نجوم و اختر شناسی

منظومه‌هاي دوتايي، زادگاه نسل‌هاي دوم و سوم سيارات اخترشناسان، ستارگان منفرد را در جستجوي سيارات فراخورشيدي جستجو مي‌كنند، درحالي‌كه تازه‌ترين تحقيقات از احتمال بالاي وجود سيارات در منظومه‌هاي دوتايي و تشكيل نسل دوم و سوم سيارات در آنها حكايت دارد.
محبوبه عميدي: اغلب دانشمندان، ستارگان را عامل ايجاد سيارات مي‌دانند و گمان مي‌كنند هر ستاره نوظهوري كه توسط ابري از گاز و غبار كهكشاني احاطه شود، مي‌تواند سياره‌ يا سياراتي را نيز به يكباره خلق كند. اين در حالي است كه مطالعات تازه نشان مي‌دهند ستارگان دوتايي مي‌توانند عامل خلق نسل دوم يا حتي سوم سيارات باشند. بيش از نيمي از ستارگان آسمان در منظومه‌هاي دوتايي قرار دارند.
به گزارش نيوساينتيست، هاگاي پيترز از مركز اختر‌ فيزيك هاروارد-اسميت‌سونيان، ساز وكار خلق نسل‌هاي تازه سيارات از ستارگان را ساده، اما حيرت‌انگيز توصيف مي‌كند. البته نسل اول سيارات در اين مكانيسم نيز مانند تشكيل هر سياره ديگري از اجتماع صفحات دايره‌اي شكل گرد و غبار در اطراف ستارگان ايجاد شده است.
زماني كه يكى از ستارگان همدم يك منظومه دوتايي مي‌ميرد، ماده بازمانده از مرگ آن در اطراف جفت ديگر، صفحاتي از غبار و گاز تشكيل خواهد داد كه اين صفحه و متعلقات آن، اجزاي ساختماني براي ايجاد نسل دوم سياره را در اختيار آن قرار خواهند داد. لازم به يادآوري است كه چنين صفحاتي پيش از اين نيز رصد شده‌اند.
نسل سوم يك سياره هم مي‌تواند از خاكسترهاي حاصل از مرگ جفت دوم ستاره مرده سربرآورد. پيترز مي‌گويد: «بسياري از افراد تنها در اطراف ستارگان جوان به دنبال رصد سيارات هستند. در حالي كه سيستم‌هاي جفت‌ستاره‌اي كه مدام در حال تغيير هستند، رويه كاملا متفاوتي را براي رصد سيارات و يافتن آن‌ها مي‌طلبند».
پيدا كردن چنين سيستم‌هايي چندان غيرممكن به نظر نمي‌رسد، چرا كه ستارگان دوتايي در طول زمان با كم‌كردن جرم و افزايش سن يا از يكديگر دور مي‌شوند، يا بسيار‌‌نزديك‌تر از قبل نسبت به يكديگر قرار خواهند گرفت. در اين صورت سياراتي كه بسيار‌نزديك‌تر از حد انتظار مشغول به گردش دور ستارگان هستند يا سياراتي كه فاصله بيش‌تري نسبت به سيارات نسل اول از ستاره خود گرفته‌اند، مي‌توانند سيارات نسل دوم باشند. پيترز مشاهده و بررسي چندتايي از اين سيارات را در برنامه كار خود قرار داده است.

حركت در خلاف جهت

اين سيارات حتي مي‌توانند در هنگام مرگ يك ستاره، در فضايي كهكشاني مانند خوشه‌هاي ستاره‌اي كروي كه ذخيره چنداني از عناصر سنگين مورد نياز براي تشكيل سيارات در اختيار ندارد، تشكيل شوند. عناصر سنگين مورد نياز براي ايجاد سياره را خاكستر غني از عناصر سنگين كه حاصل مرگ ستاره است، تأمين خواهد كرد.
بسياري از ذرات تشكيل‌دهنده نسل دوم سيارات مي‌توانند در يك صفحه يا صفحه‌هاي متفاوت و در جهت‌هاي مختلف گردش كنند. علاوه بر اين احتمالا مي‌شود اين سيارات را از روي حجم عظيم آن‌ها نسبت به ديگر سيارات شناسايي كرد. بعضي از سيارات نسل دوم هم زماني شكل مي‌گيرند كه ماده حاصل از مرگ يك ستاره به سمت سياراتي كه در حال حاضر وجود دارد حركت كند و منجر به ايجاد اجرام بسيار‌سنگيني شود كه كوتوله‌هاي قهوه‌اي ناميده مي‌شوند. جرم كوتوله‌هاي قهوه‌اي از 8درصد جرم خورشيد كم‌تر است و نمي‌توانند فرآيند هم‌جوشي هسته‌اي را در هسته خود آغاز كنند و به يك ستاره تبديل شوند.
اين فرايند مي‌تواند با افزايش اصطكاك در مدار حاضر، تهديدي براي موجوديت سياراتي باشد كه در تشكيل كوتوله‌هاي قهوه‌اي نقش داشته‌اند. افزايش گاز و غبار كهكشاني مي‌تواند اصطكاك را در اين منطقه آن‌قدر بالا ببرد كه به خروج اين سيارات از مدار منجر شود و حتي باعث تصادم آن‌ها با ستاره‌اي شود كه به دور آن در گردش هستند.
ماريو ليويو از مؤسسه علوم تلسكوپ فضايي با اين مسئله كه احتمالا اغلب سيارات در اطراف ستارگان در حال رشد ايجاد مي‌شوند، موافق است و مي‌گويد: «از آن‌جايي كه اطلاعات چنداني در مورد فرايند تشكيل سيارات در دسترس نيست، مطالعات رصدي اين فرضيه مي‌تواند بسيار‌جالب‌توجه باشد و ما را به شناخت راه‌هاي ممكن در طبيعت برساند. كشف يا عدم‌كشف اين سيارات مي‌تواند به ايجاد محدوديت‌هايي در الگوهاى نظرى منجر شود و ما را به آنچه كه در طبيعت رخ مي‌دهد نزديك‌تر كند».

منبع : Khabaronline.ir
شبکه فیزیک هوپا

همه چيز از وجود حيات در مريخ حكايت دارد به گزارش اسپيس فلايت ناو، ديويد مك‌كي، رئيس بخش زيست‌فضاشناسي مركز فضايي جانسون ناسا مي‌گويد: «ما هنوز باور نداريم كه به اثبات وجود حيات بر مريخ رسيده‌ايم؛ اما فكر مي‌كنيم به اثبات اين‌كه حيات در اين سياره وجود داشته است، بسيار نزديك شده‌ايم.»
مايكل مه‌ير، محقق ارشد ناسا در زمينه تحقيقات مريخ در نشست اتحاديه ژئوفيزيك آمريكا در سن‌فرانسيسكو اعلام كرد: « احتمال وجود حيات در مريخ تبديل به يك مسئله علمي و سوال عمومي شده است.»
مجله معتبر اكونوميست نيز در يكي از سرمقاله‌هاي خود در سال گذشته نوشت: «با در نظر گرفتن حساسيت‌هاي علمي و عمومي در رابطه با حيات در مريخ، اين مسئله آن‌قدر براي بشر هيجان‌انگيز و جالب است كه نمي‌توان آن را ناديده گرفت.»

آغاز داستان با شهاب‌سنگ آلن‌هيلز

هنگامي كه در اواسط دهه 1990 / 1370، يك گروه تحقيقاتي متوجه شد كه اجسامي درون يك شها‌ب‌سنگ فروافتاده از مريخ شبيه فسيل هستند، اين نمونه تنها مورد در دست بشر از فسيل‌هاي احتمالي مريخي بر روي شهاب‌سنگ‌ها بود. با اين حال گروه با پيدا كردن دو شهاب‌سنگ فسيل مانند ديگر، اكنون 3نمونه در دست دارد و با توجه به خود شهاب‌سنگ قطب جنوب، اطلاعات بيشتري در اختيار دارد.
محققان هوستون بر اين باورند كه با مدارك بدست آمده، داده‌هاي آن‌ها، گذشته مريخ را از 3.6 ميليارد تا 1.4 ميليارد سال پيش پوشش مي‌دهد. بنابراين مشخص است كه شبكه‌اي از ميكراورگانيسم‌ها حدود 3.6 ميليارد سال پيش يعني يك ميليارد سال پس از شكل گرفتن اين سياره در منظومه شمسي در زير سطح مريخ به‌وجود آمده‌اند. مريخ در آن زمان بسيار گرم‌تر و مرطوب‌تر بوده و جو ضخيم‌تري نيز داشته است.
دانشمندان با اندازه‌گيري تركيب گازهاي به‌دام افتاده درون صخره‌ها تشخيص داده‌اند كه شهاب‌سنگ‌ها از مريخ آمده‌اند. گازهايي كه براي تشخيص ريشه مريخي اجسام مورد تحليل قرار مي‌گيرند، عبارتند از: هليوم، نئون، آرگون، كريپتون، زنون و رادون. همه شهاب‌سنگ‌ها تركيباتي داخلي از گازهايي داشتند كه توسط دو فضاپيماي وايكينگ مشخص شده بود و به‌طور مشخص به اين نسبت روي زمين وجود ندارند.
اورت گيبسون، همكار مك‌كي و كتي توماس كپرتا از تيم تحقيقاتي حيات بر مريخ اعلام كردند: «نمونه‌هاي مشابه يافت شده بر هر سه شهاب‌سنگ و همچنين شباهت آن‌ها با ارگانيسم‌هاي اوليه زمين، مدارك ما را دال بر وجود حيات بر مريخ محكم‌تر كرده‌اند.»
گروه مريخ در جديد‌ترين اطلاعاتشان در ماه نوامبر/ آبان اعلام كردند كه پس از كشف اين شهاب‌سنگ در سال 1996 / 1375، منتقدان وجود حيات در سيارات ديگر معتقد بودند كه اين شكل‌هاي فسيل مانند ممكن است در لحظه گرمايش يا انفجاري رخ داده باشد كه اين شهاب‌سنگ‌ها را از سياره جدا كرده است. اما تحقيقات جديد صورت گرفته توسط توماس كپرتا از گروه تحقيقاتي هوستون ثابت كرد كه نظريه انفجار نامعتبر است.
مك‌كي و اورت گيبسون، جزئيات بيشتري از دو زمينه جديد مورد مطالعه را كه پيش از اين در دسترس نبودند، در اختيار سايت Spaceflight Now قرار داده‌اند. اين زمينه‌هاي جديد عبارتند از:
• ابزار‌هاي پيشرفته‌تر و تحليل‌گرهاي‌ قدرتمندي كه در تحقيقات دهه 90 بر روي شهاب‌سنگ‌هاي مريخي در دسترس نبودند؛ مانند ميكروسكوپ‌هاي الكتروني با دقت بسيار بالا و يك سيستم ريزكاوشگر جديد يوني كه دقت ديد بسيار بالاتري از ميكروسكوپ‌هاي الكتروني را براي گروه تحقيقاتي فراهم كند.
• سه برابر شدن نمونه‌هاي شهاب‌سنگي كه مدارك بيشتري از ميكروفسيل‌ها و حيات مريخي در اختيار تيم تحقيقاتي قرار داد. گروه معتقد است كه فسيل آلن‌هيلز كشف شده در سال 1996، از شهاب‌سنگي به قدمت 4ميليارد سال تشكيل شده كه فسيلي 3.6 ميليارد ساله را با خود حمل مي‌كند.
اين نمونه همچنين شواهدي از وجود آب در مريخ را در نخستين سال‌هاي تشكيل سياره را نشان مي‌دهد و ثابت مي‌كند اورگانيسم‌هايي در يك ميليارد سال پس از تشكيل سياره در روي آن به‌وجود آمده‌اند.

