يکي از بزرگترين انواع ستاره هاي شناخته شده، متغير هاي ميراگونه هستند.ستاره هاي ميرا، غول هاي سرخي اند که به مراح پاياني زندگي خود رسيده و چنان باد کرده اند که اگر يکي از آنها در منظومه شمسي به جاي خورشيد قرار مي گرفت، احتمالا سيارات داخلي را مي بلعيد. اما تحقيقات جديدي نشان مي دهد که تخمين اخترشناسان از اندازه ستاره هاي ميرا، بيش از حد بزرگ بوده است. ميراگونه مرحله اي از تحول ستاره هايي مانند خورشيد يا کمي پر جرمتر اند. آنها پس از 5 تا 10 ميليارد سال زندگي آرام در رشته اصلي به غول سرخ تپنده اي تبديل مي شوند و قطرشان صد بار بيشتر مي شود. لايه هاي بيروني آنها به دليل فاصله زياد از کوره گرمابخش ستاره، بسيار سردتر از ستاره هاي عادي است. با بزرگ و کوچک شدن ستاره، درخشندگي آن صدها يا حتي چند هزار بار تغيير مي کند. تخمين اندازه ميراگونه ها همواره دشوار بوده است. زيرا اندازه آنها در طول موج هاي مختلف تغيير مي کند. يعني بسته به اينکه در چه نوري رصد شوند، لايه هاي مختلفي نقش سطح قابل مشاهده ستاره را ايفا مي کنند. آنها در نور مرئي بزرگتر هستند و در نور فروسرخ کوچکتر مي شوند.
البته اندازه گيري قطر ستاره در هر صورت دشوار است، زيرا ستاره ها چنان از ما دور هستند که حتي با بزرگترين تلسکوپ هاي موجود نيز نمي توان چيزي جز يک چشمه نقطه اي نور از بيشتر ستاره هاي آسمان ديد، اما با روش تداخل سنجي مي توان قطر غول هاي سرخ بزرگ و ستاره هاي نزديکتر را تعيين کرد. گروهي بين المللي از اخترشناسان با بررسي 6 متغير ميراگونه به کمک شبکه اي از تلسکوپ هاي فروسرخ در مونت هاپکينز آريزونا به نتيجه جالبي رسيده اند : قطر ستاره هاي ميرا فقط نصف چيزي است که تخمين زده مي شد. زيرا پوست هايي از گازهاي رها شده در اطراف ستاره آنها را بزرگتر از واقعيت نشان مي دهد. در لايه هاي بيروني جو ستاره هاي ميرا دما آنقدر کم مي شود که برخي از مولکول ها مانند اکسيد تيتانيوم به وجود مي آيد. پوسته گاز شامل اکسيد تيتانيوم نيز در اطراف ستاره، مانند لايه اي مجازي از ستاره ديده مي شود اما در نور فروسرخ که در آزمايش جديد انجام شد اين لايه شفاف است و سطح واقعي ستاره اندازه گيري مي شود. با اين کشف سرانجام مشکل اخترفيزيکداناني که نظريه هاي خود را درباره تپش ستاره هاي ميرا با مشاهدات در تناقض مي ديدند حل مي شود.
