در سال 2006، اين مناظره، انجمن ستاره شناسي بين المللي (مرجع نامگذاري اجرام آسماني) را بر آن داشت که رسما پلوتو را در گروه سيارات کوتوله معرفي کنند. اين سياره از زمين بدون تلسکوپ ديده نمي شود.
فاصله پلوتو از خورشيد تقريبا 39 برابر فاصله زمين از خورشيد است. ميانگين فاصله آن از خورشيد 5.869.660.000 کيلومتر مي باشد. پلوتو در مداري بيضي شکل به دور خورشيد در حرکت است. در قسمتهايي از اين مدار فاصله پلوتو تا خورشيد از فاصله نپتون تا خورشيد کمتر است. اين سياره به مدت 20 سال زميني در داخل مدار نپتون مي ماند. اين پديده هر 248 سال زميني يکبار روي مي دهد. اين زمان معادل يکسال پلوتويي است. آخرين باري که پلوتو به داخل مدار نپتون وارد شد، 23 ژانويه 1979 تا 11 فوريه 1999 بود. پلوتو علاوه بر گردش به دور خورشيد، دور خودش نيز (حول محور عمودي فرضي) مي چرخد. يکبار گردش سياره به دور خود حدود 6 روز زميني طول مي کشد.
ستاره شناسان به دليل دور بودن اين سياره از زمين، هنوز اطلاعات زيادي درباره آن به دست نياورده اند. قطر آن 2300 کيلومتر يعني کمتر از يک پنجم قطر کره زمين تخمين زده مي شود. سطح اين سياره از سردترين مناطق موجود در منظومه شمسي و احتمالا حدود 225- درجه سانتيگراد است.
بيشتر پلوتو قهوه ايست. به نظر مي رسد که اين سياره عمدتا ازمتان يخ زده تشکيل شده و جوي از متان دارد. به خاطر چگالي کم آن ستاره شناسان فکر مي کنند که بيشتر پلوتو از يخ است. دانشمندان ترديد دارند که نوعي از حيات در اين سياره وجود داشته باشد.
در سال 1905، پرسيوال لاول (Percival Lowell)، ستاره شناس آمريکايي نيروي گرانشي را کشف کرد که بر دو سياره نپتون و اورانوس تاثير مي گذاشت. در سال 1915، او مکان سياره پنهان را پيش بيني کرده و جستجوي خود براي يافتن آنرا در رصد خانه آريزونا آغاز نمود. او از يک تلسکوپ براي رصد قسمتهايي از آسمان که او وجود سياره جديد را در آن نواحي پيش بيني کرده بود، سود برد. متاسفانه پرسيوال در سال 1916 و قبل از کشف سياره فوت کرد. 13 سال بعد يعني در سال 1929، کلايد تومبا (Clyde W. Tombaugh)، يکي از دستياران لاول در رصدخانه، از پيش بيني هاي او استفاده کرده و با استفاده از تلسکوپ قدرتمندتري به مشاهده نواحي خاص در آسمان پرداخت. سرانجام در سال 1930، تومبا سه عکس از اين سياره تهيه کرد. سياره اي جديد که به ياد خداي مرگ روميان باستان، پلوتو ناميده شد. البته دو حرف اول پرسيوال لاول نيز به افتخار وي آغازگر نام سياره پلوتو مي باشند.
در سال 1978، ستاره شناسان رصدخانه نوال (Naval) در آريزونا موفق به کشف قمر پلوتو يعني شارون (Charon) شدند. قطر اين قمر 1210 کيلومتر است.
در سال 1969، ستاره شناسان نخستين تصاوير دقيق از سطح پلوتو را منتشر کردند. اين تصاوير که توسط تلسکوپ فضايي هابل تهيه شده بود، 12 منطقه تيره و روشن را در سطح پلوتو نشان مي داد. مناظق روشن، که شامل کلاهک ها قطبي هستند، احتمالا نيتروژن يخ زده مي باشند. مناطق تيره نيز به طور حتم متان منجمد است که به دليل پرتوهاي فرابنفش خورشيدي دچار تغييرات شيميايي شده است.
در سال 2005، يک گروه از ستاره شناسان که به بررسي تصاوير هابل مي پرداختند، دو قمر ناشناخته پلوتو را کشف کردند. اين اقمار که بعدها هايدرا (Hydra) و نيکس (Nix) ناميده شدند، قطري حدود 160کيلومتر دارند و در خارج از مدار شارون قرار گرفته اند.
در سال 2006، ناسا سفينه افقهاي جديد (New Horizons) را با هدف رسيدن به پلوتو به فضا ارسال نمود.