شواهد جديد

پس از اعلام نشانه‌هاي فسيل مريخي در شهاب‌سنگ آلن‌هيلز، پژوهشگران دست به كار شدند تا ديگر شهاب‌سنگ‌هاي مريخي را در جستجوي نشانه‌هاي حيات بكاوند.
يكي از مهم‌ترين نشانه‌هاي حيات بر مريخ، درون شهاب‌سنگي نخلا است كه در سال 1911 / 1290 در نخلاي مصر سقوط كرد و بخش‌هايي از آن امروز در موزه تاريخ طبيعي لندن قرار گرفته است.
اين نمونه كه بزرگ‌ترين آنها نيز هست، 1.4 ميليارد سال عمر دارد و پس از سقوط به چندين تكه تقسيم شده بود. يك كشاورز محلي مدعي شد كه يكي از تكه‌ها به يك سگ برخورد كرده و او را كشته است. اما محققان معتقد بودند اين تنها داستاني براي بالا بردن قيمت زمين در جستجوي شهاب‌سنگ‌ها بوده است.
سپس در سال 2000، يك تيم تحقيقاتي ژاپني شهاب‌سنگ ديگري در قطب‌جنوب كشف كرد. اين شهاب‌سنگ كه ياماتو593 نام گرفته، 1.4 ميليارد سال عمر دارد و حاوي فسيل‌هايي است كه بر روي شهاب‌سنگ آلن‌هيل و نخلا نيز كشف شده بود.
به گفته مك‌كي، مدارك جديد حيات بر مريخ با كشف اين فسيل مريخي بيشتر شد. وجود حيات حتي به صورت ارگانيسم‌هاي تك سلولي، همواره سوال بزرگي در علم نوين بوده است. اگر به‌زودي پاسخ اين سوال مشخص شود، نقش بسيار بزرگي در تصميم‌گيري ناسا و كاخ سفيد براي ماموريت‌هاي فضايي و سياست تحقيقاتي خواهد داشت. برخي از اين سياست‌ها از اين قرار است.
• تمركز بيشتر بر استراتژي حيات بر مريخ: استراتژي اصلي ناسا تاكنون، جستجوي آب بر روي مريخ بود كه پس از آن به جستجوي كربن تغيير يافت. به گفته مه‌ير اين روند يك بار ديگر تغيير يافته و به جستجو براي شواهدي مبني بر حيات تبديل شده است.
• انتخاب هدف جديد براي مريخ‌نوردها: مريخ‌نورد آزمايشگاه علوم مريخ، ام.اس.ال قرار است در سپتامبر 2011 /شهريور 1390 به‌سوي سياره سرخ پرتاب شود. ماموريت اين مريخ‌نورد، جستجوي حيات بر روي مريخ و هم‌چنين يافتن مناطق قابل سكونت براي ميكروارگانيسم‌هاي احتمالي اين سياره خواهد بود. ام.اس.ال احتمالا نخستين فضاپيماي اختصاصي ناسا براي زيست‌اخترشناسي پس از دو فضاپيماي وايكينگ در سال 1976 / 1355خواهد بود.
• نقش حيات در منظومه شمسي: اگر ثابت شود اجسام موجود بر روي شهاب‌سنگ‌ها واقعا فسيل هستند، اين داده‌ها نقش بسيار بزرگي در دست‌يابي به حيات در مكان‌هاي مختلف منظومه شمسي خواهد داشت، بخصوص در هدف هايي مانند اروپا، قمر يخ‌زده سياره مشتري.
• نقش حيات در كهكشان راه شيري: اثبات وجود حيات از طريق سه شهاب‌سنگ كشف شده مي‌تواند نقش به‌سزايي در كشف حيات در ديگر سيارات زمين‌مانند در كهكشان راه شيري كه توسط تلسكوپ كپلر مشاهده مي‌شوند، داشته باشد.
• مطالعات وسيع‌تر در زمينه كربنات: مك‌كي معتقد است هر 3 شهاب‌سنگ حاوي مقاديري كربنات در محل قرارگيري فسيل‌ها هستند. تاكنون هيچ‌يك از مريخ‌نوردهاي ناسا نتوانسته‌اند سنگي كربناتي را آزمايش كنند؛ اما اگر مريخ‌نورد آپورتونيتي بتواند يك سال ديگر نيز دوام بياورد، به حفره انديور خواهد رسيد، جايي‌كه مي‌تواند انبوهي از اين صخره‌هاي كربناتي را بررسي كند. گيبسون نيز مي‌گويد: «با وجود اين‌كه فكر نمي‌كنيم شهاب‌سنگ‌ها از اين حفره‌هاي كربنات‌دار آمده‌ باشند، هرگونه اطلاعات مي‌تواند براي ما مفيد و قابل استفاده باشد.»

حيات زيرسطحي، آب سطحي؟

تحليل شهاب‌سنگ‌هاي آلن‌هيلز، نخلا و ياماتو593 نشان داد كه اين سنگ‌ها از اعماق سياره جدا شده‌اند، يكي از عمق 800 متري و ديگري از عمق 6.4 كيلومتري كه مستقيما، عمق آب‌هاي زيرزميني مريخ را تداعي مي‌كند.
ماريا زوبر، مدير بخش علوم زمين، فضا و سياره‌اي در ام.آي.تي گفت: «مشاهدات اخير مريخ كه از سوي فضاپيماهاي مدارگرد و مريخ‌نشين ارسال شده، درك ما را از مقدار و توزيع آب در سطح يا زير سطح مريخ تغيير داد. شواهد محكمي دال بر وجود آب در گذشته مشاهده مي‌شود. و چرخه آب نيز در اين مرحله كاملا روشن است.»
مك‌كي نيز گفت:« عكس‌هاي نخلا و ياماتو593 را به هر دانشمندي كه نشان دادم، مطمئن بود كه اين اشكال، آثار ميكروب‌ها يا فسيل هستند. همه اين نمونه‌ها شباهت بسياري به فسيل‌هاي زميني دارند كه در سنگ‌هاي منطقه كلمبياريور در ايالت واشنگتن كشف شده بود. واحد‌هاي زيستي در دو نمونه كشف شده آخر تقريبا يكسان هستند و نظريه ما را مبني بر شكل‌گيري در مريخ تاييد مي‌كنند. همچنين ما ميزان قابل توجهي كربن در نخلا مشاهده مي‌كنيم كه مطالعات، نشان داده‌اند كه 70 درصد آنها از زمين نيست، بلكه منشا آن مريخ است».
دانشمندان معتقدند تنها جايي كه حيات در مريخ مي‌تواند دوام آورد، زير سطح اين سياره است؛ جايي كه از تشعشعات خورشيدي در امان بوده و منابع احتمالي آب را نيز در اختيار داشته باشند. با توجه به نتايج تازه بدست آمده مي‌توان گفت اين موضوع كه مريخ مقصد نهايي است، اكنون كاملا روشن و واضح است؛ اما زمان به سرانجام رسيدن تحقيقات هنوز يك سوال بزرگ باقي مانده است.

منبع : khabaronline.com
شبکه فیزیک ه.پا

فضاپیمای سایوز

فضاپیمای سایوز پرکارترین، پراستفاده‌ترین و پرعمرترین فضاپیمای سرنشین‌دار جهان است. این فضاپیما در اوایل دهه شصت میلادی زیر نظر سرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد.

 پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاه‌های فضایی سالیوت و آلماز بکار رفت. در سال 1975میلادی در طی پروژه آزمایشی آپولو-سایوز نقش مهمی بازی کرد، و پس از آن وسیله اصلی برای رفت و آمد به ایستگاه فضایی میر بود. امروزه، گونه‌های جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین و ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار می‌روند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد.

نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ7 آذر 1345 (28 نوامبر 1966) و نخستین پرواز سرنشین‌دار آن در تاریخ 3اردیبهشت 1346 (23 آوریل 1967) انجام شد. انوشه انصاری در تاریخ 27 شهریور 1385 (18 سپتامبر 2006) توسط فضاپیمای سایوز تی‌ام‌ای-9 به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرواز کرد.

واژه سایوز در زبان روسی به معنای «اتحاد» است.

