مقالات بيماريهاي عفوني و گرمسيري

سابقه و هدف: روتاويروس ها مهم ترين عامل ايجاد کننده گاستروانتريت هاي شديد ويروسي و اسهال آبکي در کودکان زير 5 سال در سرتاسر جهان محسوب مي شوند. هدف از اين پژوهش، تعيين ژنوتايپ هاي پروتئين 7 روتاويروس ها با روش Nested-RT-PCR در کودکان بستري شده زير 5 سال در شهرستان مرودشت به مدت يک سال مي باشد.
روش کار: در اين پژوهش 141 نمونه از کودکان بستري شده زير 5 سال مبتلا به اسهال شديد در بيمارستان مطهري شهرستان مرودشت جمع آوري شد. ابتدا گروه A روتاويروس با روش آنزيم ايمونو اسي (EIA) شناسايي و سپس ژنوتايپ نمونه هاي مثبت با استفاده از 9 پرايمر اختصاصي با روش Nested-RT-PCR تعيين گرديد.
يافته ها: از مجموع نمونه هاي مورد بررسي با روش الايزا، در 40 نمونه روتاويروس شناسايي شد. فراواني ژنوتايپ هاي G₁،G₂   G₄ وبه ترتيب 5%، 12.5% و 10% بود. ژنوتايپ هاي G₃،G₈   G₉ ودر هيچ يک از موارد به صورت انفرادي شناسايي نشد. همچنين در اين بررسي فراواني ژنوتايپ هاي مخلوط (دو سويه اي) و غير قابل تايپ به ترتيب 60% و 12.5% بود.
نتيجه گيري: فراواني ژنوتايپ هاي مخلوط (دو سويه اي) بيانگر شدت عفونت، به علت سطح بهداشت پايين يا در اثر انتقال گونه هاي نوترکيب از حيوان به انسان مي باشد. همچنين فراواني قابل توجه ژنوتايپ هاي غيرقابل تايپ، لزوم استفاده از ساير پرايمرها را به منظور شناسايي ژنوتايپ هاي غيرمعمول نشان مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

داروهاي آنتي رتروويرال پيش آگهي درمان بيماران مبتلا به عفونت HIV را بهبود بخشيده اند. اساس موفقيت اين درمانها انتخاب رژيم درماني موثر و قابل پذيرش توسط بيماران است که بدون عوارض جانبي زياد از تکثير ويروس و پيدايش اشکال مقاوم به درمان جلوگيري نمايد. ترکيبات متعددي از اين داروها در درمان عفونت HIV استفاده مي شوند. هدف از ترکيب اين داروها ايجاد سينرژيسم بين آنها همراه با کاهش مقاومت دارويي مي باشد. در اين مطالعه به مرور مقالات در ارتباط با مقايسه اثربخشي و ايمني (s?fety) رژيم هاي ترکيبي آنتي رتروويرال پرداخته شده است.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: انتروکوک ها به عنوان فلور نرمال دستگاه گوارش پستانداران و پرندگان، از مهم ترين عوامل رايج در ايجاد عفونت هاي بيمارستاني محسوب شده که با قابليت ايجاد مقاومت به بيشتر آنتي بيوتيک ها، به معضلي در درمان بيماري ها تبديل شده اند. با توجه به اهميت عفونت هاي ايجاد شده توسط باکتريهاي مقاوم در انسان و همچنين انتقال ژنهاي مقاومت بين باکتري ها و انسان، دام و طيور به عنوان مخازن طبيعي مقاومت، مطرح مي باشند. اين مطالعه با هدف شناسايي و تعيين الگوي مقاومت آنتي بيوتيکي در ميان ايزوله هاي انتروکوکوس جداسازي شده از گاوداري هاي تهران به انجام رسيده است.
