مقالات روانشناسی

هدف از پژوهش حاضر، بررسي متغيرهاي نوروزگرايي، برون گرايي، تکانش ورزي و هيجان - خواهي در معتادان و رابطه آن با رفتارهاي پرخطر بود. براي اين منظور، دو گروه از معتادان داراي رفتارهاي پر خطر و کم خطر از مراکز درماني شهر تبريز انتخاب، و با استفاده از پرسشنامه هاي شخصيتي ايزنگ و هيجان خواهي زاکرمن مورد بررسي قرار گرفتند. انتخاب نمونه به صورت در دسترس بود. همچنين يک گروه کنترل از افراد سالم (بدون اعتياد) از طريق همتاسازي با گروه هاي معتاد انتخاب شد. نتايج به دست آمده نشان داد که بين گروه معتاد و افراد سالم از نظر ميزان نوروزگرايي، تکانش ورزي و هيجان خواهي تفاوت معني - داري وجود دارد. اما بين گروه هاي سوء مصرف کننده مواد و افراد سالم از نظر ميزان برونگرايي تفاوتي ديده نشد. يافته جالب اين پژوهش اين بود که گروه سوء مصرف کننده داراي رفتارهاي پرخطر نمرات بيشتري را در متغيرهاي نوروزگرايي، تکانش - ورزي و هيجان خواهي در مقايسه با گروه سوء مصرف کننده داراي رفتار کم خطر به دست آوردند. تلويحات عملي و نظري يافته ها در قسمت بحث مورد بررسي قرار گرفته اند.

 نسخه قابل چاپ

در راستاي بررسي رابطه بين جهت گيري مذهبي و سازگاري زناشويي تعداد 120 زوج (240 نفر) از ميان زوجين ناسازگار مراجعه کننده به دادگاه خانواده يا مراکز و کلينيک هاي مشاوره شهر تبريز انتخاب شدند و مقياس هاي جهت گيري مذهبي آلپورت و سازگاري زناشويي دو عضوي اسپانير را پاسخ دادند. داده هاي بدست آمده با استفاده از روش تحليل رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. تحليل نتايج نشان داد که جهت گيري مذهبي دروني، پيش بيني کننده معني داري براي متغير سازگاري زناشويي مي باشد. با توجه به نتايج به دست آمده، امکان بهره برداري عملي از يافته هاي اين پژوهش در عرصه هاي مداخلات خانوادگي وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي روابط بين جهت گيري مذهبي و شخصيت بر اساس نظريه آيزنک، 80 آزمودني که 40 نفر آنان زن و 40 نفر ديگر مرد بودند، به صورت تصادفي انتخاب شدند. آزمودني ها به پرسشنامه شخصيت آيزنک پاسخ دادند. هم چنين به منظور ارزيابي جهت گيري مذهبي، مقياس جهت گيري مذهبي بهرامي احسان، اجرا شد. اين مقياس چهار بعد جهت گيري مذهبي، سازمان نايافتگي مذهبي، بيش ارزنده سازي و کامجويي را ارزيابي مي کند.
نتايج اين پژوهش نشان داد که بين زنان و مردان در زير مقياس هاي نوروزگرايي، روان پريش خويي و سازمان نايافتگي مذهبي، تفاوت وجود دارد. هم چنين بين روان پريش خويي، نوروزگرايي و جهت گيري مذهبي روابط معکوسي به دست آمد. هم چنين نتايج اين پژوهش نشان داد که متغيرهاي جمعيت شناختي در کنار متغيرهاي نوروزگرايي و روان پريش خويي قادر به پيش بيني جهت گيري مذهبي نيستند. تحليل رگرسيون نشان داد که روان پريش خويي و نوروزگرايي با جهت گيري مذهبي رابطه منفي داشته و متغيرهاي جمعيت شناختي سهمي در اين ميان ندارند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش مقايسه عملكرد افراد مبتلا به اختلال اسكيزوفرني پارانوئيد با افراد مبتلا به اختلال اسكيزوفرني غيرپارانوئيد و افراد سالم در حافظه يادآوري و بازشناسي مي باشد. به همين منظور، تعداد 14 نفر بيمار اسكيزوفرن پارانوئيد، 14 نفر بيمار اسكيزوفرن غيرپارانوئيد و 14 نفر از افراد سالم به صورت نمونه گيري در دسترس از بين مردان انتخاب شده و تكليف كامپيوتري مربوط به حافظه يادآوري و بازشناسي بر روي آنها اجرا شد. نتايج با استفاده از روش آماري علامت يابي و تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
تحليل هاي آماري گوياي تفاوت معني دار بين افراد سالم و بيماران اسكيزوفرنيك (پارانوئيد و غيرپارانوئيد) در يادآوري كلي آنها بود. در بين سه گروه، بيماران اسكيزوفرن پارانوئيدي در مقايسه با بيماران اسكيزوفرن غير پارانوئيدي، لغات داراي بار تهديدكننده بيشتري را نسبت به لغات خنثي به خاطر آوردند. همچنين بين بيماران و افراد سالم از نظر حساسيت نسبت به بازشناسي، تفاوت معني داري به دست آمد؛ اما سه گروه از نظر سوگيري پاسخ در بازشناسي، تفاوت معني داري با همديگر نداشتند. هر چند، نمره بالاي سوگيري پاسخ بيماران اسكيزوفرن پارانوئيدي نشان داد كه اين افراد به صورت محافظه كارانه اي عمل نموده اند.

