انسان و معرفت

انسان محور جهان هستی است که همه چیز برای به صحنه آمدن او آفریده شده و از میان مخلوقات خداوند، تنها مخلوقی به  حساب می آید که به خلقت معنا و مفهوم بخشیده است. زیرا تنها او است که می تواند عظمت هستی را درک کند؛ از آن تفاسیر مختلفی ارائه دهد و از رهگذر برداشت های متفاوت خود، خالق خوشبختی و بدبختی گردد. 
او تنها مخلوق خداوند است که قادر است بپرسد:  من کیستم؟ ؛ از کجا آمده ام؟؛ به کجا می روم؟؛ خالق کیست؟؛ هدف او از خلقت چیست؟ و ... 
همه ی این قابلیت ها که به انسان نسبت به سایر موجودات معنای متفاوتی می بخشد، نشان های از این است که خمیرمایه ی وجود این موجود و آنچه خلقتش بر پایه ی آن استوار است، معرفت طلبی او می باشد. به عبارت دیگر، رکن اساسی آفرینش انسان، معرفت است.  همچنین، می توان گفت محور آفرینش جهان هستی که جایگاه ظهور انسان است، معرفت می باشد و این انسان است که معرفت نسبت به آن را آشکار می کند؛ در حالی که موجودات دیگر از این امکان بی بهره اند. 
انسان در طول دوران حضور بر کره ی خاکی در پی دستیابی به معرفت و آشکار کردن آن بوده است و نگارش کتبی همچون کتاب حاضر، مرهون کوشش فراوان او در این مسیر است. این کتاب که نظریه های گوناگونی از نویسنده را به منظور مطالعه و تحقیق در اختیار اندیشمندان می گذارد و امید است مورد نقد و بررسی دقیق و کارشناسانه قرار گیرد، پاسخگوی همه ی پرسش های مطرح شده در طول تاریخ، درباره ی کیستی خالق و چیستی و چرایی خلقت نیست؛ اما نشان دهنده ی گوشه ی کوچکی از تلاشی گسترده  (و به قدمت حضور بشر در عرصه ی گیتی)  برای راه یافتن به اسرار هستی است. 
این کتاب، از عرفان و معرفت سخن می گوید و نگاه نویسنده به جهان را شرح می دهد تا باری دیگر و به بهانه ی آن، به خدا، خود و هستی بیندیشیم و برای رسیدن به معرفت از خالق متعال مدد بگیریم. با آرزوی توفیق الهی محمدعلی طاهری