گلایه های خالق نخستین سه بعدی سینمای ایران
وقتی از هزینه ها و حمایت ها می پرسیم، بی وقفه شروع به گلایه می کند: «با اینکه فیلم ما اولین کار سه بعدی ایران است، خیلی مهجور هستیم. انتقاد من به مسئولین این است که چرا حرف و پیام را می شنویم، ولی در عمل هیچ کاری انجام نمی دهیم؟ مهمترین اتفاقی که امسال درسینمای ایران از نظر تکنیکی دارد می افتد، پروژه «آقای الف» است، ولی مسئولین سراغ ما را نگرفتند و حمایتی نکردند. یک نفر نیامد بگوید آفرین به شما که دارید در چنین سالی، چنین کاری می کنید. حتی تنها روزنامه سینمایی کشور، از این موضوع اطلاع درست و دقیقی ندارد که در خبرهایش می نویسد بخش هایی از فیلم «آقای الف» به صورت سه بعدی فیلمبرداری می شود.
فیلم ما با سرمایه بخش خصوصی ساخته می شود وکمترین حمایت مادی و معنوی از جانب نهادها و ارگان های دولتی ندارد. دقیقه ای 10 میلیون تومان فقط هزینه تولید سه بعدی این فیلم است. ما حتی در سالن سینمای شهرستان ها این امکان را داریم که فیلم را به صورت سه بعدی اکران کنیم اما این طرح هم نیاز به حمایت دارد.»
دستیار کارگردان وارد می شود و اعلام می کند صحنه دیگری آماده فیلمبرداری است. عطشانی که دیگر حرفی برای گفتن ندارد، نزد گروه بازمی گردد. ما می مانیم و بابک محقق که قرار است صحنه های ضبط شده ای از فیلم را برایمان پخش کند.
عینک مخصوصی را به ما می دهد. نمی توان تجربه تماشای سه بعدی یک فیلم را با کلام توصیف کرد. باید خودتان ببینید تا بدانید درباره چه حرف می زنیم. امیدواریم روزی «آقای الف» برای همه ساکنین این سرزمین مجال نمایش پیدا کند تا دیگران نیز از دیدن این تصاویر زنده و پویا لذت ببرند.
