مانند ایستگاه بین المللی فضایی در راستای مقاصد سیاسی، مأموریت به مریخ نیز دستخوش این روند چند ملیتی شده است. یک برنامه ی چندین میلیون دلاری که با هزینه و مغز متفکر چندین کشور و همکاری آن ها با یکدیگر طرح ریزی شده است. مأموریت به مریخ به عنوان یک وظیفه فرهنگی مهم برای نوع بشر، از منظر خانه ی ما – سیاره ی زمین – محسوب می گردد. در هر صورت مأموریت به مریخ، به انسان هایی نیاز دارد تا بتوانند به تدریج منطقه را کشف کنند و داشته هایشان را توسعه بخشند.

واضح است برای اکتشاف مریخ ترکیبی از فعالیت های بشری و غیر از آن، در کنار یکدیگر ضروری است؛ برای مثال، انتخاب منطقه ی فرود ربات های پیش قراولِ فرستاده شده به مریخ یا فناوری های مورد نیاز برای تامین منابع همیشگی، مثلا فرآوری سوخت از گاز دی اکسید کربنِ جو مریخ یا تهیه آب از یخ موجود در مریخ. همه ی این ها چیزهایی است که باید در نظر گرفته شود تا مأموریت از نظر هزینه ها به صرفه تر باشد.

تا سال 1995سفینه هایی که به پایین مدار زمین می رفتند حدود 1000 تن وزن داشتند و براساس یک پرتاب اولیه با 4 مرحله – که در هر مرحله مصرف انرژی کم تر می شد – برنامه ریزی می شدند و سوخت عمده ی آن ها ترکیبی از اکسیژن و هیدروژن بود. سفینه های جدیدتر به سمت وزن های کم تر هدایت شدند و با وزنی حدود 400 تن از سوخت گیاهی استفاده می کنند.

استفاده از فناوری ساخت موشک و سفر کردن بین مریخ و زمین، نیاز به زمان و سوخت زیادی دارد. گذرگاهی که از نظر مصرف سوخت بسیار به صرفه است؛ زمانی است که زمین در موقعیت ساعت شش و مریخ در موقعیت ساعت چهار قرار دارند. این یک وضعیت خاص است که تنها هر 26 ماه یک بار رخ می دهد. بخش نخست مأموریت – که رسیدن به سیاره ی بهرام است – 256 روز زمان می برد. فضانوردان باید در مریخ نیز منتظر این قرارگیری و وضعیت بمانند و سپس به خانه بازگردند. بنابراین طول مدت کلی مأموریت 972 روز خواهد شد.

فراتر از حفاظ مگنتوسفر زمین، تشعشعات خورشیدی و راه شیری می تواند آسیب سلولی وسیع و شدید و یا حتی سرطان ایجاد کند.

اعضای تیم پرواز نیاز به حمایت در برابر ذرات خورشیدی نیز دارند. این جریان با پیش بینی و ساخت یک پناهگاه برای مواقعی که طوفان خورشیدی رخ می دهد، میسر خواهد شد؛ پناهگاهی که مجهز به دیواره هایی با قدرت جذب اشعه است و همراه آب و غذای بسته بندی شده ی باشد. خوشبختانه بیش تر ذرات خورشیدی از ذرات آلفا و بتا هستند که می توانند با چند سانتی متر حفاظ کنترل شوند.

اما تشعشعات کیهانی داستان متفاوتی دارند. آن ها به طور دائم در محیط هستند و از تمام جهات می آیند. تشعشعات شامل هسته های اتمی با سرعت پایین و سنگین هستند که از ذرات آلفا و بتا صدمات بیش تری را منجر خواهند شد. این تشعشع به چندین متر حفاظ برای محافظت و توقف کامل نیاز دارد و از آن جایی که این ذرات هسته ای همیشه از تمام جهات می آیند – برخلاف ذرات خورشیدی که تنها چند ساعت یا چند روز طی یک طوفان وجود دارند – داشتن تنها یک پناهگاه برای حفاظت گروه موثر نیست.

برای حل این مشکل، می توان محل سکونت دائم در سطح مریخ را با لایه های ضخیم خاک پوشاند تا حفاظ دائمی برای تشعشعات ایجاد شود. به این ترتیب، در معرض تشعشع بودن بیش تر در طول سفر بین سیاره ای رخ خواهد داد تا در روی سیاره. اگر چه طراحی سامانه ای با این خصوصیات، مشکلات مهندسی زیادی ایجاد خواهد کرد، اما  تعدادی از مهندسان بر این باورند که تشعشعات کیهانی را می توان به سادگی تحمل کرد. ثابت شده است اگر انسان در معرض یک جریان ضعیف و دائم تشعشع قرار گیرد، نسبت به حالتی که در معرض یک مقدار مساوی ولی به صورت آنی از اشعه باشد، صدمات بسیار کم تری می بیند. با این وجود هم چنان احتمال سرطان هست اما این احتمال کم تر است.

هیچ تحقیقی که بتوان اثرات این مقدار تشعشع را به صورت ایمن روی زمین بررسی کرد، قابل انجام نیست؛ چرا که تولید تشعشعات کیهانی بسیار مشکل است و هیچ کس را نمی توان از نظر تئوری در  معرض دوز کشنده ی این اشعه قرار داد. ایستگاه بین المللی فضایی در معرض تمام این اشعه ها، در مدت زمان طولانی است و افراد تا 6 ماه جهت انجام وظیفه روی آن بوده اند؛ ولی بررسی تمام اثرات نیاز به زمان طولانی تری دارد تا این فضانوردان بازنشسته شوند و از علل طبیعی بمیرند یا از سرطان! واضح است مأموریت مریخ منتظر این زمان طولانی نمی ماند و دانشمندان خطر این تشعشعات را پذیرفته اند. در واقع خطرات این سفر ناشناخته نسبت به تشعشع، بسیار بیش تر به نظر می رسد.