیداری باشد 

کاش می شد سه سال یا شش سال

یا نه سال خوابید

و بعد بیدار شد 

نشد هم...نشد .....

#عباس_معروفی

میدونی مرد؟

 از یه جایی بعد دوره ی اینجور عشقا میگذره؛

فلان ریمل و فلان خط چشم و کدوم لباسم با کدوم شالم سِته 

و وقتی نشستم

 رو به روش دستمو چجور بذارم

 زیر چونم و باکدوم زاویه بخندم 

که بیشتر دلش بلرزه!

قشنگ بودن خوبه ها؛

ولی تهِ تهش اونی میمونه

 که داغون و خسته و لهتم دیده.

 عرق ریزون تابستون با ارایش ریخته 

و موهای فرخورده 

و صورت خیس

 و کلافه باهاش دوئیدی،

 باهاش خندیدی،

 باهاش غر زدی

 به هرچی گرما و آفتاب کوفتیه

 و برف ریزون زمستون 

با صورت سرخ و سفید پیچیده شده لای شالگردن که ازش

 فقد دوتا چشم مونده دلت گرم شده کنارش.

میدونی مرد؟

آدم مگه چی ازین دنیا میخواد 

جز اینکه یه نفر داغون و له و خستشو هم بخواد؟

 که داغون و له و خستم

که باشه بتونه باهاش بخنده 

و مهم نباشه

 اگه ریملش ریخته

 یا رنگ رژش رفته یا لباسش لک شده 

و با معشوقه های باپرستیژ توی کتابا زمین تا آسمون فرق داره!

 آدم ته تهش تنهاییشو با اونی تقسیم میکنه 

که خیالش راحته 

کنارش هرجوری هم که باشه، "خودشه"..

وگرنه خیابونا پره از آدمایی که انگار بازیِ "کی از همه قشنگتره؛

من من من من"

 راه انداختن.

حالا تو با آرومترین صدایی که از خودت سراغ داری بپرس

کی از همه ی دنیا بیشتر منو میخواد؟

به شرفم قسم 

اگه بلندتر از همه داد نزدم: "من!

#نازنین_هاتفی

میا‌‌نِ خاطراتِ بی‌ شمارمان، ای آشنا!

به بودنت ادامه بده

از اولین آغوش

هزار شب هم که بگذرد

باز ستاره بی‌ قرار

وُ مهتاب بی‌ قرار

وُ این دل بی‌ قرار است

#نیکی‌_فیروزکوهی

#برشی_از_یک_کتاب 📚

وقتى داشتم روى کاپوچينوى دخترکى کف میريختم که رفته بود توى نخ على که داشت آن گوشه براى خودش نماز مى خواند و پاک توى اين دنيا نبود، و طرف مثل اينکه برد پيت را توى لباس احرام ديده باشد، چشمهايش از حدقه بيرون زده بود. داشتم به اين فکر میکردم که چقدر اين ناجور بودن هاى ظاهرى و اين غيرمترقبه بودن ها قشنگ است. اينکه يک اسپرسو خور حرفه ای مثل على را ببينى که گوشه ى يک کافه ى پر از خرت و پرت هاى دنياى مدرن، يک جانماز پر نقش و نگار دست دوزى شده پهن کرده زمين و داره نماز سر وقتش را مى خونه.

يعنى من میميرم براى کسى که، حالا هرکجا که هست، عين خودش باشه و خودش رو از ترس اينکه ديگران چه قضاوتى درباره اش میکنند، یکطورى که نيست جلوه نده ...

#فرهاد_جعفرى

از کتاب: کافه پیانو

#برشی_از_یک_کتاب 📚

دوست داشتن یک نفر، مثل نقل مکان کردن به یه خونه ست. اولش عاشق همه ی چیزهایی میشی که برات تازگی دارن. هر روز صبح از اینکه می بینی این همه چیز بهت تعلق داره حیرانی. بعد به مرور زمان دیوارها فرسوده می شن. چوب ها از بعضی قسمت ها پوسیده می شن و می فهمی که عشقت به اون خونه به خاطر کمالش نیست؛ بلکه به خاطر عیب و نقص هاشه. تمام سوراخ سنبه هاش رو یاد می گیری. یاد می گیری چطور کاری کنی که وقتی هوا سرده، کلید توی قفل گیر نکنه، یا در کمد رو چطور باز کنی که جیرجیر نکنه. اینا رازهای کوچیکی هستن که خونه رو مال آدم می کنن.

