«بازتاب واقعیت در اجلاس تهران»عنوان يادداشت روز روزنامه حمايت به قلم وحيد احمدي است كه در آن مي‌خوانيد؛حضور نمایندگان 120 کشور عضو جنبش غیر متعهدها در تهران که با هدف برپایی شانزدهمین اجلاس این جنبش صورت می‌گیرد و از آن مهم تر، انتقال رياست دوره‌اي اين سازمان که بزرگترین نهاد بین‌المللی پس از سازمان ملل متحد به شمار می‌رود، به جمهوري اسلامي ايران، بی‌گمان خوشايند آمريكا، غرب و رژيم صهيونيستي نيست.
آنان همواره می‌کوشند خود را ابرقدرت جهان و نماينده جامعه جهاني معرفي كنند، اما حضور مقام‌های بلندپايه نزدیک به دو سوم کشورهای دنيا در تهران، از یک سو دروغ بودن مدعیان نمایندگی جامعه جهانی را نشان می‌دهد و از سوی دیگر حاکی از آن است که تبلیغاتی كه آنان بر ضد ايران راه انداخته‌اند و می‌خواهند کشور ما را عضوی منزوی از سایر ملل نشان دهند، فریبی بیش نبوده است.
بدیهی است که این وجه از دستاوردهای برگزاری اجلاس سران کشورهای غیر متعهد و سپردن سکان این سازمان به ایران، در تعارض آشکار با خط و مشی غرب در برابر تهران قرار دارد و به نوعی خنثی کننده مجموعه تلاش‌های غربی‌ها در چند وقت اخیر به شمار می‌رود؛ بر همين اساس بلوک غرب با همراهی اسرائیل تلاش مي‌كند از طریق رایزنی تطمیع و احتمالا در برخی موارد تهدید، هرچه می‌تواند از شکوه برگزاری اجلاس شانزدهم بکاهد و تعداد كمتري از کشورهای عضو در اين اجلاس شركت كنند يا حداقل شخصيت‌هاي كم‌اثرتر در تهران حضور يابند.
اينكه آنان در رسيدن به هدف خود موفق مي‌شوند بستگي به میزان پایبندی كشورهاي عضو به مفهوم عدم تعهد، به معنی وابسته نبودن به قدرت‌های جهانی دارد، همچنين ارتباط مستقیمی با تلاش‌هاي ديپلماتيكي جمهوري اسلامي پیدا می‌کند كه چگونه بخواهد توطئه تلاش غرب برای بایکوت اجلاس شانزدهم را خنثی کندالبته بايد اين نكته را يادآوري كرد كه در هیچ اجلاس بین‌المللی ای كه برگزار مي‌شود، همه دعوت شدگان شركت نمي‌كنند یا دست‌کم در سطح مقامات بلندپایه و تراز نخست شرکت نمی‌کنند؛ بنابراین در اجلاس تهران نیز طبیعی است که برخي کشورها در سطح سران (بسته به نظام حاکم در آنها رییس‌جمهوری یا نخست‌وزیر) گروهی از کشورها در سطح معاونان سران، تعدادي در سطح وزراي امور خارجه و بعضي در سطح سفرا شركت کنند. بی‌گمان کسی انتظار ندارد که در اجلاس تهران همه سران حضور پيدا كنند، همان طور که نمی‌توان تصور برپایی اجلاس بدون حضور سران را داشت.
انصراف دبیر کل سازمان ملل از شركت در اجلاس تهران را هم نبايد مهم تلقي كرد، چون بان کی‌مون از روز اول با حمايت بلوک غرب بر سر كار آمد؛ بنابراين ناچار است كه در جهت مطامع و دیدگاه‌هاي آنان حركت كند. از اين رو بودن يا نبودن بان کی‌مون در اجلاس تهران نمي‌توانست آن‌چنان موثر باشد و تاثيري در روند اجلاس داشته باشد.
