«ديگر به ترکيه اعتمادي نيست»عنوان يادداشت سردبير روزنامه سياست روز به قلم محمد صفري است كه در آن ميخوانيد؛ترکيه به سوي پرتگاه گام برميدارد. کشوري که ميتوانست، به عنوان يک کشور مسلمان، تاثيرات مثبتي را بر روند تحولات منطقهاي داشته باشد، اکنون با سياستهايي که در منطقه به ويژه سوريه پياده ميکند، گرفتار دردسري خواهد شد، که اين کشور را به ورطه درگيريهاي داخلي، اعتراضات مردمي و درگيريهاي قومي و مذهبي و در آخر تجزيه آن خواهد کشاند.
ترکيه با اقدامات خود باعث اختلافات بسياري در ميان مسلمانان داخلي و منطقه شده است. آنکارا پياده نظام توطئه و دسيسهاي است که در پي جنگهاي مذهبي و فرقهاي در کشورهاي اسلامي است.
تاريخ نه چندان دور منطقه بالکان و اروپاي شرقي را اگر مرور کنيم متوجه ميشويم که آمريکا و همپيمانانش چه خوابي براي منطقهاي که آبستن اتفاقات و حوادث مهمي است، ديدهاند.
يوگسلاوي سابق با توطئه آمريکا از هم فرو پاشيد و از درون آن چند کشور کوچک شکل گرفت. در خلال جنگهاي تجزيهطلبانه در اين کشور نسلکشي فجيع مسلمانان در بوسني و هرزگوين ترتيب داده شد و اکنون چند کشور ضعيف و کوچک در کنار کشورهايي همچون آلمان و فرانسه و ... زندگي ميکند و تابع دستورات آنها هستند. اما در کنار اين تجزيه طلبيها ميبينيد که دو آلمان شرقي و غربي پس از سالها به هم ميپيوندند. در گوشه اي از اروپا، سياست تجزيه کشورها پياده ميشود، در گوشهاي ديگر ملحق شدن.
اکنون اين سياست با توجه به انقلابهايي که در منطقه روي داده است، به خاطر شرايط حاکم بر کشورهاي درگير، اين فرصت را براي آمريکا و غرب فراهم ساخته تا با ايجاد درگيريهاي مذهبي و فرقه اي به تنور تجزيهطلبي بدمد و آتش آن را بيفروزد.
ترکيه اکنون با رفتاري که در قبال سوريه انجام داده، اعتماد ديگران را نسبت به خود از دست داده است.
ترکيه دوران لائيکها از ترکيه دوران اردوغان که مزين به نام حزب اسلامي عدالت و توسعه است، قابل اعتمادتر بود. چون سياستهاي آن با نام اسلامخواهي و ادعاي اسلامي مطرح و پياده نميشد و ماهيت آن هم ماهيتي آشکار بود. اما اکنون دولتمردان ترکيه، حتي اعتماد دولت و ملت ايران را نيز از خود سلب کردهاند.
چه اعتماد و اطميناني وجود دارد که ترکيه همين رفتاري که اکنون با سوريه انجام ميدهد، با ايران انجام ندهد؟! گرچه جمهوري اسلامي ايران از اقتدار و قدرت نظامي و مردمي فراواني برخوردار است و توطئههاي احتمالي آن کشور گزندي به ايران اسلامي نخواهد زد، اما موضوع مهم، اعتماد به همسايهاي است که وجهه خود را از دست داده است.
ديگر نميتوان به ترکيه با عنوان يک کشور همسايه و دوست اعتماد داشت. آن روز را تصور کنيد که ترکيه درگير اختلافات و اعتراضات داخلي باشد. اگر اين روند رفتاري دولتمردان ترکيه ادامه يابد، اين کشور به سوي هرج و مرج گام برميدارد و آن روز دور نيست.
