بانک مقالات بینایی

سندرم خشکي چشم يک اختلال چندعلتي لايه اشکي و سطح چشم مي باشد که اغلب باعث اختلال ديد، احساس ناراحتي و آسيب به سطح چشم مي شود. مطالعات مختلف نشان مي دهند که شيوع باليني بيماري خشکي چشم 0.4-0.5 درصد مي باشد و در زنان و افراد مسن شايع تر است. خشکي چشم تاثير قابل توجهي بر عملکرد بينايي، فعاليت هاي روزمره اجتماعي و فيزيکي، هم چنين کارايي فرد در محيط کار و کيفت زندگي وي مي گذارد. در اين مقاله آناتومي و فيزيولوژي واحد عملکرد اشکي و لايه اشکي، پاتوفيزيولوژي و علل سندرم خشکي چشم (DES)، طبقه بندي، عوامل خطر و نحوه تشخيص و بالاخره درمان سندرم خشکي چشم (DES) مورد بحث و بررسي قرار مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد اندوفتالميت اندوژن با کلبسيلا در بيمار مبتلا به آبسه کبدي.
گزارش مورد: آقاي ?? ساله اي با شکايت کاهش شديد بينايي و درد چشم چپ مراجعه نمود. در معاينه باليني بيمار، پرخوني در ملتحمه، ادم قرنيه، هيپوپيون و واکنش سلولي شديد در فضاي زجاجيه چشم چپ و تغيير رنگ زرد ملتحمه چشم راست مشهود بود. سي تي اسکن شکمي نشان دهنده آبسه کبدي در لوب راست بود که توسط بيوپسي از پوست تحت راهنمايي سونوگرافي تاييد شد. کشت خون، زجاجيه و بيوپسي کبد نشان دهنده رشد کلبسيلا بود. بيمار مبتلا به اندوفتالميت اندوژن کلبسيلايي ثانويه به باکترمي حاصل از آبسه کبدي بود.
نتيجه گيري: گزارش اين مورد نشان مي دهد که اين بيماري محدود به شرق آسيا نبوده و ممکن است مساله اي جهاني باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش ظهور سودواکسفولياسيون در بيمار دچار قوز قرنيه كه تحت عمل جراحي پيوند نفوذي قرنيه قرار گرفته بود.
معرفي بيمار: آقاي ?? ساله اي كه ?? سال پيش به علت قوز قرنيه در چشم چپ تحت عمل پيوند نفوذي قرنيه قرار گرفته بود، علايم سودواکسفولياسيون را در همان چشم نشان داد. به غير از رسوب مواد سودواكسفولياسيون روي لنز و حاشيه مردمك، ساير معاينات چشم پزشكي طبيعي بود. قرنيه دهنده از يك فرد ?? ساله كه به دنبال تصادف فوت شده بود، گرفته شد.
نتيجه گيري: ظهور سودواکسفولياسيون در چشمي كه سابقه جراحي پيوند قرنيه دارد مي تواند يك يافته كاملا اتفاقي و يا ناشي از جراحي انجام شده بر روي چشم باشد. اتفاقي بودن اين يافته و يا ارتباط ظهور سودواکسفولياسيون با پيوند قرنيه نيازمند مطالعات گسترده تري مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه اثربخشي و ايمني قطره چشمي ميتومايسين MMC) C) و تزريق زير ملتحمه اي ?-فلورواوراسيل (5-FU) جهت درمان نارسايي زودرس بلب (Bleb) پس از جراحي ترابکولکتومي يا ترابکولکتومي و فيکوامولسيفيکاسيون، به همراه کارگذاري لنز داخل چشمي (PT+PCIOL).
