كسب چهار مدال طلا، پنج نقره و سه برنز همه را غافلگیر كرد، اما واقعیت این است كه نتیجه كاروان اعزامی كشورمان به رقابت‌های المپیك 2012 لندن از این هم می‌توانست شگفت‌انگیزتر باشد.
مروری بر نتایج برخی از ورزشكاران كشورمان كه مدال نگرفتند، اما شایستگی كسب مدال را داشتند، این حقیقت را برای ما روشن می‌كند كه ظرفیت‌های مدال‌آوری در همین كاروان 52 نفره بسیار بالا بود.
در روز نخست رقابت‌های المپیك، الهه احمدی فقط با دو امتیاز اختلاف نسبت به نفر سوم المپیك، مدال برنز تفنگ بادی 10 متر را از دست داد.
احمدی در پایان همان رقابت، از بدشانسی به عنوان دلیل اصلی دور ماندنش از مدال المپیك یاد كرد و گفت فاصله میان او و نفراتی كه روی سكو رفتند فقط به اندازه یك تار مو بود.
احمدی در مجموع دو مرحله 50 تیر به سمت سیبل شلیك كرد كه 45 تیر به امتياز 10 خورد و فقط پنج تای آن در امتیاز 9 فرود آمد.
او با این عملكرد 499.1 امتیاز به دست آورد و این در حالی بود كه قهرمان المپیك لندن 502.9 امتیاز داشت و نفر سوم هم با امتیاز 501.5 امتیاز روی سكوی سوم ایستاد.
در وزنه‌برداری هر چند تیم ملی با كسب یك مدال طلا، دو مدال نقره و یك برنز، بیشترین تعداد مدال را در طول تاریخ حضور خود در ادوار مختلف المپیك، در یك دوره از این بازی‌ها به دست آورد، اما به اذعان ريیس این فدراسیون، سرمربی تیم ملی و كارشناسانی كه در جریان ركوردهای ملی‌پوشان قرار داشتند، این تیم می‌توانست با دو مدال طلا، سه نقره و یك برنز از آوردگاه المپیك به كار خود پايان دهد.
در دسته 85 كیلوگرم آدرین زیلینسكی از لهستان و آپتی آكادوف از روسیه در حالی با ركورد مجموع 385 كیلوگرم مدال‌های نقره و برنز را به دست آوردند كه سهراب مرادی، چند ماه قبل و در مسابقه‌های قهرمانی آسیا با ركورد مجموع 388 كیلوگرم به مدال طلا رسید و كیانوش رستمی هم دو هفته قبل از المپیك در تمرین‌ها به ركورد 389 كیلوگرم رسیده بود.
این یعنی اگر كمی با تمركز بيشتر وارد صحنه رقابت می‌شدیم و اجازه نمی‌دادیم صحنه المپیك در روحیه ملی‌پوشان تاثیر بگذارد، می‌توانستیم طلا و نقره این وزن را از آن خود كنیم.
افسوس‌های حسین رضازاده و كوروش باقری، هم موید همین موضوع است، ضمن این‌كه خود كیانوش رستمی و سهراب مرادی هم پس از پایان رقابت خود گفتند، می‌توانستند با تكرار ركوردهای شخصی‌شان در كنار هم روی سكوی المپیك بایستند!
در وزنه‌برداری، سعید محمدپور هم شایستگی كسب مدال برنز را داشت چراكه با ركوردی به كار خود پایان داد كه در سه المپیك قبلی (2008 پكن، 2004 آتن و 2000 سیدنی) وزنه‌برداران دسته 94 كیلوگرم با همان ركورد به مدال برنز رسیده بودند. با این حال سطح رقابت‌ها در این دسته از رقابت‌های المپیك لندن به حدی بالا بود كه محمدپور با ركورد 402 كیلوگرم مكانی بهتر از پنجمی به دست نیاورد.
در بوكس هرچند علی مظاهری كاپیتان تیم ملی را با ناداوری از گردونه رقابت خارج كردند، اما احسان روزبهانی فقط به اندازه دو يا سه ضربه با پیروزی بر حریف قزاقستانی و محرز شدن اولین مدال تاریخ بوكس ایران در المپیك‌ها فاصله داشت.
اشك‌های روزبهانی پس از آن رقابت نزدیكي، دقیقا به خاطر فاصله نزدیك او با كسب مدال المپیك بود. روزبهانی اگر در راند سوم احساسی مبارزه نمی كرد الان نامش در میان مدال‌آوران كاروان ورزشی ایران قرار داشت.