#فردریک_بکمن

از کتاب: مردی به نام اُوه

مامان من یواشکی پیر شد،

مثلا این‌جوری که در فاصله‌ی بینِ سماور و بهشت و سجاده.

بابا ولی نه، احتمالا یک‌دفعه. یا یک‌دفعه پیر شد، یا من یک‌دفعه متوجهش شدم. 

این‌جوری بود که وقتی کنکور داشتم، یه شب از اتاق اومدم بیرون و گفتم بابا می‌شه تلویزیونو یه ذره کم کنین؟

گفت آره آره حتما. 

با یه دستپاچگیِ خفیف کنترل رو برداشت و صداشو پایین آورد.

برگشتم تو اتاق. 

چند دقیقه بعد در زد. 

گفت اگه یکم صداشو بلند کنم اذیت می‌شی؟ 

گفتم نه، اذیت نمی‌شم بابا جان.

یکم صداشو بلند کرد، مثلا از سی، بُرد سی‌وپنج. 

الان شده نزدیکای پنجاه. 

مامان می‌گه وقتی داره نماز می‌خونه صدای بلند تلویزیون اذیتش می‌کنه.

یه بار خواهرم به بابا گفت می‌آین بریم سمعک بگیریم؟ 

خیلی محکم گفت نه، نه، سمعک چرا، من گوشام سالمه.

اما گوشاش سالم نیست.

خیلی وقته که سالم نیست.

مامان می‌شینه کنار سماور تا آب جوش بیاد و چای بریزه.

خیره می‌شه به بخارِ رقیقی که از سوراخای بالای سماور به آسمونِ کهنه‌ی آشپزخونه پر می گیره.

بابا از توی اتاق می‌گه «چای داریم؟». 

مامان سینی به دست می‌ره پیشش و می‌پرسه که حاجی جان چرا داد می‌زنی خب. 

بابا با تعجب جواب می‌ده، که من داد نزدم، آروم گفتم.

آروم هم گفت.

توی سرش، همه‌چیز آرومه الان.

داره آروم‌تر هم می‌شه.

توی سرش، نشسته روی یک نیمکتِ سیمانی و به درختای خشکیده‌ی باغ نگاه می‌کنه.

می‌بینه که باد بین شاخه‌های درخت می‌پیچه اما صدای باد رو نمی‌شنوه.

مامان رو صدا می‌کنه. 

«خانوم از کی دیگه باد بی‌صدا می‌وزه؟»

. بابا دیگه صدای باد رو نمی‌شنوه.

واسه همینه که طوفان لازمه.

طوفان لازمه تا بابا نفهمه پیر شدن رو.

 ✍🏼 متن از : #حامد_توكلى

 ☘️ با صداى دل نشين : #كمال_كلانتر شنوا باشيد

 📻 با همكارى راديو گردسوز4

کمی که از سن و سالت گذشت می فهمی آغوش هیچ مردی امن تر از آغوش پدر نیست، زیباترین عاشقانه ها را مردی با نگاهش برایت سروده که زبان تمامی مردان شهر از گفتنش قاصرند. باید دختر باشی تا لمس کنی تک تک این کلمات را، روزی از راه میرسد و تو خود را غریب تر و بی پناه تر از هر بی پناهی می یابی و آن روز جز پدر کسی سایه بان بی کسی ات نمیشود ، حتی اگر بانوی مردی شوی که تمام گفته هایت را درک کند باز هم تنها این پدر است که حس میکند تمام احساس های نگفته ات را.

