«قمر دوم زمین» هدف مفهومی – ابتکاری جدیدی برای یک ماموریت فضایی است. این طرح – که توسط یک محقق در ایتالیا ارائه شده– نور تابیده شده از کروتن (Cruithne) که سیارکی در نزدیکی زمین است را می‌بیند و ماهواره‌ای را برای سفر به آن می‌فرستد. از ویژگی‌های جالب این ایده ماموریت داشتن دو “برنامه نانویی” مستقل که می‌تواند برای انجام بررسی‌های علمی، زمانی که ماهواره به مقصد می‌رسد به کار گرفته شود.
کروتن، که به سیارک ۳۷۵۳ نیز معروف است، ظاهرا هیچ خطری برای برخورد با زمین ندارد، و در یک رزونانس مداری متوسط ۱:۱ به زمین ثابت شده است. به این معنا که زمین و کروتن تقریبا زمان یکسانی را برای چرخیدن به دور خورشید طی می‌کنند و به نظر می‌رسد که آنها در حال تعقیب یکدیگر هستند. آن‌طور که از زمین دیده می‌شود، کروتن گویی یک مسیر لوبیایی شکل را طی می‌کند، که نقطه حضیض آن در فاصله ۱۲۵۰۰۰۰کیلومتری است- و از این رو است که آنرا قمر دوم زمین می‌نامند.
یادگار منظومه شمسی اولیه
کروتن مورد علاقه بسیاری از دانشمندان است. این جسم و همچنین سیارک‌های بسیار زیاد متعلق به آن، هنوز مواد شیمیایی اولیه را بدون هیچ تغییری، تحت تاثیر فشارهای داخلی و دماهای بالای اولیه حفظ کردهاند – که می‌تواند به ما بگوید منظومه شمسی چگونه ایجاد شده است. انحراف مداری زیاد کروتن، چالش زیادی را برای رسیدن به آن با استفاده از ماهواره‌های تحقیقاتی ایجاد کرده است. به گفته پیرپائولو پرگولا (Pierpaolo Pergola)، مهندس هوافضا از دانشگاه پیزا «اهداف این بررسی جدید، یک رهیافت ماموریتی فوق‌العاده برای بررسی سیارک‌های نزدیک زمین بر اساس ماهواره‌های کوچک و انعطاف‌پذیر است».
گنجایش بار مطرح شده در این مورد باید دو برنامه نانویی فرعی داشته باشد، که می‌تواند برای انجام بررسی‌های دقیق درمقصد به کار گرفته شود. پرگولا توضیح می‌دهد که کاندیدای ایده‌آل برای این هدف ۲U CubeSatsخواهد بود (با ابعاد۱۰X20 10X سانتی‌متر)، که برنامه‌های تحقیقاتی بهینه‌شده‌ای هستند که فرصت‌های تحقیقاتی مقرون‌به‌صرفه‌ای را در سال‌های اخیر ایجاد کردهاند.
نیازی به پرتابه نیست
علاوه بر این، چون این ماموریت از سمت زمین به سوی کروتن بدون نیاز به هیچ پرتابه‌ای انجام می‌شود، در نتیجه زمان و پیچیدگی سفر کاهش خواهد یافت و این در حالی است که نوع جدیدی از پرتاب نیز ارائه می‌شود. در کل، این سفینه انتظار می‌رود که در حدود ۱۰۰ کیلوگرم وزن داشته باشد و در مدت تقریبی ۳۲۰ روز نیز به کروتن برسد. چنین ماموریت تحقیقاتی به طور بالقوه به هموار کردن مسیرهای بعدی برای ماموریت‌های فورد روباتیکی، بررسی‌ها و کاوش‌های انسانی و یا حتی حفاری در سیارک‌ها کمک خواهد کرد. در حالی‌که این ماموریتِ جالب قطعا پتانسیل عملی شدن را دارد، اما سفر به کروتن ممکن است هنوز کاملا دست یافتنی نباشد.