 نسخه قابل چاپ

تحقيق حاضر به بررسي تفاوت جنسيتي در متغيرهاي خودپنداره رياضي، انگيزش يادگيري رياضي، پيشرفت رياضي و عملكرد قبلي رياضي در بين دانش آموزان دختر و پسر سال اول دبيرستان مي پردازد. بدين منظور نمونه اي تصادفي مركب از 300 نفر از دانش آموزان دختر و پسر از دانش آموزان دختر و پسر از دانش آموزان منطقه 6 تهران در سال تحصيلي 83-82 انتخاب شد و اطلاعات لازم از طريق اجراي مقياس خودپنداره رياضي و انگيزش يادگيري رياضي و براي سنجش پيشرفت رياضي و عملكرد قبلي رياضي نمرات دانش آموزان استفاده شد. در بررسي اختلافات جنسيتي در اختلاف مدل ها در نحوه عملكرد دو جنس در متغيرهاي مرتبط به يادگيري رياضي از طريق بررسـي ضرايب مسير بين دو مدل اين نتيجه به دست آمد كه در مدل دختران برخلاف مدل كلي (هر دو جنس) و مدل پسران عملكرد قبلي رياضي بيشترين اثر مستقيم را بر پيشرفت رياضي دارد و در مدل پسران همانند مدل كلي، خودپنداره رياضي بيشترين تاثير را بر پيشرفت رياضي دارد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش حاضر بررسي ويژگي هاي روانسنجي پرسشنامه ارزيابي دانشجويان از تدريس اثربخش بود. در كل 600 دانشجوي دانشگاه سمنان (294 پسر و 306 دختر) در اين مطالعه شركت نموده و پرسشنامه ارزيابي دانشجويان از تدريس اثربخش را تکميل نمودند. تحليل اعتبار، همبستگي سوال - نمره كل و تحليل عاملي اكتشافي اجرا شد. تحليل عاملي اكتشافي ساختار عاملي ابزار را براي اساتيد کارآمد شامل عامل هاي يادگيري، علاقه مندي استاد، سازماندهي مطالب، تعامل گروهي، رابطه استاد دانشجو، جامعيت مطلب و تکاليف نشان داد. اما براي اساتيد ناکارآمد ساختار عاملي تا اندازه اي متفاوت بود. هماهنگي دروني پرسشنامه ارزيابي دانشجويان از تدريس اثربخش بالا بود (آلفاي كرنباخ براي اساتيد کارآمد و ناکارآمد به ترتيب 0.93 و 0.95 بود). تمامي گويه ها توانايي تميز اساتيد کارآمد از ناکارآمد را داشتند. تلويحات كاربردي يافته ها مورد بحث قرار گرفت.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق بررسي تاثير آموزش خودآموزي کلامي بر علايم مرضي کودکان مبتلا به اختلال سلوک بود. به عبارتي دسترسي به اين مساله که آيا آموزش خودآموزي کلامي مي تواند در بهبود علايم مرضي کودکان مبتلا به اختلال سلوک تاثير مثبتي داشته باشد يا خير، هدفي بود که پژوهش به قصد دستيابي به آنها انجام پذيرفت. روش اين پژوهش از نوع طرح نيمه تجربي (نيمه آزمايشي) بود که در آن نمونه اي شامل 20 نفر از دانش آموزان مبتلا به اختلال سلوک از مدارس شهر تبريز انتخاب و پس از جايگزيني تصادفي در دو گروه آزمايشي و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. در فرآيند طرح، گروه آزمايشي در مدت 10 جلسه تحت آموزش خودآموزي کلامي قرار گرفت و گروه کنترل هيچ مداخله اي دريافت نکرد. نتايج حاصل از روش تحليل کوواريانس يک طرفه، نشان داد که گروه آزمايشي در پايان نسبت به گروه کنترل از بهبود قابل توجهي در علايم مرضي اختلال سلوک برخوردار است. به عبارت ديگر کاربرد و آموزش خودآموزي کلامي موجب بهبود معني دار نشانه هاي مرضي دانش آموزان داراي اختلال سلوک شده بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف اساسي پژوهش كنوني بررسي تاثير آموزش نوروفيدبک بر کاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير و سطح كيفيت زندگي بيماران بوده است. بدين منظور 16 نفر از مراجعه كنندگان به يكي از كلينيك هاي روان پزشكي شهر تهران كه بر اساس مصاحبه روان پزشك و ملاك هاي تشخيصي متن تجديدنظر شده راهنماي تشخيصي و آماري اختلالات رواني - ويرايش چهارم) (DSM-IV-TR) انجمن روان پزشکي آمريکا، 2000)، تشخيص اختلال اضطراب فراگير دريافت كرده و فاقد ابتلا به اختلالات ديگر روان شناختي بودند (8 نفر در گروه آموزش نوروفيدبك و 8 نفر در گروه كنترل) مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران هر دو گروه