روش پژوهش: در مطالعه اي مقايسه اي، ?? چشم از ?? بيمار که مستعد به نارسايي زودرس بلب بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. قطره چشمي MMC 0.02 درصد چهار مرتبه در روز به مدت ? تا ? هفته و يا تزريق ?، فلورواوراسيل به ملتحمه (? ميلي گرم در هر دوز) تجويز شد. معيارهاي اصلي ارزيابي بيماران، فشار داخل چشمي (IOP) و موروفولوژي بلب بر اساس Indiana Bleb Appearance Grading Scale بود. از ديگر پارامترهايي که مورد ارزيابي قرار گرفتند، مي توان ميزان موفقيت در درمان، تعداد داروهاي ضد گلوکوم مصرفي، بهترين ديد اصلاح شده (BCVA) و عوارض جراحي را نام برد. موفقيت کامل به صورت IOP بين ??-? ميلي متر جيوه بدون مصرف دارو و موفقيت نسبي، به صورت IOP به همان ميزان با يک يا دو داروي ضد گلوکوم تعريف گرديد.
يافته ها: در ?? چشم، مشخصات پايه اي مانند سن، جنس، نوع گلوکوم و تعداد جراحي هاي قبلي بين دو گروه قابل مقايسه بود. تعداد جراحي ترکيبي PT+ PCIOL در گروه MMC بيش تر بود. [?? چشم (57.9 درصد) در گروه MMC در مقابل ? چشم (7.16 درصد) گروه 5-FU؛ [(P=0.01) به طور متوسط بيماران به مدت 11.5±8.0 ماه (ميانه 8.0 ماه) در گروه MMC و 10.9±5.4 ماه (ميانه ?? ماه) در گروه (5-FU) پي گيري شدند (P=0.58). متوسط IOP قبل از جراحي 20.6±8.8 ميلي متر جيوه در گروه MMC و 25.8±11.4 ميلي متر جيوه در گروه 5-FU بود (P=0.12) که بعد از?? ماه به ترتيب به 13.2±6.1 و 10.6±4.8 کاهش يافت (P=0.15). تفاوت آماري معني داري در وسعت (P=0.31)، ارتفاع (P=0.17) و عروق (P=0.26) بلب بين گروه هاي مطالعه وجود نداشت. در نهايت، موفقيت کامل در ?? چشم (68.4 درصد) در گروه MMC و ?? چشم (77.8 درصد) در گروه 5-FU حاصل شد. موفقيت نسبي در يک چشم (5.3 درصد) در گروه MMC ديده شد ولي در گروه 5-FU وجود نداشت (P=0.71). آزمون کاپلان ماير نشان داد که ميزان بقاي موفقيت در ? ماه (ميانه پي گيري) 89.5 درصد در گروه MMC و 86.5درصد در گروه 5-FU بود. هم چنين تعداد داروهاي ضد گلوکوم (P=0.71) و(P=0.55) BCVA در دو گروه قابل مقايسه بودند. شايعترين عارضه MMC کراتوپاتي منقوط (Punctate) قرنيه بود که در ? چشم (31.5 درصد) مشاهده گرديد. شايع ترين عارضه 5-FU، کراتيت فيلاماني (filamentary) در ? چشم (38.9 درصد) بود. در ميزان بروز عوارض در دو گروه با يکديگر اختلاف آماري معني دار وجود نداشت (P=0.14).
نتيجه گيري: استفاده از قطره موضعي 0.02 MMC درصد با تزريق زير ملتحمه اي 5-FU از لحاظ اثربخشي و ايمني در درمان نارسايي زودرس بلب قابل مقايسه مي باشد. مصرف قطره 0.02 MMC آسان تر است و مي توان آن را در ابتدا شروع نمود و در صورت عدم دريافت پاسخ مناسب، از تزريق هاي 5-FU استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي شيوع و مشخصات ازوتروپي تطابقي در مرکز چشم نيکوکاري تبريز طي سال هاي ??-????.
روش پژوهش: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، اطلاعات تمامي بيماران مراجعه کننده طي سال هاي ??-???? به درمانگاه استرابيسم مرکز چشم پزشکي نيکوکاري تبريز بررسي شده و اطلاعات دموگرافيک مبتلايان به ازوتروپي تطابقي مانند سن، جنس، عيب انکساري، انواع ازوتروپي تطابقي، و آمبليوپي جمع آوري و تحليل آماري شدند.
