همشهري آنلاين:
تحقیقات تازه از سوی دانشگاه ملی استرالیا با نشان دادن
تعداد زیاد سیارات کوتوله در منظومه شمسی ما، مقام پلوتو را باز هم
پائین‌تر آورد
اخترشناسان دانشگاه دولتی استرالیا در تازه‌ترین تحقیقات
خود سیارات کوتوله را از نو دسته‌بندی نموده و شمار سیارات همنوع پلوتو را
تا ده درصد افزایش داده‌اند.
اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی یا نجوم، ساکنین منظومه شمسی را در
سه گروه دسته‌بندی کرده است: سیارات، سیارات کوتوله و اجرام کوچک منظومه
شمسی. در سال 2006، با ترک پلوتو از ردیف سیارات منظومه شمسی و پیوستن آن
به گروه سیارات کوتوله، تعداد سیارات ما به هشت کاهش یافت و تعداد سیارات
کوتوله به پنج و تعداد اجرام کوچکی که به دور خورشید در گردش‌اند به هزاران
عدد رسید.
دکتر چارلی لینویور و دکتر مارک نورمان از انستیتو علوم سیاره اتحادیه
بین‌المللی اخترشناسی بررسی نمودند که اقمار یخی کروی در منظومه شمسی ما
چگونه‌اند و در ضمن اندازه اجرام در مرز میان سیارات کوتوله و کوچک منظومه
شمسی را از نو محاسبه کردند. در محاسبات قبلی اجرام یخی با شعاع بیشتر از
400 کیلومتر به صورت سیارات کوتوله معرفی شدند.
در فضا اجرام سعی دارند تا به یکی از این پنج شکل درآیند: از چپ به
راست، کروی، گرد و غبار، سیب زمینی شکل، هاله و صفحه.
تحقیقات تازه نشان می‌دهد که این شعاع باید به 200 کیلومتر نزدیک‌تر
باشد که در نتیجه شمار اجرام مشخص شده به عنوان سیارات کوتوله را تا 50 عدد
بالا می‌برد.
مرز میان سیارات کوتوله و اجرام کوچک منظومه شمسی بر اساس مدور یا گرد
بودن یک جرم می‌باشد. به گفته دکتر لینویور؛ "اجرام کوچک منظومه شمسی شکل
نامنظم شبیه سیب زمینی دارند. اگر یک جرم به حدی بزرگ باشد که گرانش آن
باعث گرد شدنش شده باشد، در آن صورت باید آن را سیاره کوتوله بنامیم. ما
محاسبه کردیم که اجرام سنگی بزرگ (مثل سیارک‌ها) و اجرام یخی بزرگ (مانند
اقمار سیارات بیرونی یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون و فراتر از نپتون)
باید چگونه باشند و به خاطر نیروی گرانش، شکلشان هم باید گرد باشد. اجرامي
یخی را با شکل یا شعاع سیب زمینی مانند یافتیم که حدود 200 کیلومتر قطر
دارند و در حقیقت این شعاع نصف اندازه قبلی (400 کیلومتر) است که فعلأ برای
گروه‌بندی سیارات کوتوله استفاده می‌شود."
به گزارش آسمان پارس، مطالعه سیارات کوتوله و دیگر اجرام کمربند کوئیپر
به اخترزیست‌شناسان (Astrobiologist) کمک می‌کند تا تصویر بهتری از
شکل‌گیری منظومه شمسی به دست بیاورند و بفهمند که چه عواملی باعث ایجاد
بهشتی مانند زمین در این منظومه خورشیدی شده است. بعضی از دانشمندان باور
دارند سنگ‌های آسمانی که در گذشته با زمین برخورد کرده‌اند همه، ساکنین این
منطقه اسرارآمیز بوده‌اند. مطالعه اجرام کمربند کوئیپر می‌تواند چگونگی
ورود یا قرار گرفتن این اجرام را در مسیر برخورد با زمین در آینده بررسی
کند.
