مسئولان دانشگاه براي اقدام موثر در مورد حجاب مانع بيروني دارند

مسئولان دانشگاه براي اقدام موثر در مورد حجاب مانع بيروني دارند

مرجع : خبرگزاری دانشجو

مسئول نهاد رهبري دانشگاه تهران گفت: یک موانع بیرون از دانشگاه وجود دارد که مانع می شود مسئولین دلسوز دانشگاه، در مورد حجاب سریع وارد عمل شوند. برخی از مسئولان...

دوشنبه ۲۹ خرداد ۱۳۹۱ ساعت ۱۴:۳۰

حجاب واژه ای است که در تمام این چند سال اخیر با حس دغدغه و گاهی نگرانی همراه بوده است. یک بعد اختلاف بر سر این مقوله، خود مسئله نگرانی های مذهبی های جامعه است، از طرفی مسئولان وضعیت را عادی و حتی مطلوب می بینند و از دیگر سو مردم وضعیت را اسفبار و حتی بحرانی می دانند.

از بعد دیگر تنش میان فرهنگ سازی از جهتی و قانون گذاری از جهت دیگر همواره ذهن مسئولان را به خود مشغول کرده است. این دوگانه ها و بسیاری اختلافات دیگر به شکل بارزی خود را در دانشگاه های کشور نمایان می کنند.

اما بیش از هر چیز آنچه که ذهن مردم و به خصوص دانشجویان را درگیر کرده و به عاملی جهت اعتراضات روزافزون این قشر تبدیل شده، پاس کاری مسئولین است. هر مسئولی كار را به دیگری ارجاع می دهد و مسبب نابسامانی ها را همین امر می داند؛ مشکلی که در همین مصاحبه به وضوح قابل مشاهده است.

حجت الاسلام کلانتری، مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه تهران اولین عامل اجرایی نشدن قوانین را مسئولین بالادستی (برون دانشگاهی) و در ردۀ بعدی مسئولیت را بر عهدۀ دانشجویان و تشکل های دانشجویی می داند؛ چرا كه نتوانسته اند با فرهنگ سازی حجاب را تبدیل به مطالبه عمومی كنند. 

جناب آقای کلانتری در حال حاضر بحثی در دانشگاه وجود دارد که وضعیت فرهنگی دانشگاه و خصوصاً حجاب را مورد ارزیابی قرار می دهد. دانشجویان با نگاهی نقادانه، از وضعیت فرهنگی دانشگاه ناراضی بوده و حتی بیانیه های متعددی صادر كرده اند، اما در طرف مقابل، مسئولین قائل به بحرانی بودن وضعیت نیستند و حتی وضعیت را مناسب می دانند. نظر شما به عنوان مسئول نهاد نمایندگی دانشگاه تهران چیست؟

كلانتري: وقتی وضعیت فرهنگی مطرح می شود، مسئله ابعاد بسیار گوناگونی پیدا می کند؛ چرا كه مسئله فرهنگ صرفاً یک جلوه ندارد که مثلاً اگر در فلان حوزه مشکلی دیدیم، بگوییم فرهنگ از میان رفته است. فرض کنید توجه به عبادات، نمازهای جماعاتی که در مجموعه دانشگاه انجام می شود، توجه و حساسیت به مسائل کلی جهان؛ همگی به نوعی جزو فرهنگ تلقی می شود و وقتی من حیث المجموع نگاه می کنیم، وضعیت فرهنگی دانشگاه بحرانی نیست.

اما در بعضی جنبه ها مثل پوشش، درصدی از دانشجویان آن طور که شایسته و مورد نظر اسلام و فرهنگ عرفی ماست، مراعات نمی کنند؛ یعنی در برخی زمینه ها بی توجهی دیده می شود كه این مسئله واقعاً مسئله ای جدی است و نبايد به آن بی توجهی شود.

