«سياست، هنر تكرار مطالبات است»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاري به قلم مهدي مال مير است كه در آن مي‌خوانيد؛با نزديك شدن به انتخابات يازدهمين دوره رياست جمهوري، همزمان با به تكاپو افتادن تشكل‌ها و سازمانهاي مختلف سياسي در كشور، حرفها، حديث‌ها و گمانه‌زني‌هاي فراواني در گوشه و كنار بر سر عدم حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات پيش رو بر سر زبانهاست.
انتخاباتي كه بي شك با توجه به شرايط حساس منطقه‌اي و بين‌المللي از اهميتي سرنوشت‌ساز و حساسيت ويژه‌اي برخوردار است. اين كه شرايط و اتمسفر سياسي كشور تا چه اندازه بستر مناسبي براي فعاليت گروه‌هاي اصلاح طلب است؟ يا اصلاح طلبان تا چه پايه توانايي پيگيري مطالباتي كه طي نزديك به دو دهه بر آنها پاي فشرده‌اند را دارا هستند؟ يا اينكه اساساً گروه‌هاي اصلاح‌طلب تا چه ميزان از قدرت رويارويي با چالش‌هاي بي شمار پيش‌رو (اعم از داخلي و خارجي) برخوردارند، از جمله موضوعات، دغدغه‌ها و پرسش‌هايي است كه سبب شده تا برخي تحليلگران و گروه‌هاي اجتماعي بر روي گزينه سكوت يا به بيان بهتر عدم شركت اصلاح طلبان در انتخابات رياست جمهوري تاكيد ورزند.
در اين كه پرسش‌هاي مطرح شده از سوي مخالفين حضور اصلاح طلبان در عرصه انتخابات از جنس دغدغه‌هايي است كه مي‌توان و بايد بر روي آنها تعمق و تأمل بيشتري به خرج داد شكي نيست، اما گزينه سكوت و انزواي سياسي نمي‌تواند گزينه مناسبي براي پاسخ دادن به دغدغه‌هاي فوق‌الذكر باشد. چرا كه اساساً سياست پهنه سكوت و وادي خاموشان نيست بلكه مجالي است براي گفتگو، چانه زني و پافشاري بر روي اهداف و آرمانها يا به بيان زيباي مايكل والستر (Michel Walzer) فيلسوف سياسي «سياست هنر تكرار مطالبات است.»
با نگاهي گذرا به تاريخ سياسي جهان مي‌توان اين نكته را به نيكي دريافت كه بسياري از حقوق و مزايايي را كه ما امروزه به مثابه حقوق مسلم و خدشه ناپذير انساني به آنها خو گرفته‌ايم، نه حاصل سكوت و بي‌تفاوتي سياسي بوده‌اند و نه از درون دگرگوني‌هاي يك شبه، انقلابي و خلق الساعه بيرون آمده‌اند بلكه مولود عرق ريزي، فداكاري و تلاش‌هاي شبانه‌روزي گروه‌هاي اصلاح طلب و پيش رويي بوده‌اند كه در طول ساليان چه بسا طولاني و با ايمان تزلزل ناپذير به درستي راهشان و پرداخت هزينه‌هاي گزاف بدست آمده‌اند.
توسعه نهادهاي مدني، فعال شدن احزاب، اصناف، سنديكاها، رونق مطبوعات، اقتصاد شفاف، سياست خارجي منافع محور، حق آزادي‌هاي مصرح در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران از جمله مطالباتي است كه جز از طريق تكرار آنها در عرصه سياست و مشاركت در قدرت سياسي و نزديك شدن به ابزارها و نهادهاي تصميم‌گيري بدست نخواهد آمد. شكست غم‌انگيز اصلاح طلبان در انتخابات اخير مجلس شوراي اسلامي به روشني هزينه‌ها و‌آسيب‌هايي را كه انزواي سياسي و دوري از مراكز تصميم‌گيري در پي دارد را بار ديگر به رخ گروه‌هاي اصلاح‌طلب كشيد.
تجربه تلخي كه البته مي‌تواند به مثابه چراغ راهي براي حركت بعدي اصلاح طلبان در انتخابات سرنوشت ساز رياست جمهوري باشد. مخلص كلام اينكه حكايت امروز گروه‌هاي اصلاح طلبي كه خود را براي رقابت در عرصه انتخابات آماده مي‌كنند با گروه‌هايي كه بر آتش انزواي سياسي و بي تفاوتي مي‌دمند، چندان بي شباهت به حكايت مشهور روباه و خار پشت نيست. مي‌گويند: روباه بسيار چيزها مي‌داند، اما خارپشت فقط يك چيز بزرگ مي‌داند.
براستي شايد آنهايي كه گزينه انزواي سياسي را بر مشاركت سياسي ترجيح مي‌دهند از زمره كساني باشند كه خيلي چيزها مي‌دانند اما بدون شك اصلاح طلباني كه اين روزها مومنانه سرگرم سازماندهي و تنظيم مطالبات و نيروهاي خود هستند از جمله كساني هستند كه تنها يك چيز بزرگ مي‌دانند و آن اينكه «سياست هنر تكرار مطالبات است».
