صدای پای عید می‌آید و دل مؤمن، برسر دو راهی شادی عید فطر و حزن رفتن ماه رمضان سرگردان است.
نمی‌داند از آمدن آن، مسرور باشد یا از رفتن این محزون. عید فطر، پاک‌ترین‌ِ عیدهاست؛ زیرا پاداش یک ماه عبادت و شست‌و‌شوی جان در نهر پاک رمضان است.
عید فطر، عید پایان یافتن رمضان نیست؛ عید برآمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است؛ همچون ققنوس که از خاکستر خویش، دوباره متولد می‌شود. رمضان، کوره‌ای است که هستی انسان را می‌سوزاند و آدمی نو، با جانی تازه از آن سر برمی‌آورد.
فطر، شادی و دست‌افشانی بر رفتن رمضان نیست؛ بلکه برآمدن روز نو، روزی نو و انسانی نو است؛ زیرا قرار است رمضان با سحرهایش، با افطارهایش، با شب‌های قدر و مناجات‌هایش، از ما آدمی دیگر بسازد.
اگر در عید فطر در نیابیم که از نو متولد شده‌ایم، اگر تازگی را در روح خود احساس نکنیم، عید فطر، عید ما نیست.
