زنجیر به پیکر امام

دریا به دیده تَر من گریه می‎کند

آتش ز سوز حنجر من گریه می‎کند

سنگی که می‎زنند به فرقم ز روی بام

بر زخم تازه سر من گریه می‎کند

از حلقه‎های سلسله خون می‎چکد چو اشک

زنجیر هم به پیکر من گریه می‎کند

ریزد سرشک دیده اکبر به روی نی

اینجا به من برادر من گریه می‎کند

وقتی زدند خنده اشکم زنان شام

دیدم سه ساله خواهر من گریه می‎کند

رأس حسین بر همه سر می‎زند ولی

چون می‎رسد برابر من گریه می‎کند

ای اهل شام پای نکوبید بر زمین

کاینجا ستاده مادر من گریه می‎کند

تا روز حشر هر که به گل می‎کند نگاه

بر لاله‎های پرپر من گریه می‎کند

زن‎های شام هلهله و خنده می‎کنند

جایی که جد اطهر من گریه می‎کند

بگذار ظالمانه بخندند شامیان

«میثم» که هست زائر من گریه می‎کند

                                                                                                                                 "غلامرضا سازگار"