ساختار سایوز

بخش‌های سه‌گانه سایوز

فضاپیمای سایوز دارای سه بخش یا گردونه است:

گردونه مداری یا مسکونی (کروی ‌شکل) در جلوی فضاپیما

گردونه بازگشتی یا فرود (مخروطی-کروی) در وسط

گردونه سرویس‌دهی (استوانه‌ای شکل)

فضانوردان می‌توانند در گردونه‌های مداری و فرود سایوز زندگی و کار کنند. گردونه سرویس‌دهی برای کار انسان مناسب نیست، و تنها ابزار کنترل پرواز، مخابراتی، کامپیوترها و موتورهای فضاپیما در آن نگهداری می‌شود.

گردونه‌های مداری و سرویس‌دهی سایوز یکبار مصرف هستند و پس از پایان هر ماموریت، از بخش فرود جدا می‌شوند در اثر اصطکاک با جو زمین سوخته و از بین می‌روند. گردونه فرود آن دارای لایه‌های محافظ مناسب برای مقاومت در برابر حرارت بسیار بالا است و فضانوردان را به سلامت به زمین برمی‌گرداند.

در هنگام پرتاب، فضاپیمای سایوز در بالاترین قسمت پرتابه سایوز زیر یک پوشش محافظتی قرار می‌گیرد. این پوشش پس از گذشتن از اتمسفر و رسیدن به مدار زمین دور انداخته می‌شود.

سایوز به گونه‌ای طراحی شده که هم می‌تواند پروازی کاملا خودکار داشته باشد، هم کاملا توسط فضانوردان و بدون نیاز به مرکز کنترل زمینی هدایت شود.

این فضاپیما ظرفیت حمل سه فضانورد را دارا است. در مرحله پرتاب به فضا و بازگشت به زمین، فضانوردان لباس فضایی می‌پوشند تا حوادث احتمالی مانند افت فشار کابین خطری متوجه آنان نکند.

گردونه مداری (مسکونی)

گردونه مداری یا مسکونی در جلوی فضاپیما واقع شده است و با نام مخفف BO شناخته می‌شود. ابزارآلاتی مانند وسایل آزمایشی، دوربین‌ها، دستگاه‌های مخابراتی، بار، دستگاه‌های اتصال فضایی، دستشویی فضاپیما، و سایر دستگاه‌هایی که برای مرحله بازگشت و فرود سایوز ضروری نیستند در این بخش جاسازی شده‌اند. در گونه‌های جدید سایوز، پنجره کوچکی نیز در این گردونه تعبیه شده که دید بهتری از جلوی فضاپیما برای فضانوردان فراهم می‌کند.

فضانوردان می‌توانند با بستن دریچه بین گردونه مداری و گردونه بازگشتی، این دو بخش را از هم کاملا جدا کنند. به این ترتیب هنگام انجام راهپیمایی فضایی می‌توان از بخش مداری به عنوان محفظه هوایی استفاده کرد، بدون اینکه مزاحمتی برای فضانوردانی که در گردونه بازگشتی نشسته‌اند پیش آید.

گردونه بازگشتی (فرود) سایوز

گردونه بازگشتی یا گردونه فرود سایوز در میان گردونه‌های مداری و سرویس قرار دارد و با نام مخفف SA شناخته می‌شود. این تنها گردونه سایوز است که به زمین باز می‌گرد. ادوات هدایت فضاپیما در این بخش قرار دارند و فضانوردان از این قسمت می‌توانند فضاپیما را کنترل و خلبانی کنند. سرنشینان هنگام پرتاب سایوز به فضا و هنگام بازگشت آن به زمین در گردونه بازگشتی مستقر می‌شوند. برای بازگشت به زمین، این بخش از دو قسمت دیگر سایوز جدا شده و به تنهایی وارد جو زمین می‌شود. برای مقابله با حرارت شدید ناشی از اصطکاک با اتمسفر، سازه گردونه بازگشتی سایوز با چندین لایه مواد مقاوم در برابر حرارت پوشیده شده است.

هنگام بازگشت، نخست اصطکاک با اتمسفر سرعت ورود گردونه فرود را کاهش می‌دهد. سپس، چتر ترمز سرعت را باز هم کاهش داده، در نهایت چتر نجات اصلی باز می‌شود. در فاصله بسیار کمی از سطح زمین، موتورهای ترمز ویژه‌ای که با سوخت جامد کار می‌کنند وارد عمل می‌شوند و گردونه بازگشتی را با سرنشینانش با آرامی روی زمین فرود می‌آورند.

گردونه سرویس (دستگاه‌ها و پیشرانه)

گردونه سرویس سایوز در انتهای فضاپیما قرار دارد و با نام رسمی «گردونهدستگاه‌ها و پیشرانه» و مخفف PAO  شناخته می‌شود. این بخش از محفظه تشکیل شده است:

محفظه دستگاه‌ها (PO): شامل دستگاه‌های کنترل دما، نیروی الکتریکی، ارتباطات رادیویی دوربرد، و دستگاه‌های کنترل پرواز.

محفظه پیشرانه (AO): شامل موتور اصلی، و سیستم‌های پیشرانه‌ای است که برای حرکت و مانور در مدار زمین و آماده‌سازی فضاپیما برای بازگشت به زمین بکار می‌روند.

در سطح خارجی گردونه سرویس، دو صفحه انرژی خورشیدی نصب شده‌اند. در طول پرواز مداری، انرژی خورشیدی منبع اصلی انرژی برای دستگاه‌ها و ابزار درون فضاپیما است. هرکدام از این صفحات از چهار قسمت تشکیل شده‌اند که در هنگام پرتاب بصورت تا شده روی هم قرار دارند. پس از قرار گرفتن سایوز در مدار، صفحات باز شده و آغاز به کار می‌کنند. سیستم ناوبری سایوز، چرخش فضاپیما را حول محور خود بطور خودکار تنظیم می‌کند به نحوی که صفحات خورشیدی بیشترین میزان نور از خورشید دریافت کنند.

هدف ساختار سه‌بخشی

هدف طراحان و مهندسان سایوز برای تقسیم کردن فضاپیمای سایوز به سه بخش این بود که بتوانند بیشتر ادوات و ابزارآلات مورد نیاز در ماموریت را در گردونه مداری جاسازی کنند. از آنجایی که گردونه مداری قرار است در جو زمین سوخته شود، نیازی به لایه‌های محافظ اضافی ندارد. در نتیجه نه تنها از وزن فضاپیما کاسته می‌شود، بلکه فضای بیشتری در گردونه بازگشتی برای کار فضانوردان فراهم می‌آید. برای مقایسه، در فضاپیمای آپولو گردونه‌های مداری و فرود از هم جدا نیستند و روی هم «بخش فرمان» نامیده می‌شود. بخش فرمان در آپولو دارای  متر مکعب فضای کار و زندگی برای فضانوردان و وزن 5000کیلوگرم است. درحالیکه در سایوز، 9متر مکعب فضای کاری برای فضانوردان وجود دارد و با این حال وزن کل این مجموعه از بخش فرمان آپولو کمتر است.

همچنین، جداسازی گردونه مداری از گردونه بازگشتی این امکان را به مهندسان می‌دهد که امکانات و دستگاه‌های بخش مداری را بسته به نیاز هر ماموریت تغییر دهند، بدون اینکه نیازی به تغییر یا دستکاری در گردونه بازگشتی باشد.

تبیان

خورشید یا زمین؟

چه کسی افسانه‌ی کیهان زمین‌مرکز را باطل کرد؟

بهار سال 1543 فرا رسید؛ بیش از سی سال بود که نیکولاس کوپرنیک به رصد آسمان فرومبورک در لهستان می‌پرداخت.
کوپرنیک هفتاد ساله که ریاضیدان و معلمی پرآوازه بود، بیشتر دوران بزرگسالی خود را در این شهر، بر کرانه‌ی دریای بالتیک، در مقام مباشر کلیسا گذرانده بود. اما این کار فقط ساعات روز او را پر می‌کرد. آنچه ذهن او را به راستی مشغول می‌کرد، رصدهای شبانه و محاسبه‌ی حرکتهای اجرام آسمانی بود.
اینک در ماه مه، در آستانه‌ی مرگ، ضربه‌های پشت سر هم، ذهن و جسم او را ناتوان کرده بود. در کنار او گئورک رِتیکوس، استاد جوان ریاضیات، اهل نورنبرگ، آلمان، نشسته بود که از چندین سال قبل دستیار کوپرنیک بود. دو سال قبل، کوپرنیک مهم‌ترین اثر و حاصل عمر خود را به رِتیکوس سپرده بود تا آن را منتشر کند.
نوشته کوپرنیک، با عنوان گردش افلاک آسمانی حاوی رصدها و محاسبات او در مورد حرکت اجرام آسمانی بود و باوری مذهبی و علمی را که بیش از یک هزار سال همگان آن را پذیرفته بودند، رد می‌کرد.
نظریه‌ی کوپرنیک این باور قدیمی را که زمین‌مرکز منظومه‌ی شمسی است و خورشید، ماه و سایر اجرام آسمانی قابل مشاهده دور آن می‌چرخند، نقش بر آب کرد.
کوپرنیک نتیجه گرفته بود که زمین سیاره‌ای است که دورِ خورشید می‌گردد. به عقیده‌ی او ماه تنها کره‌ای بود که دور زمین می‌چرخید. نظریه‌ی کوپرنیک، چنان که خواهیم دید، به اندازه‌ای انقلابی بود که از بیست سال قبل که آن را تکمیل کرده بود، فقط دوستان قابل اعتمادش از آن اطلاع داشتند.

