ایستگاه بین المللی فضایی تا سال ۲۰۲۰ در مدار زمین می ماند
سازمان های فضایی که در طرح ساخت و ساز ایستگاه بین المللی فضایی مشارکت دارند، در مورد ادامه فعالیت این ایستگاه دستکم تا سال ۲۰۲۰در مدار زمین توافق کردند.
به گزارش روز چهارشنبه ایرنا و به نقل از پایگاه اینترنتی "روسیه امروز" ، این شرکا اکنون توافق کرده اند که ایستگاه بین المللی فضایی تا سال ۲۰۲۰ به کار خود ادامه دهد.
"ویتالی لوپوتا" رییس و طراح ارشد سازمان فضایی روسیه "انرجیا" Energia، گفت: این توافق نامه ظرف یک دو ماه آینده امضا می شود.
انرجیا تولیدکننده فضاپیمای روسی سایوز است.
وی افزود: سازمان فضایی آمریکا ادامه حیات بیشتری را برای این ایستگاه فضایی تا سال ۲۰۲۸ اعلام کرده است.
ایستگاه بین المللی فضایی بلندپروازانه ترین و پرهزینه ترین ترین طرح ساخت بشر است.
کار ساخت و ساز این ایستگاه در نوامبر سال ۱۹۹۸ آغاز شد و امروز ایستگاه بین المللی فضایی به یک سازه ۳۳۰ تنی تبدیل شده است.
بر اساس آخرین برنامه ریزی قرار بود این ایستگاه تا سال ۲۰۱۵ به فعالیت خود ادامه دهد.
اسپیریت در مریخ زمینگیر شد!
آژانس فضایی آمریکا نبرد برای آزادسازی کاوشگر محبوب خود اسپیریت از دام ماسه های سرخ مریخی را پایان داد و شکست خود را پذیرفت تا این کاوشگر ۶ ساله برای همیشه در میان خاک مریخ بماند.
این کاوشگر در ماه می سال گذشته در ماسه های نرم و سرخ رنگ مریخ به دام افتاد و تمامی تلاشها برای خلاصی آن از میان ماسه ها با شکست مواجه شد.
ناسا اعلام کرد اسپیریت که در حدود ۶ سال پیش بر روی سیاره سرخ فرود آمده است، باقی مانده عمر خود را به عنوان یک ایستگاه ثابت علمی مریخی سپری خواهد کرد.
این ربات زمین شناس تا کنون هزاران تصویر را به ثبت رسانده و هزاران مدرک مختلف را از سنگهای مریخی جمع آوری کرده تا گذشته مرطوب و پر حرارت مریخ را نمایان سازد.
"داگ مکیسشن" مدیر برنامه های کاوشگر مریخ در ناسا می گوید: "اسپیریت با یکی از وحشتناک ترین کابوسهای یک بازیکن گلف مواجه شده است، دامی از شن که با صدها ضربه نیز نمی تواند توپ را از آن خارج کند. اما امروز روزی نیست که به سوگواری اسپیریت بنشینیم زیرا این کاوشگر به همکاری خود در مطالعات علمی ادامه خواهد داد."
● خوابی مثل خواب یک خرس قطبی
مخمصه ای که اسپیریت گرفتار آن شده است ناشی از گیر کردن و اختلال دو چرخ از ۶ چرخ آن بوده است و اکنون ناسا بدون پافشاری بیش از حد، پذیرفته است که تلاشهای آینده برای رهایی اسپیریت از دام خاک نرم مریخ بیهوده خواهد بود. در عوض گروه هدایت کننده پروژه اسپیریت بر روی حرکت دادن کاوشگر به شکلی که در طول ماه های زمستانی در پیش روی مریخ بیشترین نور خورشید بر روی صفحات خورشیدی آن بتابد تمرکز کرده اند. مهندسان در تلاشند کاوشگر را به صورت متناوب به عقب و جلو حرکت دهند تا اسپیریت در موقعیت مناسب قرار گیرد.
