ازدواج از نیاز های تکوینی همه انسان هاست . دختر و پسر با رسیدن به سن بلوغ و پس از آن با رسیدن به بلوغ عاطفی و اجتماعی نیاز به جنس مخالف را درک می کنند و در کنار او به نوعی آرامش دست می یابند.
از با او بودن لذت می برند و به ابراز محبت و حمایت او ایمن و شاد می گردند. لذا در این دامنه سنی در صورتی که شرایط ازدواج برایشان میسر نشود احساس تنهایی می کنند. احساس بی کسی و تنهایی رنج آورترین احساسهاست و زن و مرد از این احساس جان فرسا رنج می برند پس ازدواج ضرورت زندگی است و باید به این ضرورت پرداخت .
به دلیل جذبه و کششی که خدای متعال در وجودشان نسبت به هم قرار داده است تمایل دارند تا با هم شوند و از این تنهایی فرساینده و این رنج سوزنده و کدورت فزآینده بدر آیند . پس از ازدواج زن و مرد به آرامش می رسند و می توانند با صفا و صمیمیت و سلامت در کنار هم زندگی کنند و یکدیگر را از نظر روحی و عاطفی یاری دهند و کامل نمایند .
زن و شوهر می توانند معنای واقعی محبت را بیابند و با شوق و عشق به یکدیگر و به فرزند دلبند به سعی و خدمت بپردازند و به سوی هدف بلند زندگی که وصول به کمال مطلق و لقاء پروردگار متعال است پر نشاط و شتابان حرکت کنند .
آنها می توانند فرزند بیاورند و به مشاهده گریستن و خندیدن ، نشستن ، رفتن و گفتن او بپردازند و شگفتی قدرت خدای متعال را در یک انسان که پیامد وجود آنهاست لمس نمایند . رشد او را نظاره گر باشند و از وجود و عاطفه خویش برای او سرمایه گذاری کنند. آن دو می توانند معنای واقعی محبت را بیابند و با شوق و عشق به یکدیگر و به فرزند دلبند به سعی و خدمت بپردازند و به سوی هدف بلند زندگی که وصول به کمال مطلق و لقاء پروردگار متعال است پر نشاط و شتابان حرکت کنند .
بنابراین ازدواج ضرورت زندگی است و باید به این ضرورت پرداخت و جوان ها را برای دستیابی به یک همسر شایسته و موافق یاری نمود و از تنهایی نجات داد و از سخت گیری و تاخیر بیجا و نادرست پرهیز کرد .چرا که ایده آل گرایی و افراط در انتخاب به هیچ وجه مورد توصیه روانشناسان قرار نمی گیرد.
درست است که زن و شوهر به یکدیگر نیاز دارند و خداى متعال آنان را براى هم آفریده است، اما زن _ با عواطف ویژه و احساسات لطیفى که دارد _ به گفت وگو و انس و مراقبت و سرپرستى شوهرش بیشتر نیاز دارد و از حسن خلق و مهربانى و لبخند شوهرش بیشتر شادمان مى شود. زن زندگى مى کند تا رضایت شوهر و سعادت فرزندانش را تأمین کند و بالاترین پاداش او سپاس و محبتى است که بر چهره آنها مى بیند و از خوشحالى آنها خوشحال مى شود.
پیامبر خدا فرمودند: هر مردى که سفره را بگستراند و زن و فرزند خویش را فرا خواند و غذا را با نام خدا شروع کنند و با شکر خدا به پایان برند، در هنگامى که هنوز سفره برداشته نشده، خدا رحمت و مغفرت خود را بر آنان نازل فرماید.
کرامت مرد این است که وقتى که با عقد ازدواج تعهد سرپرستى و اداره زندگى را بر عهده مى گیرد، زن دارى و فرزند پرورى را در اصول برنامه هاى خود قرار دهد و به احساسات و عواطف ویژه همسرش احترام بگذارد. از رفت و آمدها و معاشرتهاى غیر ضرورى بکاهد، زودتر به خانه برگردد و با زن و فرزند خود باشد، انس بگیرد، بگوید و بشنود، غذا بخورد و از مهر و محبت پاک آنها لذت ببرد. دور از کرامت و شرافت انسانى است که مردى همسرش را در خانه منتظر بگذارد و در خارج خانه اوقاتش را با دیگران بگذراند.
همراهان همیشگی! انتخابی سنجیده و اصولی و البته همرا ه با عشق و علاقه و زندگی هایی پر نشاط و سازنده را برای شما آرزو می کنیم.
