به نقل از خبرنامه دانشجویان ایران، بدون شک آغاز سال نود و یک، سرآغاز همه مشکلات جیرانی بود. لحن تند و توهین کننده در برابر مهمانان و حتی کارشناسان برنامه که در دو سال قبل به ندرت از جیرانی شاهد بودیم کاملا در بیانش آشکار شده بود، از جمله تغییرات جیرانی بود.
صحبت های او با حبیب کاوش، محمدصادق کوشکی و ده نمکی را در خاطر مخاطبان باقی است. قطع کردن صحبت میهمانان مخالفت صریح با آن ها و اعمال نظرات شخصی خودش به نحوی مغایر ذائقه مخاطب بود.
اما اعمال نظرات شخصی جیرانی به بلای جان برنامه هفت تبدیل شده بود. بدون شک مجری یک برنامه تخصصی حتما باید صاحب نظر هم باشد اما این که نظرات خود را مطلق بداند و آن ها را در تمام بحث ها دخیل کند چندان صحیح نمی آمد.
برنامه نقد فیلم های سخیف قدرت اله صلح میرزایی و چرایی موزیکال بودن آنها و بحث غیر منطقی او با شهریار بحرانی، بحث جدی با صباغ دوست بر سر تحلیل تاریخ سینما( جیرانی تنها تحلیل خود از تاریخ سینمای ایران را قبول داشت و این جر و بحث ها در چندین برنامه اتفاق افتاد) ، نظرات شاذ و غیر کارشناسی او در مورد جامعه و مسائل اجتماعی به خصوص مثل معروفش یعنی شکسته شدن دیوار فرهنگی بین شمال و جنوب شهر در مقطعی از تاریخ، در چندین برنامه و بحث در باره طبقه متوسط با ده نمکی و کوشکی هم از این موارد می توان بر شمرد.
این دو رویکرد جیرانی که به بی اخلاقی و چالشی گری در سینما و نه شفاف سازی آن منجر می شد پایان همکاری جیرانی با هفت را نشان می داد.
انسان های فراتر از قانون برنامه هم مورد دیگری بود که باعث به قهقرا رفتن این برنامه شد. مصاحبه اختصاصی با برخی کارگردانان که از حضور در بوته نقد فرار می کردند تیر خلاصی بود که برنامه هفت با حضور جیرانی زده شد.
حال از سید رضا میرکریمی گرفته تا مسعود کیمیایی هیچ تفاوتی نمی کند. برنامه داریوش مهرجویی هم که جای خود داشت که به یک مصاحبه و تبلیغ اختصاصی در فضایی خارج از برنامه هفت تبدیل شده بود.
اصغر فرهادی و پیمان قاسمخانی از جمله اهالی سینما بودند که با توهین به مخاطبان از حضور در برنامه طفره می رفتند اما جیرانی با قرار دادن تریبون یک طرفه در اختیار آنها سعی در پاک کردن خدشه فرار از نقد را از وجهه این افراد ایفا کرد؛ تریبونی که در اختیار تهمینه میلانی قرارگرفت تا وی مردم ایران را عقده ای خطاب کند هم در نوع خود قابل تأمل بود.
نادیده گرفتن حقوق مردم با سانسور جشنواره های مردمی همچون عمار و از سوی دیگر اهمیت دادن بیش از حد به جشنواره های خارخی که همواره به ملت ایران "دهن کجی" کرده همچون کن و اسکار هم از نقاط "غیر قابل چشم پوشی" برنامه جیرانی بود.
هفتی که جیرانی با احترام به مخاطب آغاز کرده بود سعی داشت تا تجربه شکستن تمام خطوط قرمز را به تقلید از برنامه 90 تجربه کند اما تجربه تلخ خودکشی نهلیستی دامن 7 جیرانی را هم گرفت.
سری جدید هفت که از نهم تیر ماه به روی آنتن رفت قطعا با نقص هایی رو به رو است.
گبرلو مجری جدید برنامه هفت است؛ که پیش از این سابقه مجری گری جلسات نقد جشنواره فجر سال 90 را دارد، اما این تجربه دلیلی نبود تا او بتواند حتی با دست دادن با مهمانان بر استرس بالا و تپق های پی در پی اش فائق شود اما یادآوری برنامه های ابتدایی هفت جیرانی باعث می شود تا این امر چندان هم غیر عادی قلمداد نشود.
