امام باقر(علیهالسلام) ضمن روایتی شرط عفو و بخشش خداوند و نشانه خیر و خوشبختی را بیان نمودهاند:
نشانه خیر و خوشبختی
قالَ الاْمامُ أبوُ جَعْفَر محمّد الباقر (عَلَیْهالسلام):
إذا أرَدْتَ أنْ تَعْلَمَ أنَّ فیكَ خَیْراً، فَانْظُرْ إلى قَلْبِكَ فَإنْ كانَ یُحِبُّ أهْلَ طاعَةِ اللهِ وَ یُبْغِضُ أهْلَ مَعْصِیَتِهِ فَفیكَ خَیْرٌ؛ وَاللهُ یُحِبُّك، وَ إذا كانَ یُبْغِضُ أهْلَ طاعَةِ اللهِ وَ یُحِبّ أهْلَ مَعْصِیَتِهِ فَلَیْسَ فیكَ خَیْرٌ؛ وَ اللهُ یُبْغِضُكَ، وَالْمَرْءُ مَعَ مَنْ أحَبَّ.(1)
اگر خواستى بدانى كه در وجودت خیر و خوشبختى هست یا نه، به درون خود دقّت كن اگر اهل عبادت و طاعت را دوست دارى و از اهل معصیت و گناه ناخوشایندى، پس در وجودت خیر و سعادت وجود دارد؛ و خداوند تو را دوست مىدارد.
ولى چنانچه از اهل طاعت و عبادت ناخوشایند باشى و به اهل معصیت عشق و علاقه ورزیدى، پس خیر و خوبى در تو نباشد؛ و خداوند تو را دشمن دارد. و هر انسانى با هر كسى كه به او عشق و علاقه دارد، با همان محشور مىگردد.
شرط عفو و بخشش خداوند
قالَ (علیهالسلام): مَنْ كَفَّ عَنْ أعْراضِ النّاسِ أقالَهُ اللهُ نَفْسَهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ، وَ مَنْ كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَفَّ اللهُ عَنْهُ غَضَبَهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ(2)؛ هر كس دنبال هتك حرمت - ناموس و آبروى - دیگران نباشد، خداوند متعال او را در قیامت مورد عفو و بخشش قرار مىدهد؛ و هر كس غضب و خشم خود را از دیگران باز دارد، خداوند نیز خشم و غضب خود را در قیامت از او برطرف مىسازد.
پینوشتها:
1- اصول كافى، ج 2، ص 103، ح 11، وسائل الشّیعه، ج 16، ص 183، ح 1.
2- كتاب الزّهد، ص 1، ح 9.