روش کار: طي 4 مرحله نمونه برداري از 2 گاوداري اطراف تهران، 165 ايزوله انتروکوکوس بر روي محيط Membr?ne Filter Enterococcus Selective Ag?r حاوي 2mgr/ml، 4 و 8 ونکومايسين جداسازي و با استفاده از تست هاي بيوشيميايي و پرايمرهاي اختصاصي تا حد گونه شناسايي گرديدند. سپس تعيين حساسيت آنتي بيوتيکي به دو روش ديسک ديفيوژن براي 6 آنتي بيوتيک و همچنين MIC جهت سويه هاي مقاوم به ونکومايسين به روش mircro-dilution با استفاده از توصيه هاي CLSI انجام گرديد.
يافته ها: 86، 57 و 22 سويه به ترتيب E.f?ecium، E. f?ecalis و E. gallin?rum بودند. 58 سويه نيز مقاوم به ونکومايسين بودند. مقاومت به آنتي بيوتيک هاي ونکومايسين، تتراسايکلين، جنتامايسين، کلرامفنيکل، سيپروفلوکساسين و اريترومايسين به ترتيب 35، 27، 24، 15، 39 و 39 درصد بود. %64 MIC از سويه ها نيز برابر يا بيش از 256 ميکروگرم در ميلي ليتر و در 30% سويه هاي VRE نيز برابر يا بيش از 128 ميکروگرم در ميلي ليتر بود.
نتيجه گيري: مانند بيشتر مطالعات انجام گرفته شيوع سويه هاي VRE محدود به 3 گونه بود. E. f?ecium بالاترين شيوع و همچنين بالاترين ميزان مقاومت را داشت که شامل طيف وسيعي از آنتي بيوتيک ها بود. نتايج اين مطالعه نشان دهنده نقش بسيار مهم نمونه هاي دامي بعنوان مخزن بزرگي از ژن هاي مقاومت است، بنابراين بايد نسبت به نظارت دقيق بر سيستم بهداشتي و غذايي توجه شاياني مبذول داشت.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: انتشار گسترده استافيلوکوک اورئوس هاي مقاوم به متي سيلين (MRSA) در محيط هاي بيمارستاني، نياز به کنترل آنها را مطرح ساخته است. اين مطالعه با هدف جداسازي سويه هاي استافيلوکوک اورئوس مقاوم به مقادير بالاي اگزاسيلين از بيمارستانهاي تهران و بررسي ژن mecA در اين سويه ها انجام گرفت.
روش کار: از آبان 1387 تا شهريور 1388، 350 ايزوله استافيلوکوک، جداسازي شده و تشخيص سويه هاي استافيلوکوکوس ارئوس با استفاه از تست هاي بيوشيميايي انجام گرفت. مقاومت سويه ها نسبت به اگزاسيلين با استفادهاز دو روش ديسک ديفوزيون و تعيين MIC و شناسايي حضور ژن mecA با استفاده از روش PCR بررسي شد. الگوي مقاومت آنتي بيوتيکي سويه هاي MRSA نيز نسبت به 19 آنتي بيوتيک تعيين گرديد.
يافته ها: در مجموع 150 ايزوله استافيلوکوک اورئوس جداسازي شد که از اين تعداد، (45%) 68 سويه MRSA بودند. تمامي سويه هاي MRSA نسبت به پني سيلين و آميکاسين مقاوم و نسبت به کانامايسين، سيپروفلوکساسين، توبرامايسين، اريترومايسين، جنتامايسين، تتراسيکلين، کليندامايسين و کوتريماکسازول بيش از 80% مقاومت داشتند. تست MIC در (37%) 25 مورد از سويه هاي ³512mg/ml MRSA و در (63%) 40 مورد از آنها ³256mg/ml بود. نتايج تست PCR نشان داد که (95%) 64 از اين سويه ها حامل ژن mecA بودند.