در مرحله پيش آزمون و پس آزمون از طريق مقياس 7 سوالي اضطراب فراگير (GAD-7) و پرسشنامه كيفيت زندگي (PWI-A) مورد سنجش قرار گرفتند. به گروه دريافت كننده آموزش نوروفيدبك (گروه درمان) طبق پروتكل درماني پانزده جلسه 30 دقيقه اي آموزش نوروفيدبك افزايش موج آلفا داده شد و گروه كنترل هي چگونه مداخله اي دريافت نكرد. ثبت و آموزش فعاليت موج آلفا در ناحيه O1 يا  O2انجام گرفت و بيماران براي افزايش دامنه آلفاي بالاتر از آستانه تعيين شده، فيدبک صوتي دريافت مي کردند. براي تحليل داده ها از روش توصيفي، آزمون هاي ويلكاكسون و يومن ويتني استفاده گرديد. يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه آموزش نوروفيدبك به مبتلايان اختلال اضطراب فراگير، باعث افزايش موج آلفاي EEG و کاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير در گروه درمان گرديد، اما چنين تغييري در گروه كنترل مشاهده نشد. نتايج به دست آمده همچنين نشان داد كه به دنبال افزايش موج آلفا در گروه درمان، شاخص كيفيت زندگي آنان در مقايسه با گروه كنترل افزايش معنادار پيدا نكرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اصلي اين پژوهش بررسي رابطه ميان چهار بعد خوداثرمندي (خوداثرمندي اجتماعي، تحصيلي، هيجاني و جسماني) با طرد همسالان در نوجوانان است. جامعه آماري پژوهش تمام دانش آموزان مقطع متوسطه و پيش دانشگاهي شهر تهران در سال تحصيلي 84-1383 است. نمونه پژوهش حاضر 385 نفر (208 دختر و 177 پسر، با ميانگين سني 16.5 و انحراف استاندارد 1.14) مي باشد که با روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شد و مورد بررسي قرار گرفت. در اين پژوهش از پرسشنامه خوداثرمندي کودکان و نوجوانان، پرسشنامه خوداثرمندي جسماني و پرسشنامه طرد همسالان استفاده شده است. داده هاي به دست آمده با استفاده از رگرسيون گام به گام تحليل گرديد. نتايج نشان داد که خوداثـرمندي اجتـماعي و جسماني با طرد همسالان رابطـه غيرمستقيم و معنادار دارد، در حالي که در خوداثرمندي تحصيلي و هيجاني اين رابطه ديده نشد. به علاوه در اوايل نوجواني، خوداثرمندي هيجاني نيز پيش بيني کننده طرد همسالان است. به علاوه، يافته ها با در نظر گرفتن جنس نيز جداگانه بررسي گرديد و نتايج و تلويحات آن مورد بحث قرار گرفت.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه تقليد حرکتي غيرگفتاري با طول گفته کودکان اوتيستيک و تاثير تمرينات تقليد حرکتي غيرگفتاري بر افزايش طول گفته، در اين کودکان است.
روش بررسي: در مرحله نخست اين مطالعه، که به روش مقايسه اي صورت پذيرفت 22 کودک اوتيستيک و 30 کودک سالم شرکت داشتند و مطالعه بر روي نمونه هاي در دسترس انجام شد. در اين مرحله، طول گفته دو گروه، مورد سنجش و مقايسه قرار گرفت. در مرحله دوم که مطالعه به صورت تجربي و مداخله اي صورت پذيرفت، کودکان اوتيستيک به طور تصادفي به دو گروه آزمايشي و کنترل تقسيم شدند. سپس کودکان گروه آزمايشي، به مدت 60 روز، روزانه يک ساعت تحت تمرين تقليد غيرگفتاري قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله، طول گفته در دو گروه با استفاده از آزمون توصيف تصاوير سنجيده شد. در تحليل داده ها از آزمون تي مستقل، رگرسيون و تحليل کوواريانس بهره گرفته شد.
يافته ها: تفاوت معنا داري در طول گفته کودکان سالم و اوتيستيک ديده شد .(P<0.01) همچنين يافته ها حاکي است بين طول گفته و توانايي تقليد کلامي در کودکان اوتيستيک مورد مطالعه، همبستگي مثبت وجود دارد (r=0.884) به علاوه، داده ها حاکي از وجود تفاوت معنادار بين طول گفته دو گروه آزمايشي و کنترل پس از انجام مداخله مي باشد(p<0.01) .
نتيجه گيري: در کودکان اوتيستيک بين طول گفته و تقليد حرکتي غيرگفتاري همبستگي مثبت و قوي وجود دارد و انجام تمرينات تقليد حرکتي غيرگفتاري، به افزايش طول گفته در اين کودکان منجر مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