به نظرم باید اینها را کنار هم دید. مثلاً در اعتکافی که هفته قبل برگزار شد، بیش از ۳۰۰۰ نفر مُصر بوده اند که در آن شرکت کنند. اغلب هم دانشجویان دانشگاه تهران هستند و ما قرعه کشی کردیم و آنهایی که بار اولشان بود را مقدم کردیم و حتی وجهی هم دریافت کردیم تا یک جمعی از اینها را پذیرش کردیم. زمانی که در جمع آنها می رفتیم، احساس می کردیم بهترین انسان های روی زمین از لحاظ معنویت و عشق به خدا و تلاش برای خودسازی و... هستند. در میان معتکفین دانشگاه، جمعی حدود ۳۰ نفره از اساتید حضور داشتند. این هم بخشی از دانشگاه است كه اینها را باید کنار هم دید.

در رابطه با پوشش هم فکر می کنم در فضای کلی جامعه قدری نابسامانی وجود دارد و قوانین مربوطه با جدیت دنبال نمی شود. مسئولین دانشگاه احساس می کنند اگر بخواهند در فضای دانشگاه که یک بخشی از جامعه است، محکم عمل کنند، با واکنش هایی روبرو می شوند. اگر جامعه و دستگاه های عمومی در فضاهای بیرونی فعال می شدند، فضاهای داخلی و دانشگاهی هم تحت تأثیر قرار می گرفتند و خیلی قوی تر می توانستند عمل کنند.

تا اندازه ای که من اطلاع دارم یکی از بحث ها اصلی شورای فرهنگی دانشگاه، مسئولین دانشگاه، نهاد نمایندگی و معاونت فرهنگی دانشگاه، همين قضیه است. 

البته جناب دکتر! همان طور که مستحضرید فضای دانشگاه با فضای جامعه متفاوت است. فضای جامعه فضای سبک زندگی است که توسط رسانه در حال شکل گیری مي باشد و همان طور که خودتان فرمودید، شکل مطلوبی هم ندارد، اما وضعیت دانشگاه وضعیت سبک زندگی نيست و طبیعتاً در طول ۴ سال نمی توان سبک زندگی دانشجو را به طور مطلق عوض کرد. بحث بر سر قوانین است. حال شما قوانین دانشگاه را تا چه اندازه بازدارنده، کامل و قابل دفاع می دانید؟

كلانتري: من فکر می کنم هم از لحاظ قانون و هم از لحاظ دستگاه های مجری قانون هیچ کمبودی نداریم. بحث بر سر اجرای قانون است. فضای دانشگاه فضای گسترده و غیر قابل کنترلی که نيست. فضای محدود و مشخصی است. افرادی هم که مرتبط هستند، مشخص هستند. مسئول هست، دانشجو هست، استاد هست. ما اگر همین قوانین مصوب شورای عالی فرهنگی و بخشنامه هایی که وزارتخانه از گذشته تا به الآن دارد و یا همان تعهداتی که دانشجویان در بدو ورود به دانشگاه ها امضا می کنند را عملیاتی کنیم؛ یعنی مسئولین دانشگاه وارد حیطۀ عمل و اجرا شوند، فضای دانشگاه کاملاً فضای مطلوبی می شود، اما یک نکته هست. باید ببینیم زمانی که مسئولین دانشگاه خودشان افرادی مؤمن، متعهد،انقلابی و باورمند به این مسئله هستند، چه چیزی مانع اجرای همه جانبه قوانین می شود؟

به نظرم یک موانع بیرونی وجود دارد که مانع می شود مسئولین دلسوز دانشگاه، سریع وارد عمل شوند و اقدام کنند. 

در رابطه با این موانع بیشتر توضیح دهید. منظورتان خارج از حیطه مسئولین(دانشجویان، اساتید و ...) است یا خارج از دانشگاه؟

كلانتري: خیر منظورم خارج از دانشگاه است. برخی از مسئولان ارشدی که همه این مجموعه ها زیر نظر آنها تلقی می شوند، اراده ای جدی ندارند که یا چراغ سبز نشان دهند یا حداقل پشتیبانی کنند تا مدیران درون دانشگاه بتوانند به وظایفشان خوب عمل کنند و با شناختی که از دکتر رهبر دارم واقعاً یکی از دغدغه های اصلی وي همين مسئله است. بارها صحبت کردیم، اما متأسفانه موانع بیرونی اجازه نمی دهد. 

