در مورد سرویس‌ تلفن اینترنتی (voip)

---

VOIP (صدا روی پروتکل اینترنت: Voice Over Internet Protocol) یک اصطلاح عمومی برای خانواده‌ای از فناوری های انتقال برای تحویل ارتباطات صوتی بر روی شبکه‌های مبتنی بر IP مثل اینترنت و شبکه‌های سوِِِِییچینگ بسته می باشد .
VoIP(تلفظ کنید وُِیپ)، تلفن IP، تلفن اینترنتی، تلفن پهن‌باند، صدای پهن‌باند و صدا روی پهن‌باند نیز نامیده می‌شود.
معمولاً از شرکت‌های ارایه‌کنندهٔ سرویس‌های VoIP به‌عنوان تهیه‌کنندگان، و از پروتکل‌های استفاده شده برای حمل علایم صدا روی شبکهٔ IP، به‌عنوان صدا روی IP یا پروتکل‌های VoIP یاد می‌شود. آن‌ها را می‌توان در اصل توسعهٔ تجاری تجربهٔ پروتکل صدای شبکه (1973) که توسط تهیه‌کنندگان نسل قدیمی اینترنت(ARPANET) اختراع شده بود، در نظر گرفت.
برخی از کاهش هزینه‌ها تا حدودی به دلیل استفاده از یک شبکهٔ منفرد برای حمل صدا و اطلاعات است، مخصوصاً در جایی که استفاده‌کنندگان به شبکه‌ای دسترسی دارند که از ظرفیت آن کمتر استفاده شده و می‌تواند VOIP را بدون هیچ هزینهٔ اضافی حمل کند. تماس‌های VoIP به VoIP برخی اوقات مجانی هستند، در حالی که تماس VOIP به شبکه‌های تلفن عمومی(PSTN) ممکن است هزینه‌ای در بر داشته باشد که باید توسط استفاده‌کنندگان VoIP پرداخت شود.
پروتکل‌های صدا روی IP، سیگنال‌های تلفنی را، به‌عنوان شنیداری دیجیتال حمل می‌کنند(که معمولاً با فنون فشرده‌سازی دیتای گفتاری، نرخ دیتای آن کاهش یافته و به‌صورت مجموعه‌ای از جریان دیتا، روی IP ارسال می‌شوند).
دو نوع PSTN روی سرویس‌های VoIP وجود دارد. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID) و شماره‌های دسترسی. شماره‌گیری داخلی مستقیم(DID)، تماس‌گیرنده را به‌صورت مستقیم به استفاده‌کننده از VoIP متصل می‌کند در صورتی که لازمهٔ شماره‌های دسترسی، گرفتن شمارهٔ داخلی استفاده‌کننده از VoIP توسط تماس‌گیرنده است.

تاریخچه VoIP
صدا روی IP یک موضوع جالب بوده است. تقریباً از اولین شبکهٔ کامپیوتری(حدود 1973)، صدا روی اینترنت اولیه مخابره شده بود. به کمک تکنولوژی، مخابرهٔ مکالمهٔ صدا روی اینترنت برای استفاده‌کنندگان نهایی از حداقل دههٔ 1990 در دسترس بوده است. برای مثال در 1996، یک محصول نرم‌افزاری پیچیدهٔ فشرده شده که صدای اینترنتی Vocaltec نامیده می‌شد، VoIP را، به همراه نمای اضافی(از قبیل پست صوتی و نمایشگر ID) در اختیار قرار داد. به‌هر حال، آن راهی برای سیستم POTS آنالوگ پیشنهاد نمی‌داد، و بنابر این فقط برای صحبت کردن با دیگر استفاده‌کنندگان صوت اینترنتی Vocaltec امکان‌پذیر بود. Vocaltec برای بازکردن فشردگی صدای زمان حقیقی(زمان خالص ارسال و دریافت پیام) مهم است، که در مقطعی حیاتی بود(یعنی هنگامی که اکثریت استفاده‌کنندگان، در بیشترین اوقات، یک مودم دایل‌آپ 28.8 کیلو بیت در ثانیه در اختیار داشتند). در 1997، درجهٔ 3، توسعهٔ اولین softswitch(واژه‌ای که آن‌ها در 1998 اختراع کردند) را آغاز کرد. سافت‌سوئیچ‌ها برای جایگزینی سخت‌افزار سنتی switchboardها، و برای خدمت‌رسانی، به‌عنوان راه بین دو شبکهٔ تلفنی، طراحی شده بودند.