از سویی دیگر انرژی باقی مانده در باطری های اسپیریت به اندازه ای است که این کاوشگر در اوایل ماه آوریل به خواب زمستانی خواهد رفت و تا اوایل آگوست و سپتامبر در همین موقعیت باقی خواهد ماند.
"جان کالاس" مدیر پروژه اسپیریت می گوید: اسپیریت مانند یک خرس قطبی به خواب زمستانی خواهد رفت و برای چندین ماه غیر فعال خواهد شد.
به همین دلیل از هم اکنون باید برای مدتی که هیچ نشانه ای از کاوشگر دریافت نخواهد شد خود را آماده کنیم.
به دور از تمامی ناراحتی های ناشی از اسارت اسپیریت، "استیو اسکوایرز" از ناسا توضیحاتی را در رابطه با شگفتی هایی که در توانایی های این کاوشگر در حالت ساکن وجود خواهد داشت سخن می گوید.
به گفته وی سیگنالهای دریافت شده از اسپیریت ساکن را می توان با دقتی بسیار بالا ردیابی کرد تا حرکات مریخی را بر روی کاوشگر درک کرد، به این شکل می توان دریافت آیا این سیاره از هسته ای جامد یا مایع برخوردار است، اطلاعاتی که دانشمندان می توانند از آن بری درک بهتر از تاریخچه مغناطیسی سیاره استفاده کنند.
وی معتقد است این دانشی کاملا جدید است که در گذشته هرگز مورد استفاده قرار نگرفته بود. اسپیریت یکی از دو کاوشگری است که ناسا در ژانویه سال ۲۰۰۴ بر روی سیاره مریخ فرود آورد. آپارچونیتی، دومین کاوشگر ناسا همچنان به صورت آزادانه به گشت و گذار خود در مریخ ادامه می دهد.
مطالعات اسپیریت بر روی حفره ۱۷۰ کیلومتری "گوسف" در نیم کره جنوبی مریخ نشانه هایی را از گذشته پر آب مریخ آشکار کرده است.
بر اساس گزارش بی بی سی، اسپیریت تنها ۲.۵ کیلومتر از سفر اکتشافی خود را طی کرده بود که موفق به یافتن صخره هایی شد که در معرض شدید آب قرار گرفته بودند.
سازمان ناسا تا کنون بیش از ۹۰۰ میلیون دلار را صرف برنامه کاوشگران مریخی خود کرده است و در حال حاضر نیز سالانه ۲۰ میلیون دلار به منظور تامین هزینه های این پروژه خرج می کند.
امید به یافتن موجودات فضایی
یک ستاره شناس مشهوربریتانیایی عقیده دارد که شانس یافتن آثار حیات در سایر کرات اکنون از هر زمان دیگر بیشتر است.
لرد ریس، رئیس انجمن سلطنتی نجوم بریتانیا گفت که لحظه ای که موجودات فضایی کشف شوند، بشریت برای همیشه عوض خواهد شد.
او گفت که این اکتشاف دیدگاه ما نسبت به خود و موقعیت ما در کیهان را تغییر خواهد داد.
این دیدگاه درحالی مطرح می شود که دانشمندان برای شرکت در یک کنفرانس بین المللی برای بحث درباره چشم انداز کشف موجودات فرازمینی در لندن جمع می شوند.
دانشمندان اکنون ۵۰ سال است که آسمان را برای ردیابی امواج رادیویی که ممکن است توسط موجودات هوشمند پخش شده باشد رصد می کنند، و تاکنون چیزی جز خش خش نشنیده اند.
اما به گفته لرد ریس شانس کشف موجودات زنده در ماورای منظومه شمسی اکنون بهتر از هر زمان دیگر است.
او گفت: فناوری آنقدر پیشرفت کرده است که ما اکنون برای اولین بار عملا قادریم امیدی واقع گرایانه به یافتن کراتی به اندازه زمین در اطراف سایر ستارگان داشته باشیم.