يافته ها: تعداد مراجعه کنندگان در اين مدت ???? بيمار بود. ازوتروپي تطابقي (11.55 درصد) ??? مورد از کل بيماران را تشکيل مي داد. 35.9 درصد بيماران پسر و 64.1 درصد بيماران دختر بودند. ميانگين سني بيماران 5.58±4.4 سال بود. تعداد بيماران مبتلا به ازوتروپي تطابقي انکساري، ازوتروپي تطابقي غيرانکساري و ازوتروپي تطابقي پارشيال به ترتيب (57.7 درصد) ??، (4.9 درصد) ??، (37.3 درصد) ?? مورد بود. ?? بيمار (48.6 درصد) دچار آمبليوپي بودند. ميانگين عيب انکساري 4.22±1.8 ديوپتر بود. ? نفر (3.5 درصد) مبتلا به پرکاري عضلات مايل تحتاني (IOOA: Inferior oblique over action) و ? بيمار (1.4 درصد) مبتلا به انحراف عمودي انفکاکي (DVD: dissociated vertical deviation) بودند.
نتيجه گيري: در اين تحقيق، موارد ازوتروپي تطابقي انکساري بيشترين و ازوتروپي تطابقي غيرانکساري کم ترين نوع ازوتروپي تطابقي را تشکيل مي دادند. آمبليوپي در ازوتروپي تطابقي شايع و شيوع علايم همراه مثل DVD و IOOA پايين بود.

هدف: مقايسه تغييرات اندوتليوم قرنيه پس از جراحي آب مرواريد متعاقب دو روش فيکوامولسيفيکاسيون طولي (Longitudinal) و چرخشي (Torsional).
روش پژوهش: اين مطالعه يک کارآزمايي باليني است که در آن ?? چشم به طور تصادفي و مساوي بين دو گروه به صورت طولي (پالس) و چرخشي فيکو تقسيم شدند. تمام جراحي ها توسط يک فلوشيپ با تجربه سگمان قدامي انجام و نتايج نيز توسط يک ارزياب بي اطلاع از گروه ها (ماسکه)، مورد بررسي قرار گرفت. قبل از عمل ميزان حدت بينايي (VA)، سن و شدت آب مرواريد هر بيمار ثبت شده و همه بيماران جهت تعيين تراکم سلول هاي اندوتليوم قرنيه (ECD)، چندشکلي و چندهسته اي بودن سلول هاي قسمت مرکزي قرنيه به وسيله دستگاه کانفواسکن ارزيابي شدند. سپس بيماران تحت فيکو قرار گرفتند. ساير متغيرهاي ثبت شده شامل زمان انجام فيکو (UST)، مجموع انرژي هاي پراکنده (CDE) و حجم مايع به کار رفته حين عمل بودند. بهترين ديد اصلاح شده بيماران (BCVA) و نيز شاخص هاي کانفوکال يک ماه پس از عمل مجددا ارزيابي شدند.
يافته ها: ميانگين تراکم سلول هاي اندوتليوم (ECD) قبل از عمل در دو روش طولي و چرخشي به ترتيب 2761±403 و 2690±490 سلول در هر ميلي مترمربع بود که اين ميزان پس از عمل به ترتيب به 2494±358 و 2436±468 سلول در هر ميلي مترمربع کاهش يافت. ميزان کاهش ECD و افزايش چندشکلي و يا چندهسته اي شدن سلول ها، پس از عمل نسبت به مقادير قبل از عمل در هريک از گروه ها از نظر آماري معني دار بود (P<0.001)، اما تفاوت آماري معني داري بين دو گروه مشاهده نشد (P>0.01)، هم چنين عارضه اي در هيچ يک از گروه ها مشاهده نشد. به علاوه ميزانUST، CDE و حجم مايع به کار رفته حين عمل در بين دو گروه تفاوت معني داري نداشت.
