با وجود خورشید و ستاره های نورانی دیگر، فضا پر از نور است، پس چرا ما همیشه آن را تاریک و سیاه رنگ می بینیم؟
جّو زمین به علت ترکیب مولکول‌های تشکیل دهنده‌اش بخش آبی از طیف نور خورشید را بیشتر پخش می‌کند و همین امر موجب میشود آسمان در طول روز به رنگ آبی و بسیار روشن دیده شود. از طرف دیگر شدت نور خورشید به حدی است که پخش‌شدگی زیاد این نور در جّو موجب رنگ باختن ستاره‌های کم‌نور در برابر نور خورشید میشود. ما رنگ ها را به این دلیل میبینیم که نور به چشم ما باز می تابد. اگر یک شئ بتواند طیفهای مختلف نور را بازتابش کند، آنرا سفید خواهیم دید. زمانیکه رنگ های مختلف را میبینیم، این امر بدین دلیل است که فقط بخشی از طیف نور قابل رویت بازتابیده می شود و باقی بوسیله شئ مورد نظر جذب می شوند.
بر روی زمین، این پدیده دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها است. هر جسمی رنگ منحصربفرد خود را دارد و دلیل آن نحوه پراکنده شدن و بازتاب نور توسط مولکول های موجود در هوا است. این پدیده در فضا رخ نمیدهد زیرا فضا یک خلا کامل است و تنها چیزی که می تواند بدون واسطه از آن عبور کند نور است. نور به طور طبیعی مسیری مستقیم را طی می کند، بنابراین اگر بوسیله اجرامی مانند سیارهها و قمرها بازتابانده نشود به سادگی توسط فضا جذب میشود. البته در اینجا جذب شدن بدین معناست که به سوی چشم های ما بازتابانده نمی شود.
این مساله همچنین توضیح می دهد که چرا میتوانیم سحابیها که باید تودههای گاز غیرقابل رویت باشند را ببینیم. ما نمیتوانیم هوایی که نزدیک ما و در جلوی چشممان قرار دارد را ببینیم. اما در سحابیها و کهکشانها، گازها و گرد و غبار نور ستارگان نزدیک آنها را بازتاب می دهند بنابراین آنها برای ما قابل رویت میشوند. البته اگر به یک سحابی وارد شوید گازها مانند زمانی که از آن فاصله دارید دیده نمی شوند. تاریکی نشان دهنده نبود نور نیست. فضا پر از نور ستارگانی مانند خورشید است، ولی از آن جایی که چشم مسیر حرکت نور را نمی بیند و در فضا هیچ چیز، حتی مولکول های هوا هم وجود ندارد و خلا مطلق حاکم است، نور بازتاب نمی کند و در نتیجه ما فضا را تاریک و سیاه می بینیم.