او افزود که ما قادر خواهیم بود دریابیم که آیا این کرات دارای قاره ها و اقیانوس ها هستند یا خیر و اینکه چه نوع اتمسفری دارند.
لرد ریس گفت که هر چند کشف جزئیات در مورد حیات روی کرات دیگر بسیار دشوار خواهد بود اما اگر بتوانیم از یک سیاره شبیه به زمین در اطراف سایر ستارگان نوعی عکس بگیریم، پیشرفتی عظیم خواهد بود.
استقرار اخیر تلسکوپ های تازه فضایی که توانایی ردیابی سیاراتی به اندازه زمین را در اطراف ستارگان دوردست دارند، امکان تمرکز بیشتر در این تحقیقات را بیشتر می کند.
لرد ریس گفت: گمان من این است که حیات و موجودات هوشمند می تواند در اشکالی وجود داشته باشد که ما قادر به تصورش نیستیم.
او افزود: البته امکان دارد که انواعی از هوش ورای ظرفیت انسانی وجود داشته، به همان اندازه که ما از شامپانزه فراتر هستیم.
بی بی سی
زمین در حال نامرئی شدن است!
رئیس سازمان جستجوی هوش فرازمینی اعلام کرد شانس ردیابی زمین توسط حیاتهای بیگانه در سیاره های دیگر تحت تاثیر انقلاب دیجیتال در حال نامرئی شدن هستند.
دکتر فرانک دریک معتقد است به اتمام رسیدن ارسالهای آنالوگ رادیویی، تلویزیونی و راداری به واسطه آغاز عصر دیجیتال سیاره زمین را برای سیاره های خارجی از نظر الکترونیکی نامرئی کرده است.
در حالی که سیگنالهای قدیمی توانایی طی میلیونها مایل مسافت را داشته و حتی می توانستند خود را به دورترین سیاره ها یا ستاره ها برسانند. ارسال های دیجیتالی از قدرت بسیار کمتری برخوردار بوده و به همین دلیل ردیابی آنها توسط حیاتهای ماورا زمینی بسیار مشکل خواهد بود.
دانشمندان بر روی زمین به صورت مداوم برای یافتن هر نشانه ای از سیگنال یا ارسال پیام از سیاره های دیگر درحال کنترل کهکشانها هستند و این گونه تصور می شود که حیاتهای ماورایی در دیگر سیاره ها نیز در حال انجام چنین کاری هستند.
اما دکتر "دریک" بنیانگذار سازمان جستجوی هوش فرازمینی یا SETI می گوید خارج شدن از عصر سیگنالهای آنالوگ امکان پذیری چنین نظریه ای را غیر ممکن خواهد ساخت.
وی معتقد است زمین در گذشته توسط دامنه ای به وسعت ۵۰ سال نوری از تشعشعات احاطه شده بوده است اما ورود ماهواره ها و ارسال های ماهواره ای هیچ تشعشعی را در خارج از زمین به جا نگذاشته و زمین را غیر قابل ردیابی کرده است.
به گفته وی اکنون تنها دو وات از تشعشعات تلفنهای همراه در اطراف زمین به جا مانده است که به تدریج و در آینده ای نه چندان دور این میزان نیز از بین رفته و زمین برای همیشه غیر قابل ردیابی و نامرئی خواهد شد.
وی معتقد است حیات ماورایی جایی در یکی از اجرام کیهانی ناشناس وجود دارد که نسبت به حیات جاری بر روی زمین بسیار هوشمندتر و پیشرفته تر است.
حمله شهاب سنگها به مطب دو پزشک!
دو پزشک آمریکایی دوشنبه گذشته در مطب خود واقع در ویرجینای غربی مورد حمله سنگهایی قرار گرفتند که بررسیها نشان می دهد این سنگها بخشهایی از یک شهاب سنگ بوده اند.
مارک گالینی و فرانک چامپی روز دوشنبه ۱۵ ژانویه در ساعت ۵:۴۵ بعد از ظهر زمانی که در مطب خود در لورتون واقع در ویرجینای غربی مشغول کار بودند متوجه صدای مهیبی شدند.