نتيجه گيري: انجام فيکوامولسيفيکاسيون در هر دو روش طولي و چرخشي اثرات مشابهي بر سلول هاي اندوتليوم قرنيه اعمال مي کند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين علل پيوند قرنيه و روش هاي جراحي مورد استفاده در مرکز آموزشي- درماني شهيد لبافي نژاد طي سال هاي 1386 تا پايان 1388.
روش پژوهش: پرونده ???? بيمار که طي سه سال گفته شده تحت عمل جراحي پيوند قرنيه قرار گرفته بودند بررسي گرديد. اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، علت و نوع پيوند قرنيه مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت.
يافته ها: بيماران شامل 709 (65.5 درصد) مرد و 374 (34.5 درصد) زن با ميانگين سني 43.2±10.2 سال (17 روز تا 83 سال) بودند. بيماري قوز قرنيه (36.7 درصد) شايع ترين علت پيوند قرنيه بود و پس از آن، به ترتيب پيوند مجدد (12.6 درصد)، ادم قرنيه پس از جراحي آب مرواريد به همراه کارگذاري لنز داخل چشمي (11.8 درصد)، زخم هاي قرنيه شامل باکتريايي، قارچي، آکانت آميبي (11.7 درصد)، اسکار و کدورت غيرتب خالي قرنيه (7.4 درصد)، کراتوپاتي تراخمي (5.6 درصد)، ديستروفي هاي قرنيه (4.6 درصد) و کراتوپاتي ناشي از گاز خردل (4 درصد) ساير علل انجام پيوند قرنيه بودند. شايع ترين روش هاي جراحي پيوند قرنيه به ترتيب شامل پيوند نفوذي (56.2 درصد)، پيوند لايه اي عميق قدامي (24.5 درصد)، پيوند نفوذي تکتونيک (9.4 درصد)، پيوند لايه اي (3.4 درصد)، پيوند اندوتليال (3.3 درصد) و پيوند کراتوليمبال آلوگرافت بدون پيوند نفوذي (3.1 درصد) بودند.
نتيجه گيري: طي اين ? سال نيز قوز قرنيه هم چنان شايع ترين علت پيوند قرنيه بوده است ولي در مقايسه با گزارش هاي قبلي، پيوند مجدد به تدريج افزايش يافته است. ادم قرنيه پس از جراحي آب مرواريد به همراه کارگذاري لنز داخل چشمي نيز هم چنان از علل شايع پيوند قرنيه بوده است. فراواني روش جراحي پيوند لايه اي عميق قدامي به طور مشخصي افزايش يافته است و پيوند اندوتليال قرنيه و پيوند کراتوليمبال آلوگرافت نيز نسبت به گزارش هاي قبلي روند رو به افزايشي داشته اند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: ارزيابي اپيدميولوژي سلوليت اربيتال و پره سپتال در بيماران بستري شده در بيمارستان لبافي نژاد طي سال هاي 86-1376.
روش پژوهش: پرونده بيماراني که به دليل سلوليت اربيتال و پره سپتال طي مدت گفته شده در بيمارستان لبافي نژاد بستري شده بودند، بررسي گرديد. ويژگي هاي فردي و باليني، نتايج درماني و عوارض بيماري مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته ها: در اين مدت ?? بيمار شامل ?? مورد سلوليت پره سپتال و ?? مورد سلوليت اربيتال در مرکز لبافي نژاد بستري و درمان شده بودند. سلوليت اربيتال در مردان ? برابر شايع تر بود ولي فراواني سلوليت پره سپتال در هر دو جنس تقريبا يکسان بود. ميانگين سني در مبتلايان به سلوليت اربيتال 27.4±23.9 سال (6 ماه تا 48 سال) و در مبتلايان به سلوليت پره سپتال 19.1±23.3 سال (1 ماه تا 82 سال) بود. درگيري در 97.8 درصد موارد يک طرفه بود. ميانگين فاصله زماني ابتلا تا مراجعه بيماران حدود ? روز بود. ميانگين طول بستري در مورد سلوليت اربيتال حدود ? روز و در سلوليت پره سپتال حدود 4.5 روز بود. شايع ترين شکايت بيماران تغييرات ظاهري و شايع ترين يافته باليني ورم و قرمزي پلک ها بودند. بيش ترين بروز بيماري در بهار و کم ترين در تابستان بوده است. شايع ترين علت زمينه ساز، سينوزيت بود که در سلوليت اربيتال در 53.8 درصد و در سلوليت پره سپتال در 24.1 درصد موارد مشاهده شد. شايع ترين سينوس درگير، اتموييد و کم ترين سينوس درگير، اسفنوييد بود. بيماران به طور متوسط با ? آنتي بيوتيک درمان شدند. نياز به مداخله جراحي در 48.7 درصد موارد سلوليت اربيتال و 14.8 درصد موارد سلوليت پره سپتال وجود داشت. عارضه فلج عضلات خارج چشمي در يک مورد سلوليت اربيتال مشاهده شد که نياز به اصلاح جراحي داشت.
