هیاهوی رسانه ای غرب مانع از شنیده شدن صدای میلیونها آواره افغان می شود.
به گزارش شبکه تلویزیونی سی ان ان، کمیساریای عالی امور پناهندگان و آوارگان سازمان ملل متحد جدیدترین آمار آوارگان را در جهان اعلام کرد. براساس این آمار، در حال حاضر بیش از چهل و دو میلیون نفر در جهان از خانه و کاشانه خود دور شده اند. حدود پانزده میلیون نفر از این تعداد ، پناهجویان هستند و بیش از بیست و شش میلیون نفر نیز آواره شده و به علل مختلف مجبور به ترک خانه و کاشانه شان شده اند. تعدادی از این افراد در داخل کشورهای خودشان آواره شده اند. پاکستان از این نظر بیشترین تعداد آوارگان درون کشوری را دارد بطوریکه حدود دو میلیون نفر به علت سیل و علل دیگر در داخل این کشور آواره شده اند. در این میان باید توجه داشت که نیمی از آوارگان جهان از دو کشور عراق و افغانستان هستند. حدود دو میلیون و هفتصد هزار افغانی در کشورهای مختلف جهان آواره هستند. عراق نیز با داشتن دو میلیون آواره درکشورهای دیگر از این نظر در رتبه دوم قرار دارد.
خالد حسینی نویسنده افغان تبار مقیم آمریکا در این خصوص گفت:« تعیین روز جهانی آوارگان و پناهندگان ،فرصتی است تا با نگاهی عمیق تر به مشکلات این افراد پرداخته شود. فقط در سال گذشته حدود هشتصد هزار نفر به این افراد افزوده شدند. این مساله نشان دهنده شدت این مساله و عمق این مشکل است. جامعه بین المللی باید با عزمی واحد و اقدامات هماهنگ در این زمینه اقدام کند. در این میان باید به وضع افغانستان توجه داشت که بیشترین تعداد آوارگان و پناهندگان جهان را بوجود می آورد. میلیونها نفر از آوارگان افغان در پاکستان یا ایران هستند. از سال دو هزار و دو نیز حدود پنج میلیون و دویست هزار نفر از آوارگان افغان به کشورشان بازگشته اند. این افراد برای بازسازی زندگی خود در افغانستان با مشکلات بسیار زیادی مواجه هستند زیرا افغانستان کشوری فقیر است و نمی تواند پاسخگوی نیازهای میلیونها نفر جدیدی باشد که به این کشور بازمی گردند. افغانستان امکانات بسیار اندکی دارد تا بتواند امکانات اصلی موردنیاز برای زندگی از قبیل آب آشامیدنی ، سرپناه ، مدرسه و امثال آن را فراهم کند. واقعیت این است که صدای آوارگان افغانی که به کشورشان بازمی گردند در میان خبرهای جنگ و مبارزه با تروریسم و مسائلی از قبیل کشته شدن اسامه بن لادن، رهبر سابق القاعده و امثال آن شنیده نمی شود. باید از آوارگان افغانی که به کشورشان بازمی گردند حمایت شود در غیر اینصورت همین افغانهای فقیر و فاقد سرپناه و امکانات زندگی به تهدیدی ملی برای افغانستان و منطقه تبدیل می شوند زیرا بستری برای شکل گیری و رشد گروههای افراطی بوجود می آورند. باید برای مردم افغانستان این فرصت فراهم شود تا بتوانند زندگی خود را بار دیگر از نو شروع کنند. زنان و دختران افغان در وضع بسیار بغرنجی قرار دارند زیرا خطرهایی که متوجه آنها است از جمله هتک حرمت بسیار شدیدتر و با عواقب بدتر است.»