VoIP وظایفی که ممکن است برای دستیابی به استفاده از شبکه‌های قدیمی مشکل‌تر باشند(که به‌طور معمول برای مخابرهٔ بیشتر از یک تلفن ناکارآمد سنتی استفاده می‌شود)، را به صورت زیر تسهیل می‌کند:
• با توانایی همان خط تلفن متصل شده به پهن‌باند. این VoIP را یک راه ساده برای اضافه کردن یک خط تلفن اضافی به یک منزل یا دفتر می‌سازد.
• بسیاری از بسته‌های VoIP نماهای PSTN را که بیشتر telcos(شرکت‌های ارتباط راه دور) به‌طور معمول شارژ اضافی برای آن می‌گیرند، یا ممکن است از telco محلی شما، از قبیل 3 راه تماس، تماس به جلو، تکرار اتوماتیک و نمایشگر ID در دسترس نباشد، را شامل می‌شوند. VoIP می‌تواند با پروتکل‌های موجود off-the-shelf از قبیل پروتکل انتقال مبدا زمان واقعی، ایمن شود. بیشتر مشکلات تولید یک تلفن ایمن روی خطوط تلفنی قدیمی، شبیه دیجیتالی و مخابرهٔ دیجیتالی قبلاً به جای VoIP بوده‌اند. این فقط برای رمزگذاری و تصدیق جریان دادهٔ موجود لازم است.
• VoIP وابسته به محل نیست، فقط یک اتصال اینترنتی برای به دست آوردن یک اتصال به یک تهیه‌کننده یا سرویس‌دهندهٔ VoIP نیاز دارد، برای مثال کارگزاران مرکزی استفاده کننده از خطوط VoIP می‌توانند از هر کجا با یک اتصال اینترنتی پایدار و سریع کار کنند.
• تلفن‌های VoIP می‌توانند با دیگر خدمات در دسترس روی اینترنت شامل محاورهٔ ویدیویی، پیام یا تبادل فایل داده موازی با محاوره، کنفرانس صوتی، مدیریت کتب آدرس و اطلاعات گذرنده در بارهٔ دیگران(دوستان یا همکاران) که به صورت آنلاین برای طرفین علاقمند در دسترس هستند، یکپارچه شوند.


پایایی(قابلیت اعتماد)

تلفن‌های معمولی به‌طور مستقیم به خطوط تلفن شرکت‌های تلفن متصل هستند، که در هنگام قطع برق به‌وسیلهٔ تولیدکنندگان بک‌آپ یا باتری‌های قرار داده شده در تبادل تلفن، دایر نگاه داشته می‌شوند. به‌هر حال خانوادهٔ سخت‌افزار VoIP از مودم‌های پهن‌باند و دیگر تجهیزات تقویت شده به‌وسیلهٔ خانوادهٔ برق، که ممکن است برای زمان قطع برق در غیاب یک تأمین‌کنندهٔ برق غیرقابل انقطاع یا ژنراتور باشند، استفاده می‌کنند. کاربران(قبول‌کنندگان) اولیهٔ VoIP ممکن است همچنین استفاده‌کنندگان تجهیزات دیگر تلفن از قبیل PBX و پایگاه‌های تلفن بدون سیم باشند، که روی قدرتی که به‌وسیلهٔ شرکت‌های تلفن تأمین نشده است، تکیه می‌کنند. حتی با برق محلی در دسترس، خود حامل پهن‌باند هنوز ممکن است قطعی برق را به‌همان خوبی تجربه کند. در حالی که از عمر PSTN دهه‌ها می‌گذرد و به‌طور معمول به‌شدت قابل اعتماد است، بیشتر شبکه‌های پهن‌باند کمتر از ده سال عمر دارند، و حتی بهترین آن‌ها هنوز موضوعی برای قطع برق متناوب هستند. به‌علاوه تکنولوژی‌های شبکه از قبیل کابل و DSL اغلب همان درجات سرویس، هنگامی که PSTN یا تکنولوژی‌های کسب و کار با اتصالی از قبیل T1 به دست می‌آورند، را به دست نمی‌دهند.

