کره ماه کاملا خشک است

برخلاف آخرین گزارشهایی که درباره میزان آب موجود بر روی کره ماه ارائه شده، دانشمندان فکر می کنند ماه شاید چندان نیز مرطوب نبوده و حتی کاملا خشک است.
در مطالعه ای که توسط دانشمندان آمریکایی صورت گرفته و در نشریه ساینس منتشر شده، ایزوتوپهای "کلر" بیشتر نمونه هایی که توسط ماموریتهای فضایی آپولو به زمین بازگردانده شده اند، مورد بررسی و تحلیل دوباره قرار گرفتند.
دانشمندان طی این مطالعات اعلام کردند در زمان شکل گیری کره ماه، در اقیانوسهای ماگمایی که سطح آن را پوشانده بوده مقدار محدودی هیدروژن وجود داشته و یا اصلا هیدروژنی وجود نداشته است و این می تواند به آن معنی باشد که قمر طبیعی زمین همیشه به اندازه ای خشک بوده که هرگز امکان شکل گیری حیات بر روی آن وجود نداشته است.
بر اساس یکی از نظریه های موجود درباره شکل گیری کره ماه، میلیاردها سال پیش جرمی در ابعاد مریخ با زمین جوان برخورد کرده و در پی آن ماه شکل گرفته است مدت کوتاهی پس از آن، در حدود 4.5 میلیارد سال پیش ماه متبلور و منجمد شده است.
قبل از سرد شدن، اقیانوسی از ماگما بر روی سطح ماه جاری بوده که احتمال وجود مقادیر زیادی آب در آن وجود داشته است. به گفته دانشمندان با سرد و متبلور شدن زمین، گازهای آتشفشانی خود را به سطح زمین رسانده و بخار ناشی از آنها بخش بزرگی از اقیانوسای زمین را به وجود آورد در واقع اقیانوسهای زمین از آبهایی که در سنگهای تشکیل دهنده زمین حل شده بودند به وجود آمده اند.
از این رو دانشمندان گمان می برند ماه نیز می توانسته چنین دورانی را سپری کرده باشد، با این تفاوت که ماه بسیار کوچکتر از زمین است و نیروی گرانش در آن ضعیفتر از آنی است که بتواند آبهای موجود بر روی سطح ماه را حفظ کند و از این رو تمامی آب ماه در فضا پراکنده و ناپدید شده است.
دانشمندان در راستای بررسی این موضوع بر روی سنگهایی که توسط ماموریتهای آپولو در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 از ماه به زمین آورده بودند، به مطالعه پرداختند. همیشه هدف نهایی از مطالعه این سنگها یافتن نشانه هایی از آب دار بودن سنگها در زمانی است که منجمد شده اند.
از این رو دانشمندان تصمیم گرفتند بر روی آب دوست ترین عنصر موجود در این سنگها یعنی کلر مطالعه کنند. کلر یکی از حساس ترین نشانگرهای میزان هیدروژن به شمار می رود و هر جا که هیدروژن باشد، آب نیز هست.
محققان با مقایسه میزان کلر موجود در سنگهای نمونه ماه با سنگهای زمینی دریافتند نه تنها میزان این عنصر در سنگهای ماه و زمین برابر نیست، بلکه بر خلاف زمین که میزان این ماده در تمامی سنگهای آن تقریبا یکسان است، میزان کلر موجود در سنگهای ماه به شدت متغییر است.
بر اساس این نتایج دانشمندان اعلام کردند در صورتی که صخره های کره ماه از میزان هیدروژنی نزدیک به هیدروژن موجود در سنگهای زمینی برخوردار بودند، ایزوتوپ کلر در آنها به این میزان پراکنده و محدود نبود. از این رو با توجه به تغییرات شدید میان اندک میزان کلر موجود در سنگهای ماه، دانشمندان اعلام کردند در زمان متبلور شدن این سنگهای بازالتی از اقیانوسهای ماگمایی، ماه کاملا خشک و خالی از آب بوده است.
زمانی که زمین شناسان برای اولین بار بر روی نمونه های آپولو مطالعه کردند، با اطمینان از خشک بودن ماه خبر دادند. اما طی چندین سال گذشته مطالعه مجدد بر روی سنگهای ماه فرضیه دیگری را مبنی بر احتمال وجود آب بر روی این کره تقویت کرد.
بر اساس گزارش بی بی سی، دانشمندان همچنین منشا آبی که تصویر رسوبات آن در بخش قطبی ماه توسط فضاپیمای چاندرایان به ثبت رسیده است را شهاب سنگهایی می دانند که با سطح ماه برخورد کرده اند.

جالب بود سپاس از راسخون