تصمیمی دشوار

تصمیم گیری برای انتشار این اثر اصلاً کار آسانی نبود. در حقیقت ابتدا تصمیم داشت انتشار این اثر را به پس از مرگ خود موکول کند. اما ورود بیست و پنج ساله از فرومبورک در سال 1539 باعث تغییر عقیده‌ی کوپرنیک شد.
مرد جوان شایعاتی شنیده بود مبنی بر اینکه این مباشر کلیسا در لهستان اثبات کرده که زمین‌مرکز منظومه‌ی شمسی نیست. او که مشتاق کسب اطلاعات بیشتر در این مورد بود، اثر ارزشمند پیرمرد را به دقت مرور و بررسی کرد تا متقاعد شد که نمی‌توان در صحت نظریه‌ی کوپرنیک تردید کرد.
رِتیکوس مشتاقانه پیشنهاد کرد که وظیفه‌ی یافتن سرمایه گذار برای تامین هزینه‌های انتشار کتاب شش جلدی گردش افلاک آسمانی را به عهده بگیرد.
رتیکوس در سال 1541 نوشت که پس از تشویق زیاد، کوپرنیک «سرانجام بر اکراه طولانی مدت خود برای انتشار این کتاب غلبه کرد». طی دو سال بعد از آن، رتیکوس دست نوشته‌ی کتاب کوپرنیک را، بین فرومبورک و نورنبرگ در آلمان، که قرار بود کتاب در آنجا چاپ شود، می‌برد و می‌آورد.
سرانجام در اواخر سال 1543، هنگامی که کوپرنیک در آستانه‌ی مرگ بود، رتیکوس نسخه‌ای از کتاب چاپ شده را به دست او داد.
کوپرنیک قبل از آنکه بتواند کتاب خود را بخواند، از دنیا رفت، اما تا آخر به همان اندازه بر نظریه‌ی خود پا برجا بود که سال‌ها قبل، هنگامی که برای نخستین بار اعلام کرد که «مرکز عالم خورشید است» به این گفته اعتقاد داشت.

ایده‌ای به قدمت قرن‌ها

کوپرنیک را معمولا نخستین کسی می‌دانند که نظریه‌ی گردش سیاره‌ها به دور خورشید را بیان کرد، اما مدت‌ها قبل از او نیز این نظریه، که نظریه‌ی خورشیدمرکزی نام دارد، مطرح شده بود.
آریستارخوس، فیلسوف یونانی، در قرن سوم قبل از میلاد این نظریه را مطرح کرده بود. اما این نظریه با نظر ارسطو، که فیلسوفی بلندآوازه بود و زمین را مرکز عالم می‌دانست، تضاد داشت. افکار آریستارخوس مردود و نظر ارسطو پذیرفته شد و نظریه‌ی خورشیدمرکزی تا 1500 سال بعد به بوته‌ی فراموشی سپرده شد. نظریه‌ی خورشیدمرکزی را به کوپرنیک منسوب می‌کنند، زیرا او نخستین کسی بود که آن را به صورت علمی اثبات کرد.
سهم مهم دیگر کوپرنیک در علوم جدید، اتکای او به واقعیت‌ها برای اثبات هر فرضیه و تکرار نتایج تحقیقاتش بود. این روش منظم به نام روش علمی شهرت یافت. روش کوپرنیک در ترکیب مشاهده، ثبت نتایج و محاسبات، سبب شد که یکی از نخستین مردان عصر خود شمرده شود که از شیوه‌های دقیق علمی پیروی می‌کند و نام او به عنوان یکی از دانشمندان بزرگ در تاریخ ثبت شد. او بیشتر عمر خود را صرف اثبات نظریه‌ی خورشیدمرکزی با استفاده از محاسبات ریاضی کرد.
اما این نظر کوپرنیک با اعتقادات کلیسا در تضاد بود؛ کلیسایی که نه تنها یک نیروی قدرتمند مذهبی بود، بلکه بیشترین نفوذ اجتماعی و سیاسی را نیز در اروپا داشت. طی قرن‌ها پیشوایان کلیسا و پیروان مسیحیت اعتقاد داشتند که خورشید و سایر کرات آسمانی دور زمین می‌گردند.
«شرح تصویر: بطلیموس، دانشمند یونانی قرن دوم، عقیده داشت که خورشید، ماه و سیاره‌ها، همگی دور زمین می‌گردند. محاسبات او نظریه‌ی زمین‌مرکزی را تایید می‌کرد.»

مطالعات بطلیموس

دانشمند و ریاضیدانی یونانی به نام بطلیموس، که در قرن دوم میلادی روی کرات آسمانی تحقیق می‌کرد، با این نظر موافق بود. طبق محاسباتی که او روی حرکت‌های خورشید، ماه و سیاره‌ها انجام داد، زمین‌مرکزی بود که کرات دور آن گردش می‌کردند. این نظریه را نظریه‌ی زمین‌مرکزی نامیدند.
در زمانی که کوپرنیک به دنیا آمد، اختربینان عالم را فضایی نسبتاً کوچک می‌پنداشتند که زمین در مرز آن قرار داشت. آن‌ها فکر می‌کردند که حرکت‌های سیارات و رویدادهایی که در آسمان مشاهده می‌شود، مانند عبور شهاب‌سنگ‌ها یا ستاره‌های دنباله‌دار، از جانب پروردگار و برای خیر و صلاح انسان است. در اروپای قرن شانزدهم، کسانی که با این افکار مخالفت می‌کردند بدعت‌گذارانی تلقی می‌شدند که نه تنها واقعیت‌های علمی پذیرفته شده را نادیده می‌گیرند، بلکه به اصول مذهبی نیز بی‌اعتنایند. با توجه به قدرت بی‌پایان کلیسا، هر کس چنین عقایدی ابراز می‌کرد، به سختی مجازات می‌شد.
کوپرنیک در هنگام انجام کشف‌های خود در زمینه‌ی اخترشناسی، به درستی فرض کرد که ممکن است بسیاری از مردم تصور کنند که اعتقادهای رایج انکارناپذیرند. در حقیقت، اگر چه ریاضیدانان دیگر محاسبات او را می‌ستودند، نتیجه گیری او مبنی بر اینکه سیاره‌ها دور خورشید می‌گردند، تقریبا بی‌اعتبار شمرده شد. با وجود این، پس از مرگ کوپرنیک، کتاب او در میان اخترشناسان بحث‌های فراوان برانگیخت و هنگامی که همکارانش حاصل سی سال تحقیق او را تجزیه و تحلیل کردند و هر گامی را که کوپرنیک برداشته بود، دنبال می‌کردند و به همان نتایج رسیدند، بیش از پیش او را تحسین کردند. با همین بررسی دقیق بود که تحقیق کوپرنیک سهم خود را ادا کرد. در حقیقت او ماهیت اخترشناسی را تغییر داد.
منبع: اینگرم، اسکات؛ (1385)، نیکولاس کوپرنیک: پدر اخترشناسی مدرن، محمدرضا افضلی؛ تهران: انتشارات فاطمی، چاپ دوم.

نویسنده: اسکات اینگرم
مترجم: محمدرضا افضلی

شش ابداع کهکشانی

قسمت دوم

۳) اینترنت در همه جا و با همه وسایل

روش قدیمی :

شما درصدد یافتن مکان هایی برمی آیید که به سیستم Wi-Fi مجهز باشند تا بتوانید با لپ تاپتان به اینترنت وصل شوید.

روش جدید :

اینترنت در همه جا و با همه وسایل در دسترس است، از لپ تاپ ها و تلفن های هوشمند گرفته، تا ساعت های رومیزی هوشمند و لوازم اصلی خانه. به زودی اتصال به اینترنت تنها به کامپیوترهای رومیزی و لپ تاپ ها و یا تلفن های همراه منحصر نخواهد شد، بلکه از دوربین های فیلمبرداری گرفته تا سیستم های گرمایشی و سرمایشی در خانه ها و دستگاه های متعدد دیگر به اینترنت وصل می شوند.ارتباط در همه جا واقعا در حال تحقق است و حتی شهرهای کوچک آمریکا نیز به سرویس داده های نسل سوم مجهز هستند. این سرویس ها توسط اپراتورهای تلفن همراه ارایه می شود و سرعتی برابر ۵۰۰ کیلو بایت در هر ثانیه را برای کاربران فراهم می کنند. با توجه به سیستم های نسل سوم (۳G) فناوری های باند پهن موبایل همچون WiMAX به طور گسترده تا سال آینده به بهره برداری می رسند. به عبارت دیگر، خیلی دور نیست که شاهد اتصال به اینترنت در همه جا باشیم. اتصال اینترنت به تمامی وسایل یک ایده جدید نیست و برای مثال در سال های پیش ایده مایکروویو یا یخچال فریزرهایی که قابلیت اتصال به اینترنت داشته باشند مطرح شده بود. در آینده سیستم هایی عرضه می شوند که به طور خودکار تجهیزات گرمایشی یا سرمایشی منزل را در مواقعی که فرد دور از خانه است فعال می کنند. اما اینکه چه زمانی این فناوری ِ ها در دسترس قرار بگیرند معلوم نیست و باید دید چه می شود. به هر حال کارشناسان معتقدند آنها حتما ساخته می شوند.
۴) رسانه در همه جا

روش قدیمی :

قبل از زدن به جاده و مسافرت، آهنگ های دلخواه و یا حتی موسیقی های تصویری را به دستگاه پخش موسیقی تان منتقل می کردید.

روش جدید :

دریافت و ارسال آهنگ ها، اخبار و... هر نوع رسانه در تمامی انواع تلفن های همراه و در هر کجایی که باشید امکان پذیر خواهد بود. گوش کردن به موسیقی یا تماشای تلویزیون از تلفن همراه در سال های پیش رواج داشته و اکنون استفاده از انواع مدیا از طریق تلفن های همراه در هر کجا و در هر زمان که بخواهید باب شده است. اخیرا از محبوبیت تماشای تلویزیون از طریق موبایل کاسته شده و اپراتورهای موبایل قصد دارند فرمت های خاص نمایش را که فقط روی موبایل اجرا شوند طراحی کنند. از دیگر سو دریافت و ارسال اطلاعات به صورت دوسویه انجام می شود. این موضوع در کاربردهای تجاری اهمیت زیادی دارد.مثلا یک فعال اقتصادی علاقه دارد که وقتی راجع به یک معامله تجاری با طرف تجاری اش حرف می زند در چشم های او خیره شود. شرکت NNT Do COMO در این فناوری نیز پیشگام است و گام هایی در خصوص ارایه این فناوری در تلفن های همراه برداشته است.
۵) نظارت بهتر و ساده تر بر امر سلامت

روش قدیمی :

افراد بیمار یا سالمند برای اطلاع از وضعیت سلامتشان می بایست به نزدیک ترین مرکز بهداشتی پزشکی مراجعه می کردند.