نتيجه گيري: سويه هاي MRSA با MIC بالا نسبت به اگزاسيلين که نسبت به چند آنتي بيوتيک ديگر نيز مقاوم هستند در اين مطالعه شيوع بالايي داشتند که به نظر مي رسد جهت جلوگيري از طغيان هاي ناشي از اين گونه سويه هاي MRSA در مراکز بيمارستاني مراقبت ها و تدابير ويژه اي بايد بکار گرفته شود. تکنيک PCR که قادر به تشخيص سريع سويه هاي MRSA مي باشد، در کنار انجام آزمايش هاي فنوتيپي از قبيل کشت و بررسي مقاومت آنتي بيوتيکي به روش MIC، از قابليت بالايي جهت کنترل شيوع اين سويه ها، برخوردار مي باشند.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: مراقبت از بيماريها عبارت از جمع آوري، تجزيه و تحليل و تفسير و انتشار اطلاعات در مورد يک واقعه بهداشتي است. به طوري که مقامات مربوطه از اين اطلاعات براي برنامه ريزي، اجرا و ارزيابي برنامه ها و فعاليت هاي بهداشتي استفاده کنند. هدف اين مطالعه تعيين آگاهي و عملکرد پزشکان عمومي شاغل در محدوده شهري دانشگاه علوم پزشکي شهيد بهشتي در تهران نسبت به نظام مراقبت از بيماريها و عوامل موثر بر آن بود.
روش کار: اين مطالعه He?lth System Rese?rch (HSR) به صورت Cross Section?l با مشارکت پزشکان عمومي شاغل در مطب شخصي که در محدوده جغرافيايي دانشگاه علوم پزشکي شهيد بهشتي در شهر تهران (شمال و شرق تهران) به طبابت اشتغال داشتند در سال 88-1387 انجام گرفت. تعداد نمونه 672 نفر و روش نمونه گيري تصادفي ساده بوده و به طور تصادفي از چهارچوب نمونه گيري پزشکان شاغل در بخش خصوصي موجود در معاونت درمان، واحد مبارزه با بيماري ها و مراکز بهداشت شمال، شرق و شميرانات انتخاب شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده جمع آوري شد.
يافته ها: از مجموع 672 نفر پزشک عمومي مشارکت کننده در مطالعه، تعداد 320 (47.6%) در طول عمر طبابت و 124 (18.5%) در يک سال اخير نفر بطور متوسط 3.6 بار و در مجموع 450 مورد بيماري را گزارش کرده اند. 55% پزشکان از زمان صحيح گزارش بيماريها آگاه بودند. پزشکاني که در مطب آنها پوسترهاي ليست بيماريها و تعاريف تشخيصي نظام مراقبت وجود داشت، آنهايي که آگاهي بيشتري داشته و در واحدهاي نظام سلامت سابقه کار داشتند، بطور معني داري موارد بيماري بيشتري را گزارش کرده بودند.
نتيجه گيري: مشارکت پزشکان عمومي بخش خصوصي مورد مطالعه در گزارش بيماريهاي قابل گزارش مربوط به نظام مراقبت از بيماريها در حد کم مي باشد. کم آگاهي پزشکان و فقدان مناسب اطلاع رساني، پيگيري، پس خوراند، انتشار اطلاعات جمع آوري شده از عوامل موثر شناخته شد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: ايميپنم در درمان عفونت هاي ناشي از باکتري هاي گرم منفي مقاوم توليد کننده ESBLs و AmpC بتالاکتامازها بکار مي رود. مقاومت به اين دارو با پيدايش متالوبتالاکتامازها (MBLs) بوجود آمده است، با توجه به اهميت مقاومت پسودوموناس آئروژينوزا در عفونتهاي بيمارستاني به دارو، در اين مطالعه مقاومت به ايميپنم و حضور متالوبتالاکتامازها در ايزوله هاي باليني پسودوموناس آئروژينوزا داراي بتالاکتاماز بررسي شد.