نتيجه گيري: سلوليت هاي اربيتال و پره سپتال عمدتا در سنين جواني رخ مي دهند و بيش ترين عامل زمينه ساز بروز آن ها سينوزيت است، بيش تر در فصل بهار رخ مي دهند و در صورت درمان به موقع بيماري هاي زمينه اي مي توان از پيامدهاي آن جلوگيري نمود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين فاصله بين شيار پلک فوقاني از لبه پلک در يک نمونه از جمعيت ايراني.
روش پژوهش: ارتفاع شيار پلکي فوقاني به وسيله کاليپر (Caliper) در سه نقطه داخلي، مياني و خارجي اندازه گيري شد. عملکرد ماهيچه بالابرنده پلک نيز با حذف عملکرد ماهيچه فرونتاليس به طور استاندارد تعيين شد.
يافته ها: در مجموع 208 بيمار مورد بررسي قرار گرفتند. ميانگين سني بيماران 39.9±5.9 سال و نسبت زن به مرد 2.25 بود. ميانگين عملکرد ماهيچه لواتور در مجموع 15.70±1.77، در زنان 15.56±1.69 و در مردان ?/??±??/?? ميلي متر بود. ميانگين فاصله لبه پلک از شيار پلکي در مجموع افراد در سمت داخلي 3.84±1 ميلي متر، در وسط 7.57±1.54 ميلي متر و در سمت خارجي 3.89±1.02 ميلي متر بود. در مقايسه دو جنس در هر دو چشم، فاصله شيار پلکي از لبه پلک در سمت داخلي در مردان به طور معني داري بيش تر از زنان بود ولي تفاوت معني داري بين دو جنس از نظر عملکرد ماهيچه لواتور، ارتفاع چين پلکي در قسمت مياني و خارجي و نيز ميزان وجود شيار پلکي دوگانه مشاهده نشد.
نتيجه گيري: فاصله بين لبه پلک از قسمت مرکزي چين پلکي در نمونه جمعيت ايراني در محدوده ? تا ? ميلي متر قرار داشته و تفاوت قابل توجهي در دو جنس ندارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين اثر روش هاي مختلف اندازه گيري انحراف و قدرت هاي متفاوت عدسي بر نسبت گراديانت AC/A (accommodative convergence/accommodation) محاسبه شده.
