پيام ورزشكاران پارالمپيك

مراسمي كه باشكوه خاصي توان معلولان را به دنيا نشان داد و ورزشگاه لبريز از جمعيت المپيك پارك لندن را به محيط شاد و پرمضمون تبديل كرد تا همه بدانند تبعيضي در كار نيست و چنين جشني برازنده كساني است كه جسمشان را ناقص مي‌بينند.

اين مراسم حدودا چهار ساعته در كنار مفرح بودن بخوبي 80 هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه را روي صندلي‌ها ميخكوب كرد و گرچه آتش‌بازي، نورافشاني و پخش آهنگ‌هاي شاد مانع از ملال‌آور شدن آن شد، اما چنان كه كارگردان برنامه طراحي كرده بود اين ورزشگاه زيبا در كنار آب‌هاي آرام رودخانه تايمز، گويي به آكواريومي آرام بخش براي تماشاگران تبديل شده بود.

از نقش قابل توجه معلولان در برگزاري مراسم تا بيش از 160 ورزشكار معلولي كه با افتخار پرچم كشورشان را حمل مي‌كردند همه و همه جمعيت حاضر در ورزشگاه را تحت‌تاثير قرار دادند.

دانشمندي كه قرار بود 47 سال پيش بميرد

در بخشي از اين مراسم استفن هاوكينگ دانشمند و فيزيكدان معلول، كسي كه 47 سال پيش پزشكان از او قطع اميد كرده بودند در ميان تشويق جالب توجه ورزشگاه دقايق كوتاهي براي معلولان ورزشكار سخنراني كرد.

يك جمله او شنيدني بود كه خطاب به معلولان گفت: «به ستاره‌ها نگاه كنيد نه زير پاهايتان، اهداف بزرگ داشته باشيد.»

بانوي بي‌دست و پا، نماد حس مادري

يكي ديگر از نكات جالب توجه مراسم افتتاحيه نصب تنديس بانويي بود كه دست نداشت و هر دو پايش ناتوان مطلق. كسي كه چند سال پيش بچه‌دار شدنش دنيا را متحير ساخت. او با وجود چنين وضعيت جسمي خواست مادر شود تا با حسرت مهر مادري از دنيا نرود. بانويي كه به خوبي نمايانگر اراده و عزم يك انسان معلول و اميد به زندگي را نشان داد.

همه قدردان سلامت خود شدند

مراسم افتتاحيه يك نكته جالب توجه ديگر هم داشت، وقتي عقربه‌هاي ساعت به وقت محلي حدودا 23 و 30 دقيقه را نشان مي‌داد، چندين بادكنك به شكل سيب به عنوان نماد سلامت در فضاي ورزشگاه شناور شد و همزمان همه تماشاگران حاضر كه پيش از ورود به استاديوم سيب دريافت كرده بودند، به طور همزمان آن را گاز زدند تا قدردان سلامت خود باشند و فراموش نكنند معلوليت مي‌تواند در كمين هر فردي باشد.

ميدان انساني، نه آوردگاه گلادياتوري

هر چند كارهاي خلق‌الساعه ورزشكاران در بازي‌هاي پارالمپيك هر بيننده‌اي را شگفت‌زده كرده و به وجد مي‌آورد و ثبت ركوردهاي جالب توجه و حركات تكنيكي آنها گاه تا مرز ورزشكاران سالم نيز پيش مي‌رود، اما باور اين مطلب سخت است كه اينجا ورزش و مدال‌آوري در درجه دوم اهميت قرار دارد.

البته اين به معني بي‌ارزش بودن افتخارآفريني اين ورزشكاران براي كشورهايشان نيست. آنچه بيش از هر چيز ديگري در پارالمپيك لندن جلب توجه مي‌كند، حس نوع‌دوستي است كه بر مجموعه هشت سالن اكسل و ورزشگاه المپيك پارك لندن حكمفرماست.

جايي كه تا پيش از مراسم افتتاحيه از مجموع بيش از دو و نيم ميليون بليت مسابقات رشته‌هاي مختلف دو ميليون و 400 هزار بليت پيش‌فروش شده بود تا استقبال جالب توجهي از رويدادهاي رشته‌هاي مختلف به عمل آيد.

تماشاگراني كه نه براي تشويق ورزشكاران و تيم‌هاي برنده كه براي دلگرمي و روحيه دادن به معلولان در سالن‌ها حاضر مي‌شوند و بازنده‌هاي ميدان ورزش را چنان فاتحان قله قهرماني تشويق مي‌كنند تا نشان دهند اينجا آوردگاه گلادياتوري نيست؛ بلكه ميداني انساني است، يعني همان چيزي كه منشور المپيك آن را به قانوني بين‌المللي براي ورزش همه كشورهاي دنيا بدل ساخته و فدراسيون‌هاي پرنفوذي چون فيفا تعبير بازي جوانمردانه را براي آن به كار مي‌برند.

سالم‌ها پشت ترافيك نمي‌مانند

در حاشيه بازي‌ها ذكر اين نكته هم جالب توجه است كه با وجود اين‌كه بزرگراه‌‌هاي منتهي به ورزشگاه المپيك پارك، دو بانده بود، اما حتي در ساعت اوج استقبال از رقابت‌ها و بويژه مراسم افتتاحيه خبري از ترافيك آزاردهنده و ماندن خودروهاي مختلف در صف ورود به ورزشگاه نبود و سيستم حمل و نقل عمومي و پيشرفته لندن بخوبي به تماشاگران خدمات مي‌دهد و مشكلي براي رفت‌وآمد وجود ندارد، همان‌طور كه معلولان لندني هيچ مشكلي براي تردد در شهر ندارند، فضاي ورزشگاه‌ها از جمله سازه‌هاي فلزي و زيباي مجموعه اكسل به بهترين شكل ممكن براي معلولان طراحي شده است تا آنها با خيال راحت به تردد بپردازند. اينجا فضا كاملا انساني است و هيچ معلولي به خاطر نقصان جسماني اندوهگين نمي‌شود.

اميد توفيقي - خبرنگار اعزامي به پارالمپيك لندن