به گفته محققان ژاپنی، زلزله‌های بزرگ احتمالا در زمان مدهای بزرگ رخ می‌دهند که دو بار در روز اتفاق می‌افتند. جاذبه ماه در زمان مدهای بزرگ اقیانوس‌های زمین را به سمت خود می‌کشد، اما این مدها ماهانه دو بار در زمان کامل شدن ماه یا هلال ماه نو بزرگتر می‌شوند زیرا خورشید، ماه و زمین در یک خط قرار می‌گیرند. در این دو حالت از موقعیت جغرافیایی، زمین، خورشید و ماه در یک راستا قرار گرفته و جاذبه ماه بر روی زمین در بیشترین میزان خود می‌باشد.
وقتی آب توسط گرانش زمین کشیده و فشرده می‌شود، پوسته زمین نیز تا حد کمی فشرده شده و این کشش ظریف می‌تواند بر زمانی که نقاط بحرانی در امتداد خطوط گسل می‌شکنند، تاثیر بگذارد. در حالی که هنوز به طور کامل نمی‌دانیم چه چیزی باعث زمین‌لرزه‌های بزرگ می‌شود، ولی دانشمندان باور دارند که این پدیده می‌تواند نتیجه‌ی یک فرایند آبشاری باشد. در این فرآیند یک شکستگی کوچک منجر به ایجاد یک شکست زیرزمینی بسیار بزرگتر می‌شود.حرکت سنگها در اثر گرانش ماه می‌تواند ضربه نهایی برای آغاز رویدادهایی باشد که منجر به ایجاد زلزله می‌شوند.
بعضی از زمین‌لرزه‌ها بزرگ، مانند زلزله سوماترا در سال 2004، زلزله شیلی در سال 2011 و زمین‌لرزه ژاپن در زمان مد بالا، روی داده‌اند. 9 مورد از 12 زلزله بزرگ ثبت شده تاکنون در نزدیکی یا در روزهای ماه کامل و هلال اتفاق افتاده‌اند.
همچنین تحقیقاتی که توسط مححقان آمرریکایی انجام گرفت نشان‌دهنده رابطه‌ی بین زلزله‌های کوچک و موقعیت قرارگیری ماه است؛ این مطالعات مشخص می‌کند که زمین‌لرزه‌های ضعیف دقیقا در زمان گذر از ماه نو به ماه کامل صورت گرفته‌اند.
با کنار هم قرار دادن این دو مطالعه اخیر به نظر می‌رسد جزر و مدهای حاصل از ماه به زمین‌لرزه‌های ضعیف و گاهی وقت‌ها با کنار هم قرار گرفتن عوامل دیگر به مخرب‌ترین‌ها می‌انجامد.