روش پژوهش: در اين مطالعه ?? نفر از دانشجويان رشته هاي مختلف دانشگاه علوم پزشکي زاهدان که معيارهاي ورود به مطالعه را داشتند به صورت تصادفي انتخاب شدند. ابتدا عيوب انکساري به روش رتينوسکوپي تعيين شدند و سپس از روش هاي کاور تست متناوب با منشور، ون گراف و استوانه مادوکس بدون عدسي و با عدسي هاي 1±، 2± و 3± براي اندازه گيري انحراف در فاصله نزديک و تعيين نسبت AC/A استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون آناليز واريانس درون موردي دو فاکتوري و آناليز واريانس اندازه هاي تکراري و همبستگي تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: ميانگين نسبت AC/A با سه روش کاور تست متناوب، استوانه مادوکس و روش ون گراف به ترتيب 3.6، 3.7 و ? پريزم ديوپتر به ديوپتر بود (P=0.2) بيش ترين و کم ترين نسبت AC/A به ترتيب مربوط به روش ون گراف با عدسي 3+ ديوپتر و روش کاور تست با عدسي 1- ديوپتر بودند. تنها نسبت AC/A تعيين شده با عدسي 2-، +2 و 1-، +3 تفاوت معني داري داشتند (P<0.05) و با ساير قدرت هاي عدسي، تفاوت از لحاظ آماري معني دار نبود. هم چنين در روش هاي اندازه گيري انحراف، نسبت AC/A تعيين شده با عدسي هاي مثبت اندکي بيش تر از عدسي هاي منفي بود.
نتيجه گيري: روش اندازه گيري انحراف بر نسبت AC/A به دست آمده تاثيري ندارد ولي قدرت عدسي انتخابي، موثر است. بنابراين توصيه مي شود که از عدسي هاي 2 يا 3 ديوپتر به جاي 1 ديوپتر جهت حذف اثر احتمالي عمق فوکوس استفاده شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه ويژگي هاي بيومکانيک قرنيه پيوندي بعد از پيوند تمام ضخامتي (PK) و پيوند لايه اي عميق (DALK) با روش حباب بزرگ با استفاده از دستگاه تحليل گر پاسخ چشمي (ORA).
روش پژوهش: مطالعه بر روي قرنيه پيوندي بيماراني انجام شد که به علت قوز قرنيه تحت جراحي پيوند قرنيه به روشPK (45 چشم) يا DALK (?? چشم) قرار گرفته بودند. ويژگي هاي بيومکانيک قرنيه پيوندي شامل هيسترسيس (hysteresis) قرنيه (CH)، عامل مقاومت قرنيه (CRF)، فشار داخل چشمي اصلاح شده بر اساس گلدمن (IOP) و فشار داخل چشمي پس از جبران عامل قرينه اي (IOP) توسط دستگاه ORA اندازه گيري و بين دو گروه مقايسه شدند.
يافته ها: بيماران گروه PK و DALK به ترتيب داراي ميانگين سني 29.8±6.4 و 27.2±6.5 سال (P=0.11) بودند و بعد از پيوند به مدت 31.4±19.0 و 29.2±17.3 ماه (P=0.27) پي گيري شدند. دو گروه تفاوت معني داري از نظر اندازه قرنيه گيرنده، دهنده يا بهترين ديد اصلاح شده نداشتند. ميانگين CH در گروه PK و DALK به ترتيب 10.09±2.5 و 9.64±2.1 ميلي متر جيوه بود (P=0.36). ميانگين CRF در گروه PK و DALK به ترتيب 10.13±2.2 و 9.36±2.1 ميلي متر جيوه بود (P=0.17) دو گروه از نظر IOP و Iop نيز تفاوت معني داري نداشتند.
نتيجه گيري: قرنيه هاي پيوندشده به روش DALK و PK در چشم هاي مبتلا به قوز قرنيه ويژگي هاي بيومکانيک مشابهي دارند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد نکروز حاد شبکيه به دنبال انسفاليت هرپسي.
معرفي بيمار: مرد ?? ساله اي با کاهش ديد و درد چشم چپ مراجعه نمود. وي يک ماه قبل از ايجاد علايم چشمي، به دليل انسفاليت هرپسي بستري شده و تحت درمان ضد ويروسي قرار گرفته بود. يک ماه پس از ايجاد علايم عصبي، بيمار دچار علايم بينايي در چشم چپ شد. معاينات باليني و پاراکلينيکي نشان دهنده ايجاد نکروز حاد شبکيه توسط ويروس هرپس سيمپلکس بودند.