لورتون شهری کوچک با ۲۰ هزار ساکن در فاصله ۳۰ کیلومتری جنوب غربی واشنگتن است.
فرانک چامپی در این خصوص اظهار داشت: "اولین چیزی که فکر کردم این بود که شاید در داخل مطب یک دیوار نشست کرده باشد.
سپس ما دیدیم که دور تا دورمان سنگ و گرد و غبار پوشانده است و فهمیدیم که باید چیزی مثل یک تکه از بدنه هواپیما و یا یک ماهواره سقوط کرده به داخل مطب نفوذ کرده باشد.
در کف مطب تکه هایی از یک ماده سنگی دیده می شد که بخش داخلی آن به رنگ خاکستری و بخش خارجی آن به رنگ سیاه زغالی بود."
یک خبرنگار کانال ۹ تلویزیون محلی ایده برخورد شهاب سنگ را مطرح کرد و به همین منظور این دو پزشک سنگها را به بخش شهاب سنگهای موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیت سونیان در واشنگتن بردند و در آنجا این تکه سنگها مورد آزمایشات دقیق قرار گرفتند و سرانجام تائید شد که این سنگها از آسمان و پس از عبور از اتمسفر زمین به مطب این دو پزشک اصابت کرده اند.
براساس گزارش واشنگتن پست، یکی از این سنگها وزنی حدود ۳۰۰ گرم دارد و با سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت به مطب این پزشکان برخورد کرده است. اگر این سنگ با این سرعت بالا به این دو پزشک می خورد می توانست موجب مرگ آنها شود.
تلاش برای تاسیس نیروگاههای فضایی خورشیدی
استفاده از پرتوهای لیزری برای باز تاباندن انرژی خورشیدی که در فضا جمع آوری شده به سیاره زمین می تواند تا پنج سال دیگر و با آغاز پروژه مهندسان آژانس فضایی اروپا عملی شده و انرژی مورد نیاز خانه های مسکونی زیادی را تامین کند.
مهندسان قصد دارند ماهواره هایی را در مدار زمین قرار دهند تا به جمع آوری انرژی خورشیدی پرداخته و این انرژی را در پرتو قدرتمند لیزری متمرکز کرده و به زمین بازتاب دهند تا برای تامین انرژی الکتریکی مورد استفاده قرار گیرد.
این تکنولوژی که اکنون کمی عجیب و شاید خطرناک به نظر بیاید می تواند راه حلی جدید را برای پشتیبانی از منابع رو به اتمام انرژی زمین به وجود آورد.
در حالی که دانشمندان در حدود ۳۰ سال به بررسی پدیده ذخیره انرژی از فضا پرداخته اند EADS Astrium، یکی از بزرگترین شرکتهای فضایی در اروپا اعلام کرده اند تکنولوژی مورد نیاز برای آغاز به ساخت سیستم انتقال انرژی از فضا به زمین وجود داشته و می توان این پروژه را آغاز کرد.
این مهندسان امیدوارند نمونه ای اجرایی از چنین نیروگاه فضایی با توانایی تولید ۱۰ تا ۲۰ کیلووات انرژی تا پنج سال آینده آماده استفاده باشد.
با استفاده از شبکه ای از چنین نیروگاه های خورشیدی امکان تولید انرژی مورد نیاز در ۲۴ ساعت روز به وجود خواهد آمد موفقیتی که امکان دستیابی به آن با کمک نیروگاه های خورشیدی زمینی وجود نخواهد داشت.
با وجود اینکه انرژی خورشیدی فضایی به نسبت استفاده از صفحات خورشیدی بر روی زمین با هزینه بسیار بیشتری تهیه خواهد شد اما به دلیل تولید انرژی پاک، بی پایان و نامحدود انرژی خورشیدی از جذابیت بسیار زیادی برخوردار است.