روش کار: 60 ايزوله پسودوموناس آئروژينوزا از بيماران دچار سوختگي بستري در بيمارستان سوختگي قطب الدين شيراز جدا سازي شد. مقاومت ايزوله ها به سه آنتي بيوتيک سفوتاکسيم، سفتازيديم و ايميپنم به روش ديسک ديفيوژن تعيين شد. براي تعيين متالوبتالاکتامازها از روش ديسک ديفيوژن به صورت ديسک ايميپنم به تنهايي و همراه با 0.5M, EDTA به مقدار 10ml استفاده گرديد. افزايش قطر هاله عدم رشد برابر يا بيش از 7mm در اطراف ديسک حاوي EDTA و ايميپنم در مقابل ديسک ايميپنم به تنهايي نشان دهنده حضور فنوتايپي متالوبتالاکتاماز مي باشد. مقاومت ايزوله هاي توليد کننده MBLs به 7 آنتي بيوتيک مختلف بررسي شد.
يافته ها: از 60 ايزوله پسودوموناس آئروژينوزا توليد کننده بتالاکتاماز 18 ايزوله مقاوم به ايميپنم بودند که 5 ايزوله با روش فنوتيپي داراي متالوبتالاکتاماز بود. تمامي ايزوله هاي توليد کننده MBLs به طور همزمان به بيش از 8 آنتي بيوتيک از کلاس مختلف مقاوم بودند.
نتيجه گيري: با توجه به افزايش ميزان ايزوله هاي توليد کننده ESBLs در کشور و افزايش مصرف کارباپنم ها در درمان عفونتهاي حاصل از آنها افزايش ايزوله هاي توليد کننده متالوبتالاکتامازها و داراي مقاومت هاي چندگانه در کشور دور از انتظار نيست.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: عفونت مربوط به کاتترگذاري وريدي يکي از عفونتهاي مهم بيمارستاني خصوصا در بخشهاي پرخطر مانند بخش مراقبتهاي ويژه کودکان (PICU) است که باعث افزايش طول بستري و موربيديتي – مورتاليتي بيماران مي شود. سيستم پلنکتا (Pl?nect?®-JMS Co., Ltd.) يک سيستم بسته تزريق مايعات با مزاياي حذف سوزن، سهولت کار، افزايش سرعت تجويز مايعات و حذف فضاي مرده است. هدف اين مطالعه مقايسه سيستم تزريقي پلنکتا و سيستم رايج از نظر فراواني عفونتهاي سيستميک وابسته به کاتتر وريدي است.
روش کار: کارآزمايي باليني روي بيماران بستري در بخش PICU بيمارستان کودکان مفيد با تقسيم تصادفي بيماران بر اساس شماره تخت بدو گروه از بهمن 1385 لغايت شهريور 1386 صورت پذيرفت. براي گروه مداخله از شش جزء سيستم پلنکتا و براي گروه مقايسه از سيستم تزريق رايج استفاده شد. بيماران از بابت سپسيس ناشي از سيستم تزريق بر اساس معيارهاي NNISS بررسي شدند.
يافته ها: از 254 بيمار، 99 نفر در گروه مداخله و 155 نفر در گروه مقايسه قرار گرفتند هيچ مورد عوارض عفوني ناشي از سيستمها تزريقي، نه در گروه پلنکتا و نه در گروه مقايسه مشاهده نشد. ميانه زمان بستري در گروه مداخله 4 روز (از يک تا 36 روز) و در گروه مقايسه 3 روز (از يک تا 46 روز) و ميزان مرگ و مير در گروه مداخله 22.2 درصد (22 نفر از 99 نفر) و در گروه مقايسه 16.8 درصد (26 نفر از 155 نفر) بود. اختلاف بين دو گروه از نظر دو متغير بالا معني دار نبود.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج بنظر نمي آيد که براي کاهش عوارض سيستميک ناشي از سيستمهاي تزريقي، استفاده از سيستم پلنکتا براي تمام بيماران موثر و امري مقرون بصرفه باشد. لذا توصيه مي شود مطالعات آتي در گروه هاي خاص و موارد استفاده مشخص، مانند تزريق خون و تزريق مواد با ويسکوزيته بالا متمرکز شوند.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: رژيم هاي درماني متنوع و حاوي ترکيبات آنتي ميکروبيال متعددي براي درمان عفونت هليکوباکترپيلوري وجود دارد. از آنجايي که مقاومت آنتي بيوتيکي در سوشهاي هليکوباکترپيلوري در کشورهاي در حال توسعه نظير کشورمان در حال افزايش است، در اين مطالعه بر آن شديم رژيم هاي درماني سه دارويي، چهار دارويي و دو روش مختلف Sequenti?l را در درمان خط اول عفونت هليکوباکترپيلوري مقايسه کرده و به موثرترين روش براي درمان خط اول عفونت هليکوباکترپيلوري در کشورمان دست يابيم.
