ستاره های بزرگ، با جرمی ۲۰ برابر جرم خورشید ما زمانی که سوخت شان تمام می شود شروع به جمع شدن می کنند و مدام چگالی آن ها بیشتر و بیشتر می شود ، و مدام داغ تر و داغ تر می شوند.

 - تبیان سرنوشت ستاره ها به سه صورت زیر است :
۱) ستاره های متوسط مثل خورشید ما ، پس از اینکه سوخت شان تمام می شود تبدیل به کوتوله سفید می‌شوند، این اصطلاح برای توصیف مرحله‌ای از تکامل ستاره‌ای به کار می‌رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انقباض باز می‌ایستد و لایه های خارجی خود را بصورت سحابی به فضا می فرستند و در نهایت به کوتوله سفید تبدیل می شود. در مرحله کوتوله سفید، ماده ستاره‌ای فشرده می‌شود و به جسمی کم نور، به اندازه‌ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین، تبدیل می‌شود. از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می‌شود. پس یک کوتولهٔ سفید، ستاره‌ای است که دیگر سوخت هسته‌ای اش تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می‌شود. چنین ستارگانی بسیار داغ هستند ولی آهسته آهسته دمای خود را از دست می‌دهند. ماده تشکیل دهنده کوتوله‌های سفید به اندازه‌ ای به هم فشرده‌است که یک قاشق غذاخوری آن چند تن وزن دارد.
۲) ستارهای بزرگ، با جرمی ۲۰ برابر جرم خورشید ما زمانی که سوخت شان تمام می شود شروع به جمع شدن می کنند و مدام چگالی آن ها بیشتر و بیشتر میشود ، و مدام داغ تر و داغ تر می شوند. برای ستاره ای با چنین جرمی هیچ نیرویی در جهان هستی وجود ندارد که توان متوقف کردن و جمع شدن آن در خود را ، داشته باشد. هسته بسیار سنگین شده و همین امر باعث می شود که به جمع شدن در خود ادامه دهد. گرانش ، وحشی شده است! در حدود ۱۵ ثانیه نیروی غیر قابل مهار ستاره ای را که میلیون ها مایل قطر دارد به چیزی با قطر حدوداً ۱۲ مایل در هم می شکند. همۀ جرم ستاره هم چنان پابرجاست و همین جرم خودش است که مدام باعث میشود که بیشتر در خود فرو رود و کوچک تر شود دمای مرکز به ۱۰۰ میلیارد درجه میرسد. لایه های بیرونی بصورت ابرنواختر منفجر میشوند، اما در مرکز هستۀ ستاره در چیزی به نام چاه گرانشی سقوط میکند. ستاره خودش را در یک نقطه فشرده میکند یک سیاه چاله متولد می شود!!!
۳) هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابرنواختر منفجر می‌شود، شاید هستۀ آن سالم بماند. اگر جرم هسته بین ۱٫۴ تا ۳ جرم خورشیدی باشد جاذبه، آن را فراتر از مرحلهٔ کوتوله سفید متراکم می‌کند تا این که پروتون ها و الکترون ها برای تشکیل نوترون ها به یکدیگر فشرده شوند و یک ستاره نوترونی متولد می شود. برای این که تصور بهتری از یک ستاره نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، می‌توانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده‌است. یعنی می‌توان گفت یک قاشق از ستاره نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد.


منبع: http://bigbangpage.com