آلبرت شوایتزر : آلبرت شوایتزر را همه به عنوان یک پزشک انسان دوست میشناسند . البرت شوایتزر در سال ۱۸۷۵ متولد شد . وی هم پزشک بود هم عالم الهیات و هم یک موسیقیدان. البرت شوایتزر سرانجام در بیمارستانی که خود تاسیس کرده بود در میگذرد با دانناه تی تیل همراه باشید برای خوانش زندگینامه آلبرت شوایتزر پزشک انسان دوست.
آلبرت شوایتزر
بیوگرافی آلبرات شوایتزر
آلبرت شوایتزر در ۱۴ ژانویه ۱۸۷۵ در کایسنبرگ، در آلزاسعلیا که اکنون جزو کشور فرانسه است، به دنیا آمد و در ۴ سپتامبر ۱۹۶۵ در شهر لامبرن جمهوری گابن در آفریقا درگذشت. سرتاسر زندگی این اندیشمند و پزشک انسان دوست، در کارهای علمی و هنری و کمک به محرومترین انسانها گذشت و بهصورت نمونهای از زندگی انسانی زبانزد جهانیان شد. آلبرت شوایتزر در ۱۸۹۹ به اخذ دکترای فلسفه و الهیات دانشگاه استراسبورگ نائل آمد و با نوشتن کتاب در جستجوی عیسی تاریخی بهعنوان یکی از چهرههای جهانی در الهیات شناخته شد. او علاوه بر پژوهش و تدریس در این رشته، به موسیقی نیز میپرداخت. نوشتههای آلبرت شوایتزر در تفسیر آثار یوان سباستیان باخ، دیدگاه جدیدی به کارهای این موسیقیدان بود. شوایتزر، موسیقی باخ را با تعبیری مذهبی، بهعنوان موسیقی ملهم از نیروهای کیهانی جهان طبیعت میشمرد. در سال ۱۹۰۵ وارد دانشکده پزشکی شد تا بعد از فارغالتحصیلی زندگی خود را وقف ماموریتهای انسان دوستانه پزشکی کند. او، در سال ۱۹۱۲ ، یک سال پیش از اخذ دکترای پزشکی، با هلن برسلاو، دانشجوی پرستاری، ازدواج کرد که بعدها بزرگترین کمک شوایتزر بود.
سالی بعد، این دو رهسپار لامبرن گابن شدند تا در حاشیه جنگلی رودخانه اگووه، به همراه بومیان، بیمارستانی تاسیس کنند. با تاسیس این بیمارستان، اشخاص، موسسهها و نهادهای گوناگونی از سرتاسر جهان، با هدایا و کمکهای مالی، شوایتزر را یاری کردند.
در بیمارستان لامبرن، شوایتزر همه کاره بود: از مداوا، جراحی و معالجه بومیان گرفته تا رسیدگی به کارهای دامپزشکی و معالجه حیوانات، و همچنین امور اداری و مالی بیمارستان را خود انجام میداد. با وجود این، کار نویسندگی و پرداختن به موسیقی را نیز کنار نمیگذاشت. در طول همین سالها کتابها و مقالههای زیادی از خود به یادگار گذاشت که میتوان خاطرات کودکی و جوانی، در حاشیه جنگل نخستین، ورای زندگی و اندیشه من را نام برد.
آلبرت شوایتزر در سال ۱۹۲۴ ، بعد از چند سال دوری از لامبرن بهدلیل وقوع جنگ جهانی اول، دوباره به بیمارستان متروک خود بازگشت و با تلاشی بیشتر، آنجا را آباد ساخت. تا سال ۱۹۶۳ این بیمارستان میتوانست ۳۵۰ بیمار بپذیرد. همچنین، آسایشگاه جذامیان، که آن نیز به توسط شوایتزر بنا شده بود، ۱۵۰ جذامی را در خود جای میداد. در این مدت، پزشکان دیگری نیز به شوایتزر پیوسته بودند. ۳۶ پزشک، پرستار و تعدادی از افراد آموزش دیده بومی بیمارستان را اداره میکردند.
در سال ۱۹۵۲ ، جایزه صلح نوبل به شوایتزر اعطا میشود و سخنرانی او بههنگام گرفتن این جایزه، با عنوان مسئله صلح در دنیای فعلی، شهرت جهانی کسب میکند. در سال ۱۹۵۸ ، طی سخنرانی از اسلو، جهانیان را به پیام انساندوستانه خود فرا میخواند. این پیام، که مشتمل بر سه تقاضا بود، با عنوان صلح یا جنگ اتمی ذهنهای آگاه را مجذوب خود میکند.
سرانجام، این عالم الهیات، موسیقیدان و پزشک انسان دوست، به سال ۱۹۶۵، در بیمارستانی که خود در قلب آفریقا بنا کرده بود، و درکنار انسانهای محرومی که زندگی خود را وقف آنها ساخته بود، درمیگذرد و خاطرهای به یاد ماندنی از بشر دوستی به یادگار میگذارد.