روش کار: در يک کارآزمايي باليني 428 بيمار دچار ديس پپسي که از نظر عفونت هليکوباکترپيلوري مثبت بودند در سالهاي 87-86 مورد بررسي قرار گرفتند. بيماران به طور تصادفي به 4 گروه مساوي (هر گروه شامل 107 بيمار) تقسيم شدند و تحت درمان با يکي از رژيم هاي چهارگانه زير قرار گرفتند:
گروه  :A امپرازول 20mg دو بار در روز + آموکسي سيلين يک گرم دو بار در روز + مترونيدازول 500mg دو بار در روز + بيسموت 240mg دو بار در روز، به مدت 2 هفته.
گروه :B امپرازول 20mg دوبار در روز + آموکسي سيلين يک گرم دو بار در روز + کلاريترومايسين 500mg دوبار در روز، به مدت 10 روز.
گروه :C امپرازول 20mg دو بار در روز به مدت 2 هفته +آموکسي سيلين يک گرم دو بار در روز به مدت 2 هفته + سيپروفلوکساسين 500mg روزي دو بار، در هفته اول رژيم.
گروه :D امپرازول 20mg دو بار در روز به مدت 10 روز + آموکسي سيلين يک گرم دو بار در روز براي 5 روز + مترونيدازول 500mg دو بار در روز براي 5 روز دوم + کلاريترومايسين500mg  دو بار در روز، براي 5 روز دوم.
حداقل 2 ماه پس از پايان درمان آنتي بيوتيکي، پاسخ به درمان توسط آزمايش Ag مدفوعي هليکوباکترپيلوري (H.pylori stool Ag) و آزمون اوره تنفسي با کربن (¹³C Ure? Bre?th Test 13) مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها با SPSS نسخه 14 و آزمون مربع کاي تجزيه و تحليل شد. P<0.05 از نظر آماري معني دار در نظر گرفته شد.
يافته ها: ميزان ريشه کني عفونت هليکوباکترپيلوري در گروه هاي D, C, B, A به ترتيب 84.1%، 90.7%، 65.4% و 80.4% بود. ميزان ريشه کني عفونت هليکوباکترپيلوري در گروه B بالاتر از گروه (P<0.05) D و گروه (P<0.0001) C بود. اما تفاوت ميان گروه B و A از نظر آماري معني دار نبود. يافته ها بيانگر آن بود که رژيم درماني گروه B موثرترين رژيم درماني براي ريشه کني عفونت هليکوباکترپيلوري است، در حالي که رژيم درماني گروه C کمترين ميزان اثربخشي را نشان داد.
نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد که درمان سه دارويي شامل يک مهار کننده پمپ پروتن، کلاريترومايسين و آموکسي سيلين موثرترين رژيم در درمان خط اول عفونت هليکوباکترپيلوري است و در صورتي که هزينه تجويز دارو بالا باشد مي توان از رژيم چهار دارويي به عنوان درمان جايگزين استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: ليشمانيوز جلدي در ايران به دو صورت روستايي و شهري ديده مي شود. ناقل بيماري پشه خاکي است. در نوع شهري انسان و سگ مخزن بيماري هستند. در حاليکه در نوع روستايي مخزن بيماري جوندگان مي باشند. اين مقاله گزارش مداخله اي است که با هدف کنترل ناقلين و مخازن بيماري سالک و کاهش تعداد بيماران در مناطق روستايي شهرستان دامغان انجام شده است.