روش جدید :

نظارت از راه دور و تمام وقت بر امور بهداشتی و سلامت، در هزینه و وقت صرفه جویی می کند و به نیازهای افراد بیمار به صورت فوری و بسیار سریع و مفید پاسخ می دهد. اندازه گرفتن فشار خون چند دقیقه ای بیش تر طول نمی کشد اما اگر آدم ، گرفتار، مریض و یا پدر یک خانواده باشد انجام این کار و رفتن به بیمارستان و درمانگاه دردسر زیادی برای او ایجاد می کند. اگرچه اینترنت همه جایی امکان نظارت بر سلامت را به شکلی محدود و جزیی فراهم کرده اما استفاده از دستگاه ناظری که بتوان به صورت یک لباس آن را به تن کرد و علایم حیاتی را به خدمات دهندگان بهداشتی ارسال کرد، مسلما روش بهتری است. اطلاعات به پرونده پزشکی افراد منتقل می شود و در موارد اضطراری برای بیمار بسیار مفید و مثمرثمر خواهد بود. برخی شرکت ها، همچون Sprint، خدماتی شبیه آن را ارایه می دهند و مسلما این خدمات به مرور زمان بهبود خواهند یافت. البته ارسال اطلاعات فقط به مراکز بهداشتی انجام نمی شود و فرزندان می توانند از طریق آنها از والدین سالمندشان اطلاع حاصل کرده و به پرستاری از آنها بپردازند.
۶) آیا می دانید فرزند دلبندتان ( یا کامیونتان ) کجا است؟

روش قدیمی :

والدین در مورد مکان و شرایط فرزندانشان و امنیت و سلامتی آنان اظهار نگرانی می کردند. شرکت های حمل و نقل نیز در مورد رانندگانشان چنین احساسی داشتند.

روش جدید :

سیستم ناظر و دیده بان، والدین یا مدیران شرکت های حمل و نقل را به طور تمام وقت در جریان وضعیت مکانی فرزندان و یا هشیاری رانندگان قرار می دهد. والدین نگرانند و البته حق دارند اما یک تلفن همراه ویژه می تواند از نگرانی آنها بکاهد. قابلیت GPS تعبیه شده در موبایل ها این امکان را به والدین می دهد تا در هر لحظه که بخواهند از شرایط فرزندشان مطلع شوند. اگر کودکان احساس کنندکه در خطر هستند با فشار دادن یک دکمه که صدای زیادی ایجاد می کند به والدین اطلاع می دهند و اگر کسی بخواهد باطری تلفن همراه را خارج کند باز هم پیام هشداری برای والدین ارسال می شود. سیستم دیده بانی دیگری که عرضه شده برای شرکت های حمل و نقل بسیار مفید است. با تعبیه یک دستگاه در تلفن هایی که به سیستم ویدیویی مجهز هستند رانندگان از سوی مدیران کنترل می شوند. با تمامی این موارد آیا واقعا فکر نمی کنید که این همه فناوری، تحولی اساسی در زندگی ما ایجاد کنند و چهره آن را از پایه و اساس تغییر دهند؟.

منبع:روزنامه فناوران

بشقاب پرنده ها در زمين

قسمت اول

در ميان گزارش هاي به ثبت رسيده در کتاب آبي، 701 گزارش که شش درصد کل پروژه را شامل مي شود، همچنان بدون جواب و ناشناخته باقي مانده است چون به عقيده بسياري از دانشمندان، مطالعه در مورد يوفوها هيچ پايه و اساس علمي اي ندارد و از حوزه تحقيقات حرفه اي خارج است. از آنجا که در ميان هزاران گزارش دريافت شده، هيچ مورد غيرعادي اي از ديده شدن صحيح يوفو توسط افراد که البته از نظر مسؤولان پروژه بلوبوک هم کاملاً اثبات شده باشد، تاييد نشد، سرانجام در 17 دسامبر سال 1969 پرونده کتاب آبي بسته شد.

مورد عجيب راسول

در تمامي گزارش هاي رسيده مبني بر ديده شدن جسمي پرنده در آسمان، تا به حال هيچ موردي مانند حادثه راسول در سال 1947 جنجال به پا نکرده است. نه تنها ديده شدن يوفو در آن زمان تبديل به خبري داغ شد بلکه هنوز هم هنگامي که گزارش ديده شدن شيء عجيب در آسمان داده مي شود آن را با مورد راسول مقايسه مي کنند. در بيست و پنجم ژوئن سال 1942، داندانپزشکي با اداره پليس تماس گرفت و گزارش ديده شدن جسم پرنده اي را که تقريبا يک دوم اندازه ماه کامل بود مطرح کرد. دو روز بعد، شخص ديگري در يکي از شهرهاي مکزيک خبر داد که جسم سفيد درخشان پرنده اي را در بالاي پايگاه نظامي وايت سندز ديده است و دقيقا در همان روز، يکي از کاپيتان هاي آن پايگاه گزارشي مشابه را به فرمانده خود داد. چند روز بعد، يک متخصص و چند تکنسين همراه او که در همان پايگاه مشغول فعاليت بودند از ديده شدن صفحه بزرگ نقره اي رنگي که بر فراز صحرا به طرف شمال در حال حرکت بود خبر دادند. در دوم جولاي يعني يک ماه بعد، گزارشي مبني بر ديده شدن يوفو در سه منطقه آلماگرودو، وايت سندزوراسول به دست ماموران پليس رسيد و در همان روز، گزارش خانم و آقاي دان ويلمونت از راسول صحه برچنين مطلبي گذاشت. داستان ديده شدن بشقاب پرنده توسط مک از اين قرار است: مک همراه دو تن از فرزندانش در استراحتگاهشان خوابيده بودند که ناگهان صداي رعد و برق و توفان همه جا را پر کرد. مک فکر کرد که در آن موقع از سال، بارندگي خيلي دور از ذهن است و به ندرت اتفاق مي افتد. خواست بلند شود و به بيرون سري بزند اما هوا بسيار بد بود و ترجيح داد صبح زود به اراضي خود سرکشي کند. صبح که شد پسر يکي از همسايه ها به نام دي پراکتر هم همراه مک به راه افتاد تا به حصار سرکشي کنند تا اگر توفان آنها را شکسته تعميرشان کنند. هنوز چند صد متري دور نشده بودند که با منظره عجيبي رو به رو شدند. با تعجب ايستادند و به تکه هاي جسم عظيم ناشناخته اي که انگار با سرعت بسيار به زمين برخورد کرده و در آن فرو رفته بود خيره شدند. مک و پسرک تکه هايي از آن شيء ناشناخته را با خود به خانه بردند. وقتي به خانه رسيدند مک موضوع را با عمويش در ميان گذاشت و عموي مک به او گفت که فورا بايد پليس را در جريان بگذارد و مرد دامدار هم همان کاري را کرد که از او انتظار مي رفت. بعد از بازشدن پاي رسانه ها به اين ماجرا، يکي از فرزندان مک در اين باره گفت: «چيزي شبيه به فويل آلومينيومي يا تکه هاي کاغذ واکس زده بود. به نظر مي رسيد که روي آنها اعداد و حروفي حک شده که خوانا نبودند. روي بعضي از اين تکه ها نقش و نگارهايي بود که وقتي در آفتاب نگاهشان مي کرديم شبيه گل بودند و روي تکه هاي ديگر انگار که نواري چسبانده بودند اما نمي شد آنها را جدا کرد. به خاطر اين مي گويم حکاکي ها شبيه اعداد بود که آنها به شکل ستوني نوشته شده بودند، منظم و زيرهم. من مطمئن هستم که بالن نبود زيرا بارها بالن را چه در هوا و چه از نزديک ديده بودم. حتي يک بار هم يک بالن اکتشافي ژاپني در اين ناحيه فرود آمده بود و همگي ما براي ديدنش به آنجا رفتيم. تکه هاي باقيمانده آن شيء ناشناس اصلا شبيه بالن نبود».
عصر آن روز دي پراکتور تکه ها را به والدينش نشان داد. آنها هم نظر مشابهي داشتند: «جنس آن تکه ها کاغذي نبود، چوبي هم نبود چون ما سعي کرديم يکي از آنها را بسوزانيم اما آتش نگرفت. هيچ لبه تيزي نداشت و خيلي نازک و سبک بود. صخامتش شايد کمي از يک مداد بيشتر بود».
پس از دريافت گزارش ها، کشف يوفو توسط ارتش، تيتر اول روزنامه ها شد، اما هنوز 24 ساعت از انتشار آن نگذشته بود که خبر نقض شد و اعلام کردند چيزي که رويت شده، يک بالن اکتشافي بوده که دچار حادثه شده و سقوط کرده است. و بدين ترتيب اين خبر به همان سرعتي که در سراسر دنيا پيچيد، به همان سرعت هم از اذهان عموم پاک شد. در رابطه با پرونده راسول شاهدان فراواني وجود دارد تا جايي که يکي از افسران بازنشسته نيروي هوايي تاکيد دارد که او اولين کسي بود که بشقاب پرنده را ديده و زني به نام ليديا اسلپي مي گويد: «من در آن زمان در ايستگاه راديويي کار مي کردم. ارتش به ما دستور داد که به هيچ عنوان از چنين موضوعي صحبت به ميان نيايد و حتي پيکرهاي مردان کوچک فضايي را که از داخل بشقاب پرنده بيرون آورده شده بودند به سرعت مخفي کردند». پس از اين ماجرا اسناد و مدارک بسياري به رسانه هاي مختلف فرستاده شد تا وجود چنين جرم آسماني پرنده اي اثبات شود اما از آنجا که به نظر يوفوشناسان هيچ کدام به صورت رسمي سنديت نداشت، نمي شد به طور کامل به آنها اعتماد کرد.

