بانک مقالات بینایی

هدف: گزارش پيامدهاي باليني جراحي انکساري گرافت (Graft Refractive Surgery: GRS) همزمان با فيکو اموليسيفيکاسيون در چشم هايي با سابقه قبلي کراتوپلاستي نفوذي (Penetrating Keratoplasty: PKP) و تعيين دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمي (Intraocular Lens: IOL) با استفاده از داده هاي کراتومتري قبل از جراحي.
روش پژوهش: در اين مطالعه گذشته نگر، 14 چشم از 13 بيمار با سابقه قبلي کراتوپلاستي نفوذي، به صورت همزمان مورد جراحي انکساري گرافت شامل برش هاي آزادکننده با يا بدون بخيه هاي فشاري ربع مقابل در سطح دهنده - گيرنده و فيکوامولسيفيکاسيون با کارگذاري لنز داخل چشمي قرار گرفتند. براي محاسبه قدرت لنز داخل چشمي، از داده هاي کراتومتري قبل از عمل و فرمول SRK-T استفاده شد. ديد تصحيح نشده (UCVA) و بهترين ديد اصلاح شده با عينک (BCVA)، کراتومتري، آستيگماتيسم انکساري و کراتومتريک و عيب انکساري آشکار قبل از عمل با مقادير پس از عمل مورد مقايسه قرار گرفتند. ايمني مداخله جراحي با ارزيابي عوارض حين و بعد از عمل بررسي شد. تفاوت بين عيب انکساري هدف و عيب انکساري بعد از عمل به عنوان شاخص دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمي گرفته شد.
يافته ها: ميانگين سني بيماران 14.4±50.5 سال و متوسط مدت زمان پيگيري بعد از مداخله، 7.1±14.6 ماه بود. کاهش معني داري در آستيگماتيسم کراتومتريک برداري به ميزان 6.22 ديوپتر (0.03=P) رخ داد. عيب انکساري آشکار (مانيفست) از 3.96±3.31- ديوپتر به 2.38±1.69- ديوپتر کاهش يافت (0.02=P). معادل کروي عيب انکساري بعد از عمل با عيب انکساري هدف تفاوت معني داري نداشت (به ترتيب 2.38±1.69- ديوپتر، 0.14±0.76-، 0.20=P). عارضه اي حين جراحي يا در هنگام معاينات پيگيري رخ نداد و تمام پيوندها در آخرين معاينه شفاف بودند.
نتيجه گيري: جراحي انکساري گرافت و فيکواموليسيفيکاسيون همزمان، روش موثري براي درمان آستيگماتيسم بعد از کراتوپلاستي نفوذي و کدورت لنز است. از آنجايي که نسبت مسطح شدن محور برش خورده به محور مخالف پس از جراحي انکساري گرافت نزديک به 1 است، قدرت لنز داخل چشمي را مي توان از داده هاي کراتومتري قبل از عمل با صحت قابل قبولي محاسبه کرد. اگر چه بايد بيماران را در مورد احتمال خطاهاي انکساري بالاي بعد از جراحي که مستلزم مداخله جراحي ديگري است، مطلع کرد.

هدف: تعيين بهترين روش درماني ادم ماکولا از ميان روش هاي تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب به تنهايي و يا به همراه تريامسينولون در مقايسه با روش درمان اوليه فوتوکوآگولاسيون ليزري ماکولا به عنوان درمان ابتدايي اين عارضه بر حسب داده هاي يک کارآزمايي باليني.
روش پژوهش: تحقيق حاضر با استفاده از مدل سازي آميخته نامتقارن با روش جديدي در تحليل داده هاي کارآزمايي باليني درمان ادم ماکولاي ديابتي از ميان روش هاي تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب، تزريق اين دارو به همراه تريامسينولون و روش فوتوکوآگولاسيون ليزري، بر اساس اطلاعات حاصل از ?? بيمار ديابتي انجام گرفته است. اثرگذاري گروه هاي درماني، با بررسي همزمان ميزان تغييرات بهترين ديد اصلاح شده و همچنين ميزان ضخامت مرکزي ماکولا، بدون حذف هيچ از يک داده هاي دور افتاده بررسي گرديده است.
يافته ها: مدل دو متغيره آميخته نامتقارن، برتري اثر درماني دو گروه تزريق داخل زجاجيه اي بواسيزوماب و تزريق توام اين دارو و تريامسينولون را نسبت به گروه فوکوآگولاسيون ليزري، در افزايش بهترين ديد اصلاح شده و نيز کاهش ضخامت مرکزي ماکولاي آنان نشان داد.
نتيجه گيري: مدل دو متغيره آميخته نامتقارن علاوه بر اثرگذاري دو متغير طول مدت ابتلا به ديابت و جنسيت، اثر متفاوت روش هاي درماني ارايه شده را بر تغييرات بهترين ديد اصلاح شده و ميزان ضخامت مرکزي ماکولا نشان داد.