تكواندوي ایران هم در المپیك لندن یك مدال به علاقه‌مندانش بدهكار شد، چراكه كسی انتظار نداشت یوسف كرمی با تجربه از ایستادن روی سكوی المپیك باز بماند.
خیلی‌ها یوسف را شانس كسب طلا می‌دانستند اما این رزمی‌كار میانه‌ای پس از باخت به حریف اسپانیایی و صعود این حریف به فینال، از شانس مجدد خود برای كسب مدال برنز هم استفاده نكرد تا یك مدال مسلم از چنگ كاروان ایران خارج شود.
دست آخر هم به كشتی می‌رسیم، فدراسیونی كه با 3 طلای فرنگی‌كارانش سرآمد دیگر رشته‌های المپیكی ما بود اما اگر بدشانس نبودیم به جای شش مدال حداقل می‌توانستیم با 10 مدال از لندن 2012 برگردیم. اول مدال را زمانی از دست دادیم كه داوران با ناداوری حق كشتی‌گیر شایسته‌مان سعید عبدولی را ضایع كردند.
عبدولی با توجه به آمادگی بالایش حتی می‌توانست چهارمین طلای كشتی فرنگی را به نام خود به ثبت رساند. در جمع شاگردان محمد بنا، بشیر باباجان‌زاده هم دیگر مرد شایسته كسب مدال بود و اگر مقابل حریف سوئدی‌اش تنها با اختلاف یك امتیاز مغلوب نمی‌شد، می‌توانست حداقل یك مدال برنز يا حتی نقره از آوردگاه المپیك به ارمغان بیاورد.
در كشتی آزاد هم رضا یزدانی در حالی كه همگان مدال طلا را برازنده كشتی‌های خوب این دلاورمرد جویباری می‌دانستند، در عین بدشانسی در مبارزه ماقبل فینال از ناحیه رباط پا دچار پارگی شد تا نه تنها طلا كه مدال برنز را هم از دست بدهد.
یزدانی پس از این بدبیاری بزرگ و در بازگشت به كشور عنوان كرد: هنوز هم باور ندارم كه بدون مدال از المپیك بازگشته‌ام!
دیگر شاگرد شایسته رسول خادم برای كسب مدال المپیك مسعود اسماعیل‌پور بود كه در وزن 60 كیلوگرم كشتی نزدیك و خوبی با كودوخوف روس، قهرمان سه دوره جهان گرفت و تنها در ثانیه‌های پایانی بود كه در یك كش و قوس مغلوب حریف شد.
البته مهدي تقوی هم با توجه به داشتن دو عنوان قهرمانی جهان، توانایی كسب مدال المپیك را داشت اما در همان مبارزه اول و در كلینچ بدشانسی آورد تا هر دو بار گوی به ضرر او از كیسه خارج شود. گوی كلا در این المپیك با ما سر سازگاری نداشت؛ چراكه كمیل قاسمی هم با همین بدشانسی مغلوب آرتور تایمازوف ازبكستانی شد و مدال طلا را با برنز عوض كرد.
هرچند عرصه رقابت در ورزش همیشه با مجموعه‌ای از همین بدشانسی‌ها، خوش‌شانسی‌ها و ناداوری‌ها توام بوده است اما باید قبول كنیم اگر كمی خوش شانس بودیم می‌توانستیم به جای 12 مدال با كسب 20 مدال، المپیك رویایی‌تری را رقم بزنیم؛ المپیكی با 7 طلا، 7 نقره و 6 برنز.
با این عملكرد در جدول توزیع مدال‌ها هم تا رده دوازدهم صعود می‌كردیم و این همان رتبه‌ای است كه ورزش ایرانی شایستگی آن را دارد.
با این حال همین عملكرد هم خیره‌كننده بود. كاروان ورزش ایران كه پیش از این 15 دوره حضور در ادوار مختلف بازی‌های المپیك را تجربه كرده اما این برای نخستین باري است كه موفق می‌شود تعداد مدال‌های خود را دو رقمی كند و به چهار مدال طلا در یك دوره برسد.
ورزش ایران كه از سال 1900 حضور در بازی‌های المپیك را آغاز كرد، طی سال‌های گذشته 48 مدال كسب كرده بود اما با 12 مدال به دست آمده در این دوره از بازی‌های المپیك، مجموع مدال‌های المپیكی ایران به 60 مدال رسید.
این تعداد مدال توسط 50 ورزشكار به دست آمده و جالب آن‌كه در هر سه رنگ طلا، نقره و برنز هم به اعداد رندی رسیده است؛ 15 طلا، 20 نقره و 25 برنز.