روش کار: در سالهاي 1384 و 1385 در مناطق روستايي شهرستان دامغان به منظور کنترل ليشمانيوز جلدي روستايي از روشهايي نظير: مبارزه با جوندگان صحرايي، توزيع پشه بندهاي آغشته به سم، بهسازي محيط و آموزش عمومي جهت حفاظت شخصي و گاهي سمپاشي ابقايي براي کاهش وفور پشه خاکي هاي ناقل استفاده گرديد.
يافته ها: ميزان بروز بيماري ليشمانيوز جلدي در شهرستان دامغان در سال 1383 به ميزان 555 درصد هزار نفر بود اما پس از استفاده از روشهاي کنترل به 327 درصد هزار نفر در سال 1384 و 153 درصد هزار نفر در سال 1385 تقليل يافت.
نتيجه گيري: با استفاده از روشهاي کنترل، کاهش فاحشي در بروز ليشمانيوز جلدي مشاهده گرديد بطوري که بعد از دو سال مداخله ميزان بروز بيماري 3.6 مرتبه کمتر شده است. در پيشگيري و کنترل ليشمانيوز جلدي روستايي مي بايست از تلفيق روشهاي مختلف استفاده گردد. کنترل جوندگان، ارايه راهکارهاي مناسب جهت جلوگيري از تماس ناقل با انسان نظير پشه بندهاي آغشته به سم و مواد دافع حشرات و بهسازي محيط در کنار آموزش بهداشت مي تواند روش مناسب و موثري براي ساير مناطق مشابه کشور باشد.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: سياه سرفه يک بيماري تنفسي واگيردار و قابل پيشگيري توسط واکسن مي باشد. استفاده از واکسن پرتوسيس موارد بيماري را کاهش داده اما گردش بوردتلا پرتوسيس را ريشه کن نکرده است. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع سرمي انتي بادي برعليه بوردتلا پرتوسيس در گروه هاي سني مختلف افراد ساکن شهر تهران مي باشد.
روش کار: اين مطالعه توصيفي روي 1101 نفر در سنين بين 8 ماه تا 20 سال انجام شده است. پلاسماي اين افراد از نظر آنتي بادي بر عليه توکسين پرتوسيس (PT)، هماگلوتينين فيلامنتوس (FHA)، وليپوساکاريدهاي مختلف (LPS) با روش اليزا مورد بررسي قرار گرفت. همه اين افراد حداقل 3 دوز واکسن 3 گانه کزاز و ديفتري و سياه سرفه (DwPT) را در سال اول زندگي و متعاقب آن دو دوز پوستر در سنين 18 ماهگي و 6-4 سالگي دريافت کرده بودند.
يافته ها: شيوع کلي آنتي بادي پرتوسيس 48% و ميانگين سطح انتي بادي 44±47.7 U/ml بود. بيش از نيمي (53.1%) از کودکان 8 ماه تا 6 سال از نظر انتي بادي پرتوسيس منفي بودند. از نظر سطوح و ميزان انتي بادي پرتوسيس بين گروه هاي سني مختلف اختلاف معني داري وجود داشت و با بالا رفتن سن نيز به طور معني داري افزايش مي يافت.
نتيجه گيري: مطالعه ما نشان داد که بيش از نيمي از کودکان واکسينه فاقد پاسخ آنتي بادي به واکسن مي باشند. بنابراين استفاده از يک واکسن موثر با ايمني کافي ضروري است. همينطور اين مطالعه نشان داد که عفونت بوردتلا پرتوسيس در نوجوانان و بالغين جوان ايراني شايع است و تجويز دوز بوستر در اين سن جهت پيشگيري از بيماري و کنترل گردش ارگانيسم مفيد به نظر مي رسد.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: در حال حاضر روش استاندارد براي تشخيص E.coli O157:H7 کشت و سرولوژي مي باشد. تشخيص با اين روش بيش از 36 ساعت طول مي کشد. لذا، دست يابي به آزموني که بتواند در هر شرايطي وجود E.coli O157:H7 را در زمان کمتري نشان دهد، ارزشمند مي باشد. هدف اين مطالعه طراحي روش تشخيص سريع مولکولي E.coli O157:H7 به روش PCR با استفاده از ژن stx2A نمونه استاندارد بود.
