مبحث پنجاه و هفتم طرح صالحین: حضرت علی (ع)

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست               این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است              به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او                  پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است                    بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد                             که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است                            تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند                         دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

محمد حسین صفاریان

رسول اکرم می فرمایند:

ای علی هر کس که تو را بکشد مرا کشته است.

دانلود اندرويد نرم افزار شناخت امام علي عليه السلام







اندروید: 2.2 یا بالاتر


از ویژگی های نرم افزار :
آشنایی با زندگی نامه و ویژگی های اخلاقی و رفتاری امام علی
آشنایی با نمونه هایی از قضاوت های امام علی
 داستان هایی از زندگانی امام علی
نگاهی به وصایای امام علی به جوانان
چهل حدیث از امام علی
چهار ادعیه منسوب به امام علی
 امکان دانلود مستقیم سایر نرم افزار های ائمه معصوم

منبع :http://anti666.ir/forum/

چهل پند از حضرت علی (علیه السلام)

^{شفقت با مردم               وفا به عهد}

^{احترام به والدین             دلجویی از غریبان}

^{تفکر در امور                  اندازه در معاش}

^{تقدم بر سلام                شکر بر نعمت}

^{ادب در کلام                  مصاحبت با نیکان}

^{تعطیل در انتقام             اکرام بر میهمان}

^{نوازش بر ایتام               استقامت در کار}

^{عطا در مقام                 پرهیز از خشم}

^{پایداری در حوادث           دوری از کبر}

^{نصرت بر جهاد               ایثار بر مساکین}

^{توکل در امور                 ملایمت با جهال}

^{اصرار در اطاعت            مخالفت با نفس}

^{راستی در گفتار            نظافت در پوشش}

^{خدمت به خلق             خوشرویی با عیال}

^{سرعت در خیر             جوانمردی با مغلوب}

^{امداد بر مظلوم             تأمل در جواب}

^{قصور در شهوت            عیادت از مریض}

^{صبر در مصائب              سعی در اخلاص}

^{اجتناب از غیبت            دوری از بخل}

^{دادرسی در قضا           عفو با قدرت}

زيركى به هنگام فتنه
« كُنْ فِى الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ; لا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ، وَ لا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.»
هنگام فتنه چون شتر دو ساله باش كه نه پشتى دارد تا سوارش شوند و نه پستانى تا شيرش دوشند.

مهدي در انتظار شيعيان حقيقي علي عليه السلام

 أين مثل مالك؟ ‌أين عمار؟ أين ذوالشهادتين؟

كجاست مثل مالك؟ كجاست عمار؟ كجاست ذوالشهادتين؟

ديرگاهي پيش بود كه صداي گلايه علي (ع) در حد فاصل كوفه و شام برخاست.آن هنگام كه مالك اشتر و عمار و ذوالشهادتين، يعني ياران صديق علي (ع) به شهادت رسيده بودند و علي تنها مانده بود. سئوالي كه جوابي در پي نداشت.

روزها برآمدند و شبها فرو رفتند. روزگار ديگري آمد. روزي به بلنداي روزگار،‌عاشورا!

آن روز هم، امام ديگري بود  و نداي ديگري:‌« هل من ناصر ينصرني؟ » اين ندا هم زماني بر آمد كه ابوالفضل علمدار، علي اكبر، حبيب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه و ... در برابر چشمان حسين (ع) به خون غلتيده بودند و او سرداري بود تنها مانده . پس سئوال همان سئوال بود، جواب هم همان جواب : سرهاي فروافتاده، دستهاي به عقب كشيده شده، چشمان شرمزده و خجلت زده اي كه به دنبال محل فراري چون زمين هستند نا از تيررس نگاه امام فرار كنند. بجز 72 تن؟! همين !

آيا جواب سؤالي بدان عظمت، سئوالي كه زمين و زمان، فرشتگان و ملايك براي جوابش هروله مي كردند، همين بود؟!

نه ! نبود !‌و از همين رو بود كه علي جوابش را از محراب با فرق خونينش گرفت و حسين بر سر نيزه !

آن روزگار گذشت و امروز، روزگار ديگري است. امروز نيز روز امام ديگري است. اما همچنان همان سئوال باقي است :

- كجاست ياريگري  كه به ياري امامش بشتابد؟

و جواب نيز همان ! سكوت !‌خجلت ! غلفت ! ترس !

ديگرگاهي است كه هر روز ندايي در صحن دل شيعيان مي پيچد :

« كجاست ياريگري كه به ياري مهدي بشتابد؟!»