رويت کارواني از سفينه ها

اگر چه داستان هاي بسياري از ديده شدن اجرام آسماني پرنده سينه به سينه نقل شده اما در عصر جديد و آغاز مطالعات يوفوها، اولين گزارش به 63 سال پيش بازمي گردد؛ گزارشي مبني بر ديده شدن نُه سفينه فضايي توسط خلبان کنت آرنولد در 24 ژوئن سال 1947.
کنت آرنولد در حال کمک براي يافتن يک هواپيماي گمشده بود که اين ماجراي عجيب برايش اتفاق افتاد. او فکرش را هم نمي کرد که ديده هايش را ديگران باور کنند اما در تربيون روزنامه ديلي شيکاگو قسم خورد که گفته هايش عين واقعيت است: «اولين چيزي که که به آن برخورد کردم يک سري نورهاي ممتد بود که مستقيم به چشمم مي تابيد و چشمم را مي زد انگار که يک آينه نور آفتاب را در چشمانم منعکس مي کرد. من به چشم خودم ديدم که نورها از چند شيء پرنده اي که با سرعت باور نکردني اي در حال پرواز بودند ساطع مي شدند؛ درخشان و نقره اي بودند». آرنولد در آن زمان گزارش کرد که اين اجسام پرنده در ارتفاع 2800تا 10 هزار متري از زمين با سرعت بالايي در حال پرواز هستند و حتي سرعت آنها به 1931 کيلومتر در ساعت هم مي رسد؛ «اصلا باور کردني نبود اما بايد به چشم هايم اعتماد مي کردم». خيلي ها فکر مي کنند که آرنولد براي ناميدن اين اشياء از کلمه بشقاب پرنده استفاده کرد اما اين فکر اشتباه است. آرنولد در اظهاراتش اعلام کرد که «آن اجسام مانند بشقاب هايي که روي آب سر بخورند در حال حرکت بودند» و نخستين بار بيل باگت - خبرنگار يک روزنامه- در گزارش خود، نام اشيا پرنده ديده شده را بشقاب پرنده نهاد. در ابتدا ارتش آمريکا به هر شکلي سعي کرد تا گزارش هاي رسانه ها را مبني بر ديده شدن يوفو توسط کنت آرنولد ناديده بگيرد اما داستان بيخ پيدا کرد و آنها مجبور شدند در هفتم جولاي سال 1947 درست پس از حادثه راسول نشستي ترتيب دهند و موضوع را به طور جدي بررسي کنند. نتيجه آن شد که يک گروه محقق جريان را مطالعه کرده و گزارش را سريعا اعلام کرد که البته نتايج به دست آمده به طور مفصل در کتاب بلوبوک به ثبت رسيده است. گزارش آرنولد يکي از گزارش هاي نخستين در ميان 850 گزارشي است که در رسانه هاي آمريکا منتشر شده است.

واشنگتن دي سي سال 1952

درسال 1952 که مطالعه درمورد يوفوها به اوج خود رسيده بود، درست روز نوزدهم جولاي، فرودگاه ملي واشنگتن و پايگاه هوايي اندرو روي صفحه نمايش رادار خود اجرام آسماني ناشناخته اي را که در آسمان واشنگتن بر فراز کاخ سفيد و پنتاگون با سرعت 100 مايل در ساعت و حتي به گفته شاهدان 7200 مايل در ساعت در حال پرواز بودند، مشاهده کرد. برج مراقبت فرودگاه واشنگتن به محض ديدن اين اجرام در آسمان و دريافت گزارش هاي ديگر از پايگاه هاي مختلف، فورا به پايگاه هوايي اندرو چنين مخابره کرد: «برج اندرو، آيا کاملا روي صفحه رادارت پوشش داري؟ در قسمت باند شرقي پايگاه هواپيمايي در حال پرواز مي بيني؟»
از برج اندرو به برج مراقبت واشنگتن: «نه، هنوز چيزي معلوم نيست اما تماس هاي زيادي در اين مورد مخابره شده. در حال جست و جو هستيم».
-«چطور نمي بينيد هدف بسيار بزرگ است؟ اکنون به لبه غربي باند شما نزديک شده، به شمال غربي باند شرقي. انگار قصد دارد از محوطه شمالي پايگاه عبور کند و به سمت شرق برود. تقريبا يک چهارم مايل از شمالي غربي باند سمت راست فاصله دارد.»
-«اکنون هدف در چه وضعيتي قرار دارد؟»
-«الان درپنج مايلي شرق قابل رويت است.»
- «از کجا آمده؟».
-«به طور ناگهاني آن را در هفت مايلي شرقي يافتيم و از آن موقع در حال تعقيبش هستيم».
- «ميدان حرکتيش چگونه است؟»
«تاکنون که با سرعت يکنواختي در حال حرکت است.»
اين دوبرج مراقبت همچنان در حال مخابره اطلاعات بودند که ناگهان برج اندرو چنين گزارش داد: «از پايگاه اندرو، از پايگاه اندرو... رادار، هدف بزرگي را به طرف شمال شرقي پايگاه اندرو نشان مي دهد، بيشتر از دو عدد در محوطه جنوبي».
-«به نظر مي رسد چهار يا پنج تايي باشند مثل شهاب سنگ يا چيزي شبيه به آن هستند. چهار تا پنج عدد از آنها را در اطراف پايگاه اندرو نشان مي دهد. اوه خداي من، باور نکردينه! يکي از بال هايش که تقريبا پنج کيلومتر طول دارد در زاويه ديد قرار گرفته. خيلي زياد هستند، خيلي هم سريع حرکت مي کنند.»
«ارتفاعشان چقدر است؟»
«تقريبا 2438/4 متر ارتفاع دارند. ديگر در صفحه رادار قابل رويت نيستند.»
به محض ردوبدل شدن چنين گزارش هايي بين دو برج مراقبت، نيروي هوايي آمريکا دستور به پرواز درآمدن دو جنگنده را صادر کرد اما به دليل اينکه باند فرودگاه در دست تعمير بود، اين دو جنگنده با تاخير به پرواز درآمدند. زماني که در آسمان از اجسام سحرآميز خبري نبود و آنها به آشيانه بازگشتند. همين که دو خلبان هواپيماهاي خود را فرود آوردند، ناگهان همان علائم روي صفحه رادار نمودار شد و اين بار جنگنده ها سريعا به پرواز درآمدند و با سرعت به سمت يوفوها حرکت کردند. هيچ کس نفهميد که نورهاي پرسرعت چه بودند و بحث برسر آنها بسيار داغ بود که يک هفته بعد، اين اشياي پرنده بار ديگر در 26 جولاي در همان منطقه ديده شدند و مانند دفعه قبل، جنگنده ها براي يافتن راز نورهاي مبهم در آسمان واشنگتن به پرواز درآمدند. اما باز هم مانند مورد قبلي تا به آنها نزديک مي شدند هيچ چيز نمي ديدند و همه جا تاريک مي شد و به محض اينکه به آشيانه باز مي گشتند، باز ديگر رادارها وجود اجرام پرنده را در آسمان علامت مي دادند. يکي از خلبان ها هنگام تعقيب وگريز آن قدر ترسيده بود که به برج مراقبت چنين گزارش کرد: «آنها هواپيماي مرا احاطه کرده اند، چه کار کنم؟» در 29 جولاي، کنفرانس خبري با حضور سرلشکر جان اي سامسفورد ترتيب داده شد و منابع رسمي اعلام کردند که اختلالات آب و هوايي و دما موجب شده تا نور زمين به درون ابرها ساطع شود و ابرها شبيه به اجسام شناور در آسمان به نظر برسند. اما اين توضيح از نظر متخصصان شناسايي اجسام آسماني پرنده و يوفوشناسان به هيچ عنوان قابل قبول نبود و حتي در پرونده بلوبوک هم توجيه اختلال دما رد شده است. يکي از مسؤولان کنترل رادار در مورد اين نظريه چنين اظهار نظر کرده است: «علائم تغييرات دما روي صفحه رادار هميشه ضعيف هستند و به راحتي قابل تشخيص، زيرا به آرامي حرکت مي کنند. متخصصان ما به خوبي مي دانند که در هر شرايط آب و هوايي اي، آسمان به چه صورت خواهد شد و حتي وجود پرندگان هم در صفحه رادار به خوبي قابل تشخيص است. اما اين علائم ناشناخته بسيار واضح بودند و با سرعتي باور نکردني حرکت مي کردند».