روش کار: ژن stx2A به عنوان ژن اختصاصي براي شناسايي اشريشياکلي توکسيژنيک انتخاب گرديد. به منظور بهينه سازي آزمايش از سويه استاندارد E.coli O157:H7 استفاده شد. براي استخراج DNA از روش فنل – کلروفرم استفاده شد و محصول 556bp پس از الکتروفورز در ژل آگارز 1% در دماي اتاق با رنگ اتيديوم برومايد رنگ آميزي و مورد شناسايي قرار گرفت. براي بررسي اختصاصيت از باکتري هاي سالمونلا تيفي PTCC: 1609، ليستريا مونوسيتوژنز PTCC: 1163 استفاده شد.
يافته ها: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد که سويه استاندارد محصول مورد نظر را توليد مي نمايد. در حقيقت، جفت پرايمر انتخاب شده محصولي در اندازه 556bP توليد مي کند. آزمايش اختصاصيت نشان داد که روش حاضر با هيچ يک از باکتري هاي غير هدف واکنش نشان نمي دهد. بررسي حساسيت نشان داد که حد نهايي تشخيص DNA اشريشياکلي در اين روش 500fg مي باشد.
نتيجه گيري: نتايج بهينه سازي نشان داد که روش PCR به کار رفته در اين مطالعه از سرعت، حساسيت و اختصاصيت لازم برخوردار است و نتيجه نهايي در کمتر از سه ساعت بدست مي آيد. به کارگيري اين روش در آزمايشگاه هاي تشخيصي اشريشياکلي را امکان پذير مي نمايد.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: عفونت نهفته ويروس هپاتيت (Occult HBV infection) B به موارد عفونت HBV با HBsAg غير قابل شناسايي در خون اطلاق مي شود. عفونت نهفته HBV در تعدادي از گروه ها مانند معتادين به مواد مخدر تزريقي شايع تر است و اين افراد از گروه هاي پرخطر براي اکتساب عفونت HBV محسوب مي گردند. هدف از اين مطالعه تعيين فراواني عفونت نهفته ويروس هپاتيت B در مردان IDUs داراي ?nti-HBc ايزوله مي باشد.
روش کار: 153 مرد IDUs در اين مطالعه وارد شدند. در کليه افراد HBsAg, ?nti-HBs، ?nti-HCV، anti-HBc،?nit-HIV اندازه گيري شد. HBV-DNA در پلاسماي بيماران داراي ?nti-HBc ايزوله به روش re?l time PCR مورد بررسي قرار گرفت.
يافته ها: از 153 IDUs مورد مطالعه، 11 نفر داراي ?nti-HBc ايزوله بودند (%3.2-11.2،%95CI ، %7.2) و HBV-DNA در هيچيک از افراد داراي ?nti-HBc ايزوله شناسايي نشد. عفونت هم زمان HBV-HCV در 5.9%، HIV-HBV در 2% و HIV-HCV در 5.2% افراد مشاهده گرديد. 1.3% افراد نيز آلوده به هر 3 عفونتHIV ، HCV و HBV بودند.
نتيجه گيري: مطالعه ما نشان داد که ?nti-Hbc ايزوله و عفونت نهفته ويروس هپاتيت B در معتاديني که در نواحي مرکزي ايران (با اندميسيته پايين براي (HBV زندگي مي کنند بدون ارتباط با سن، نوع مواد مخدر مصرفي، مدت زمان تزريق مواد مخدر و عفونت HIV همزمان بسيار اندک مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: هر ساله افراد زيادي در جهان به بيماري مالاريا مبتلا گرديده و متاسفانه تعداد زيادي از آنها جان خود را از دست مي دهند. با گسترش علم و فن آوري ابزار انسان براي مطالعه مشکلات بهداشتي از جمله بيماري ها تغيير مي کند. Geogr?phic Inform?tion System (GIS) را مي توان يکي از تکنولوژيهاي نوين براي مطالعه انتشار بيماري دانست. هدف اين تحقيق طراحي سيستمي است که نحوه انتشار مکاني بيماري مالاريا را با گذشت زمان شبيه سازي کند.
