عنوان:نويسنده:آ.فردوس
انسان آيينه ي تمام نمايي است که خود را درديگري و ديگري را در خود مي بيند . اگر کسي را تحقير کند اين به آن معنا نيست که آن شخص حقيراست ،بلکه حقارت در وجود کسي موج مي زند که زبان به تحقير اين و آن مي گشايد تا با اين کار شايد بتواند خودش را داراي ارج و قرب کند ، اما از انسان ، اين موجود ضعيف النفس که براي رسيدن به مقصود دست به هر کار و به هر بايد و نبايدي مي زند ، از روي شانه هاي هر کسي بالا مي رود و کساني را زير پا له مي کند تا به خواسته و هدف خود برسد.
به راستي تفاوت انسان ها در چيست ، جز در فضايل اخلاقي آنها ؟ به جاي تحقير کردن ديگران بهتر است در صفات اخلاقي خود دقيق شويم تا بتوانيم خصلت هاي بد را از خود دور کنيم و خصلت هاي خوب را بيشتر پرورش دهيم.
شغل ،سمت و شرايط مالي و خانوادگي کسي نمي تواند دليلي بر احترام يا تحقير و اهانت او باشد .«هيچ مومن فقيري را تحقير نکنيد ،به درستي که هرکس مؤمن تهيدستي را تحقير کرده و کوچکش کند،خدا او را تحقير مي کند و همواره مورد خشم و غضب خداوند خواهد بود، تا از تحقير کردن بيرون برود ياتوبه کند.»
امام صادق (ع) ـ بحارالانوار 75
وقتي کسي مي بيند چيزي براي خودنمايي ومورد توجه قرار گرفتن ندارد ، با تحقير و اهانت به ديگران سعي مي کند آنهارا کوچک جلوه دهد تا شايد خودش کمي بزرگ تر ديده شود؛ در صورتي که زماني که حس حقارت در فردي به بالاترين حد برسد ،آن را با تحقير ديگران سرکوب مي کند.
بنابراين :
«ذليل ترين مردمان ، کسي است که به مردم اهانت روا دارد.»
پيامبر (ص)ـ نهج الفصاحه 48
تحقير ديگران از روي حسادت هم مي تواند باشد ،اينکه آن قدر خودخواه و مغروريم که نمي توانيم کسي را بهتر و برتر از خود ببينيم .اين مشکل آنها نيست ، مشکل ماست که از شدت خودخواهي فقط خود را مي بينيم و مي خواهيم هيچ کس نباشد و فقط ما باشيم...هرکس بسته به تلاش و استعداد خود به جايگاه و شرايطي مي رسد و نه نياز به احترام کسي دارد و نه نياز به تحقير ! اگر احترام بگذاريم ، احترام مي بينيم و اگر تحقير کنيم حتماً تحقير مي شويم؛ آن هم از طرف خدا.
منبع :نشريه 7 روز زندگي،شماره 91.
