امروز در تاريخ

 

پيروزي بزرگ ارتش ايران در ديشيا ‏ ژوئيه سال 513 پيش از ميلاد، و طبق محاسبات تقويمي مورخان اروپايي؛ 13 ژوئيه ( 23 تير) ارتش ايران نيروهاي كنفدراسيون گتائه ‏Getae‏ را در كنار دانوب جنوبي، منطقه داكيه ‏Daci =Dacia‏ (تلفظ روماني) شكست داد و سراسر بالكان شرقي را ضميمه قلمرو ايران ساخت (بالكان به معناي رشته كوههاي جنگلي، منطقه‌اي است كوهستاني شبه جزيره شكل در جنوب شرقي اروپا، از درياي آدرياتيك تا درياي سياه). به فرمان داريوش بزرگ، ارتش ايران به فرماندهي سپهبد بغابيش (بغابيشه) براي سركوب سيتي‌ها از درياي مرمره گذشته و پاي به اروپا نهاده بود. حاكمان محلي براي ايستادگي در برابر نيروهاي ايران كه مركب از هشتاد هزار تن بودند كنفدراسيون «گتائه» را تشكيل داده بودند كه پس از چند روز نبرد، 13 ژوئيه شكست خوردند و روماني و مولداوي (مولداوي امروز) تا اوكراين از آن ايران شد. داريوش اين پيروزي، و دليل لشكركشي به اروپا را در كتيبه‌اي شرح داده و مناطق متصرفه را نام برده است. هرودوت در كتاب چهارم و عمدتا در صفحه 93 اين كتاب به شرح جنگ دي شيا (داكيه) پرداخته و استرابو منطقه مفتوحه ايران در پيروزي داكيه را «دائوي‏Daoi‏» ناميده است. روزي که تبريز براي دومين بار به دست عثماني افتاد نيروهاي سلطان سليمان عثماني درجريان لشكركشي دوم اين امپراتوري به ايران، 13 جولاي 1534 شهر تبريز را تصرف كردند و سپس متوجه شروان، سلطانيه و حتي گيلان شدند. عثماني‌ها با استفاده از درگيري داخلي شاه طهماسب صفوي، ضديت سران ايلات تُرک تشکيل دهنده نيروي قزلباش با يکديگر و دشواري‌هايي كه با برادرانش داشت و نيز درگيري دولت صفويان با ازبکان در شمال شرق ايران، پاي به ايران گذارده بودند. اختلاف سران ايلات با يکديگر به حدي بود که شاه طهماسب نتوانست بيش از ده هزار (و به قولي هفت هزار) نيرو فراهم سازد که اين شمار نيرو هم از صوفيان بودند. حال آنکه عثماني‌ها با دويست هزار نظامي و سيصد توپ به ايران تعرض کرده بودند. اين عمليات 20 سال پس از جنگ چالدران روي داد كه ضمن آن لشکرکشي هم تبريز موقتا به دست عثماني‌ها افتاده بود. كودتاي نوژه طرح براندازي جمهوري اسلامي ايران با توسل به نيروي نظامي (معروف به کودتاي نوژه) 15 ماه پس از پيروزي انقلاب، 18 در تيرماه 1359 (9 جولاي 1980) و چند ساعت مانده به انجام آن كشف و سركوب شد و ظرف چهار روز ـ تا 22 تيرماه بيش از سيصد تن به اتهام شركت در آن دستگير و بعدها برخي آز آنان اعدام شدند. ‏انديشه و رفتار «مهربابا ايراني»‏ «مهربان شهريارايراني» از پارسيان هند از دهم ژوئيه 1925(20 تيرماه 1304) تا پايان عمر به مدت 44 سال لب از سخن فروبست تا دروغ نگفته باشد و تهمت به كسي نزده و درنتيجه مرتكب گناه نشده باشد كه «گفتار نيك» يكي از ستونهاي سه گانه اخلاقيات ايرانيان (و از سه اصل آيين زرتشت) از هزاره دوم پيش از ميلاد بوده است. وي كه در 25 فوريه 1894 به دنيا آمده بود در 31 ژانويه 1969 درگذشت و در مهرآباد هند مدفون شد. در اين 44 سال، مهربان شهريارايراني هميشه لبخند بر لب داشت و با حركات دست و سر، و يا نوشتن با علامات ويژه با ديگران رابطه برقرار مي‌كرد و مقصود خود را انتقال مي‌داد. مهربان كه در جهان به «مهربابا» معروف شده است با اين كار خود و ترويج اخلاقيات، پيروان فراوان به دست آورده كه راه او را در روابط انساني دنبال مي‌كنند. مهربابا شاد بودن، اندوه نداشتن و شاد زيستن را حق طبيعي يك انسان و مهرباني كردن و پندار و رفتار خوب داشتن را از تكاليف هر انسان دانسته و درنتيجه برضد عواملي بود كه باعث سلب شادي و آسايش بشر بوده اند. www.iranianshistoryonthisday.com