روش کار: براي انجام شبيه سازي از مدل سازي مکاني ديناميک GIS، روش اتوماتاي سلولي Cellul?r Autom?t? (CA) و مدل همه گيري SIR استفاده شده است. مدل پيشنهادي در محيط نرم افزارهاي M?tl?b و ArcGIS پياده سازي شده است. براي بصري سازي انتشار بيماري از درجه خاکستري هر سلول استفاده شده و نحوه انتشار بيماري در منطقه و با گذشت زمان نمايش داده مي شود. با توجه به آمار بالاي بيماري مالاريا در شهرستان ميناب استان هرمزگان، منطقه مورد مطالعه داخل اين شهرستان انتخاب گرديد.
يافته ها: با معرفي لايه ها و پارامترهاي ورودي به برنامه و اجراي آن، نحوه انتشار بيماري شبيه سازي خواهد شد. يک قابليت مهم اين مدل، سناريوسازي است. بدين منظور تاثير پارامتر فاصله از آب راکد، تاثير همزمان دو پارامتر درجه حرارت و رطوبت، و همچنين تاثير پارامترهاي پيشنهادي توسط متخصصين مالاريا در نحوه انتشار بيماري، شبيه سازي شده است.
نتيجه گيري: با استفاده از فن آوري نوين GIS و همچنين بهره بردن از روش CA، انتشار مکاني بيماري مالاريا در طول زمان قابل مدلسازي مي باشد. همچنين مي توان تاثير واکسيناسيون را به عنوان يک روش جلوگيري از انتشار بيماري، به مدل اضافه کرد.

 نسخه قابل چاپ

سابقه و هدف: شيگلوزيس يکي از پنج بيماري عفوني است که امروزه بشر را تحت فشار قرار داده است. آلودگي با گونه هاي شيگلا (باکتري گرم منفي) منجر به بيماري اسهال باسيلي، يک بيماري التهابي حاد روده بزرگ، مي شود. تلاش هاي بسياري جهت توليد واکسن بر عليه اين بيماري صورت گرفته و به آنتي ژن هاي مهاجم پلاسميدي (Ip?b, Ipac) به دليل القا مناسب سيستم ايمني اميد زيادي مي رود.
روش کار: بعد از تاييد سويه باکتري شيگلا ديسانتري، ژن ip?B در اين باکتري و ساير گونه هاي شيگلا شناسايي و به وسيله PCR تکثير يافت. محصول PCR بعد از تاييد به وکتور pGEM-T منتقل و سپس درون وکتور PET22b (+) ساب کلون گرديد. کلون انجام شده به وسيله برش آنزيمي و nested PCR تاييد شد.
يافته ها: ژن ipaB در سويه هاي مختلف شيگلا شناسايي شد و nested PCR و هضم آنزيمي کلون ژن ip?B درون PET22b (+) را تاييد کردند.
نتيجه گيري: با توجه به شناسايي ژن ip?B در سويه هاي مختلف شيگلا از پرايمرهاي طراحي شده مي توان جهت شناسايي گونه هاي مختلف شيگلا در موارد کلينيکي استفاده نمود؛ و همچنين کلون ژن مورد نظر با موفقيت انجام شد و پلاسميد نوترکيب بدست آمده جهت کاربردهاي آتي مانند بيان ژن ip?B و سنجش ايمني زايي آن در حيوان آزمايشگاهي آماده است که در صورت ايجاد پاسخ ايمني مناسب مي توان آن را به عنوان کانديدي براي واکسن عليه شيگلوز معرفي نمود.

 نسخه قابل چاپ