هنگامی‌که صحبت از داغ‌ترین مکان در منظومه‌ی شمسی به میان می‌آید بی‌درنگ ذهن ما متوجه‌ی خورشید می‌شود. گرچه این مسئله واقعیتی انکارناپذیر است اما این همه‌ی داستان نیست. زیرا منظومه‌ی شمسی ستاره‌ای دیگر در خود پنهان کرده است: شبه‌ِ ستاره‌ای کوچک و نارَس.
از دید اخترشناسان سیاره‌ی مشتری، ستاره‌ای نارَس است. این ابَرسیاره با ۹۰درصد هیدروژن و حدود ۱۰ درصد هلیوم ترکیباتی مشابه ستارگان دارد. طبق محاسبات اگرغول منظومه‌ی شمسی حدود ۸۰ بار پرجرم‌تر بود حداقل فشار لازم برای آغاز چرخه‌ی هم‌جوشی هسته‌ای در آن فراهم شده و عملاً به ستاره تبدیل می‌شد.
سیاره‌ی مشتری ستاره‌ای نارَس-امتیاز تصویر: ناسا
سیاره‌ی مشتری رکورددار بیشترین تغییرات دماییِ بین سطح و هسته در سیارات است. این سیاره در فاصله ۴۳ دقیقه‌ی نوری (۸۱۳ میلیون کیلومتری) از خورشید قرار دارد. ابرهای بسیار سردی با دمای حدود ۱۴۵- درجه سانتی‌گراد آن را پوشانده‌اند و با سرعت وصف‌ناپذیری (حدود هر ده ساعت یک‌بار) به گرد آن می‌چرخند. اگر دمای ابرهایش را مدنظر بگیریم سیاره‌ی مشتری تنها ۱۲۸ درجه تا صفر مطلق فاصله دارد اما جرم زیاد آن را نباید نادیده گرفت زیرا فشار ناشی از جرم زیاد وضعیت دماییِ کاملاً متفاوتی را برای هستهی آن رقم زده است. به‌‌طوری‌که دمای هسته آن را تاحدود ۳۵۰۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش داده است. این دما بسیار بالاتر از دمای عادی هستهی یک سیاره است زیرا دمای سطح مرئیِ (نورکره) خورشید درحدود ۵۷۰۰ درجه‌ی سانتی گراد یعنی حدود یک‌ششم آن است. این مسئله به خوبی چراییِ برونداد گرمای اضافی مشتری را روشن می‌کند زیرا این سیاره دوبرابر مقدار گرمایی که از خورشید دریافت می‌کند را به بیرون تابش می‌کند.
