به يک باره کهکشان راه شيري از شمار زيادي از منظومه هاي خورشيدي آکنده شده است که پيش از اين نديده بوديم و سياره هايي با شکل ها و اندازه هاي بسيار گوناگون که در مدارهايي به دور ستاره خورشيدمانندشان مي گردند.
گروه هايي از اخترشناسان برکلي و استراليا از کشف ?? سياره جديد ديگر خبر دادند. سرپرست اين گروه (که تمام اين شب ها را سرگرم کار با بزرگترين تلسکوپ جهان در هاوايي است) نيز در جست وجوي سياره هاي سنگي احتمالاً شبيه زمين است. جفري مارسي يکي از اخترشناسان برکلي که گروهش در کشف سياره هايي که امروزه آنها را «سياره هاي فراخورشيدي» مي ناميم، پيشگام بوده است، در اين مورد مي گويد؛ «هم اکنون پرسش اساسي اين است که آيا منظومه شمسي ما به راستي تنهاست.» مارسي که به همراه تعداد زيادي از همکارانش در پنج نشست انجمن نجوم امريکا شرکت کرده بود، گفت وي و يکي از دانشجويان تحصيلات تکميلي به نام کتي پيک هم اکنون سرگرم بررسي ?? ستاره ديگر هستند تا بتوانند تعداد بيشتري از اين اجسام را بيابند. جيسون رايت يکي از اخترشناسان دانشگاه برکلي در يک مصاحبه گفته است؛ «همه اين اجسام نويافته شگفت انگيز و جالبند.» وي و همکارش جان اشر جانسون جزئيات مربوط به يافته هاي گروه را در نشست اخترشناسي تشريح کرده است.
با توجه به اين ?? سياره اي که اين گروه و همکاران استراليايي آنها يافته اند، تعداد کل سياره هاي فراخورشيدي کشف شده به ??? مورد مي رسد. گفتني است اولين سياره فراخورشيدي حدود دو دهه قبل پيدا شده بود و هم اکنون شمار آنها به سرعت در حال افزايش است.در گزارش اين گروه ها آمده است که علاوه بر ?? سياره اي که آنها طي سال گذشته يافته اند، هفت کوتوله قهوه اي نيز کشف کرده اند. گفتني است کوتوله هاي قهوه اي اجرام بزرگ و عجيبي هستند که از مشتري نيز بزرگترند و آنها را با عنوان «ستاره هاي ناکام»(Failed Star) يا ستاره هاي نارس نيز نام مي برند، زيرا نتوانستند از لحاظ جرم و اندازه آنقدر بزرگ شوند که واکنش هاي هسته اي در آنها شروع شود و همانند ستاره هاي واقعي بدرخشد.
به گفته اخترشناسان بين منظومه هاي خورشيدي تاييدشده اي که سال گذشته کشف شده است، چهار ستاره در مدارشان دست کم دو سياره دارند، شايد هم تعداد بيشتري که هنوز هم کشف نشده است. دو ستاره ديگر نيز اجرامي به دور خود دارند که از اينها هم شگفت انگيزتر است. شايد اين اجرام سياره هاي غول پيکر گازي باشند، شايد هم کوتوله هاي قهوه اي و تنها با پژوهش هاي بيشتر با استفاده از ابزارهاي دقيق تر و حساس تر مي توان با قطعيت در مورد ماهيت آنها اظهار نظر کرد.مارسي مي گويد برخي از اين سياره هاي فراخورشيدي نويافته «مشتري مانندهاي پرجرم» هستند که در فاصله دوري از خورشيدشان مي گردند، اما برخي ديگر «مشتري مانند هاي داغ» هستند که در فاصله ? ميليون کيلومتري ستاره شان قرار دارند. گفتني است اين فاصله از فاصله زمين تا خورشيد (??? ميليون کيلومتر) بسيار کمتر است.مارسي و رايت به يک سياره عجيب اشاره مي کنند که به دور ستاره اي به نام گليس ??? (Gleise???) مي گردد. اين ستاره به خورشيد ما بسيار شبيه است و در فاصله ?? سال نوري از ما مي گردد. گروه برکلي اين سياره را دو سال پيش يافت، اما مايکل گيلون از دانشگاه ليژ بلژيک به تازگي دريافت که اين سياره از مقابل ستاره اش عبور مي کند (پديده گذر) و بدين ترتيب مي توان براي اولين بار قطرش را اندازه گرفت. هر چند که سياره ستاره گليس ??? هم اندازه نپتون است اما اندازه گيري هاي گروه برکلي نشان داد که جرمش ?? برابر جرم نپتون است. بسياري از اين سياره هاي فراخورشيدي با استفاده از بررسي لرزش هايي که گرانش اين سياره ها در ستاره مادرشان ايجاد مي کنند، شناسايي شده اند اما سياره اي را که پيرامون گليس ??? مي گردد، به عنوان سياره گذرکننده مي شناسيم زيرا هنگامي که از زمين به اين سياره نگاه مي کنيم، سياره در بخشي از مدار حرکت خود درست از مقابل ستاره مادر مي گذرد.مارسي مي گويد؛ «اين سياره بين سه سياره فراخورشيدي شبه نپتوني که پيرامون ستاره هاي ديگر مي گردند، متمايز و همانند راهنماست. به نظر مي رسد که اين سياره از هسته اي سنگي ساخته شده باشد که پيرامونش مقدار زيادي آب وجود دارد که در اثر گرانش سياره جامد شده است.» و از اين لحاظ به نپتون و اورانوس در منظومه شمسي ما شبيه است.مارسي مي گويد؛ «موضوع مهم آن است که بسياري از خواص منظومه شمسي ما در کل به طور چشمگيري با خواص ديگر منظومه هاي سياره اي مشترک است. به نظر مي رسد که منظومه شمسي ما از لحاظ ساختار شبيه منظومه هاي خورشيدي ديگر در جاي جاي کهکشان ماست و سياره هاي موجود در منظومه شمسي ما نيز از لحاظ ترکيب شيميايي اجزاي سازنده به سياره هاي ديگر منظومه هاي خورشيدي شباهت دارد.» رايت مي گويد؛ «کم کم معلوم مي شود که اين منظومه ها به منظومه هاي خورشيدي واقعي همانند منظومه شمسي ما بسيار شبيه اند.»
مارسي و رايت توافق دارند اين که سياره هاي فراخورشيدي بزرگ در فاصله هاي نزديک و دور حول ستاره شان مي گردند، نشان مي دهد اين احتمال هم وجود دارد سياره هاي صخره اي همانند زمين و مريخ نيز در «فاصله اي قابل سکونت» از خورشيدشان بگردند. منظور از فاصله قابل سکونت فاصله اي است که در آن دماي سياره ملايم است و آب مايع در آن وجود دارد و ديگر شرايط لازم براي ظهور حيات مهياست.
اين دو توافق دارند که با پيشرفت فناوري آشکارسازي سياره ها (حتي با استفاده از فناوري هاي موجود) احتمال يافتن اين سياره هاي فراخورشيدي دوردست نيز زياد مي شود.مارسي هر شب را به جست وجوي سياره هاي فراخورشيدي مي گذراند. وي براي اين کار از دو رصدخانه که بزرگترين تلسکوپ هاي جهان هستند و بر روي قله کوه مائوناکي در هاوايي مستقرند،استفاده مي کند.