دختر بدون پدر همچون عروس بی تاجی ست که شکوه و زیبایی اش به تنزل افتاده ، خدانکند که تاج بالای سرت کمی خم شود ، که بیفتد، ناگهان تنهای تنها دور میشوی از جهان و جهانیانش! زمان می گذرد و بعدها از نگاه های سنگین و بی اعتماد مردمان شهر می فهمی سایه ی هر مردی مثل پدر ،آنقدرها بزرگ نیست تا بی آنکه بدانی در آغوش بگیردت . . .

#حاتمه_ابراهیم_زاده

زلزله همیشه به مرکزیتِ یک نقطه اتفاق میفته و تا شعاع ده‌ها و صدها کیلومتر اطرافشو به لرزه میندازه!

زلزله ها گاهی عمیق‌ترن!

گاهی شدیدترن!

پس‌لرزه های یه زلزله گاهی بیشتر از خودش ترس به جون مردم میندازن!

انگار زمین قلبِ یه عاشقه و اون نقطه‌ش که مالِ اونی بوده که رفته لرزیده و تا صدها کیلومتر اطرافشو شدیدا و عمیقا به لرزه انداخته و حالا پس‌لرزه ها معلوم نیس چه بلایی سر اون قلبِ عاشق و بقیه‌ی ساکناش بیاره!

#مانگ_میرزایی

انگار که خداوند

معشوقه ای داشته باشد.

انگار که معشوقه اش

ترکش کرده باشد.

انگار که خداوند تو را

در لحظه ی تنها شدنش آفریده باشد.

زیباییِ تو، غم انگیز است..

#علیرضا_قاسمیان

ما در عصر احتمال به سر می بریم

در عصر شک و شاید

در عصر پیش بینی وضع هوا، از هر طرف که باد بیاید

در عصر قاطعیت تردید، عصر جدید

عصری که هیچ اصلی جز اصل احتمال، یقینی نیست

اما من بی نام تو

حتی یک لحظه احتمال ندارم

چشمان تو عین الیقین من

قطعیت نگاه تو دین من است

من از تو ناگزیرم

من بی نام ناگزیر تو می میرم

#قيصر_امين_پور

#برشی_از_یک_کتاب 📚

عاشق شدم همان‌طور که آدم یکهو بیمار می‌شود. بی آن‌که بخواهم، بی‌آن‌که بخواهم و به آن فکر کنم، برخلاف میلم و بی‌دفاع، بی‌هیچ نیرویی برای مقاومت و بعد...

- از دستش دادم! درست همان‌طور که به دست آورده بودم.

#آنا_گاوالدا

از کتاب: من او را دوست داشتم

ما به این دنیای دیووانه آمدیم تا 

دوست داشته شویم و دوست بداریم!

اگر فکر میکنی غیر از این ها چیزی هست 

پس تا اینجای زندگی ات را اشتباه آمدی!

هیچ وقت نگو الان حوصله اش را ندارم محبتم نمی آید!

به خدا محبت کردن حوصله نمیخواهد!

محبت کردن دل به بزرگی دریا هم نمیخواهد

محبت کردن اصلا چیزی نمیخواهد!

من میدانم ...شما هم خوب میدانید...

او که بخواهد محبت کند، میکند!

حتی با کلمه ای ،حرفی، نگاهی!

حتی اگر جوابی نبیند باز کار خودش را میکند!

بعضی ها باید خوب باشند! بدی بهشان نمی آید!

فقط بعضی ها!

#محسن_دعاوی

هنگامی که از رسیدن به تو نا امید شدم

خودم را زدم به فراموشی

اما کجای این فراموشی به فراموشی می ماند؟

وقتی هر روز به وقت تنهایی ام

یراغی از خاطراتت میگیرم

لب پنجره می ایستم، خیره به نقطه ای نامعلوم

میبینمت که میخندیدی که میرقصیدی

که در آغوشم آرام میشدی..

فرق زیادی ست جانم

فرق زیادی ست بین کسی که فراموش میکند

با کسی که خودش را به فراموشی میزند...!

#علی_سلطانی