بیشترین بخش انرژی خورشیدی به واسطه اتمسفر و ابرهای زمین فیلتر می شود و فیلتر شب نیز از دیگر موانع تولید انرژی به صورت شبانه روزی در زمین به حساب می آید.
با این حال تابشهای خورشیدی در فضا بسیار قدرتمند بوده و قادر به تولید مقادیر زیادی انرژی است، در عین حال ماهواره های این سیستم قابلیت این را دارند تا در موقعیتی قرار بگیرند که در معرض تابش مستقیم و شدید نور خورشید قرار داشته باشند.
نیروگاههای فضایی خورشیدی در ارتفاع ۳۵ هزار کیلومتری از سطح زمین احداث خواهند شد و صفحات خورشیدی آن وسعتی برابر ۵۰ متر خواهند داشت که به دلیل بازتاب انرژی جذب شده در قالب تابشهای متمرکز لیزری، کاربردهای جدیدی در تامین انرژی وسایل نقلیه بزرگ مانند کشتی های باربری خورشیدی به وجود خواهد آمد.
در حال حاضر کار بر روی سیستم بازتابنده انرژی از فضا به زمین آغاز شده است و شرکت Astrium امیدوار است شانس همکاری با آژانسهای فضایی بین المللی را در توسعه این سیستم فضایی تامین انرژی به دست آورد.
جزیره سرخ مریخی
این سنگ سرخ رنگ که "جزیره مارکت" نام دارد توسط کاوشگر آپارچونیتی مورد آزمایش و نمونه برداری قرار گرفته و نتایج نشان داده این سنگ از اعماق پوسته مریخ نشات گرفته است.
نکته جالب توجه در این تصویر، رنگ واقعی تکه ای از مریخ است که طی سه دوره نور دهی متفاوت توسط دوربین پانورامای آپارچونیتی و در "سل" یا روز مریخی ۲۱۱۷ یا ۶ ژانویه زمینی به ثبت رسیده است
مریخ تا هزار سال دیگر قابل سکونت است!
دانشمندان ناسا معتقدند که در حدود هزار سال دیگر گیاهان می توانند در مریخ رشد کنند و بنابراین سیاره سرخ ظرف هزاره آینده قابل سکونت خواهد شد.
دانشمندان آژانس فضایی آمریکا در پیش بینی های خود نشان دادند که در سیاره سرخ باید یک اثر گلخانه ای از نوع اثری که در حال گرم کردن اتمسفر زمین است شکل گیرد. به این ترتیب تا هزار سال آینده مریخ به سیاره ای قابل سکونت تبدیل خواهد شد.
براساس گزارش National Geographic آلمان، گرمایی که دی اکسید کربن را ذوب می کند در دو قطب و خاک سیاره سرخ وجود دارد. برای شروع این پدیده نیاز به سقوط شهاب سنگهایی بر روی مریخ و گذاشتن آینه های بزرگی در مدار اطراف این سیاره است. به کمک این شهاب سنگها و آینه ها می توان شرایط را برای تولید گازهای گرم کننده گلخانه ای آماده کرد.
به محض رسیدن به میزان کافی دی اکسید کربن برای رساندن دما به بالای صفر درجه، بارش باران آغاز می شود و آب در سطح این سیاره جریان می یابد.
به گفته این محققان، می توان از زمین باکتریها و قارچهایی را برای کشت در بیابانهای سنگی مریخ فرستاد و پس از آن نمونه های گیاهی و درختان را در سیاره سرخ کاشت.
انرژی برای ساخت شهرهای ساخته شده در مریخ نیز می تواند از نیروگاههای اتمی، نیروگاههای بادی و یا راکتورهای ترکیب هسته ای تامین شود. سپس می توان بخشی از جمعیت زمین را به سیاره سرخ انتقال داد.
کپلر اولین کشف های خود را ارائه کرد
یک تلسکوپ خودکار جست وجوگر سیاره ها که در فضا مستقر است، پنج سیاره جدید بسیار داغ را ورای منظومه خورشیدی یافته است. این تلسکوپ فضایی «کپلر» نام دارد و در آغاز راه ماموریت اصلی خود قرار دارد که یافتن سیاره های زمین مانند است.
