در این مقاله آمده است که چشم‌پرانی های زمین بر فراز اقیانوس‌ها مشاهده شده است، که منطقی نیز هست، زیرا سطح آب نور را بازمی تاباند؛ اما بعدها تصاویر آن توسط ماهواره‌ی کاوش ـ که مسئول ثبت اجرام کورونی خروجی از خورشید بود ـ ثبت و ضبط شد.
«تابناک باتو»؛ مگر زمین هم دلربایی می کند؟ البته که بله. اگر از فضا به سیاره‌مان نگاه کنیم، به معنای واقعی چشمک می زند؛ دقیقا مثل ستاره‌ها.
اما چرا؟ این پرسش دانشمندان زیادی را برای سال های متمادی به تکاپو واداشته است.
بنا بر این گزارش، در ماه می سال ۲۰۱۷، تیمی از محققین ناسا بیان کردند که منبع درخشش زمین چیزی جز یخ‌های سر به فلک کشیده نیست.
صحبت از درخشش زمین نخستین بار در مقاله‌ای در سال ۱۹۹۳، که در مورد کشفیات فضاپیمای گالیلو بود، به میان آمد. در این مقاله آمده است که چشم‌پرانی های زمین بر فراز اقیانوس‌ها مشاهده شده است، که منطقی نیز هست، زیرا سطح آب نور را بازمی تاباند؛ اما بعدها تصاویر آن توسط ماهواره‌ی کاوش ـ که مسئول ثبت اجرام کورونی خروجی از خورشید بود ـ ثبت و ضبط شد.
مشخص شد که نمایشگر ما مجموعه‌ی آب ها نبوده اند، بلکه ابرهای سیروسی بودند، مملو از بلورهای یخ. نویسنده‌ی مقاله‌ی می ۲۰۱۷ چگونگی به وجود آمدن این چشمک‌ها را توضیح می دهد: ذرات ریز یخ شناور در میان ابرها، نور خورشید را بازتابیده و اثری خیره کننده به جای می گذارند. به طریقی، اشاره به آب به عنوان عامل درخشندگی‌ها کاملا درست بوده است، با این تفاوت که آب یخ زده است و کیلومترها بالاتر از اقیانوس است.
سیاره های چشمک زن
گفتنی است، ستاره‌ها به دلیل کاملا متفاوتی می درخشند و آن هم شکست نور ستاره‌ها توسط جو زمین است، که در نهایت همانند منبع نوری متغیر به نظر می رسند. اگر به سیارات دیگر هم فکر کنیم، این کشف می تواند به معنای پیدا شدن روشی برای کشف حیات در سیارات دیگر باشد. اگر فضاپیمای گالیلو می تواند چشمک‌های سیاره‌ی ما را از فضا ببیند، ما هم ممکن است بتوانیم حتی درخشش بلورهای یخ موجود در جهان‌های بیگانگان را ببینیم.
