امیدواری به غفران الهی‏

از امام باقر (ع) نقل کرده‏اند که فرمود: 
در روز قیامت، بنده‏ای را در برابر محکمه‏ی الهی نگاه می‏دارند، فرمان می‏رسد که او را به سوی آتش ببرید و در دوزخ افکنید! گنهکار، می‏گوید: خداوندا به عزتت سوگند، گمان من به تو، هرگز چنین نبود (به او گفته می‏شود: پس تو چه گمان داشتی؟). گنهکار می‏گوید: امید من آن بود که مرا خواهی بخشید. خداوند می‏فرماید: اکنون تو را بخشیدم. امام باقر (ع) در ادامه‏ی این حدیث فرموده است: به خدا سوگند این گنهکار در دنیا یک لحظه هم خوش گمان به خداوند نبوده است زیرا اگر او امیدوار به رحمت حق بود، کارش به آن مرحله نمی‏رسید که او را راهی دوزخ کنند. [1] . 

پی نوشت ها: 
[1] عن ابی‏جعفر (ع) قال: یوقف عبد بین یدی الله یوم القیامة فیأمر به الی النار فیقول: لا و عزتک ما کان هذا ظنی بک (فیقول: ما کان ظنک بی؟) فیقول: (کان) ظنی بک ان تغفرلی، فیقول: قد غفرت لک، قال ابوجعفر (ع): اما والله ما ظن به فی الدنیا طرفة عین، ولو کان ظن به طرفة عین ما اوقفه ذلک الموقف لما رأی من العفو. المحاسن 25؛ بحار 70 / 387.