لباس تنها مولفه‌ای است که یک فضانورد را از زندگی یا مرگ در مواقع اضطراری جدا می‌کند، چه این پوشش، لباس پرواز نایلونی با روکش آلومینیومی براقی باشد که فضانوردان «عطارد هفت» پوشیدند، چه “لباس‌های کدو تنبلی» نارنجی روشن و پرس‌شده‌ای که خدمه شاتل فضایی به تن کردند. ناسا برای طراحی لباس اولین گروه از فضانوردان (عطارد هفت) به ارتش امریکا متوسل شد. فضانوردان آپولو نیز باید از سفینه فضایی خود پیاده می‌شدند و بر روی ماه راه می‌رفتند. سه خدمه این سفینه همچنین باید در کاوشگرهای قمری بر روی ماه رانندگی می‌کردند. لباس‌های آن‌ها اولین پوشش‌هایی بود که حاوی لباس درونی خنک‌شده توسط مایع و همچنین لایه بیرونی برای محافظت در مقابل اثرات میکروشهاب‌ها بود. ناسا همچنین پس از چهار پرواز آزمایشی، لباس‌های فشرده‌ایی را باید برای خدمه شاتل فضایی طراحی می‌کرد.
ایسنا، هنگامی که وانس برایند، باب اوورمایر، جو الن و بیل لنوار در تاریخ ۱۱ نوامبر سال ۱۹۸۸ از برد کلمبیا به فضا پرتاب شدند، برای پنجمین ماموریت این شاتل فقط لباس‌های پرواز آبی رنگ و کلاه‌خودهای اکسیژن به تن داشتند. پس از حادثه شاتل «چالشگر»، ناسا لباس‌های فضایی برای فضانوردان را دوباره طراحی کرد تا طی اوج‌گیری و فرودشان بپوشند. این “لباس‌های کدوتنبل” به «لباس پیشرفته فرار خدمه» ارتقا یافت. این لباس بر اساس لباس‌های فشار در ارتفاع بالای متعلق به نیروی هوایی طراحی شده بود. برای محافظت از فضانوردانی که در بیرون ایستگاه فضایی کار می‌کنند، ناسا «واحد تحرک Extravehicular» یا EMU را طراحی کرد که بیشتر به یک ماهواره جامع شباهت داشت تا یک لباس فضایی.
ناسا همچنین در طول سال‌ها طرح‌های لباس فضایی فراوانی را مطالعه کرده که از آن جمله می‌توان به لباس AX-5 اشاره کرد. با پایان برنامه شاتل فضایی، این سازمان کار بر روی لباس فضایی را که فضانوردان بتوانند برای تحفص اعماق فضا بپوشند، آغاز کرد. ماه گذشته این آژانس قرارداد ۱۸ ماهه‌ای به ارزش ۴٫۴ میلیون دلار را با ILC Dover برای طراحی، تولید و آزمایش نوع جدیدی از لباس فضایی موسوم به Z-2 منعقد کرد. طرح این لباس باید برای کاوشگران فضا، راحت‌تر و انعطاف‌پذیرتر باشد.