یاد آوری لکنت ها و تپق های جیرانی با وجود حضور چند ساله اش در برنامه گفتگو محور دو قدم مانده به صبح نشان می دهد استرس مجری جدید با توجه به جو معطوف رسانه ای و مخاطبان نسبت به این برنامه قابل گذشت است، البته تکرار چنین حرکاتی در برنامه های بعد قطعا محل اشکال است.
اما بزرگترین تفاوت هفت جدید با اجرای گبرلو لحن غیر جذاب و اجرای بی نشاط اوست. مسئله ای که جیرانی به تقلید از فردوسی پور می خواست با جنجال به برنامه اضافه کند گبر لو باید از راه مناسب تری به آن دست یابد و گرنه برنامه با چالش مخاطب رو به رو خواهد شد.
خالی بودن فضای تضارب آراء هم از نقاط ضعف سری جدید است. دعوت های یک طرفه همچون گفتگو با مسئولان حوزه هنری قطعا اقدام غیر قابل قبولی است و تداعی گر برنامه های سال جدید جیرانی است. اگر هفت بخواهد بر این روند ادامه دهد وارد بازی موش و گربه خواهد شد که یک هفته مدافعان بیایند صحبت کنند و هفته بعد گروه مقابل به حمله بپردازند. البته تنش های بی مورد و ساختگی هم نباید دامن زده شود و اصلا به آن بها داده شود اما اگر موضوع روز مورد بحث قرار می گیرد منطقی است در صورت امکان دو طرف دعوا حضور پیدا کنند.
اما در همان برنامه اول هفت جدید یک ابتکار هم به چشم می خورد. حضور یک کارشناس بازیگری در مقابل بازیگر میهمان موجب شد که حضور بازیگر در برنامه تنها به عنوان سرگرمی مخاطب نباشد و جنبه آموزشی هم پیدا کند. البته هنوز این بخش خیلی جای چکش کاری دارد و اگر ادامه یابد می تواند به یک بخش آموزشی خیلی خوب برای علاقه مندان و هنروران بازیگری باشد. مسئله ای که جیرانی برای فیلمنامه میخواست به آن دست یابد اما هرگز نتوانست.
اما عکس العمل برخی رسانه ها همچون روزنامه "اعتماد" به این بخش که آن را با گفتگو های یک نشریه خانوادگی درجه سه برابر دانسته در نوع خود جالب است. مقایسه نشریه هایی که در بهترین حالت به غذای مورد علاقه بازیگر می پردازد با این بخش گفتگوی تخصصی بازیگری حقیقت عکس های خاکستری مارلون براندو را در این نشریات نشان می دهد.
اما رویکرد منتقد میهمان آخرین اجرای هفت حسین معززی نیا _سردبیر مجله سینمایی گروه همشهری (24)_نشان می دهد که "هفت" جدید تا چند ماه باید زخم زبان های گروهی از سینماگران را تحمل کند.
افرادی که در زمان هفت جیرانی مدام آن را تخریب می کردند و آن را به مسامحه و تلورانس محکوم می کردند حتی جیرانی را مورد بایکوت خود قرار داده بودند، این بار به بهانه همان جیرانی هفت جدید را به باد انتقاد(بخوانید تخریب) می گیرند قاتلان جیرانی پیراهن خونخواهی جیرانی را بلند کرده اند. حضور شخصیت ها و منتقدان جدید و غیر تکراری هم قدم موثری است که هفت در دو برنامه اخیرش برداشته است. حضور حسینی سردبیر مجله سینما رسانه و یاد آوری این نکته از سوی وی به فراستی که نباید سمت و سوهای سیاسی فیلم "خوابم میاد" فراموش شود؛ جرقه آغازینی برای تضارب آرا و نیز نامه های قشر رسانه در خصوص دادن تریبون به جریان رسانه ای ارزشی است.
برنامه هفت اما باید یک یا چند چشم انداز داشته باشد که در طول برنامه ها همچون پازلی تکمیل شود و به سر انجام برسد. و مهمترین چشم انداز برای سینمای ایران سینمای ملی مذهبی و بومی و راه دستیابی به آن است مسئله ای که جیرانی هم در یکی دو برنامه و به صورت جزیره ای و برای رفع تکلیف به سراغ آن رفت اما با افتادن در دام شبه روشنفکران در منجلابی افتاد که پرداختن به چنین مسائل مهمی به محاق رفت. بدون شک حرکت در این مسیرنیازمند یک برنامه ریزی بلند مدت و مهندسی شده است که امید است تیم جدید هفت آن را دغدغه مند دنبال کند تا سینمای مریض و عاریتی ایران را به یک سینمای بومی پویا تبدیل کند.
