در مصيبت امام حسين بايد ضجه و ناله و بى تابى كرد
امام صادق عليه السلام به مسمع ابن عبدالملك فرمود: اى مسمع تو از اهل عراق هستى آيا به زيارت قبر حسين عليه السلام مى روى ؟ مسمع گويد: عرض كردم ، من مردى معروف هستم ، طرفداران خليفه اطراف ما هستند، مى ترسم گزارش دهند و مرا اذيت كنند، حضرت فرمود: آيا مصائب سيدالشهداء را ياد مى كنى عرض كردم : آرى ، حضرت فرمود: بى تابى مى كنى ؟ عرض كردم : آرى بخدا سوگند، چنان متاءثر و گريان مى شوم ، كه خانواده من آن را در من مشاهده كرده ، از غذا خوردن مى افتم ، حضرت فرمود: خدا اشك تو را رحمت كند.
تو از كسانى هستى كه اهل جزع بر ما اهل بيت مى باشند، بخاطر خشنودى ما خوشحالند و براى ناراحتى ما ناراحتند،... بدان كه هنگام مرگ ، پدران ما خواهى ديد كه ملك الموت را براى تو سفارش مى كنند، و بشارتى كه بتو مى دهند برتر است ، ملك الموت بر تو از مادر دلسوز نسبت به فرزندش مهربان تر خواهد بود، سپس حضرت گريست ، من هم گريان شدم سپس پس از جملاتى فرمود:
هر كه بخاطر دلسوزى بر ما و آنچه بر سر ما آمد گريان شد، خداوند قبل از خارج شدن آن اشك بر او ترحم مى كند، و چون بر گونه اش جارى شود، اگر يك قطره از آن اشكها در جهنم افتد، حرارت جهنم را از بين ببرد به گونه اى كه حرارتى در آن نماند.(1) الحديث
امام صادق عليه السلام فرمود: هر چيزى ثواب (مشخصى ) دارد جز اشك براى ما،(2) (كه ثواب آن اندازه ندارد.)
----------------------------
سیدمحمد نجفی یزدی
----------------------------
1- كامل الزيارات ص 101
2- همان مآخذ ص 106