به گفته «ویلیام بوراکی» پژوهشگر ارشد ماموریت «کپلر» در مرکز پژوهش های ایمز ناسا، این سیاره های نویافته با همه اجسام منظومه خورشیدی ما تفاوت دارند.
همه این پنج سیاره جدید، غول های گازی هستند و آنقدر به ستاره مادرشان نزدیکند که باورکردنی نیست. دمای سطح این سیاره ها از گدازه های مذاب نیز بیشتر است. دمای سطح دو سیاره حدود ۱۶۷۰ درجه سانتیگراد است. در این دما آهن هم ذوب می شود.
چنین سیاره هایی را به دلیل جرم و دمای بسیار زیادشان «مشتری گون های داغ» می نامند.
«بوراکی» می گوید؛ «همه این سیاره ها صرفاً به دلیل دمای بسیار زیادشان می تابند.» به عقیده اخترشناسان حیات به گونه یی که ما می شناسیم نمی تواند در چنین سیاره هایی دوام بیاورد.
وی در ادامه می افزاید؛ «وقتی به این سیاره ها نگاه می کنیم، انگار به کوره ذوب آهن نگاه می کنیم.
با اطمینان باید گفت آنجا، جایی نیست که ما در آن به دنبال نشانه های حیات باشیم.» این سیاره ها به دلیل نزدیکی بسیار زیادشان به ستاره مادر در معرض گرمای شدیدی هستند.
به گفته دانشمندان این اجسام طی ۲/۳ تا ۹/۴ روز زمینی یک بار مدارشان را به دور ستاره خود می پیمایند. از این پنج سیاره نویافته، چهارتایشان بزرگ تر و پرجرم تر از مشتری هستند. پنجمی نیز هم اندازه نپتون است. این سیاره ها را کپلر b ۴، b ۵، b ۶، b ۷ و b ۸ نامیدند.
اکنون باید نام این سیاره ها را به نام بیش از ۴۰۰ سیاره دیگری افزود که دانشمندان پیش از این با استفاده از تلسکوپ های زمینی و فضایی پیرامون ستاره های دیگر یافتند.
خبر این کشف را دانشمندان چندی پیش در نشست انجمن اخترشناسی امریکا در واشنگتن اعلام کردند. این سیاره ها اولین کشف های تلسکوپ فضایی «کپلر» محسوب می شوند. ماموریت تلسکوپ «کپلر» ۵۹۱ میلیون دلار هزینه داشته است.
هدف اصلی این ماموریت یافتن سیاره های زمین مانندی است که ممکن است سکونتگاه حیات باشد. این سیاره ها در ۴۳ روز اول آغاز ماموریت علمی «کپلر» شناسایی شده اند.
اخترشناسان تا هشت ماه دیگر همچنان به بررسی اطلاعات به دست آمده می پردازند تا سیاره های فراخورشیدی بیشتری بیابند. «بوراکی» در این باره می گوید؛ «این مدارها بسیار کوچکند، زیرا ما فقط از داده های چند هفته اول استفاده کردیم تا این نامزدها را بیابیم و سپس کار را با برنامه های زمینی دنبال کنیم.
ادامه کار با برنامه های زمینی و تایید وجود سیاره های احتمالی ممکن است چندین ماه طول بکشد.»
تلسکوپ «کپلر» برای یافتن سیاره های فراخورشیدی به نور ستارگان و اجسام موجود در نور آنها خیره می شود و اگر سیاره یی از میان ستاره و تلسکوپ عبور کند، می تواند آن را تشخیص دهد. تلسکوپ یک متری فضاپیمای «کپلر» بیش از ۱۵۰ هزار ستاره موجود در بخشی از آسمان در صورت فلکی دجاجه (سیگنوس یا ماکیان) و شلیاق (لیرا یا جنگ روحی) را بررسی می کند.
