در زمان سكونت حضرت ابی عبداللّه الحسین (ع) در مدینه، مردی معلم در آن شهر به نام عبدالرحمن، بچّهها را قرآن تعلیم میداد و آنها را با معارف اسلامی آشنا میساخت.
گویا یكی از فرزندان حسین ابن علی علیهماالسلام نیز در مكتب او درس میخواند معلّم به او سوره مباركه حمد را تدریس نمود، او به محضر مقدس پدر شرفیاب شد و جمله ای را كه معلّم تدریش كرده بود برای پدرش قرائت كرد حضرت امام حسین (ع) از این عمل عبدالرحمن مسرور شد و او را به حضور طلبید و جوایزی به شرح زیر به او عطا فرمودند:
1. ابتدا دهانش را پر از دُرّ یا مروارید نمودند.
2. هزار دینار به او بخشیدند.
3. هزار حلّه «خلعت» به او عطا فرمودند.
عدهای تنگ نظر - كه در هر زمان حضور دارند به امام حسین (ع) اعتراض كردند كه این چكار بود كه كردید.
امام حسین (ع) در جواب این كوته نظران چنین فرمودند.
این هدایا و بخشش من كجا برابری میكند با تعلیمی كه او فرزندم را نموده است[1].[1] - عوالم: ج 17، ص 64 و سرگذشتهای تلخ و شیرین قرآن: ج 2، ص 19.