هدف: ارزيابي تاثير استرس پريزماتيک عمودي بر سيگنال هاي پتانسيل بر انگيخته بينايي دو چشمي در فرکانس هاي فضايي مختلف.
روش پژوهش: با استفاده از الگوهاي تحريکي شطرنجي که در دو فرکانس فضايي پايين معادل 0.48 سيکل بر درجه و متوسط معادل 2.18 سيکل بر درجه با فرکانس زماني 4 هرتز معکوس مي شدند، تاثير افزايش استرس بينايي ناشي از منشور عمودي در سه مرحله با منشورهاي 1 و 2 و 3 ديوپتري و يک بار هم بدون اين استرس (4 مرتبه) بر پاسخ هاي برانگيخته بينايي مطالعه گرديد. اين طرح بر روي 23 شرکت کننده (11 مرد و 12 زن) با دستگاه بينايي طبيعي (پريزم ورژنس عمودي و ديد بعد طبيعي) انجام شد. در همه شرکت کنندگان دامنه و زمان تاخير مولفه هاي P ،Nو Nدر استرس هاي پريزماتيک عمودي مختلف ايجاد شده، اندازه گيري شدند. براي مقايسه ميانگين دامنه و زمان تاخير در استرس هاي پريزماتيک عمودي مختلف، روش آماري تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر استفاده شد.
يافته ها: در نتيجه اعمال استرس پريزماتيک عمودي، دامنه مولفه هاي P ،Nو Nدر هر دو فرکانس فضايي پايين و متوسط روند رو به کاهش را نشان مي دهند (0.001>P). اين روند رو به کاهش با افزايش ميزان استرس پريزماتيک بيش تر مي شود، در حالي که زمان تاخير اين مولفه ها در اثر اعمال استرس پريزماتيک عمودي، در هر دو فرکانس فضايي پايين و متوسط روند رو به افزايش را نشان مي دهد (0.001>P).
نتيجه گيري: همان طور که بر اساس يافته هاي باليني استرس هاي پريزماتيک عمودي موجب شکايات چشمي مي شوند، در آزمون VEP نيز در همه مولفه هاي اين سيگنال، متغير هاي دامنه و زمان تاخير تحت تاثير استرس پريزماتيک عمودي قرار مي گيرند.

هدف: ارزيابي اثر کراس لينکينگ کلاژن (پيوندهاي متقاطع) قرنيه با اشعه ماورا بنفش A و ريبوفلاوين در درمان کراتيت استرومايي ناشي از ويروس هرپس سيمپلکس مقاوم به درمان.
گزارش موارد: دو بيمار با تشخيص کراتيت استرومايي نکروزان ناشي از ويروس هرپس مقاوم به درمان هاي معمول مورد درمان کراس لينکينگ قرار گرفتند و نتيجه بر اساس سير بيماري، سرعت ترميم اپي تليوم و کاهش ميزان انفيلتراسيون استروما مورد ارزيابي قرار گرفت. يکي از بيماران سابقه پيوند نفوذي قرنيه به علت زخم ناشي از کراتيت هرپسي داشت که به دليل عود عفونت هرپس مراجعه نمود بود و با وجود عدم پاسخ به درمان هاي رايج، پاسخ خوبي به کراس لينکينگ نشان داد. بيمار دوم نيز دچار کراتيت نکروزان بود، پاسخ به کراس لينکينگ به نسبت مطلوب بود اما در پي گيري هاي بعدي عود عفونت مشاهده شد.
نتيجه گيري: کراس لينکينگ، درمان به نسبت موثري در کراتيت هرپسي مقاوم به درمان هاي معمول مي باشد، اما در بعضي موارد ممکن است بدون تاثير بوده يا باعث تشديد بيماري شود.

سوختگي هاي شيميايي قرنيه از اورژانس هاي چشم پزشکي محسوب مي شوند. اين آسيب ها که موجب اختلال بارز عملکرد چشم مي شوند، اغلب در بالغين جوان رخ مي دهند. طبقه بندي اين آسيب ها در تعيين صحيح شدت و پيش آگهي چشم آسيب ديده، به چشم پزشکان کمک مي کند. مداخله درماني فوري به دنبال تماس با مواد شيميايي، شستشو با مايع فراوان است. درمان موثر در فازهاي بينابيني و تاخيري بيماري، نيازمند فهم صحيح وقايع سلولي است که در هر فاز رخ مي دهد. مراقبت هاي صحيح و به موقع دارويي و جراحي در اين گونه آسيب ها که بالقوه کورکننده مي باشند، منجر به نتايج مطلوبي مي شود. با کمک دانش فعلي، تعداد زيادي از چشم هاي آسيب ديده حفظ مي شوند، ولي براي بهبود پيش آگهي در آسيب هاي درجه چهار نياز به پژوهش هاي بيشتري وجود دارد. تحقيقات حيواني و انساني پيش رو بر روي استفاده از ترکيبات موضعي جديد براي کاهش نورگ زايي، مهار التهاب و تسريع بازسازي متمرکز است. توجه خاص در پيشگيري از سوختگي شيميايي اهميتي معادل درمان آن داشته و نيازمند تاکيد ويژه است.