این تلسکوپ با نورسنج یا دوربین ۹۵ مگاپیکسل خود پیوسته مقدار نور ستارگان را اندازه می گیرد. این کاوشگر در مارس ۲۰۰۹ به فضا پرتاب شد و جمع آوری اطلاعات علمی را از دو ماه بعد آغاز کرد.
تلسکوپ «کپلر» دست کم تا نوامبر ۲۰۱۲ به فعالیت خود ادامه می دهد. «کپلر» باید دست کم سه گذر از یک سیاره احتمالی را رصد کند و اخترشناسان به تحلیل اطلاعات علمی تکمیلی بپردازند تا آنکه در نهایت دانشمندان بتوانند وجود یک سیاره فراخورشیدی را تایید کنند.
دانشمندان با این بررسی های جامع مطمئن می شوند ضعف دستگاه ها یا پدیده های طبیعی دیگر عامل تغییر در نور ستارگان مشاهده شده نیست.
دانشمندان با استفاده از این روش ها، تاکنون فقط توانسته اند، وجود پنج سیاره را با استفاده از تلسکوپ کپلر تایید کنند. «بوراکی» می گوید؛ «این اطلاعات به درستی تایید می کند که در آنجا سیاره هایی هست.»
پژوهشگران این پنج سیاره اول را به نسبت با سرعت تشخیص دادند، زیرا دوره مداری آنها کوتاه است. اما تایید وجود سیاره های کوچک تر که مدارهای بزرگ تری دارند و دمای آنها کمتر است، سال ها طول می کشد، زیرا تعداد گذر آنها از مقابل ستارگان شان بسیار کمتر است.
«بوراکی» در این باره می گوید؛ «ما در آینده سیاره های بسیاری را خواهیم دید که دوره مداری بزرگ تری دارند، همچنین دمایشان از دمای سیاره های دیده شده کمتر است.»
«جان مورس» مدیر بخش اخترفیزیک ناسا می گوید؛ «یافتن سیاره های فراخورشیدی سنگی شبه زمینی پیرامون ستارگان پایداری مانند خورشید که احتمالاً زیستگاه جاندارانی باشد ممکن است تا سه سال طول بکشد.»
وی در ادامه می افزاید؛ «ما انتظار داشتیم سیاره های هم اندازه مشتری با مدارهای کوچک اولین سیاره هایی باشد که کپلر کشف می کند. برای آنکه رصدهای کپلر به کشف سیاره های کوچک تر با دوره مداری بزرگ منجر شود، فقط به زمان احتیاج داریم. ما هر روز به کشف اولین سیاره شبیه زمین نزدیک تر می شویم.»
دانشمندان آن دسته از سیاره های فراخورشیدی را زیستگاه احتمالی محسوب می کنند که دمایشان به اندازه یی باشد که وجود آب مایع ممکن شود. برای ستارگانی شبیه به خورشید گستره زیستی به مدارهای زهره و زمین محدود می شود.
«دیمیتری ساسلوف» یکی از اعضای گروه علمی «کپلر» از مرکز اخترفیزیک هاروارد - اسمیت سونین می گوید؛ «ما در آینده انواع مختلفی از ساختارها و مواد را می یابیم و سیاره های تازه یی را کشف می کنیم که فقط تلسکوپ کپلر می تواند امکان دیدن آنها را برای ما فراهم آورد.»
این گروه از دانشمندان هم اکنون مشغول ارزیابی «موج کشندی» از داده ها و تحلیل صدها نامزد سیاره فراخورشیدی هستند. ناسا در ماه های آینده می تواند خبر کشف های دیگری را نیز اعلام کند.
«کاترین پیلاچوفسکی» یکی از اخترشناسان دانشگاه ایندیانا می گوید؛ «ما هم اکنون سرگرم بررسی این موضوع هستیم که چند درصد سیاره ها یخ زده اند، چند درصد سیاره ها داغ اند و چند درصد آنها مشتری گون هستند.»