اما جناب دکتر! ما در دانشگاه های کوچکتر و حاشیه تر می بینیم که قوانین را جدی تر اعمال می کنند و طبق ضوابطی که دانشجویان آن را در ابتدای ورودشان به دانشگاه امضا کرده اند، از ورود دانشجویانی که پوششی خارج از قوانین دارند با قاطعیت ممانعت به عمل می آید، اما در دانشگاه تهران چنین چیزی را مشاهده نمی کنیم. اگر مسئله مانع بیرونی است، چرا آنجا مانع نیست؟

كلانتري: فکر می کنم دانشگاه های غیر دولتی، که اغلب دانشگاه هایمان را تشکیل می دهند، چنین مانعی ندارند؛ یعنی به ارادۀ خودشان عمل می کنند. یا ممکن است برخی دانشگاه های دولتی در ابتدا دقیق عمل کرده باشند. الآن دیگر کسی نمی تواند مانع آنها شود؛ یعنی اگر بخواهند جلوی آنها را بگیرند، قطعاً برخورد پیش می آید. این دانشگاه ها باید به چارچوب های خودشان عمل کنند، ولی دانشگاه هایی که می خواستند طی این چند سال شروع کنند و با جدیت حرکت کنند، با همین موانع بیرونی مواجه شدند. 

ببخشید. متوجه نمی شوم. اگر قوانینی وجود دارد، قاعدتاً باید اجرا شوند. اکثر این قوانین از طرف خود مسئولین بیرونی صادر می شوند. چگونه است که آنها خود مانع اجرای قوانین خود می شوند؟

كلانتري: دانشگاه تهران زیر ذره بین همه رسانه های جهان قرار دارد، بنابراين اینجا وارد عمل شدن مقداری حساس تر است؛ مثلا همان دانشگاه های حاشیه ای هرطور مي خواهند عمل می کنند، کسی هم مانع آنها نمي شود؛ چرا كه قانون به نظر من هست و مانع قانونی نيز وجود ندارد بلكه فقط آن اراده ای که باید وجود داشته باشد تا این قانون به مرحله اجرا برسد، نیست. 

بنابراین شما می فرمایید، مسئولین بالادستی(فرادانشگاهی) از اجرای قوانین واهمه دارند؟

كلانتري: بله. بعضی از مسئولین متأسفانه گرفتار دنیا شده اند و به فکر آیندۀ «خود» هستند. 

  جناب آقای کلانتری! شما نقش دانشجویان را چگونه می بینید؛ یعنی نظر شما در رابطه با اینکه دانشجویان و تشکل های دانشجویی راسا اقدام کنند، چیست؟

كلانتري: من فکر می کنم بهترین نقش را در حال حاضر تشکل های دانشجویی می توانند بازی کنند؛ یعنی در حقیقت کار را به یک مطالبه عمومی تبدیل کنند تا آن موانع برون دانشگاهی برطرف شود.

اگر دانشجویان راساً اقدام کنند، فضای دانشگاه تنش زا نمی شود؟ 

شما وضعیت فرهنگی به خصوص حجاب را در دانشگاه تهران به نسبت دیگر دانشگاه ها چگونه ارزیابی می کنید؟

كلانتري: دانشگاه های سطح تهران تقریباً مشابه هم هستند؛ یعنی دانشگاهایی که من رفته ام و دیده ام، تقريبا همه مثل هم هستند.

بنابراین شما راه حل را این می دانید که مسئولین بالادستی قدری با شجاعت بیشتری عمل کنند و ترس را کنار گذارند؟

كلانتري: بله. در صورتي كه مسئولان بالادستي قدري با شجاعت بيشتري عمل كنند و ترس را كنار بگذارند، این قوانین بسیار راحت قابل اجرا شدن می شوند و هیچ مشکلی پیش نخواهد آمد. /س