نتيجه گيري: انسفاليت هرپسي مي تواند عامل خطرسازي براي ايجاد نکروز حاد شبکيه باشد. از طرف ديگر، درگيري مغز و چشم در يک سمت مي تواند بيانگر انتقال ويروس از طريق مسيرهاي عصبي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد گرانولوماي پيوژنيک به صورت توده اي شناور (floating mass) در کيسه اشکي.
معرفي بيمار: کودکي ?? ماهه با علايم داکريوسيستيت مزمن و سابقه دو بار ميل زدن مجراي اشکي و يک بار ميل زدن همراه با شکستن توربينت تحتاني بيني مراجعه نمود. پس از ارزيابي راديولوژيک، عمل جراحي داکريوسيستورينوستومي (DCR) خارجي انجام گرديد و از درون کيسه اشکي، توده اي قرمزرنگ خارج شد. بررسي بافت شناسي، گرانولوماي پيوژن کيسه اشکي را مسجل کرد. هشت ماه پس از انجام DCR، در زمان نگارش مقاله، بيمار هم چنان بدون علامت بود.
نتيجه گيري: در موارد شکست عمل ميل زدن مجراي اشکي، علاوه بر ضايعات بيني، به توده هاي فضاگير درون کيسه اشکي هم بايد فکر کرد و به ويژه گرانولوماي پيوژن نبايد از نظر دور بماند.

 نسخه قابل چاپ

سندرم آلپورت يک بيماري سيستميک است که با درگيري چشمي همراه مي باشد. اين مقاله به معرفي يک بيمار مبتلا به سندرم آلپورت مي پردازد. نکته قابل توجه، وجود آستيگماتيسم قرنيه اي دوطرفه در اين بيمار است که جزو همراهي هاي اين سندرم نمي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه لنزهاي تماسي Rose-K و Conventional RGP در بيماران مبتلا به قوز قرنيه از نظر بهبود در حدت و عملکرد بينايي و ميزان راحتي بيمار.
روش پژوهش: تعداد ?? بيمار با تشخيص قوز قرنيه (بر اساس علايم باليني،کراتومتري و توپوگرافي) در دو گروه ?? نفري به طور تصادفي با لنزهاي تماسي Rose-K و Conventional Wohlk که به طور معمول در درمان اين بيماران استفاده مي شوند، توسط يک نفر متخصص چشم پزشکي و با روش استاندارد (Three-Point-Touch) قرار داده شدند. مشخصات عمومي بيماران، مقادير کراتومتري، ديد دور و نزديک اوليه و اصلاح شده با لنز تماسي، ميزان ساعات استفاده روزانه، تعداد دفعات برداشتن لنز تماسي در طول روز، ميزان راحتي بيماران با لنز تماسي تجويز شده و نيز نمره عملکرد بينايي (بر اساس پرسشنامه ??سوالي عملکرد بينايي VFQ-25) در معاينه اوليه و پي گيري، بررسي شدند.
يافته ها: هر دو نوع لنز باعث بهبود در حدت بينايي دور و نزديک در بيماران شدند، اما تفاوت آماري معني دار بين دو گروه وجود نداشت (P=0.88). ساعات استفاده روزانه از لنز تماسي و ميزان راحتي بيماران در گروه Rose-K بيش تر از گروه Conventional RGP بود (P<0.001). تعداد دفعات روزانه برداشتن لنز تماسي در هر دو گروه تقريبا يکسان بود (0.83=P و 1.4ميانگين). عملکرد بينايي در همه بيماران با استفاده از لنزهاي تماسي تجويز شده بهبود آماري معني داري داشت، اما بين دو گروه از نظر بهبود عملکرد بينايي تفاوت معني داري وجود نداشت (0.45=P).
نتيجه گيري: هر دو نوع لنز باعث بهبود در حدت بينايي و عملکرد بينايي مي شوند و لنز Rose-K (که هم اکنون در ايران نيز توليد مي شود) يکي از روش هاي درماني مناسب براي بيماران مبتلا به قوز قرنيه است که رضايت بيش تري را نسبت به لنزهاي معمول براي بيماران فراهم مي کند.

 نسخه قابل چاپ