و ما همچنان چشمان شرمزده و گنهكار، اما مشتاقمان را به زمين دوخته ايم. سر به جانب ديگري گردانده ايم و دستانمان را به كار دنيا مشغول داشته ايم ! و او هر روز دلتنگ عاشقي، منتظر ياريگري ، با گلويي بغش آلود، چشمان اميدوارش را كه از نگراني براي شيعيان اشك آلود است به آسمان دوخته :

- پس كي ؟

آري !‌امروز ديگر آن روزگار نيست، كه اين آخرين حجت خدا، بقيه الله الاعظم (عج) هم به سرنوشت اجداد اطهرش دچار گردد.

او در پس پرده مي ماند تا آنگاه كه مالك ها، عمارها، حبيب ها و ابالفضل هايش را پيدا كند.

اومانده است تا زمين خدا ،‌از حجت خالي نماند و ظهوراو محقق نمي شود مگر به حضور مالك ها،‌عمارها، و حبيب ها.

به راستي ! ما كه ادعاي علوي بودن را بر سينه داريم و چشم به راه قيام مهدي (عج) هستيم،

هيچ با خود فكر كرده ايم كه امروز هم نداي أين مثل مالك، أين عمار، أين ذوالشهادتين علي (ع) از حنجره فرزندش مهدي (عج) در فضا طنين انداز است !

هيچ با خود فكر كرده ايم كه امروز مهدي (عج) بيش از هر كس ديگر،‌در انتظار منتظران واقعي خويش است ؟!

هيچ با خود فكر كرده ايم كه آيا اين نداي حضرت را پاسخ دهنده اي هست؟

افسوس كه پاسخ دهندگان بسيار اندكند.

افسوس كه اگر شيعيان واقعي علي (ع) اندك نبودند، فرزندش در پرده غيبت باقي نمي ماند.

آري، آن هنگام كه نداي «فزت و رب الكعبه» علي (ع) در محراب مسجد كوفه طنين انداز شد،

چشمانش نگران چنين روزهايي بود.

روزهايي همچون امروز كه زمان بي تاب ظهور فرزندش و مكان بي قرار شنيدن نداي «أنا المهدي» اش مي باشد.

آيا او را جوابگويي هست؟

شيعيان علي !

 درك اين حقيقت را به كدامين لحظه واگذارده ايم؟ فرصت ها از دست مي رود.

شايد از هنگام ظهور اندكي بيش نمانده باشد !

لحظه ها از دست رفت،

عمرما بر باد رفت

هر كه مرد راه هست !! يا علي !

بسم الله الرحمن الرحیم

امیرمؤمنان امام علی(ع) می‌فرماید: «کسی که سوء ظن داشته باشد، دین ندارد»

گناه سوء ظن

« یا اَیُّها الَّذینَ ءامَنُوا اِجتَنِبُوا كَثیراً مِنَ الظَّنِّ اِنَّ بَعضَ الظَّنِّ اِثمٌ »

«‌ ای كسانی كه ایمان آورده اید! از بسیاری از گمانها بپرهیزید، چرا كه پاره ای از گمانها گناه است »

سوءظن یعنی اینكه افراد در محیط فكر خود،‌ شخصی را مورد هجوم افكار و قضاوتهای بد و ناروا قرار دهند، و احترام و شخصیت او حتی در محیط افكار دیگران محفوظ نماند.

امام علی( علیه السلام ): « اَطرَحُوا سوءَ الظَّنِّ بَینَكُم، فَاِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ نَهی عَن ذالِكَ »

« سوءظن و بدبینی نسبت به یكدیگر را دور افكنید، زیرا خدای عزّوجل از این امر نهی فرموده است ».

امام علی( علیه السلام ): « لاتَظُنَّن بِكَلِمَهٍ خَرَجَت مِن اَحَدٍ سُوءاً وَ انتَ تَجِدُ لَها فی الخَیرِ مُحتَمِلاً »

 « هرگاه سخنی از برادرت سر زد و تو می توانی برای آن محمل خوبی بیابی، به آن گمان بد مبر ».

امام علی( علیه السلام ): « حُسنُ الظَّنَّ مِن اَحسَنِ الشِّیَمِ وَ اَفضَلِ القِسَم ».

 « خوش بینی از نیكوترین خصلتها و بهترین نصیبها  است ».

امام علی( علیه السلام ): « حُسنُ الظَّنِّ یخَفِّفُ الهَمَّ وَ یُنجی مِنَ تَقَلُّدِ الاثمِ ».

« خوش بینی اندوه را می كاهد و از افتادن در بند گناه، می رهاند ».

به یاد آور آتشی را که بسیار شدیدتر خواهد بود !!!

سوء ظن بر خوبی گلها بد است یادمان باشد

که خوش باور شویم.