تماس‌های اورژانسی
طبیعت IP آن‌را برای مکان‌یابی جغرافیایی کاربران شبکه مشکل می‌سازد. بنابراین، تماس‌های اورژانسی، به‌راحتی نمی‌توانند برای یک مرکز تلفن نزدیک، مسیریابی شوند، و در برخی سیستم‌های VoIP این امر غیر ممکن است. بعضی اوقات، سیستم‌های VoIP ممکن است تماس‌های اورژانسی را برای یک خط تلفن غیر اورژانس(نامزد شده) مسیریابی کنند. در آمریکا، حداقل یکی از بخش‌های پلیس مرکزی به‌طور جدی برای این تمرین، هنگامی‌که عموم مردم بالقوه در معرض خطر قرار می‌گیرند، هدف‌گذاری می‌شود.
علاوه بر این، در حوادثی که تماس‌گیرنده قادر به دادن آدرس نیست، سرویس‌های اضطراری ممکن است که قادر به مکان‌یابی آن‌ها به هیچ طریقی نباشند. دنبال کردن راهنماهای خطوط موبایل، توسط چندین حامل VoIP قبلاً یک کار محیطی تکنیکی را اجرا می‌کنند. برای مثال، یک حامل VoIP بزرگ، نیاز به ثبت آدرس فیزیکی جایی که خط VoIP استفاده خواهد شد، دارد. هنگامی که شما با شمارهٔ اورژانس کشورتان تماس می‌گیرید، آن‌ها آن‌را برای سیستم محلی مناسب، مسیریابی خواهند کرد. آن‌ها همچنین مرکز تماس اضطراری خودشان(که برای مثال، از یک سرویس مبتنی بر نرم‌افزار که وابسته به محل فیزیکی ویژه‌ای نیست) و تماس‌های اورژانس غیرقابل مسیریابی با آن گرفته خواهد شد، را حفظ می‌کنند و پس از یادگیری محل فیزیکی‌تان، شما را به‌صورت دستی مکان‌یابی خواهند کرد.
اگر شما(هنگامی که به‌دلیل سیاست‌های مالیاتی 911)، باید با کشورتان از محلی در فایل تأمین‌کنندهٔ VoIP، تماس بگیرید، 911 همهٔ وظایف عملیاتی را نزد خود نگاه خواهد داشت.

امنیت
VoIP بسیاری از مصرف‌کنندگان هنوز از رمزگذاری پشتیبانی نمی‌کند، اگر چه داشتن یک تلفن امن با VoIP ساده‌تر از خطوط تلفن سنتی است. به‌عنوان یک نتیجه، استراق سمع روی تماس‌های VoIP و حتی تغییر محتویاتشان نسبتاً ساده است. چندین راه‌حل منبع باز وجود دارد که دریافت و ردیابی محاورات VoIP را تسهیل می‌کند. مقدار اندکی از امنیت، برای کدهای سماعی انحصاری که به‌طور ساده برای درخواست‌های منبع باز در دسترس نیستند، بطور مقتضی حاصل می‌شود، به‌هر حال اینچنین امنیت مبهم به اثبات نرسیده‌ای در کاربرد طولانی مدت در دیگر زمینه‌ها، مؤثر نیست. برخی فروشندگان نیز تراکم را برای مشکل‌تر ساختن استراق سمع، مورد استفاده قرار می‌دهند. به‌هر حال، امنیت واقعی به کدگذاری و پنهان کردن و تصدیق نهفته که به‌طور گسترده در دسترس مصرف‌کننده نیست، نیاز دارد. استاندارد ایمن موجود SRTP و پروتکل ZRTP جدید در مبدل‌های تلفن آنالوگ(ATAs) به‌همان خوبی تلفن‌های نرم‌افزاری متغیر، در دسترس است. این امر، استفاده از IPsec برای P2P VoIP ایمن را با استفاده از رمزگذاری فرصت‌طلبانه ممکن می‌سازد. Skype از SRTP استفاده نمی‌کند، اما از رمزگذاری که برای تهیه‌کنندگان Skype شفاف است، استفاده می‌کند.
گزینهٔ VPN صدا، صدای ایمن را برای شبکه‌های VoIP با درخواست رمزگذاری IPsec برای جریان صدای دیجیتال تامین می‌کند.