هدف: معرفي يک مورد بيمار مبتلا به اگزوتروپي و گيرافتادگي عضله رکتوس داخلي متعاقب عمل داکريوسيستورينوستومي اندوسکوپيک (EDCR).
معرفي بيمار: خانم 34 ساله اي، 18 روز بعد از انجام داکريوسيستورينوستومي اندوسکوپيک (EDCR) به علت انسداد مجراي نازولاکريمال چشم چپ، با شکايت از انحراف اين چشم به سمت خارج و دوبيني شديد به درمانگاه مراجعه نمود. بيمار دچار اگزوتروپي چشم چپ با زاويه بالا در نگاه روبه رو و محدوديت حرکت کامل اين چشم به طرف داخل و محدوديت نسبي به سمت خارج بود. آزمون Forced Duction، در هر دو جهت اداکشن و ابداکشن مثبت و آزمون Forced Generation، نشان دهنده فلج کامل عضله رکتوس داخلي بود. در CT اسکن، گيرافتادگي عضله رکتوس داخلي در ديواره داخلي اربيت سمت چپ همراه با شکستگي در اين ديواره مشهود بود. طي اولين عمل جراحي، عضله آسيب ديده آزاد و شکستگي ترميم شد و طي عمل هاي بعدي انتقال عضلات رکتوس عمودي به سمت داخل و قطع عضله رکتوس خارجي صورت گرفت. در نهايت اگزوتروپي بيمار به 10 پريسم ديوپتر در نگاه رو به رو رسيد و دوبيني وي در اين نگاه برطرف شد. به علاوه بيمار به علت آسيب عصب بينايي در حين عمل داکريوسيستورينوستومي، دچار آتروفي اپتيک و اختلال ميدان ديد شد.
نتيجه گيري: تاکنون گيرافتادگي عضله رکتوس داخلي به دنبال عمل داکريوسيستورينوستومي اندوسکوپيک گزارش نشده است. در برخورد با هر بيمار مبتلا به استرابيسم متعاقب جراحي هاي اندوسکوپيک سينوس و بيني بايد اين عارضه را درنظر داشت و به انجام اقدامات تشخيصي و درماني مناسب مبادرت ورزيد.

هدف: توصيف علايم و نشانه هاي باليني، تشخيص و درمان بيماري که به دنبال استفاده نادرست از قطره هاي بي حس کننده موضعي چشمي (تتراکايين) دچارکراتيت سمي شده بود.
معرفي بيمار: آقايي ?? ساله با شکايت از درد، ترس از نور، قرمزي و کاهش بينايي در هر دو چشم به اورژانس بيمارستان امام حسين مراجعه نمود. بيمار به دنبال درد ناشي از جوشکاري به داروخانه مراجعه و بدون نسخه پزشک قطره تتراکايين دريافت کرده بود. در معاينه نقص اپي تليال همراه با ارتشاح حلقوي قرنيه مشاهده شد که نشان دهنده کراتيت سمي ناشي از سو مصرف قطره تتراکايين بود. مشخصه اين کراتيت نقص پايدار اپي تليال قرنيه همراه با ارتشاح حلقوي کامل يا ناقص و کدورت قرنيه مي باشد. وي در بيمارستان بستري و تحت درمان دارويي قرار گرفت ولي نتايج بينايي و آناتوميک پس از درمان در بيمار رضايت بخش نبود.
نتيجه گيري: استفاده نادرست از تتراکايين مي تواند با جلوگيري از ترميم اپي تليوم، موجب آسيب جدي و دايمي بينايي گردد. گرچه کراتيت سمي ناشي از مصرف نادرست بي حس کننده هاي موضعي نادر است، اما بايد در مورد عوارض خطرناک مصرف خودسرانه اين داروها به بيماران توضيح کافي داده شود. همچنين در مورد دسترسي آسان به اين دارو و در اختيار گذاشتن آن بدون نسخه پزشک در داروخانه هاي کشور، بايد تجديدنظر صورت گيرد.