لولند تگزاس

يکي از موارد حيرت آور و باور نکردني مشاهده يوفو، مورد لولند سال 1957 است. تقريبا هشت مورد گزارش مستند از ديده شدن شيء با مشخصات مشابه و گزارش تعدادي از ماموران اداره پليس لولند و هفت مورد اثبات نشده توسط افراد ناشناخته در رابطه با اين پرونده به ثبت رسيده است.
دوم نوامبر سال 1957، ساعت 11 شب درست يک ساعت پس از آنکه دولت روسيه دومين ماهواره داگ کرينگ خود را مخفيانه به فضا فرستاد، حوادثي غيرعادي در شهر کوچک لولند واقع در تگزاس به وقوع پيوست. در يک سوي شهر، نگهبان شب، اي جي فولر اولين تماس از 15 تماس غيرعادي را دريافت کرد و ماجرا از اين قرار بود؛ تقريبا چهار مايل دورتر در غرب لولند، پدروسوچدو و يکي از دوستانش، به نام جو سالانز سوار ماشين بودند که ناگهان متوجه شدند شيء استوانه اي شکلي که نور بسيار قوي اي هم دارد به طرف آنها در حال حرکت است. هنگامي که جسم ناشناخته به آنها نزديک شد، ناگهان چراغ هاي جلو و موتور ماشين پدرو از کار افتاد و ماشين خاموش شد. چند دقيقه بعد پدرو که بسيار ترسيده بود با اداره پليس تماس گرفت و ديده شدن جسمي ناشناخته به ارتفاع 60 متر را خبر داد اما فولر توجهي به تماس تلفني آن دو نکرد زيرا حدس زد که شايد آنها در حالت طبيعي خود نباشند و فقط قصد مزاحمت داشته باشند.
ساعت 11:45دقيقه، دومين تماس تلفني با نام آقاي دبليو برقرار شد.اين مرد هنگامي که در چهار مايلي شرق لولند رانندگي مي کرد، ناگهان با جسم نوراني اي که در پياده رو خيابان وايت فيس ايستاده بود، برخورد کرد. چراغ هاي جلوي ماشين آقاي دبليو هم خاموش شد و موتور آن از کار افتاد. او که بسيار ترسيده بود از ماشينش پياده شد و پس از چند دقيقه، جسم نوراني تا ارتفاع 60 متري بلند و ناپديد شد.جالب اينجاست که در هر دو مورد بعد از دورشدن شيء ناشناخته، هر دو خودرو دوباره شروع به حرکت کردند. ساعت 12 شب مردي که در 11 مايلي شمال لولند در حال رانندگي بود، با شيء ناشناخته پرنده اي که در جاده بود برخورد کرد اما برخلاف ديگران اصلا نترسيد و همچنان در ماشينش ماند و تا زماني که شيء به پرواز درآيد، آن را تماشا کرد.10 دقيقه از 12 گذشته بود که دانشجوي 19 ساله اي از دانشگاه فني تگزاس در نه مايلي شرق لولند هم گزارش ديده شدن جسم ناشناخته پرنده اي را در وسط جاده به فولر داد. اين جوان 19ساله در ابتدا تصور کرده بود که ماشنينش دچار مشکل شده و زماني که در حال دستکاري سيم هاي ماشين بود، متوجه شد که شيء متحرکي در پياده رو درست رو به روي او ايستاده است. به نظر او ارتفاع يوفو به 38 متر مي رسيد و سبز و آبي بود. او از ترس در ماشينش نشست و دعا مي کرد که ماشين ديگري را ببيند اما همان اتفاق هميشگي افتاد؛ جسم بسيار آرام محل را ترک کرد. اين دانشجوي 19 ساله از ترس چيزي به کسي نگفت و هنگامي که به خانه رسيد موضوع را با خانواده اش در ميان گذاشت. والدينش او را تشويق کردند که به دفتر کلانتر برود و هر چه را که ديده براي او توضيح دهد. و بدين ترتيب گزارش هاي او در همان پروژه بلوبوک به ثبت رسيد. پنج دقيقه بعد، يعني ساعت 12:15 فولر باز هم تماسي مانند تماس هاي پيشين داشت. او که از اين تماس ها گيج و گنگ شده بود تصميم گرفت تا از ديگر نگهبانان شب بپرسد که آيا گزارش مشابهي داشته اند يا خير. دو تن از اين نگهبانان ديده شدن شيء نوراني را به چشم خود تاييد کردند اما ماشينشان از کار نيفتاده بود. به ترتيب در ساعات 12:45، 1:15، 1:30، باز هم تماس هايي دقيقا مشابه تماس هاي پيشين با فولر گرفته شد و 15 گزارش منبي بر مشاهده جسم نوراني ناشناخته دريافت کرد. اگر چه محققان زيادي روي اين گزارش ها تحقيقات بسياري انجام دادند اما هيچ توضيحي براي آن نيافتند و پرونده لولند هم وارد بلوبوک شده و در دسته ناشناخته ها جاي گرفت.

وستال سال 1966

در ششم آوريل سال 1966 بچه هاي دو مدرسه در وستال، يکي از شهرهاي حومه ملبورن استرليا مشغول درس خواندن بودند. يکي از دانش آموزان سرش را بلند کرد تا از پنجره کلاس بيرون را تماشا کند که ناگهان فرياد زد: «نگاه کنيد، نگاه کنيد، بشقاب پرنده! آنجاست پشت درخت هاي کاج». با فرياد او همه سرشان را به طرف پنجره برگرداندند تا بشقاب پرنده را تماشا کنند و در يک چشم برهم زدن بيش از 200 دانش آموز و تقريبا همه کادر دو مدرسه سراسيمه از کلاس ها خارج شدند و به طرف محل حادثه دويدند. اما وقتي که به چراگاه رسيدند شيء پرنده دوباره به پرواز درآمده و ناپديد شده بود و تنها اثري که از خود بر جاي گذاشته بود، شکلي دايره وار از علف هاي سوخته بود. نه تنها دانش آموزان و کارمندان مدرسه، شاهدان عيني اين ماجرا بودند. بلکه شهروندان بسياري هم ديده شدن جسم پرنده در آسمان را به پليس گزارش کردند. بعد از اين ماجرا در مورد عکس العمل پليس و گزارش هاي به دست آمده حرف هاي ضد و نقيض بسياري زده شد. به گفته برخي از مردم، پس از حضور پليس در محل حادثه، مقامات دستور از بين بردن اثر برجاي مانده از شيء ناشناخته را دادند و بعضي ها هم مي گويند که پنچ هواپيما را ديده اند که همراه يوفو در حرکت بودند و صداهاي عجيب و غريب از سمت آنها مي آمد، در حالي که برخي ادعا کردند هيچ صدايي را در جريان ديده شدن يوفو نشينده اند. اما در اين بين يکي از روزنامه هاي استراليا به نام داندنانگ که دو هفته تمام ديده شدن يوفو خبر اولش بود، در يکي از شماره هاي خود در صفحه اول چنين نوشت: «مقامات به دانش آموزان و کادر مدرسه وستال دستور دادند تا مهر سکوت بر لبان خود بزنند». هر چند در ابتداي ماجرا هيچ کس حاضر به گفت و گو نشد اما در اين بين اندرو گرين وود- يکي از معلم هاي مدرسه- روزنامه را در جريان جزئيات ماجرا قرار داد؛ جزئياتي که تا آن زمان از زبان هيچ کس فاش نشده بود. اندرو در اين باره چنين گفت: «جسم پرنده نقره اي خاکستري رنگ بود و به نظر مي رسيد که در هر ثانيه به قطرش افزوده مي شود؛ مثل اينکه سطح يک ديسک مرتب کوچک تر مي شد تا قسمت زيرين آن مشخص شود». به همين دليل در سال 2005، شان راين، يکي از اساتيد دانشگاه کامبرا تصميم گرفت تا تحقيقاتي در مورد اين بشقاب پرنده اسرارآميز به عمل آورد و با 30 شاهد که خود ماجرا را از نزديک ديده بودند، گفت و گو کند تا در چهلمين سال انتشار اين خبر، کتابي در اين زمينه منتشر کند. راين در اين باره چنين گفته: «مورد وستال شاهدان معتبر بسياري دارد و برعکس ديگر پرونده هاي يوفو در اين ماجرا جزئيات جالبي نهفته است و چون سال 2006 اين يوفو ديده شده 40 ساله مي شد، تصميم گرفتم که در اين زمينه تحقيقات کاملي به عمل آورم». راين در اين تحقيق تقريبا با بيش از 30 دانش آموز و معلم و کادر دفتري دبستان و دبيرستان وستال گفت و گو کرد که همگي متفق القول مي گفتند: «شيء نوراني نقره اي را که شبيه به بشقاب پرنده يا چنين چيزي بود ديده اند. انگار که فنجاني را برعکس روي بشقابي قرار داده باشند». همگي کساني که راين با آنها گفت وگو داشته ادعا مي کنند که کاملا با هواپيما و نور آن آشنايي دارند زيرا در نزديکي اين دو مدرسه فرودگاه مورابين واقع شده که هر روز هواپيماهاي بسياري در آن پرواز مي کنند يا فرود مي آيند. بنابراين همگي آنها مطمئن هستند که جسم پرنده اي که ديده اند، نه هواپيما بوده و نه بالن. در اين بين راين به سراغ خانواده اي رفت که در آن زمان چراگاه را براي نگهداري اسب هايشان اجاره کرده بودند.شاون متيوس- پسر خانواده- درست هنگام ماجرا در چراگاه بود و در مورد آنچه با چشم خود ديده بود چنين گفت: «من شيئي را ديدم که از سمت افق آمد و پشت درخت هاي کاج به زمين افتاد. نمي توانم دقيقا بگويم که چه بود اما مطمئنم که هواپيما و چيزي شبيه آن نبود». متيوس، پدر 51 ساله شان هم که يکي ديگر از شاهدان حاضر در محل بوده به راين گفت: «من با چشم خود ديدم که شيء پرنده پشت درخت هاي کاج افتاد و دوباره پرواز کرد. از آنجايي که مدت زيادي از اين حادثه مي گذارد نمي توانم دقيقا بگويم که چقدر طول کشيد تا دوباره به پرواز درآمد اما يادم مي آيد که خيلي سريع حرکت مي کرد. وقتي پشت درخت ها رسيدم اثري از بشقاب پرنده نبود اما به اندازه دايره بزرگي چمن ها از بين رفته بودند. بچه هاي مدرسه وستال هم خودشان را سريعا به محل رسانده بودند تا از نزديک، شيئ مرموز را ببينند و مرتب چمن هاي زرد شده را به يکديگر نشان مي دادند و مي گفتند اينجا را نگاه کن، اينجا را نگاه کن. يادم هست که تا چندين روز ديده شدن يوفو نقل مجلس همه بود». متيوس بر اين باور است که آن شيء ناشناخته، درخشان و در هاله بنفش رنگي به نظر مي رسيد. به اندازه دو ماشين بود و مسافتي به طول چهار زمين فوتبال را در يک چشم برهم زدن طي کرد و در چند ثانيه اي متوقف شد، افتاد و سپس سريع با زوايه خاصي بدون کوچک ترين صدايي به پرواز درآمد. در جريان اين گفت وگوها تني کوک- منشي انجمن تحقيقات و مطالعات روي پرونده هاي ديده شده يوفو- براين باور است که پرونده وستال يکي از حادثه هاي مهم استراليا محسوب مي شود که هيچ توضيح قانع کننده اي در مورد آن وجود ندارد. معروف ترين پرونده در اين رابطه، ناپديد شدن فردريک والنتيچ 20 ساله، خلبان ملبورن است که با چشمان خودش شيء ناشناخته پرنده اي را بالاي سرش هنگام پرواز ديد و حتي مکالمه آن در واپسين لحظات پرواز او به ثبت رسيده زيرا فردريک پس از ارسال اين گزارش هيچ گاه ديده نشد و براي هميشه ناپديد شد.
به عقيده هاتني کوک پرونده والنتيچ کاملا مستند و از مهم ترين پرونده هاي يوفوست زيرا در اين مورد يک شخص ناپديد شده است. او همچنين مي گويد: «مردم معمولا هر چيز ناشناخته اي را که در آسمان مي بينند و نمي توانند آن را تشخيص دهند فورا موضوع را به يوفو ربط مي دهند اما ادعاي ديده شدن يوفو حرف کمي نيست. هر چند تقريبا همه افراد ادعا مي کنند که جسم پرنده ديده شده هواپيما يا چرخبال نبوده اما فرودگاه مورابين تنها شش کيلومتر با وستال فاصله دارد وآن شيء پرنده هم از شمال به سمت جنوب حرکت مي کرد، يعني به طرف فرودگاه».
در اين بين استيو رابرتس، يکي از منتقدان بررسي پرونده هاي يوفو معتقد است که شيئي که همه آن را يوفو خوانده اند، هواپيماي در حال آزمايشي بيش نبوده زيرا اگر گزارشي به پليس رسيده باشد بايد جايي پرونده اي از آن در اف بي اي وجود داشته باشد. اما راين پس از تمام اين تحقيقات نظر متفاوتي دارد و اصرار او بر اين است که اگرپرونده اي وجود ندارد جاي هيچ تعجبي نيست زيرا پليس به دانش آموزان و معلمان دستور داده بود که سکوت اختيار کنند و به هيچ عنوان حرفي به کسي نزنند. او مي گويد: «هر چقدر که پيرتر مي شوم اشتياقم براي جمع آوري اطلاعات در مورد اين حادثه بيشتر مي شود؛ حادثه اي که رمز ورازهاي بيشماري در آن نهفته است.