جزئیات فنی

دو استاندارد اصلی رقابت برای VoIP، استاندارد SIP ،IETF و استاندارد H.323 ،ITU هستند. در ابتدا H.323 عمومی‌ترین پروتکل بود، اگر چه در "چرخش محلی"، SIP از آن پیش افتاده است. این مقدمهٔ لازم برای پیمایش بهتر NAT و دیوارهای آتش بود، اگر چه تغییرات اخیر معرفی شده برای H.323 این مزیت را جابجا کرده است.
به‌هر حال، در شبکه‌های صدای استحکام یافته(backbone)، جایی که هر چیز زیر کنترل عملگر شبکه یا ارتباط از راه دور است، H.323 پروتکل انتخابی است. بسیاری از بزرگ‌ترین حمل‌کنندگان، از H.323 در مرکز backbone استفاده می‌کنند و خیل عظیم تماس‌گیرندگان که تماس‌های POTS آن‌ها روی VoIP حمل می‌شود هیچ یا کمتر ایده‌ای دارند.
جایی که VoIP از میان سوئیچ‌های نرم تهیه‌کنندگان متعدد سفر می‌کند، مفاهیم رسانهٔ کامل و علامت‌دهی مهم هستند. در H.323، داده، از سه جریان داده به دست می‌آید : 1)علامت‌دهی تماس H.225.0 2)H.245 3) رسانه. بنابر این اگر شما در لندن هستید، تهیه‌کنندهٔ شما در استرالیاست و شما می‌خواهید که با آمریکا تماس بگیرید، پس در حالت ------------ کامل، هر سه جریان نیمی از دور دنیا را طی خواهند کرد و تأخیر بالا(500 تا 600 میلی ثانیه) و فقدان بسته زیاد خواهد بود. به‌هر حال در حالت نمایندگی علامت‌دهی، جایی که فقط جریان‌های علامت‌دهی از طریق تهیه‌کننده وجود دارد، تأخیر، با کاربرد سهل‌تر، به 120 تا 150 میلی ثانیه کاهش داده خواهد شد.
یکی از مسایل کلیدی همهٔ پروتکل‌های VoIP سنتی، پهنای باند تلف شدهٔ استفاده شده برای سرآیند بسته‌هاست. به‌طور معمول، برای ارسال یک G.723.1 با روش شنیداری فشرده شدهٔ 6/5 کیلوبیت بر ثانیه، به پهنای باند 18 کیلوبیت بر ثانیه مبتنی بر نرخ‌های نمونهٔ استاندارد نیاز است. اختلاف بین 6/5 کیلوبیت بر ثانیه و 18 کیلوبیت بر ثانیه سرآیندهای بسته است. تعدادی تکنیک‌های بهینه‌سازی پهنای باند استفاده شده از قبیل منع سکوت و فشرده‌سازی سرآیند وجود دارد. این می‌تواند به‌طور عادی 35% پهنای باند استفاده شده را، ذخیره کند.
تکنیک‌های تهویهٔ VoIP از قبیل TDMoIP می‌تواند سربار پهنای باند را تا دو برابر بیشتر به‌وسیلهٔ انتقال چندتایی پیام‌های محاورات چندگانه که برای همان مقصد عنوان‌گذاری می‌شوند و آن‌ها را به‌داخل همان بسته‌ها کپسول می‌کند، کاهش دهد. زیرا سربار سرآیند بسته، بین بسیاری جریان‌های هم‌زمان تسهیم شده است، TDMoIP می‌تواند نزدیک به هزینهٔ کیفیت شنیداری، یک سربار سرآیند بستهٔ بر هر جریان، فقط در حدود 1 کیلوبیت بر ثانیه را پیشنهاد دهد.