حکایت

« هیزم شکن صبح از خواب بیدار شد و دید تبرش ناپدید شده …

شک کرد که همسایه اش آن را دزدیده باشد برای همین تمام روز او را زیر نظر گرفت.

متوجه شد همسایه اش در دزدی مهارت دارد مثل یک دزد راه می رود مثل دزدی که می خواهد چیزی را پنهان کند پچ پچ میکند.
آن قدر از شکش مطمئن شد که تصمیم گرفت به خانه برگردد لباسش را عوض کند و نزد قاضی برود.
اما همین که وارد خانه شد تبرش را پیدا کرد.زنش آن را جابه جا کرده بود.

مرد از خانه بیرون رفت و دوباره همسایه را زیر نظر گرفت: و دریافت که او مثل یک آدم شریف راه می رود حرف می زند و رفتار می کند.»

امام علی عليه‏ السلام : مَن لَم يُحسِن ظَنَّهُ استَوحَشَ مِن كُلِّ أَحَدٍ؛ آن كس كه گمان خود را نيكو نسازد (و بدبين باشد) از هر كسى وحشت مى كند. غررالحکم و دررالکلم

28 نصيحت زيبا از امام علي عليه السلام

(مردى از امام درخواست اندرز كرد) امام علی علیه‌السلام فرمودند:
از كسانى مباش كه بدون عمل صالح به آخرت اميدوار است، و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخير مى‌اندازد.
در دنيا چونان زاهدان سخن مى‌گويد، اما در رفتار همانند دنيا پرستان است.
اگر نعمت ها به او برسد سير نمى‌شود، و در محروميت قناعت ندارد.
از آنچه به او رسيد شكرگزار نيست و از آنچه مانده، زياده‌طلب است.
ديگران را پرهيز مى‌دهد اما خود پروا ندارد، به فرمانبردارى امر مى‌كند اما خود فرمان نمى‌برد.

نيكوكاران را دوست دارد، اما رفتارشان را دوست ندارد. گناهكاران را دشمن دارد اما خود يكى از گناهكاران است.

و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمى‌دارد ، اما در آنچه كه مرگ را ناخوشايند ساخت پافشارى دارد.
اگر بيمار شود پشيمان مى‌شود ، و اگر مصيبتى به او رسد به زارى خدا را مى‌خواند.
اگر به گشايش دست يافت مغرورانه از خدا روى بر مى‌گرداند.
نفس به نيروى گُمان ناروا بر او چيرگى دارد، و او با قدرت يقين بر نفس چيره نمى‌گردد.
براى ديگران كه گناهى كمتر از او دارند نگران، و بيش از آنچه كه عمل كرده اميدوار است.

اگر بى نياز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهى دست گردد، مأيوس و سْست شود.
چون كار كند در آن كوتاهى ورزد، و چون چيزى خواهد زياده روى نمايد.
چون در برابر شهوت قرار گيردگناه را برگزيده، توبه را به تأخير اندازد، و چون رنجى به او رسد از راه ملت اسلام دورى گزيند.
عبرت آموزى را طرح مى‌كند اما خود عبرت نمى گيرد، در پند دادن مبالغه مى‌كند اما خود پند پذير نمى‌باشد.
سخن بسيار مى گويد، اما كردار خوب او اندك است!

براى دنياى زودگذر تلاش و رقابت دارد اما براى آخرت جاويدان آسان مى‌گذرد.
سود را زيان و زيان را سود مى‌پندارد.
از مرگ هراسناك است اما فرصت را از دست مى‌دهد.
گناه ديگران را بزرگ مى‌شمارد، اما گناهان بزرگ خود را كوچك مى‌پندارد.
طاعت خود را رياكارانه برخورد مى‌كند.
خوشگذرانى با سرمايه‌داران را بيشتر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد.
به نفع خود بر زيان ديگران حكم مى كند اما هرگز به نفع ديگران بر زيان خود حكم نخواهد كرد.

سید رضی می‌گوید: اگر در نهج‌البلاغه جز این حکمت وجود نداشت، همین یک حکمت براى اندرز دادن کافى بود. این سخن حکمتى رسا، و عامل بینایى انسان آگاه، و عبرت آموز صاحب اندیشه است.

امام علی (ع): خير پنهانى و كتمان گرفتارى
مِنْ كُنُوزِ الْجَنَّةِ الْبِرُّ وَ إِخْفاءُ الْعَمَلِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الرَّزايا وَ كِتْمانُ الْمَصائِبِ.
از گنجهاى بهشت; نيكى كردن و پنهان نمودن كار[نيك] و صبر بر مصيبتها و نهان كردن گرفتاريها (يعنى عدم شكايت از آنها) است.