وقتی کفاشیان با رویاهایش حرف میزند!
یکی مانند کارلوس کروش با سلسلهای از مصائب و بدبختیها و مشکلاتی که طی دو سال اخیر برای اولین بار در زندگیاش به اشکال مختلف تجربه کرده، بعد از جام جهانی صاحب هیچ قراردادی نیست.
به گزارش شاخص، روزنامه ایران ورزشی در مطلبی با قلم پیام یونسی پور عنوان داشت: گاهی وقتها، امید و آرزو تعلق میگیرد به کسانی که زیاد به فردای خود اعتمادی ندارند. پس امروز سعی میکنند روی پای خودشان راه بروند و راه رفتن در فردا را به پای خیالی آمال و رویاهای خودشان واگذار کنند. مثل اتفاقی که برای فدراسیون والیبال افتاد. از حدود یک سال قبل، پیش از اینکه وارد رقابتهای لیگ جهانی والیبال شویم، حرف از رفتن و جدایی ولاسکو بود. فدراسیون والیبال هرچند این خبر را پشت گوش نیانداخت اما تمام توجه و تلاشش را روی مذاکره با تنها گزینه موجود خلاصه کرد. گزینهای که آن روز وجود داشت مانند ولاسکو و البته قصدی هم برای رفتن نداشت.
ولاسکو اما از ورزش ایران نرفت. او را روی هوا، درست وقتی داشتیم با او به آیندهای مانند المپیک فکر میکردیم قاپ زدند. ماندن یا رفتنش نه در اختیار خودش بود و نه در ید ما. پس همین فدراسیون والیبال با تمام درایتی که داشت و توانست در کمترین زمان ممکن یک شهیر دیگر را جانشین مرد آرژانتینی کند، دستش در پوست گردو ماند. ولاسکو از دست ما رفت. درست وقتی که فکرش را نمیکردیم.
حالا در فدراسیون فوتبال، اتفاق وارونهای در حال رخ دادن است. یکی مانند کارلوس کروش با سلسلهای از مصائب و بدبختیها و مشکلاتی که طی دو سال اخیر برای اولین بار در زندگیاش به اشکال مختلف تجربه کرده، بعد از جام جهانی صاحب هیچ قراردادی نیست. پس میتواند به گزینههایی فکر کند که یکی یکی وارد صندوق پست الکترونیکیاش میشوند. میتواند به رفتن، به عقد قراردادی بهتر با یک باشگاه درجه اول اروپایی و یا حتی نشستن روی نیمکت یک تیم ملی صاحبنامتر و خوش شانستر فکر کند اما امروز علی کفاشیان از احتمال حضور کروش تا جام جهانی 2018 روسیه حرف میزند. نه با شک و تردید که با یک اعتماد بالا و اطمینان قلبی مثال زدنی!
همین علی کفاشیان که امروز منطقیترین تصمیم را برای نگه داشتن کروش گرفته است، میتواند از خودش یک سوال ساده بپرسد. اینکه چرا باید کروش با ایران تا روسیه ادامه بدهد؟ کروش باید برای رسیدن به چه چیزی از پیشنهادهایش نه به مدت شش ماه یا یک سال و یا حتی دو سال که چهارسال دست بکشد؟ برای تجربه سه باره جام جهانی؟ شاید طرح همین سوال، ابهامی را در ذهن رویاپرداز علی کفاشیان نقش دهد که هم در نوع مذاکرهاش با کروش برای بقا تاثیرگذار باشد و هم او را مجاب کند که به گزینههایی دیگر برای همین پست بیندیشد. شاید لازم است امروز کفاشیان زمان کوتاه میان جام جهانی تا جام ملتهای آسیا را برای یک بار دیگر با خود مرور کند.
اگر کروش بعد از جام جهانی حاضر به ماندن نشد، چه کسی قرار است جای او را پر کند؟ آیا بهتر نیست که همین امروز به گزینههای بعدی فکر کنیم؟ لااقل در حد یک گمانهزنی و بررسی پروندهها و رزومه مربیانی که میتوانند راه کروش را ادامه دهند. اینکه تصور کنیم کروش با رویای کسب مقام در جام ملتهای آسیا که حتی در قواره جام ملتهای آفریقا هم اعتباری بینالمللی ندارد و یا تجربه دوباره با ایران در جام جهانی روسیه با ما ادامه همکاری دهد کمی بعید به نظر میرسد. آن هم در فوتبالی که هیچ کس با او همراه نیست! کفاشیان گزینههایش را از امروز باید مرور کند. گزینههایی برای استرالیا که تا روسیه به صورت قطعی با ما همراه باشند.
بر گرفته از صالحین
http://salehin.ir/index/BpNewsVShow/46577
