حجاب

قرآن مجید به دین باوران دستور مى‏دهد كه چشمان خویش را بى‏پروا بر هر كس نگشایند.

«به چشمانت بیاموز كه هر كس ارزش دیدن ندارد»

زیرا چشم انسان، عرصه واردات دل و فكر او را فراهم مى‏سازد.
نگاه به نامحرم كه زمینه فساد را فراهم مى‏كند حرام شمرده شده است.

انسان‏ها را مى‏توان از روى چشم‏هاى عفیف و غیرعفیف ، شناخت.

چشمان عفیف، ارزشمندند و چشم دریده ، ادب نگاه نمى‏دارد.

انسان موفق بر هر آن‏ چه مى‏رسد بى‏پروا چشم نمى‏گشاید و نگاه خویش را محدود مى‏سازد.

اگر كسى عفت نگاه نداشته باشد چه بسا كه به بى‏عفتى در عرصه‏هاى دیگر دچار شود.

این عفت خاص مردان نیست؛ بلكه زن هم باید عفت را رعایت كند.

گر چه بیمارى چشم‏چرانى در مردان بیشتر شیوع دارد و مردان، با چشمانشان به دام مى‏افتند و زنان، با گوش‏هایشان.

عفت نگاه پرهیز از نگاه‏هاى آلوده است كه نتیجه این پرهیز پاكى دل و اندیشه از واردات ناشایست است ولى عفت كلام پاك ساختن عرصه صادرات دل است.
آنان كه بى‏محابا از هر چه بخواهند سخن مى‏گویند، هر واژه‏اى را بر زبان مى‏آورند و در پردازش كلمات خویش، محاسبه دقیقى ندارند، نه ارزش خویش را حرمت مى‏نهند و نه ارزش مخاطب را.

يك جامعه شناس فرانسوی در خصوص سیاستهای استعمار در مبارزه با حجاب زنان الجزایر می گوید: هر چادری كه دورانداخته می شود افق جدیدی را كه برای استعمار ممنوع بوده در برابر او می گشاید و پس از دیدن هر چهره بی حجاب امیدهای حمله ور شدن استعمار ده برابر می شود.