اسکله شگ

شگ روستاي کوچکي واقع در قسمت جنوبي نوا اسکوتيا، منطقه اي در کاناداست که چندان شناخته شده نبود و حتي گاهي اوقات در نقشه ها هم نشان داده نمي شد و از قلم مي افتاد. در نزديکي اين روستا اسکله اي با همين نام قرار داشت که روستاييان بسياري با ماهيگيري در آنجا روزگار مي گذراندند. اما حادثه عجيبي که در سال 1967 در اين اسکله رخ داد، موجب شد تا نام لنگرگاه کوچک شگ سرزبان ها بيفتند و اهالي روستا ميزبان يکي از مستندترين حوادث يوفو در40 سال گذشته باشند. اگر پاي صحبت قديمي هاي دهکده بنشيني آنها اين حادثه را با افسانه ها آميخته اند ادعا مي کنند که مار عظيم الجثه اي را در آب هاي اسکله ديده اند. به غير از پدربزرگ ها و مادربزرگ هاي دهکده باقي کساني که شاهد حادثه بودند بر اين باورند که جسم اسرارآميز پرنده اي را با چشم خود ديده اند که اصلا معلوم نشد از کجا و براي چه کاري به آن منطقه آمده بود.
درشب چهاردهم اکتبر سال 1967ساکنان دهکده، نورهاي نارنجي رنگ عجيب و غريبي را ديده اند که به ادعاي پنج نوجوان به ترتيب و يکي پس از ديگري ظاهر مي شدند و سپس ناگهان 45 درجه به سوي آب تغيير زاويه مي دادند؛ گويي که در نيم مايلي ساحل روي سطح آب شناورند.
دست برقضا پاند- يکي از ماموران محلي- هنگام رانندگي نورهاي ساطع شده از شيء پرنده را ديد و به سرعت به طرف اسکله حرکت کرد. پاند و دو مامور ديگر همزمان با هم به اسکله رسيدند. منظره عجيبي بود؛ تمامي اهالي روستا در اسکله جمع شده بودند و جسم پرنور زرد رنگ متمايل به نارنجي اي را که به آرامي در آب حرکت مي کرد و گويي داشت در آب فرو مي رفت، به يکديگر نشان مي دادند. برخي از صيادان قايق هايشان را به راه انداختند تا به جسم نزديک شوند و به دستور پليس منطقه گاردهاي ساحلي#101 به سرعت به سمت نور راندند. بسيار حيرت آور بود. زيرا کساني که در ساحل حضور داشتند هنوز نور را مي ديدند اما قايق هاي نزديک به شيء قادر به مشاهده آن نبودند و اين بدان معني بود که چيزي زير آب وجود داشت. ماموران هر چه گشتند هيچ چيز نيافتند و جست و جو ساعت سه صبح خاتمه يافت. روز بعد به دستور مرکز هماهنگي و نجات اسکله، غواصان به زير آب رفتند تا جسم ناشناخته را پيدا کنند. آنها تا چند روز مشغول جست و جو بودند اما هيچ اثر از آن پيدا نکردند و اين موضوع هم مانند ديگر ماجراهاي ديده شدن جسم پرنده ناشناخته آسماني از ذهن ها پاک شد. پس از اين حادثه و فروکش کردن ادعاي مردم مبني بر ديده شدن يوفو، تئوري هاي بسياري در مورد اين حادثه شکل گرفت. برخي ها مي گفتند که زيردريايي روسي در منطقه شگ ورود کرده و بعضي ديگر هم ادعا داشتند که نيروهاي آمريکايي در منطقه در حال تجسس بودند اما هيچ مدارک مستندي دال بر اثبات اين دو ادعا به هيچ عنوان يافت نشد. مسوولان در جريان تحقيقات متوجه شدند که پس از اتمام کار غواصان، پروند شيء فضايي هنوز بسته نشده بود و شاهدان ماجرا چنين توضيح دادند: «شيئي که به درون آب هاي منطقه افتاد خيلي زود بندر را ترک کرد و تقريبا پس از پيمودن 40 کيلومتر به محلي به نام گاور منت پوينت رسيد». در همان لحظه اين شيء توسط ردياب هاي صوتي شناسايي شد و کشتي هاي نظامي دريايي براي شليک در زمان اضطراري رادارهاي خود را روي آن قفل کردند. پس از چند روز يوفوي دريايي ديگري به اولي پيوست و ارتش از ترس اينکه مبادا حمله اي صورت پذيرد عمليات نجاتي را طرح ريزي کرد اما تصميم گرفت تا عکس العملي از سوي اجسام ناشناخته صورت نپذيرفته است، ارتش هم دست به کاري نزند تا ببيند چه اتفاق خواهد افتاد. پس از تقريبا يک هفته زير نظر داشتن يوفوها به برخي از کشتي هاي نظامي دستور داده شد تا در تعقيب زيردريايي روسي اي باشند که احتمالا بدون اجازه وارد آب هاي کانادا شده است. دقيقا همزمان با صادر کردن چنين دستوري، اين دو يوفوي دريايي هم به سمت خليج ماين به حرکت درآمدند و با فاصله گرفتن از قايق هاي گشتي ناگهان به سمت آسمان به پرواز درآمدند. اگر چه اين اتفاق عجيب و باورنکردني هم از طرف شهروندان منطقه و هم از سوي نظاميان مورد تاييد واقع شد اما متاسفانه نظاميان از بيم اينکه مبادا مقرري شان قطع شود يا از کار بيکار شوند، هيچ گزارشي را در اين مورد به ثبت نرساندند. شهروندان هم از بيم به سخره گرفته شدن و برهم نخوردن آرامششان حرف زيادي در مورد اين مطلب با کسي نزدند، اما حادثه چهارم اکتبر سال 1967 موجب شد تا اسکله شگ به يکي از مکان هاي مهم براي مطالعه پرونده يوفوها تبديل شود.

سائوپائولوي برزيل

ديده شدن جسم ناشناخته پرنده در برزيل به سال هاي 1945، 1977و 1986 برمي گردد. در پي اولين گزارش، يک فروند هواپيماي جنگي به پرواز درآمد تا جسم ناشناخته را که برفراز ساحل اقيانوس در ايالت پارانا ديده شده بود، تعقيب و هويت آن را مشخص کند. اما وقتي هواپيما به پرواز درآمد هيچ اثري از جسم پرنده نبود. دومين مورد به سال 1977 بازمي گردد. در پرونده اين سال، اسناد بسياري همراه با عکس هاي جالبي وجود دارد که در طول «عمليات بشقاب پرنده»- برنامه اي که مقامات رسمي نظامي برزيل به منظور تحقيق روي يوفوها از سپتامبر تا دسامبر 1977 اجرا کردند- گرفته شد و در بسياري از شبکه هاي تلويزيوني برزيل هم روي آنتن رفت. سومين ماجراي ديده شدن يوفو ميان برزيلي ها به «شب يوفوها در برزيل» شهرت دارد؛ شبي اسرارآميز در ماه مي سال 1986که 21شيء ناشناخته برفراز آسمان شهرهاي ريودوژانيرو، سائوجوز و سائوپائولو نمايان شدند و در پي آن تعداد زيادي جت به آسمان پرواز کرد تا بکله اجسام پرنده را شناسايي کنند؛ اما به محض اينکه رادارها موقعيت اجسام را شناسايي مي کردند و به آنها نزديک مي شدند، در کمال تعجب ناپديد مي شدند؛ به همين دليل ماموريت آن شب ناموفق گزارش شد. پس از اين ماجرا و بي نتيجه ماندن ماموريت، محققان تحقيقات بسيار را روي اين پرونده انجام دادند و چند ماه بعد نتيجه اين طور گزارش داده شد: «اجسام پرنده، ذراتي بودند که در نتيجه برخورد ايستگاه فضايي سوويت با اتمسفر به وجود آمده و به شکل جسم پرنده در آسمان ظاهر شده بودند».

منبع: نشريه سرنخ- ش 38