آغاجاري شهري است در استان خوزستان . آغاجاري يا آغاجري از مناطق نفتخيز اما محروم ايران ميباشد. جمعيت آن بيش از پنجاه هزار نفر است که از طوايف بختياري، ترک و عرب تشکيل شده است. اکثر مردم مهاجريني ميباشند که قبل از سال 1317 در پي کشف نفت در طلب کار به اين منطقه مهاجرت کرده و ماندگار شدند . آغاجاري با دارا بودن مخزن نفتي بالغ بر 10 ميليارد بشكه نفت يكي از بزرگترين مناطق نفتخيز جهان به حساب مي آمد.در ابتدا روزانه 256000 بشكه نفت از چاههاي اين منطقه استخراج مي شد.اين شهر داراي آب و هوايبسيار گرم مي باشد گرماي هوا در تابستان ممكن است از 55 درجه سانتيگراد نيز تجاوز نمايد.
عملیات حفاری نفت در سال 1305 هجری – شمسی در آغاجاری آغاز گردیده ، چاه شماره 3 آن در سال 1317 هجری –شمسی به نفت رسید و نخستین محموله نفتی آن در سال 1323 هجری-شمسی به وسیله خط لوله به آبادان فرستاده شد. در سال 1329 هجری-شمسی این نقطه با تولید تقریباً نیمی از حجم فرآورده های نفتی ایران از 16 چاه عنوان بزرگترین حوزه نفتی کشور را به دست آورد. در همین ایام با 5977 کارمند که 175 نفر انگلیسی بودند و با امکانات رفاهی از قبیل یک بیمارستان 50 تختخوابی ، 3 درمانگاه ، سینما ، استخر، زمین های ورزشی گلف ودیگر تأسیسات عمومی، ناحیه ای آباد بوده است.
در سال 1336 با بهره برداری از 23 چاه و استخراج 5/18 تا 19 میلیون تن نفت آغاجاری همچنان از بزرگترین مراکز نفتی ایران به شمار می آورد و تا سال 1337 هجری-شمسی مقدار نفت خام استخراجی آن به یک میلیارد بشکه و در سال 1343 تعداد 69 حلقه چاه به ثبت رسیده است .
طبق اظهارات افرادی که سالها در این منطقه رفت و آمد داشته اند شرکت نفت در آن سالها اقدام به ایجاد محیطی بسیار آباد و زیبا در این منطقه نموده .ورود به این منطقه برای افرادی عادی بسیار مشکل بوده است . همچنین تعداد خارجیان ساکن در این منطقه که برای شرکت نفت کار می کردند ، نسبتاً زیاد بوده است .
با توجه به نیاز شرکت نفت به کارگران ، تعدادی از مردم از شهرهای مختلف کشور برای کار به این منطقه آمده اند و کم کم در کناره های شهر سکونت نموده اند. اولین محل مسکونی غیر شرکتی در محلی به نام « حسینیه ی طالقانی » به وجود آمد که عموماً مردم مستضعف و محروم با روی هم گذاشتن خشت و گل سرپناهی برای خود می ساختند که شرکت نفت هم با اعمال زور گاهی آن را خراب می کرد. مردم عادی حق استفاده از امکانات شرکت نفت از قبیل سینما و استخر و … را نداشتند و فقط می توانستند تماشاگر تفریح خارجی ها و مهندسین باشند و فاصله ی طبقاتی در قبل از پیروزی انقلاب در منطقه مشهود بود. افرادی که در آن سال ها در منطقه بوده اند ، به صورت مکرر از تبعیض و نابرابری صحبت می نمایند.
بعدها شرکت نفت تصمیم به جابجائی کرده و مرکز اداری از آغاجاری به امیدیه منتقل گردید که با ساخت منازل شرکتی در امیدیه ، زمینه های مهاجرت به آنجا فراهم می شود و به مرور کار جابجایی پرسنل و وسایل آغاز می گردد و با رفتن مردم، بسیاری از ساختمان ها ویران می شود و تعدادی خانه های قدیمی و مخروبه باقی می ماند که در اختیار پرسنل ادارات قرار می گیرد . افول و ویرانی منطقه هم با این هجرت آغاز می شود و از آن تاریخ از شرکت نفت فقط آتش چاه های نفت و دودهایی باقی ماند که با حیات و زندگی مردم عجین شده است . تا قبل از پیروزی انقلاب به این شهر رسیدگی نمی شده است و از اختصاص امکانات به این منطقه خودداری می شده است و رژیم منحوس پهلوی شهری که ثروت کشور را تأمین می کند و باعث آبادانی و عمران شهرهای بزرگ است را با بی توجهی به ویرانه تبدیل می کند تا مردم آن را به هجرت ترغیب کند و بتواند هر چه بیشتر شیره ی آن را بکشد و بعد از دوران انقلاب تا حدودی توجهاتی به این شهر شد ولی باز هم به فراموشی سپرده شد بخصوص بعد از تقسیم ناعادلانه ی منطقه آغاجاری که امیدیه و میانکوه از شهر آغاجاری جدا شدند ، بطوریکه امروزه مردم شهرستان امیدیه برای رفتن به روستاهای تحت پوشش خودشان باید از آغاجاری بگذرند که این هم در مورد خودش برای مسئولین مملکتی باید بسیار جالب و دلنشین است!! البته در یکی دو سال اخیر دولت عنایات و توجهاتی به این شهر نموده که باعث پیشرفت هایی گردیده.
