ناهید، ونوس خنیاگر،الهه عشق و زیبایی و در یک کلام سیاره زهره را می بینید که به تاریخ 5 نومبر (14 عقرب 1389) فقط مدتی قبل از طلوع آفتاف برخاسته بود. سحر خیزانی که با استفاده از دوربین دوچشمی و یا یک تلسکوپ کوچک به دیدن آن برخاسته بودند، از تماشای هلال درخشان آن خوشحال بودند. در آنروز هلال زهره با یک هلال زیبای افق دیگر در تقارن بود که در آغوش افق شرقی صبحگاهان سیاره زمین آرمیده بود.
این تصویر زیبای از دو جهت مختلف گرفته شده: سمت چپ که فقط با یک درجه اختلاف جدا شده، از پنجره یک هواپیما گرفته شده که از فراز کوهایی نزدیک شهر تورین ایتالیا در حال عبور بود. سمت راست را تصویر دیگری است که توسط یک تلسکوپ خوب قبل از طلوع زودهنگام خورشید بر فراز سرزمین دورتر در شرق یعنی کوه های بلند البرز در کشور ایران توسط بابک امین تفرشی عکاس مشهور نجومی و بنیانگذار پروژه جهانی جهان در شب (TWAN) گرفته شده. بر فراز این قله ها هلال باریک و بلند ماه به سوی زهره در لغزش است. هلال تنگ زهره این سیاره آتشین در حال روفتن تاریکی از افق این سرزمین کوهستانی است. یاران سر به فلک کشیده (دوستاران نجوم) هنوز هم متیوانند با استفاده از یک دوربین یا تلسکوپ قبل از طلوع آفتاب هلال زهره را ببینند. گالیله اولین کسی بود که در سال 1610 یعنی 400 قبل از امسال فاز یا هلال های مختلف زهره را رصد کرد و پیشگویی های مهر تائید بود بر نظریه خورشید مرکزی توسط کوپرنیک که دیدگاه زمین مرکزی ارسطو را که بیش از یک هزار و شش صد سال بر گرده دانش بشریت سنگینی میکرد مدفون ساخت.
