جهان در هاله ای از اندوه فرو رفته و ابر تیره مصیبت در مدینه سایه افکن گردیده و خانه ی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ماتم سرا گشته است
.
سمّ مهلکی که دشمنان به او خورانیده اند اندک اندک اثر کرده و تاب و توان از جسم مبارکش گرفته است
.
گاه از شدت ضعف از هوش رفته و گاه به هوش می آید
.
در همین احوال نگرانی و دلواپسی آینده ی امت لحظه ای رهایش نمی کند، پس ندا می دهد برایم دوات و کاغذی بیاورید تا برایتان چیزی بنویسم که بعد از من هرگز گمراه نشوید
.
در آن هنگام صدایی بلند می شود و یکی از همان نامردان با خشم و کینه نهیب می زند
:
این مرد را رها کنید، او هزیان می گوید، کتاب خدا ما را بس است
.
پس هنگامه ای به پا گشته و فرمان آخرین فرستاده ی خدا بر زمین می ماند و هرگز اجرا نمی شود
.
(
تذکره ابن جوزی
/
ص۳۶
)
گوینده ی آن کلام زشت، خود می دانست اگر کاغذ و قلم به دست پیامبر خدا برسد چه بر آن نوشته و نام چه کسی بر آن ثبت خواهد گشت، چرا که به چشم خود دیده بود آن بزرگوار از نخستین روز بعثت و در تمام طول دوران رسالت خویش نه تنها اوصیاء و جانشینان خود را معرفی نموده، بلکه بر هیچ امری به این اندازه تأکید نکرده بود
.
غدیر خم، رسمی ترین و گسترده ترین شکل ابلاغ ولایت و وصایت بود
.
آن روز پیامبر صلی الله علیه و آله ضمن خطابه ای بس ارزشمند چنین فرمود
:
«
ای مردم
!
این آخرین باری است که در چنین اجتماعی به پا می خیزم، پس بشنوید و اطاعت کنید و در مقابل امر خداوند
-
پروردگارتان
-
سر تسلیم فرود آورید، چرا که خداوند عز و جل صاحب اختیار و معبود شماست، و بعد از خداوند رسول و پیامبرش که شما را مخاطب قرار داده و بعد از من علی صاحب اختیار شما و امام شما به امر خداوند است و بعد از او امامت در نسل من از فرزندان اوست تا روزی که خدا و رسولش را ملاقات خواهید کرد
...
بدانید که آخرین امامان مهدی قائم از ماست، اوست غالب بر ادیان، اوست انتقام گیرنده از ظالمین،
...
اوست که به عنوان حجت باقی می ماند و بعد از او حجتی نیست، هیچ حقی نیست مگر همراه او و هیچ نوری نیست مگر نزد او
...» (
خطایه غدیر
)
بی شک کلام الهی پیامبر صلی الله علیه و آله که
«
لا حقّ الا معه و لا نور الا عنده
»
، به وضوح و روشنی حکمی قاطع و خلل ناپذیر را اعلام می دارد و آن این که هیچ گاه و در هیچ شرایطی به
«
حق
»
نمی توان دست یافت جز در همان جا که خداوند خود قرار داده است، و نور هدایت را نمی توان یافت مگر از مشعلی که پروردگار برافروزنده ی آن می باشد، پس به هرسو شتافتن و به اغیار رو نمودن را جز سرگردانی حاصلی نخواهد بود
.
طالب سعادت را چاره ای نیست جز این که به درگاه مهدی این امت
-
آخرین وصیّ پیامبر و خلیفه ی پروردگار
-
رو نماید، آن هم رو نمودنی نه به اسم و نام و ظواهر و عوارضی که به وی منسوب و منتسب می گردد، بلکه به خود او، به حقیقت وجودش که زنده و حاضر است، به او باید تمسک کرد و با او معیّت نمود تا از ضلالت در امان ماند
.
این است وصیتی که آن روز بر کاغذ نیامد، لیک در سطر سطر دفتر زندگی و رسالت الهی آخرین فرستاده ی خداوند نوشته و نگاشته گردیده بود
.