امروزه با توجه به دسترسي به داروهاي جديد که به خوبي مورد پذيرش بيماران بوده و بر اکثريت عفونت هاي باکتريايي شايع سطح خارجي چشم و قرنيه موثر مي باشند، درمان بيماري هاي چشمي متحول شده و باعث انتقال مسووليت درمان اين بيماري ها به پزشکان عمومي شده است. با وجود موثر بودن اين داروها، احتمال خطا در درمان موارد اندکي از عفونت هاي چشمي وجود دارد. بنابراين ضروري است پزشکان با اصول کلي کاربرد آنتي بيوتيک ها آشنايي داشته و اطلاعات کافي در رابطه با عوامل بيماري زا، طيف فعاليت آنتي بيوتيک ها و مسموميت هاي دارويي داشته باشند.

طبق گزارش سازمان بهداشت جهاني (WHO)، ديابت تا سال 2030، 366 ميليون نفر به ديابت مبتلا خواهند شد و اين افراد در معرض خطر اختلالات بينايي ناشي از آن خواهند بود. مرکز کنترل و پيش گيري از ديابت آمريکا اعلام کرد، اين بيماري علت اصلي موارد جديد نابينايي در بالغين 74-20 سال آمريکايي بوده و تخمين زده مي شود که تعداد مبتلايان به رتينوپاتي ديابتي از سال 2005 تا سال 2050، 3.5 برابر افزايش خواهد داشت و از 5.5 ميليون نفر به 16 ميليون نفر خواهد رسيد.
پيش رفت در درمان رتينوپاتي ديابتي در چهار دهه گذشته چشمگير بوده و تلاش هاي متخصصين سراسر جهان منجر به تعيين دقيق روند بيماري و درمان موثر آن شده است. از جمله اين مطالعات مي توان به تقسيم بندي رتينوپاتي ديابتي Airlie house، مطالعه رتينوپاتي ديابتي (DRS)، مطالعه درمان زود هنگام رتينوپاتي ديابتي (ETDRS) و مطالعه عوارض و کنترل ديابت (DCCT) اشاره کرد. در اين مطالعات، روش هاي نظام مند براي درمان بيماران ديابتي مطرح شده است.
شبکه تحقيقات باليني رتينوپاتي ديابتي (DRCR.net)، روش جديدي براي مطالعات چند مرکزي طراحي کرده که در پيش رفت درمان هاي مربوط به اين بيماري موثر بوده است. DRCR.net داراي حداقل 199 درمانگاه در آمريکا مي باشد. تعدادي از مطالعاتي که روش هاي مختلف درمان ادم ماکولا ديابتي و PDR را مطرح کرده اند، بر اساس يافته هاي اين شبکه تحقيقاتي است که اطلاعات مفيد و موثري را در رابطه با درمان بيماري و طراحي مطالعات آينده فراهم مي کنند. از موارد آن مي توان کاهش خطر اندوفتالميت همراه با تزريق داخل زجاجيه تريامسينولون، اثبات عدم ارتباط مستقيم ضخامت مرکزي شبکيه با حدت بينايي و تعيين مفيد بودن باليني تقسيم بندي موضعي و منتشر ادم ماکولاي ديابتي را نام برد.

تمايل بشر براي ايجاد تغيير در چهره ريشه در اين واقعيت دارد که چهره فرد يک وسيله ارتباطي مهم بوده و گوياي اطلاعات زيادي از قبيل سن، جنس، نژاد، احساسات، عواطف و حالات دروني وي مي باشد. امروزه مداخلاتي از قبيل استفاده از حجم دهنده ها، سم بوتولينوم و نيز اعمال جراحي جوان سازي صورت به منظور بهبود ظاهر پوست و کاهش علايم پيري، بيش از پيش فراگير شده اند.
حجم دهنده ها ممکن است به تنهايي و يا به همراه تزريق بوتولينوم و ساير روش هاي غيرتهاجمي به کار رفته و قابل انجام در مطب مي باشند. موفقيت در استفاده از حجم دهنده ها وابسته به عواملي از قبيل انتخاب درست ماده حجم دهنده، روش صحيح تزريق و انتخاب عمق مناسب، بي حسي مطلوب و ساير مهارت هايي است که از طريق آموزش و تجربه به دست مي آيند. امروزه سم بوتولينوم يک دارو با کاربرد بسيار وسيع و روزافزون براي مقاصد مختلف باليني مي باشد. کشف اثرات زيبايي شناختي اين دارو منجر به انقلاب بزرگي در روش ها و اعمال جوان سازي چهره طي چند دهه گذشته شده است. روش هاي جوان سازي شامل اعمال و روش هايي مي باشند که از طريق افزايش استحکام (tightening) و قابليت ارتجاعي پوست، کاهش چروک ها، حذف تلانژکتازي ها و رنگ گرفتگي ها (pigmentation) به بهبود ظاهر صورت کمک مي کنند. تفصيل در مورد جزييات روش هاي مربوط به جوان سازي خارج از حوصله اين مبحث است. هدف اصلي از اين مطالعه معرفي اجمالي محصولات و روش هاي بهسازي چهره و اصول کلي استفاده از آن ها مي باشد.